Δεν πέρασε πολύς καιρός απ’ όταν ο σπουδαίος Μιχάλης Γκανάς άφησε αυτή την γη, για άλλους κόσμους. Όλα συνδέονται μεταξύ τους, όσο κι αν είναι άσχετα αναμεταξύ τους, φαινομενικά. Οι στίχοι του, μαζί με τις μελωδίες του Ξυδάκη, ήταν αυτοί στους οποίους κατέφυγα, πρωί Κυριακής, για να ηρεμήσω το μυαλό μου απ’ τα παράλογα.
Από την άλλη, τα “έργα που έρχονταν”, γράφτηκαν από εδώ, σχεδόν σε κάθε άρθρο του τελευταίου μήνα. Η σπέκουλα και η σπάτουλα επικράτησαν της λογικής. Τώρα, πιάνει δουλειά η σταυροβελονιά. Γνωστά και χιλιοειπωμένα. Προβλεπόμενα, επίσης. Επαναφέρω τις παλιές συνήθειες, ενός κίτρινου… βέλους, με συνοδεία μουσικής του άρθρου! Μόνο έτσι μπορώ να διαχειριστώ τις πληροφορίες και τα γεγονότα.
Όταν κοιμάσαι, κάποιος γράφει ιστορία
Μετά το 2-0, στο ημίχρονο, επικρατούσε συγκρατημένη αισιοδοξία. Ήρθε η ανοησία του, επιρρεπή και σε τραυματισμούς, Βέλεθ να μας βάλει στην τσίτα. Η ομάδα οπισθοχώρησε. Κύριος υπεύθυνος για αυτές τις αντιδράσεις είναι ο προπονητής και τα όσα έχει εκπαιδεύσει ή όχι το σύνολο. Ξεκάθαρα. Αυτό σημαίνει κριτική. Από την απαξίωση απέχει έτη φωτός, ομως.
Στις επιλογές των αλλαγών, που αντικειμενικά άργησαν και αυτές, ήταν και ο Ζαν Ζουλ. Πρώτη συμμετοχή του, μετά την τραγωδία του Μαΐου. Κι εδώ πήρε κάρτα, αλλά με τον τρόπο και στο σημείο που έπρεπε. Ε, τι να κάνουμε; Κρίνεται για το τώρα και όχι το πριν. Κομβικός ο ρόλος του στο να “ησυχάσει” η ομάδα και να έρθει το τρίποντο, που τόσο είχαμε ανάγκη. Συμμετοχή που “φώναξε” την ανάγκη του “6”ριού. Δεν στεκόμαστε στα πρόσωπα. Αν είχε ένα καθαρό αμυντικό χαφ, χωρίς την λέζα του παρελθόντος του Αφρικανού, στο ρόστερ του ο Άκης Μάντζιος, θα τον χρησιμοποιούσε από καιρό και σε άλλα παιχνίδια. Αυτό είναι δεδομένο, παρατηρώντας και τον “παλιότερο” Άρη, που προπονούσε ο κόουτς.
Ο διαιτητής σφύριξε, η νίκη ήρθε, μαζί με την αντίδραση των παιχτών που, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, έκανε τον Άρη κυρίαρχο στο γήπεδο. Το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, θα μπορούσε να “σβήσει” με 3-0, στην φάση του Σαβέιρο. Αυτό που μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα ήταν ένα ενδεχόμενο, ατομικό, λάθος μόνο, από ένα σημείο και μετα. Η ένταση, η αυτοσυγκέντρωση των περισσότερων, η νοοτροπία, η αποφασιστικότητα και η αποτελεσματικότητα ήταν τα ζητούμενα και σε μεγάλο βαθμό φάνηκαν στο χορτάρι του Χαριλάου, του Κλεάνθης Βικελίδης. Αυτά δεν προκύπτουν και αποφασίζονται μόνο από τους παίχτες, παρά με συνεργασία με τους προπονητές και τα επιτελεία.
