Δεν χρειάζεται να γραφτούν πολλά για τον Νίκο Ταχιάο… Την ιστορία του καθενός, την γράφουν οι πράξεις.
Ένας πολιτικός που τα επαγγελματικά του ένσημα, θυμίζουν ποσοστά νικοτίνης σε ελαφριά τσιγάρα, ακολούθησε την πεπατημένη: πιστός στο κόμμα (όποιο κι αν είναι αυτό), επιχείρησε πολλές φορές να να γίνει… βασικός, αλλά ο κόσμος (αλάνθαστο τελικά το ένστικτο), τον άφηνε μόνιμα… αναπληρωματικό ή ακόμη και στην εξέδρα.
Η “επιβράβευση” βέβαια για τις υπηρεσίες του ήρθε έστω κι αργά. Γερό στομάχι να έχεις. Μπορεί οι ψηφοφόροι να του γύριζαν την πλάτη, όμως η… παρηγοριά ήρθε με τη θέση του προέδρου στην “Αττικό Μετρό”, την πολύφερνη νύφη…
Για λίγα πράγματα θα τον θυμάται ο κόσμος… Π.χ. ότι “κατάφερε” να χάσει το δημαρχικό αξίωμα της Θεσσαλονίκης από τον Κώστα Ζέρβα…
Ίσως και για τα τηλεφωνήματα του (sic), τις συνεχείς προσπάθειες για συναντήσεις και επαφές με θεσμούς, φορείς, φιλάθλους του Άρη προς άγρα ψήφων. Βέβαια, λίγη ώρα μετά τις “εξομολογήσεις” κιτρινόμαυρης αγάπης, συναθροιζόταν με κορυφαία στελέχη άλλων ομάδων, στο ίδιο μοτίβο. Είπαμε η πολιτική θέλει… θυσίες!
Τελικά χθες, επήλθε ο “εκτροχιασμός” του χωρίς… μέτρο. Μοιραία περνάει (χωρίς… εισιτήριο, όπως προβλέπεται για τις πρώτες μέρες του Μετρό Θεσσαλονίκης) στο χρονοντούλαπο της ιστορίας με τις πιο αρνητικές εντυπώσεις.
