Πέρασε ένα εικοσιτετράωρο, την Κυριακή το βράδυ, από την νίκη του Άρη επί της Λαμίας και τα συναισθήματα που αυτή μας γέμισε, μαζί με την αυτοπεποίθηση η οποία μπολιάζει στο σύνολο. Κάτσαμε και είδαμε και τα υπόλοιπα παιχνίδια, ειδικά αυτά που αφορούν στις ομάδες που ανταγωνιζόμαστε στο υψηλό επίπεδο της Super League και πέρα από τα όσα κρατήσαμε, η βραδιά κατέληξε με την ομάδα μας στην δεύτερη θέση, ως προϊόν τριπλής ισοβαθμίας και σε απόσταση δύο (2) βαθμών από την κορυφή. Πάμε παρακάτω…
Δευτέρα σήμερα και η σελίδα αλλάζει, όπως έχει γραφτεί πολλάκις από εδώ. Η νοοτροπία του μεγάλου Συλλόγου, αυτού με στόχους, επιτάσσει να μην μένει παραπάνω απ’ το απαιτούμενο σε αποτελέσματα που τελειώνουν και σε βαθμολογίες που διαμορφώνονται στιγμιαία, παρά να κοιτάζει μπροστά.
Μπροστά έχει διακοπή, λόγω Εθνικών ομάδων, ανάσες, ανασύνταξη και ευκαιρία για μια “μετάφραση” των έως τώρα δεδομένων και κεκτημένων.
Καινή διαθήκη
Όταν η φαμίλια του, καθαρού και αμόλυντου, Λωτ έφευγε από τα Σόδομα και τα Γόμορα, η εντολή ήταν να μην κοιτάξει κανένας πίσω. Κάπου, στο όριο της απομάκρυνσης, η γυναίκα του γύρισε να δει με λύπη την πολιτεία που καταστρέφονταν. Κατά τας γραφάς, της Παλαιάς Διαθήκης, έμεινε “στήλη άλατος”, καθώς λησμόνησε τα λεγόμενα και κυριάρχησε η περιέργεια, η θλίψη, η ανάγκη για αυτοεπιβεβαίωση.
Ο Άρης και ένα κομμάτι του περίγυρού του, έμαθε πολλές φορές να κοιτάζει πίσω. Στα παλιά. Να θριαμβολογεί ή να καταστροφολογεί. Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις ήταν ίδιο. Οι εξελίξεις, πάντα, σε προσπερνάνε και εσύ μένεις με τις μεγάλες ή μίζερες κουβέντες, στήλη άλατος.
Μετά από κάμποσο καιρό, τέσσερα χρόνια για την ακρίβεια, δείχνει να αλλάζει η νοοτροπία και αυτό είναι, προς ώρας, το μεγαλύτερο κέρδος.
Το βλέμμα στην νέα συνθήκη και… διαθήκη. Την καινούργια, ποδοσφαιρική και τις προφητείες που προκύπτουν από αυτή.
Μετά την ήττα στην Κρήτη, ακολούθησαν κατά σειρά:
νίκη με Ολυμπιακό, νίκη στο κύπελλο με συλλογή διδαγμάτων επί του Εθνικού, νίκη στην Τούμπα επί του Π.Α.Ο.Κ., νίκη στο Κλεάνθης Βικελίδης επί της Λαμίας. Πολλά μπορούν να ειπωθούν και τα γραφούν, σε σχέση με τα παραπάνω. Σήμερα, θα σταθώ σε δύο από αυτά
Της αμύνης τα παιδιά!
Κύριο χαρακτηριστικό που είχε δώσει ο Άκης Μάντζιος στο προηγούμενο πέρασμά του, ήταν ο χαρακτήρας στην αμυντική συμπεριφορά της ομάδας. Με τις διαφορές του τότε με το τώρα να είναι εμφανείς, βέβαια, καθώς μεσολάβησε η απόφαση των “πέντε αλλαγών”, ένα μεγάλο όπλο στην φαρέτρα κάποιου προπονητή, αρκεί να έχει την ικανότητα να το εκμεταλλευτεί.