Η παρέα με χαμόγελο, μετά από καιρό. Το είχαμε ανάγκη. Μετά την ένταση των στιγμών, σπίτι και όλως παραδόξως ύπνος από νωρίς! Βέβαια…. όταν κοιμάσαι, άλλος γράφει ιστορία!
Εντός στόχου, εκτός λογικής και πάει λέγοντας
Με την σέντρα, ο Λιούι δίπλα είπε πως “Σήμερα πετάει το γάντι ο Μάντζιος στους Ισπανούς. Να δούμε, θα το σηκώσουν;”. Φάνηκε να συμβαίνει αυτό ακριβώς, χωρίς να υπολογίζουμε σε μια συμφωνία που, όπως όλα δείχνουν, είχε δρομολογηθεί, ηδη.
Η κουβέντα για τους Ισπανούς γίνεται αφού φέρεται να στράβωσαν που δεν απαρτίζουν τους βασικούς της ενδεκάδας! Είναι Δεκέμβριος και κρυώνεις αν βγάλεις τα ρούχα, αλλά αφού επιχειρείτε να ξεβρακώνετε τον Σύλλογο στα γκρουπάκια, ας βγάλω 1-2 μπλούζες κι εδώ. Για δεύτερο, στην σειρά, παιχνίδι η ομάδα δείχνει να είναι, πνευματικά και ψυχικά, στο γήπεδο. Κοινώς, αντιδράει μετά τα κάκιστα παιχνίδια με Α.Ε.Κ. και Βόλο στο πρωτάθλημα. Μάλιστα, ο Μορόν… πανηγυρίζει, άσχετα αν το γκολ το έβαλε ο Μάγιο, για όσους απορούσαν. Οι δικαστες πληκτρολογίων και ίντερνετ, είναι οι ίδιοι που δημιουργούσαν και δημιουργούν καταστάσεις, μετά φαντασιώνονται και τώρα, στην Φαν Σχιπ εποχή, θα κάνουν τις πάπιες. Η ποδοσφαιρική τους οπτική μοιάζει με αμοιβάδας. Δυστυχώς, είναι μέρος την καθημερινότητας της εποχής, όσων ασχολούνται με το ποδόσφαιρο.
Παρόλα αυτά, δεν είναι αυτοί υπεύθυνοι για τις αποφάσεις της διοίκησης. Αυτοί, όπως και οι… άλλοι, οι επαγγελματίες, φτάνουν μέχρι την “εξάρτηση απ’ την πληροφορία”. Να πούνε την είδηση πρώτοι και μετά να διαμορφώσουν συνειδήσεις. Έχουν ποδοσφαιρικά μεσάνυχτα και καταλήγουν να συνομιλούν και να μαλώνουν με μηνύματα, σε live χρόνο! Όταν δεν μπορεί να αναλυθεί, λοιπόν, το πλάνο της διοίκησης, η δομή του ρόστερ και η εικόνα των όσων βλέπουν (αποσπασματικά, σε οθόνες, χωρίς να έχουν μυρωδιά απ’ τον πραγματικό κόσμο του γηπέδου και του οπαδού), είναι λογικό κρίνουν την πορεία απ’ το αποτέλεσμα. Το “δοκάρι και μέσα ή έξω”, δηλαδή.
Από κοντά, οι επίσημες πένες ενώ σήκωσαν και ορθά ως έναν βαθμό τα διαιτητικά εγκλήματα και τις “κλοπές”, επέμεναν σε αυτό, ως δικαιολογία.
