Κρύο έξω, Χριστούγεννα. Ο κόσμος βολτάρει, κάνει σουλάτσο. Στο κέντρο, στην αγορά, σε στέκια με υπαίθριες ψησταριές και μουσικές, σε όλη την πόλη. Ψάχνει να βρει το νόημα. Τις χαμένες προσδοκίες.
Τα όνειρα που δείχνουν, φορές, να τα αρπάζουν, μετά να παραιτείσαι, να χάνονται. Μα, αν χάνονται, τέτοια ήταν. Όνειρα.
Τους κοιτάζω και πολλές φορές τους λυπάμαι. Εγώ, το νόημα το βρήκα, σκέφτομαι. Αυτό βρίσκεται στην παρουσία, στον αγώνα, στην φωνή, μαζί με την ελπίδα, της κερκίδας τα παιδιά, που λένε και κάποιοι!
Δεν του αρέσει να οραματίζεται, του πολύ κόσμου. Δώσε όνειρο και πάρ’ του την ψυχή. Στον ύπνο του, πάνω. Στο πιο βαθύ σκοτάδι που, λένε πως, είναι λίγο πριν την αυγή.
Βρεγμένος, ως το κόκκαλο
Εσύ, πώς πας; Τρώγεται με τα ρούχα σου. Σωστά; Μήπως όχι; Σε απογοητεύουν οι Τρίπολες, τα Αγρίνια, οι Κρήτες και οι Βόλοι, οι προσδοκίες που είχες γκρεμίζονται, μόλις μένεις λίγο πίσω από αυτό που περίμενες; Σου κλέψαν αυτό που ζητούσες, μήπως; Τι ήταν αυτό; Οι 3, οι 5, οι 7-8 βαθμοί; Μήπως η έλλειψη πάθους; Παιχτών, πάγκου, οποιουδήποτε; Μα το πάθος, η φλόγα, εσύ είσαι. Για τόσο λίγο αφήνεις την προσπάθεια και σβήνεις; Με βαθμούς την μετράς, σαν να είναι θερμοκρασία; Γοητεύεσαι και μετά, σε λίγο, απογοητεύεσαι; Εύκολα και τα δύο.
Βρέχει, κάνει κρύο, οι περισσότεροι περνούν με φασαρία. Δεν κοιτάζουν. Τέτοιες μέρες, συνηθίζω να παίρνω 2 τσάγια και ανύποπτα να βρίσκω ανθρώπους “αόρατους”, σε γωνιές και στενά σοκάκια, με δυο και τρεις κουβέρτες και κάνα χαρτοκούτι, παρέα. Ίσα ίσα, να μην στάζει το νερό πάνω τους. Βρεγμένοι, ως το κόκκαλο, όχι από επιλογή. Ίσως, από τίμημα. Των πράξεών. Των παραλείψεων. Των δικών τους. Και της αναλγησίας. Της αδιαφορίας. Του “άντε από δω”. Των άλλων.
Βράχηκες κι εσύ, μούσκεμα έγινες ξανά. Σε ένα πέταλο, πολύ μακριά. Σάμπως σε νοιάζει; Όχι, φυσικά, γιατί ξέρεις τον λόγο που είσαι εκεί. Επιλέγεις. Ακολουθάς. Στηρίζεις. Επιμένεις. Μια ζωή. Μαζί σου!
Μου είπαν να ξεκόψω
Τέτοιες μέρες, 23 χρόνια πίσω, στα μισά όσων ζω, ήμουν με σωλήνες που μου έδιναν αναπνοές. Στο όριο. Ζωής και θανάτου. Εκεί, μνήμη δεν υπάρχει. Μόνο κλωστή, που περπατάς πάνω της. Εύχονται, όσοι είναι τριγύρω, να μην σπάσει. Αν συμβεί, χάθηκες. Στο κενό. Προσοχή στο κενό!
Εκείνον τον χειμώνα, πιο βαρύς από πολλούς άλλους, με χιόνια και αποκλεισμούς παντού στην χώρα, ο Άρης δεν είχε λόγο και σκοπό. Περιφέρονταν, μάταια, όπως συνέβαινε συχνά. Φίλος της κλωστής, φλερτ με το άσκοπο. Μετά, με το κενό. Ενώ εγώ είχα μηχανήματα να μετράνε παλμούς, η ομάδα περνούσε τα δικά της δικαστήρια, που λέει και ο στίχος. Μου είπαν, μετά, όταν “ξύπνησα” πως σε ένα 4-2 στην Φιλαδέλφεια έγινε του κουτρούλη ο γάμος. Οι “δράστες”, πάντα, ήταν οι ίδιοι. Εντεταλμένοι, που σε έβρισκαν μπόσικο. Μετά, εσύ, σήκωνες τα χέρια.
Πέρασαν πολλοί, βαριοί, χειμώνες με την ομάδα. Πολλοί δεν άντεξαν. Λύγισαν, ανθρώπινο το συναίσθημα. Αποστασιοποιήθηκαν. Κράτησαν απόσταση. Ξέκοψαν. Μου το πρότειναν, συχνά. Να το κάνω κι εγώ. Μεγάλος είμαι, πια. Αυτά είναι για παιδιά.
Γεμάτο παιδιά το Χαριλάου. Χαίρεται η ψυχή σου να το βλέπεις. Έζησα, σηκώθηκα σε λίγες μέρες, γεννήθηκα ξανά, ειδικά εκείνα τα Χριστούγεννα. Όταν γεννιέσαι, παύεις να είσαι μεγάλος. Γίνεσαι παιδί, φτου κι απ’ την αρχή. Και το παιδί γουστάρει την βροχή και δεν κόβει, ούτε ξεκόβει. Μένει εκεί, χοροπηδάει, τραγουδάει!
Να μην τα παρατάς
Ξημερώνει Χριστούγεννα. Έχω πολλές ιστορίες να αραδιάσω. Προσωπικές, του Άρη, μεικτές και των δύο. Παράλληλες ή και όχι. Δεν γίνεται, πρακτικά, να συμβεί κάτι τέτοιο, ειδικά σε τόσο λίγο χώρο. Επιλέγω να σταθώ στην “ιστορία” που συμβαίνει τώρα. Η ομάδα, με λάθη και αφέλειες, με υπερβάσεις αλλά και τάσεις αυτοκτονίας, είναι 4 βαθμούς απόσταση απ’ την τετράδα, στους 5 απ’ την τρίτη θέση, στους 6 από την δεύτερη και στους 7 από την κορυφή. Δεν θυμάμαι να συνέβαινε συχνά αυτό. Θα έπρεπε, σύμφωνα με το “θέλω” μου, αλλά μπάλα δεν παίζουν “τα θέλω” και οι προσδοκίες.
“Μπάλα παίζει η προσπάθεια, φίλε”, μου είπε πίνοντας μια ζεστή γουλιά τσάι, ενώ είχαμε ανάψει από ένα τσιγάρο. “...Προσπάθεια πάει να πει να παλεύεις κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Να μην τα παρατάς, ποτέ. Να πεθαίνεις και να γεννιέσαι. Να γεννιέσαι, ναι! Απ’ την αρχή! Καλά Χριστούγεννα, φίλε”!
Δεκέμβρης 2025
Χριστούγεννα
“ο Χιούι”