Τότε, συνήθιζε ο κόουτς, όπως και οι μετέπειτα, να βάζει 3ο στόπερ στα τελειώματα των αγώνων, γεγονός που πληρώσαμε και με το παραπάνω, με χαρακτηριστικές περιπτώσεις το κύπελλο με την Α.Ε.Κ. στο Χαριλάου και ένα 2-2, με γκολ που δεχτήκαμε στην τελευταία ανάσα, στην Τούμπα. Εξαίρεση αποτέλεσε μια αλλαγή, κόντρα στις τότε προπονητικές συνήθειες, σε αγώνα στο Ο.Α.Κ.Α. με αντίπαλο ξανά την Α.Ε.Κ. όπου ο Σαντέ Σίλβα μπήκε αντί επιθετικού και έκανε το 0-2 σε αντεπίθεση. Δεν αποτελούν κανόνα αυτά, αλλά οδοδείκτη και τα συμπεράσματα που μπορούν να προκύψουν διαφέρουν.
Παρόλα αυτά, δεν κοιτάζουμε πίσω για να μέμψουμε ή να κλαφτούμε. Φέρνουμε στην μνήμη αγωνιστικες στιγμές, αποφάσεις και συμπεριφορές για να αποτελέσουν παράδειγμα. Η πνευματική και ψυχολογική απελευθέρωση του προπονητή της ομάδας καθρεφτίζεται στην πρόσφατη δήλωσή του, πως: “Ώρες ώρες θαυμάζεις τον Άρη για τον τρόπο που παίζει. Χαίρεσαι να βλέπεις αυτή την ομάδα” ή κάπως έτσι, τελοσπάντων. Αυτό αποτελεί και έναν βασικό στόχο του κιτρινόμαυρου συνόλου.
Μετά την εμπιστοσύνη του Άκη Μάντζιου προς έναν κορμό παιχτών, τους ίδιους περίπου που ευθύνονται για την γκέλα στο Ηράκλειο, αυτοί του την ανταπέδωσαν στο μέγιστο, στα επόμενα ματς. Δεν επικράτησε ο φόβος, ειδικά με όσα γράφονταν και λέγονταν περί “καθαρού εξαριού”, τόσο απέναντι στην ομάδα του Μεντιλίμπαρ, όσο και απέναντι σε αυτήν του Λουτσέσκου. Η διάταξη παρέμεινε η ίδια, ο Σιφουέντες και ο Μόντσου στην πλάτη του Μανού. Κοντά σε αυτούς, από αγώνα σε αγώνα, είδαμε τους Σίστο και Ντιαντί να μπαίνουν σε ρόλους υποστηρικτικούς και να ανταποκρίνονται άψογα σε μαρκαρίσματα στην πίσω ζώνη, όπου ακολουθούσαν αντιπάλους. Μικρές λεπτομέρειες στην τακτική, με χαρακτηριστική την αλλαγή πλευρών, όπως στην Τούμπα, έδεσαν παραπάνω τα προαναφερθέντα και άρχισαν οι ρόλοι να γίνονται κατανοητοί.
Κατά παράδοξο τρόπο, στα δύο τελευταία παιχνίδια άλλαξαν πρόσωπα στην άμυνα, λόγω τραυματισμών κυρίως και ειδικά με την Λαμία ήταν αλλαγμένα τα 3/4 αυτής που ξεκίνησε στο προηγούμενο παιχνίδι. Η συνεργασία του συνόλου, όμως, όπως και η πνευματική και ψυχολογική υποστήριξη από τις μπροστινές γραμμές, έφεραν την συνθήκη να έχουμε δεχτεί ένα γκολ, αυτό του Ελ Αραμπί, στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, μόνο σε σύνολο 360+ λεπτών.
Σίγουρα, δημιουργήθηκαν προϋποθέσεις για να δεχτούμε κι άλλα τέρματα, όμως το αποτέλεσμα δεν προέκυψε τυχαία. Κάπως έτσι, επιστρέφει μία βασική αρχή στο θυμικό μας και είναι αυτή που λέει πως “αν δεν δεχτείς γκολ, σίγουρα δεν χάνεις”. Κοντά σε αυτήν, στα δύο τελευταία εντός έδρας, μάλιστα προστέθηκε το “αν βάλεις δύο γκολ και ειδικά το ένα γρήγορο και ακόμα πιο ειδικά απ’ το πρώτο ημίχρονο, τότε κανείς την ζωή σου άνετη”, ποδοσφαιρικό αξίωμα!