Βέβαια, η δικαιολογία είναι επιλεκτική. Για παίχτες και διοίκηση. Ο προπονητής δεν είναι μέλος του συνόλου; Δεν αδικήθηκε η δική του δουλειά; Σήμερα, Κυριακή 8 Δεκεμβρίου, αφήνει την ομάδα στους 6 πόντους από την κορυφή, με όσα έχουν συμβεί απ’ τα πουλιά με τις σφυρίχτρες. Εντός του στόχου που επικοινώνησε η διοίκηση, δηλαδή. Γιατί δεν αναπαράχτηκαν οι πληροφορίες και διαρροές περί αποδυτηρίων στα τέλη Οκτωβρίου ή στις αρχές Νοεμβρίου και συνέβη απ’ το Αγρίνιο και μετά;
Η απόφαση απομάκρυνσης, “εν μέσω νυχτός” του προπονητή της ομάδας σε αυτά τα ματς είναι δείγμα ή όχι της αυτοαναίρεσης; Δείχνει ή όχι, ειδικά στο χρονικό αυτό σημείο, εκτός λογικής; Τελικά, οποίος θα σφυρίζει ψυχρά και ωμά κατά του Άρη, αυτό θα αποτελεί αφορμή για να δημιουργούνται προβλήματα στα αποδυτήρια;
Η καραμέλα για “το πιο πάνω επίπεδο” δεν έλιωσε στα πληκτρολόγιά τους, μαζί με τις live εκπομπές διαφόρων;
Τι σημαίνει “πιο πάνω επίπεδο;” Πρωτάθλημα; Τσάμπιονς Λιγκ; Κύπελλο; Πώς πας εκεί; Από Αύγουστο σε Δεκέμβριο; Μήπως από Δεκέμβριο σε Ιούνιο; Γενικές και αόριστες κριτικές μόνο; Για ψυχές και εντάσεις; Επί της ουσίας, μελετάνε το ποδόσφαιρο, που έχει φύγει πολύ μπροστά και εξελίσσεται σε επιστήμη; Τους βολεύει η ανακατωσούρα και ο Άρης που αλλάζει προπονητές; Θα γράψουν, πάλι, τα κλασικά περί “θέλει την απαραίτητη πίστωση χρόνου;”. Μέχρι, βέβαια, ο οποιοσδήποτε καινούργιος προπονητής βρεθεί στην θέση της αντικατάστασης. Και πάει λέγοντας…
Σύνδεση και επικοινωνία
Τι Άρη θέλουμε και πώς αυτός μπορεί να φτάσει εκεί, έχουν/ουμε αναρωτηθεί και επικοινωνήσει, στα σοβαρά, εν τέλει;
Φυσικά, στο τέλος κρίνονται όλοι, όπως γράφουν πολλοί φίλοι, που διαφωνούσαμε, σήμερα. Όπου “τέλος”, το τέλος των αγωνιστικών υποχρεώσεων. Οπού “όλοι”, εννοούμε όλοι. Όχι οι αντικαταστάτες, μόνιμα. Και πώς θα κριθεί, στα αλήθεια, ένας προπονητής καινούργιος με εκ διαμέτρου αντίθετη νοοτροπία απ’ τον προκάτοχο; Στις παθογένειες που, αντικειμενικά, έχει ο Άκης Μάντζιος, έρχεται κάποιος που “ζητάει και δουλεύει” πίεση ψηλά, κατοχή και επιθετικότητα. Αυτό γίνεται με μαγικό ραβδί; Αν δεν μπορέσει να μπολιάσει τα “θέλω” του έγκαιρα, θα αρχίσει και εκεί ο χαρτοπόλεμος με τα “η περίοδος χάριτος τελειώνει;”. Ήρθε ένας άνθρωπος ,τελοσπάντων. Καλώς ή κακώς. Έχουμε την ικανότητα της πραγματικής πίστωσης χρόνου και της προστασίας του, μαζί με της ομάδας;
Ναι, έχω θυμό. Θα έπρεπε να έχω καθαρίσει το μυαλό μου, μετά το πέρας μιας ημέρας απ’ το αποτέλεσμα και την, αδιανόητη στα μάτια μου, απόφαση της διοίκησης. Αυτός δεν είναι καλός σύμβουλος. Οφείλω να παγώσω τα συναισθήματα και να δω την μεγάλη εικόνα. Ο κάθε Μάντζιος ή Φαν Σχιπ είναι η μικρή. Η λειτουργία, η δομή, η συλλογιστική, το διοικητικό πλάνο είναι η μεγάλη. Αυτή, δεν θα έπρεπε να επηρεάζεται από τα “πες πες πες και ψου ψου ψου” των Facebook, Instagram ή YouTube. Κάπως έτσι θυμήθηκα το Σου Μι Τζου του Γκανά. Ένα μέρος ανύπαρκτο, αλλά έτσι το άκουσε όταν συνομιλούσε με έναν φίλο του, που βρίσκονταν στην Ιαπωνία. Η σύνδεση και η επικοινωνία είχε πρόβλημα. Και ξέρετε κάτι; Ζώντας στα χρόνια της επικοινωνίας και ζητώντας την διαρκή σύνδεση ομάδας και κόσμου, δεν μπορείς να τα αγνοείς ή να τα προσεγγίζεις με αποφάσεις που αντίκεινται στην ποδοσφαιρική πρόοδο.
