Υπάρχει μια φράση, στην ποδοσφαιρική αργκό, όταν ζητάει κάποιος οπαδός, επιτακτικά, την νίκη από την ομάδα του. Αυτή έχει να κάνει με την ένταση που απαιτείται να βγει μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. “Να φάτε το χορτάρι” , συνηθίζεται να, λέγεται και αυτό θυμήθηκα όταν είδα τον Βλάντιμιρ Νταρίντα, την ώρα που ετοιμάζονταν να εκτελέσει ένα στημένο. Φάουλ, αν δεν κάνω μεγάλο λάθος.
Κομμάτια του χόρτου, προφανώς από προηγούμενη διεκδίκηση, είχαν μείνει στο μάγουλό του. Ο Τσέχος “φωτογραφίζει” με την εικόνα του αυτή, αλλά και τα όσα έκανε μέσα στο γήπεδο, την νοοτροπία που πρέπει να έχει ο Άρης. Ορθώς, αναφέρθηκε επί προσωπικού ο Μαρίνος Ουζουνίδης και ακόμα ορθότερα, θεωρώ ότι, η διοίκηση καλείται να επισπεύσει την διαδικασία για να μείνει και να κλείσει την καριέρα του στο Χαριλάου. Κάτι που λίγοι γνωρίζουν είναι πως, όταν είχε λίγες μόνο ημέρες στην Θεσσαλονίκη, σε μια προτροπή συμπαικτών μετά από γεύμα, “να βγούνε μια βόλτα γιατί ήταν νωρίς το βραδάκι”, ο ίδιος ήταν που είπε πως “στις 21:00 συνηθίζω να βρίσκομαι στο σπίτι”.
Ηγεσία, νοοτροπία, επιδραστικότητα, ευφυία, προσωπικότητα
Ο δεύτερος παίχτης με ξεκάθαρα ηγετική νοοτροπία και συμπεριφορά ήταν ο Φραν Βέλεθ. Η επιθετική άμυνα τον χαρακτηρίζει. Το ίδιο και ο τρόπος που βγάζει την ένταση από μέσα του και λειτουργεί επιδραστικά στο σύνολο. Όταν βλέπεις αυτούς τους δύο συμπαίχτες σου να λειτουργούν έτσι, μοιραία, παρασύρεσαι προς το θετικό όταν έχεις ποδοσφαιρικό εγωισμό. Το μείον του Ισπανού είναι γνωστό και δεν είναι άλλο από την ευπάθεια στους μυϊκούς τραυματισμούς. Η ευχή είναι να συνεχίσει να είναι υγιής. Σε μια “επόμενη” μέρα της ομάδας και οι δύο που προαναφέρθηκαν είναι χρήσιμοι και σε ρόλο παραγοντικό, πιστεύω.
Δεν μπορεί να μην γίνει προσωπική αναφορά και για τον Γιάννη Φετφατζίδη. Από το Καραϊσκάκη φάνηκε η πολύ καλή απόδοσή του, η όρεξη και η αγωνιστικότητα και στο παιχνίδι της Λεωφόρου υπήρξε άκρως κομβικός. Δεν είναι μόνο η συμμετοχή του στην φάση του γκολ, σε μια πολύ όμορφη, συνδυαστική, ομαδική ενέργεια που είχε αποκορύφωμα την τελική πάσα του στον Μεντίλ, στην γραμμή του κενού τέρματος. Είναι η ποδοσφαιρική ευφυία, ένα απαραίτητο χαρακτηριστικό που λείπει χρόνια από τον Άρη, ο οποίος έχει πληρώσει την ακριβώς αντίθετη, αφελή συμπεριφορά. Αντί να επιλέξει την εκτέλεση, με σουτ ή πλασέ, “είδε” και σιγούρεψε το γκολ. Αυτό έφερε το τρίποντο.
Είχε ανάγκη η ομάδα να βγάλει στοιχεία όπως τα παραπάνω. Είχε ανάγκη τις προσωπικότητες, που είπε ο Βετούλας για την νίκη στο Μαρούσι, καθώς τέτοιες υπήρξαν και έδρασαν και στο χορτάρι του Απόστολος Νικολαΐδης. Προσωπικότητα σημαίνει αυταπάρνηση, αγωνιστικότητα, ομαδικότητα, εξυπνάδα. Σημαίνει και ένταση. Ο κόουτς, με τις κινήσεις και τις αντιδράσεις από τον πάγκο, πιστώνεται σε μεγάλο ποσοστό τις δύο σερί εκτός έδρας νίκες. Θετικά πιστώνεται και τα όσα επικοινωνεί, είτε σε μικρές συνεντεύξεις, είτε σε συνεντεύξεις τύπου. Ένας πιο προσεκτικός παρατηρητής βλέπει πως, “δεν κρύβεται”, επισημαίνει τα λάθη και απαιτεί. Εμένα, αυτό μου αρέσει.