Διασφαλίζοντας την συνθήκη υπεροχής
Το δεύτερο κομμάτι αναφοράς, για προσεκτικούς παρατηρητές της λεπτομέρειας, είναι μια αφορμή που δόθηκε και κουβέντιασα, με τον Σάλα ειδικά, στο πρόσφατο παιχνίδι και στην άνετη νίκη μας επί της ομάδας του Βόκολου. Η φάση έγινε, περίπου, στο 35′ στο κέντρο του γηπέδου, προς την θύρα 2, καθώς βρισκόμασταν σε θέση επίθεσης σε “σετ παιχνίδι”, που λένε και οι γνώστες! Ο Σιφουέντες κάνει την υποδοχή, το κοντρόλ σηκώνει την μπάλα και αυτήν πηγαίνει στο χέρι του, με το φάουλ να δίνεται στην αντίπαλο.
Εκεί, ακριβώς, ο λατινοαμερικανός κάνει δυο-τρία τσαλιμάκια, τα γνωστά και ως “μυτηλίκια” που λέγαμε παλιά, και δίνει την μπάλα μετά από μισό, περίπου λεπτό. Το χρονικό διάστημα που χρειάστηκε για να γυρίσουν, σπριντάροντας μάλιστα, 2-3 παίχτες μας σε θέση άμυνας και να διασφαλίσουν πως, ο οποίος κίνδυνος από αντεπίθεση ή γρήγορη εκτέλεση του στημένου, δεν θα δημιουργήσει συνθήκη να δεχτούμε γκολ.
Με το σκορ στο 1-0 υπέρ μας και παρά την σχεδόν καθολική υπεροχή και κατοχή μας, που σε ανύποπτο χρόνο στην κερκίδα είπα στον Ντιούι πως πρέπει να άγγιξε το… 95 % , μπορεί σε μια στιγμή ανισορροπίας να χαλάσει το μυαλό όλων μας και ειδικά των παιχτών. Έχει συμβεί πολλές φορές. Ας μην αναφερθούν παραδείγματα. Θα βραδιάσουμε!
Το παραπάνω δεν είναι κάτι που θα πρέπει να διδάσκεται, αλλά… είναι κάτι που οφείλεται να υπενθυμίζεται. Για κάτι τέτοιο, στον Άρη, φροντίζουν πλέον οι συμπεριφορές παιχτών με προσωπικότητα και παραστάσεις, όπως αυτοί που αναφέρονται πιο πάνω. Κοντά σε αυτούς, εξελίσσεται και προοδεύει και το σύνολο, νιώθοντας παράλληλα σιγουριά, αυτοπεποίθηση, βεβαιότητα. Είναι απαραίτητα συστατικά αυτά, η εμπέδωση του αισθήματος της αγωνιστικής ασφαλείας, αρχικά και υπεροχής μετέπειτα, για όποιον θέλει να συμμετέχει στην κούρσα του πρωταθλητισμού.
Μιλώντας για στόχους
Με αυτό, το τελευταίο, περί πρωταθλητισμού και ανταγωνισμού, θα κλείσει η σημερινή αναφορά.
Με την σημείωση, σαν παρένθεση, πως πολλοί παίχτες μας, ειδικά του περσινού ρόστερ και κορμού, δείχνουν να έρχονται σε δύσκολη θέση, αφού αυξήθηκε η ποιότητα, η πληρότητα και ο ανταγωνισμός. Έτσι, μένουν εκτός βασικού σχήματος, εκτός αλλαγών και ενίοτε εκτός αποστολής. Αυτή είναι μια λεπτομέρεια που, θεωρώ πως, η ομάδα δουλεύει και έχει υπ’ όψιν. Πέρα από την διαχείριση του προπονητικού team, απαιτείται η έξτρα προσπάθεια των ίδιων για να αποτελέσουν πολύτιμα γρανάζια σε μια ομάδα που στοχεύει στις ψηλές θέσεις.
Αυτές οι θέσεις “περνάνε” μέσα από νίκες, όπως αυτή που προηγήθηκε και όπως αυτή στην αναμέτρηση που έπεται. Μετά από την διακοπή, έρχεται στο Χαριλάου μια ομάδα με άλλη συμπεριφορά σε σχέση με την θέση που βρίσκεται. Πιο επιθετική. Άσχετα από αυτό, η δικιά σου συμπεριφορά, τακτική και αγωνιστική προσήλωση είναι αυτή που καθορίζει την μοίρα αυτών των αγώνων. Των αγώνων που προσθέτουν πόντους, σε διατηρούν στις πρώτες θέσεις, του έμπρακτου και όχι “στα λόγια και στις γραπτές ευχές”, όπως των πράσινων μέσων καλή ώρα, πρωταθλητισμού!
Τρίτη, 8 Οκτωβρίου 2024
“ο Χιούι”