Ευρώπη και Γιούρο
Μετά την φυγή Γκάλη, έπαψα να είμαι προσωπολάτρης. Το επαναλαμβάνω , συνεχώς, ως γραπτή απάντηση στους πονηρούς. Οι αλλαγές στους πάγκους, ομάδων που ξέρουν τι ζητάνε, γίνονται το καλοκαίρι. Αφού κλείσουν οι κύκλοι, άλλη αγαπημένη λέξη φίλων με τους οποίους διαφωνήσαμε πολύ τις μέρες αυτές, τότε παίρνονται, ξανά, αποφάσεις. Μαζί με αυτές, πρέπει να, δίνεις τα κατάλληλα εργαλεία στην οποιαδήποτε επιλογή σου για την θέση του επικεφαλής, στον πάγκο.
Με αυτά τα δεδομένα ως σκέψη, αποφασίστηκε να δοθεί η ομάδα στον, μέχρι χτες, κόουτς της ομάδας, το περασμένο καλοκαίρι, για έναν χρόνο. Παρά την μεγάλη του ευθύνη για τον χαμένο τελικό του Μαΐου, βρήκα λογική την απόφαση και επιχειρηματολόγησα επ’ αυτού, αφού τον θεωρούσα και τον θεωρώ ως τον ιδανικό για να δημιουργήσει τις συνθήκες ώστε να δομήσει σύνολο πάνω στο οποίο θα έρθει ένας “από πιο πάνω ράφι προπονητής με σταφ” και θα αναλάβει την αναβάθμιση. Η πορεία, τα στατιστικά και ο ρόλος του στην δημιουργία σοβαρής ομάδας είναι αδιάψευστος μάρτυρας. Ένας σοβαρός άνθρωπος και προπονητής. Ένας κύριος. Υπάρχουν και αυτοί που πιάνουν την μία βραδιά και πάνω σε αυτήν προσπαθούν να απομονώσουν, όμως εδώ γράφεται η μεγάλη εικόνα. Και σε αυτήν τα δεδομένα αφήνουν θετικό πρόσημο στις δύο θητείες του Άκη Μάντζιου. Δεν θέλω και δεν πιστεύω να υπάρξει τρίτη. Αυτό θα είναι το γραφικό και πραγματικό πισωγύρισμα.
Με την επιλογή της αλλαγής του,, σε αυτό τον χρόνο, καταρρίπτεται η λογική μου. Αυτό συμβαίνει στην πρώτη αγωνιστική του δεύτερου γύρου, με την ομάδα να είναι στους 6 πόντους από την κορυφή, βάζοντας ουσιαστικά στην πλάτη της μία από τις ομάδες του κάτω γκρουπ, που εποφθαλμιούν στην πέμπτη θέση, έχοντας δημιουργήσει το “πάτωμα” για το ελάχιστο του Άρη που εγώ θέλω και που δεν είχε ποτέ, ιστορικά, ως δεδομένο. Αυτό είναι η Ευρώπη. Ο άγνωστος σε μένα, σε επίπεδο δουλειάς σε σύλλογο, Ολλανδός ίσως να πέτυχε τον στόχο με την Εθνική. Αλλά εκεί μιλάμε για Γιούρο. Πράγματα διαφορετικά, προφανεστατα!