Συγνώμη, στην πράξη
Δεν υπάρχει η αντίστοιχη φράση στο μπάσκετ, πχ “έφαγαν το παρκέ”, αλλά ο πανηγυρισμός του Τολιόπουλου στο τρίποντο του Γούντμπερι είναι όλη η σκασίλα που έβγαλε και μαζί του βγάλαμε κι εμείς, από όπου έβλεπε ο καθένας το ματς. Δείχνει να κοπάσει η πορτοκαλί φουρτούνα, την ώρα που στο αντίστοιχο, ποδοσφαιρικό τμήμα δημιουργείται εκ νέου προοπτική. Και “εδώ” και “εκεί” ο παράγοντας “αποφασιστικότητα” αρχικά αλλά και “αποτελεσματικότητα” εν συνεχεία έπαιξε τον μεγαλύτερο ρόλο, όπως πιστεύω. Απομένει όλο αυτό να είναι διδακτικό. Και οδηγός για το μέλλον.
Βλέποντας τον Αυτοκράτορα στο Μαρούσι, την εξέλιξη του σκορ, τα Λαύρια να αλώνουν γήπεδα, τους Κολοσσούς να ετοιμάζονται για σερί κλπ κλπ , τα φίδια έζωναν τις σκέψεις μας. Ευτυχώς, μόνο αυτές. Δεν ξέρω αν ήταν ο “πολύ σκληρός για να πεθάνει”(ο Μπρους ο) Γουίλις, που μου έστειλε ο ένας εκ των πιο αδελφικών φίλων μου και κουμπάρος μου, μυημένος από δεκαετίες στα του μπασκετικού Άρη και μετρ της ατάκας. Αφορμή το κλέψιμο κλειδί στο φινάλε. Αυτό που… κλείδωσε νίκη και καπάκι διαφορά πόντων.
Δεν ξέρω καν αν ήταν η συμπεριφορά και η απόδοση του Γκιουζέλη. Κάποιος, επίσης δυνατός και εύστοχος κριτής, μου είπε μετά το παιχνίδι πως “τέτοιες συγνώμες θέλω, στην πράξη και όχι με λόγια και σάλια”. Θα συμφωνήσω. Το εύκολο είναι να λαϊκίσω, να δείξω με το δάχτυλο το μαύρο πρόβατο, να σιχτιρίσω. Επιδέξια, το απέφυγα όταν μαζί με τον Καστρίτη είπαν τα λάθος λόγια στον πάγκο. Η λύση της συνεργασίας με τον κόουτς δεν μπορεί να γίνει αφορμή για να “κράξω” ούτε αυτόν. Θα ήταν ανέντιμο και δεν λειτουργώ έτσι. Παρόλα αυτά, τα αρκετά που έδωσε ειδικά πέρυσι, θεωρώ πως ήρθε η ώρα να αλλάξει φιλοσοφία η ομάδα και εδώ.
Δεν ξέρω τι ρόλο μπορεί να έχει ο Βετούλας. Στα δικά μου μάτια, αυτός θα ήταν ενός βοηθού στην σκιά ενός μεγάλου ονόματος στον πάγκο της ομάδας. Μπορεί και να τον αδικώ καθώς αποδεικνύεται υπερπολύτιμος στη παρούσα φάση και συν τοις άλλοις έχει “μυρωδιά” από Άρη τίτλων. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλαγή λεβελ στον πάγκο και στόχων, βέβαια, απαραίτητο είναι να τελειώνουν οι… διαχειρίσεις. Ναι, έδωσαν λύσεις σε καιρούς δύσκολους, με συμμάζεμα και σώσιμο, ουσιαστικά, όμως το καθεστώς ιδιοκτησίας και επένδυσης πρέπει να είναι το επόμενο επίπεδο. Ας μην τρέχω, όμως. Πήραμε ανάσα και οξυγόνο, όμως το φετινό έργο θα τελειώσει μόνο μετά την λήξη της περιόδου. Για αρχή, αγώνας ευρωπαϊκός να κλείσει μια θλιβερή παρένθεση, μετά γεμάτο Παλέ και νίκη το Σάββατο. Τα υπόλοιπα, εν καιρώ…
Αντί επιλόγου
Δεν υπάρχει ομορφότερη εικόνα από αυτή που ακολούθησε για δεύτερο συνεχόμενο εκτός έδρας ματς, με τα Αρειανάκια να χοροπηδάνε στην γωνιά μιας κερκίδας. Ανατρέξτε στο “φρέσκο” βίντεο του Super 3 , στο κανάλι του στο YouTube για ομαδικές λεπτομέρειες και στιγμές.
Το κίτρινο και το μαύρο, η ομορφότερη διχρωμία, “φτιάχνει” το μέσα μας, καθώς έχουμε αυτό το σαράκι από μικρά παιδιά και το ίδιο μεταλαμπαδεύουμε στα δικά μας. Παρόλα αυτά, το Σαββατοκύριακο που πέρασε είχε την επέτειο των 3ων χρόνων από την δολοφονία ενός παιδιού, του Άλκη Καμπανού και την απόπειρα σε βάρος δύο άλλων.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, μαζί με την μνήμη του εγκλήματος των Τεμπών που συνεχίζει να είναι ένα τραύμα που αιμορραγεί, πρώτα για τους ανθρώπους όσων χάθηκαν και μετά για την ίδια την κοινωνία, είναι αστείο ένα κράτος να επιχειρεί να στρέψει την κουβέντα σε Βεζούβιους και Αίτνες. Και όλα αυτά, πάντα με σεβασμό για τα προβλήματα της κάθε περιοχής και των κατοίκων της, αλλά σε καιρούς πονηρούς δεν μπορείς να είσαι ευκολόπιστος.
Τετάρτη, 5 Φεβρουαρίου 2025
“ο Χιούι”