Αντί επιλόγου
Μην τα πολυλέμε και ξεβρακωνόμαστε παραπάνω, χειμωνιάτικα. Τα πράγματα, για εμένα, είναι ξεκάθαρα και πολλοί αρνούνται, πεισματικά, να τα δουν. Αν σε έναν Σύλλογο, σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, υπερισχύουν τα “πες πες πες” των καλοθελητών και του περίγυρου, μαζί με τα “ψου ψου ψου” των αποδυτηρίων, τα οποία ανακατεύουν τους ρόλους και κάνουν τοτέμ τις μονάδες έναντι του συνόλου, τότε αυτό θα επαναληφθεί, όπως συνέβη και στο παρελθόν.
Αν δεν αλλάξει, ριζικά, η νοοτροπία και ο τρόπος λειτουργίας στον Άρη, μια μαρμότα θα συνεχίζει να χτίζει την φωλιά της κάτω απ’ το γήπεδο ή στα αποδυτήρια και το παράδοξο είναι πως αυτός που την ταΐζει, άλλη φορά τον Σεπτέμβριο, άλλη τον Οκτώβριο, άλλη τον Φεβρουάριο και άλλη τον Δεκέμβριο, όπως τώρα, δεν είναι κάποιος “ξένος”.
ΥΓ Καλή η ατάκα “πάνω απ’ όλους ο Άρης”, που έχουμε τατουάζ στην ζωή μας, όμως αυτό σημαίνει ότι η ομάδα είναι, μεν, πάνω από τα πρόσωπα, τα οποία όμως θα υπηρετούν την πρόοδό της.
ΥΓ 2 Εδώ δεν πρόκειται να διαβάσετε ποτέ παραινέσεις περί αποχής από το γήπεδο. Και πώς να γίνει κάτι τέτοιο όταν όλη μου η κουλτούρα είναι το να είμαστε ντυμένοι στα κιτρινόμαυρα, να τραγουδάμε και να βραχνιάζουμε; Άρα, η στήριξη στην φανέλα και στο σήμα είναι αδιαπραγμάτευτα.
ΥΓ 3 Μόνο φίλους θα έχεις εδώ Άκη Μάντζιο. Μόλις θα μπεις στο Χαριλάου ως αντίπαλος, το χειροκρότημα θα είναι η απάντηση προς όσους έχουν την παραμικρή αμφιβολία. Κάποτε, σε βρήκα ως φιλοξενούμενο με την Τρίπολη, σε αγκάλιασα και σου ζήτησα να γυρίσεις. Ευχαριστώ που το έκανες, για όσα έδωσες και για το ήθος σου.
ΥΓ 3+1 Σε αδικώ, ίσως, Φαν Σχιπ. Μακάρι να διαψευστεί η, έως τώρα, επαναλαμβανόμενη προχειρότητα της λειτουργίας του Άρη και να προσφέρεις όσα περισσότερα γίνεται.
ΥΓ 5 Με τον Πανσερραϊκό θα έχει κόσμο το γήπεδο αν η οποιαδήποτε αστεία επιτροπή δεν βγάλει απόφαση, πάλι;
ΥΓ 6 Ενώ, στον θαυμαστό κόσμο της “ΕσΕλ Τζι Αρ” γίνονται σκηνικά κλαυσίγελου, με κόκκινες, αυτογκόλ, ανατροπές κλπ κλπ, εμείς καταφέρνουμε να ξεπερνάμε τον εαυτό μας, κάθε φορά και περισσότερο και να ανακαλύπτουμε θέματα για διχόνοια, μανούρα και φάγωμα. Ο Άρης θα είναι πεδίο έρευνας για τον ψυχίατρο του μέλλοντος!
Όλα τα παραπάνω γράφτηκαν ακούγοντας..
