Τέλος Σεπτεμβρίου, Κυριακή, Θεσσαλονίκη. Κανονικά, σε έναν υγιή τόπο, ένα παιχνίδι, τοπικό ντέρμπι, θα απασχολούσε την πόλη, τους κατοίκους και όχι μόνο, τους οπαδούς και φιλάθλους των δύο ομάδων, για αγωνιστικούς λόγους.
Ένα παραπάνω, όταν η δυναμική, η φόρμα, η ποιότητα αμφότερων “υπόσχεται” πολλά. Παρόλα αυτά, εδώ και χρόνια, όποτε πλησιάζουν τα παιχνίδια αυτά, εντός ή εκτός έδρας, όπως σήμερα, έχω αίσθημα αναγούλας. Το στομάχι ανακατεύεται, ξέρω τι θα δω και θα ακούσω στον περίγυρο, των κερκίδων του γηπέδου στο οποίο φιλοξενείται ο Άρης το βράδυ. Δεν με πολυνιάζει τι θα συμβεί στο αγωνιστικό σκέλος, καθώς η συνύπαρξη είναι, απλά, αναγκαία.
Κόντρα στα παραπάνω συναισθήματα, αυτά της αηδίας, της τάσης για εμετό και πολλά παρόμοια, που γεννήθηκαν μέσα από συμπεριφορές, τακτικές και πράξεις των τελευταίων, τουλάχιστον, 15 χρόνων, ίσως και παραπάνω, επιλέγω να κοιτάξω το ποδόσφαιρο. Η απάντηση είναι μόνο αυτό. Η προσπάθεια εντός των γραμμών. Τα όρια, στα οποία πρέπει να μάθει να εκπαιδεύεται και να έχει ο Σύλλογος και εγώ, σαν άνθρωπος και οπαδός. Αυτά που οφείλω να μεταδίδω στο παιδί μου.
Υποχρέωση είναι να παίζεις για την ομάδα και όχι αυτή για εσένα
Ευτυχώς, ανάμεσα στον Ολυμπιακό στο Χαριλάου και στο σημερινό παιχνίδι της Τούμπας, μεσολάβησε ο αγώνας κυπέλλου με τον Εθνικό στην Αθήνα. Μέσα σε λίγες, μόνο, ημέρες ο Άκης Μάντζιος είδε δύο εικόνες και συμπεριφορές. Στην πρώτη, εισέπραξε την εμπιστοσύνη, την στήριξη των παιχτών για τους οποίους ο ίδιος έβαλε πλάτη, μετά την ήττα στο Ηράκλειο.
Η τακτική, ψυχολογική και πνευματική συμπεριφορά όσων κλήθηκαν να αγωνιστούν το περασμένο Σάββατο το βράδυ, άγγιξε το ιδανικό. Ο καθένας έθεσε εαυτόν κάτω απ’ το σύνολο και κάπως έτσι, αυτό τον ανέδειξε, λίγο ή περισσότερο.
Την Τετάρτη το μεσημέρι, (εγώ, εσύ, εμείς, αλλά πρωτίστως) ο προπονητής, είχε εκ διαμέτρου αντίθετα συναισθήματα, πιστεύω, παρά την νίκη μεν, με το 0-1 και την πρόκριση, αλλά με μία συμπεριφορά, ατομική και κατ’ επέκταση ομαδική, που πρόδιδε στοιχεία ατομικισμού.
Η εξήγηση, οι λόγοι, οι δικαιολογίες ενδεχομένως, πολλές. Ναι, άλλαξαν τα 8/11 των ομάδων μας που παρατάχτηκαν στις 2 αυτές αγωνιστικές υποχρεώσεις. Ναι, παρά το γεγονός του ότι η πλειοψηφία των παιχτών που έπαιξε στην Αθήνα έπαιζαν μαζί πέρσι, βρέθηκε για πρώτη φορά στο χόρτο αυτή η εντεκάδα, μετά από μήνες. Και το ποδόσφαιρο, το πραγματικό, ξέρεις δεν είναι playstation. Δεκτό το κάθε επιχείρημα. Τα “ακούω” όλα. Όμως…
Όσο η αντιμετώπιση αγωνιστικών υποχρεώσεων θα θυμίζει αγγαρεία, τόσο θα ρισκάρονται στόχοι και φήμη για την ομάδα και επίσης, θα μεταφέρεται η ανασφάλεια στους ανθρώπους που έκαναν τις επιλογές και πόνταραν στο ποιοτικό ανέβασμα του ποδοσφαιρικού Άρη της χρονιάς που διανύουμε.
Το αν ο κάθε Ζαμόρα, Σαβέριο, Ζουλ, Φέτφα ή Ρόουζ, ακόμα και Κουέστα, δεν είναι στην μέρα του ή αποδίδει πολύ λιγότερο απ’ τα προσδοκώμενα, δεν αποτελεί προσωπική μομφή, καθώς οι ίδιοι, “αύριο, μεθαύριο” μπορεί να γίνουν ήρωες. Η φύση του αθλήματος είναι τέτοια. Το χαλασμένο μυαλό, όμως, επειδή πιστεύω πως “πρέπει να παίζω και να λογίζομαι βασικός” είναι θέμα αποδυτηρίων, νοοτροπίας και ατομικής ευθύνης σε όλα τα επίπεδα. Ειδικά για τους δύο πρώτους, που έχουν όλα τα στοιχεία για να αναδειχθούν μέσω της ομάδας, το παράδειγμα του Πάλμα (θα έπρεπε να) αποτελεί οδηγό. Δουλειά, θράσος, ταλέντο, αλλά και μπόλιασμα στο σύνολο.
Ουίσκι, με πάγο
Κάποτε, θυμάμαι πως, ο μεγάλος μπασκετικός Άρης που μας γαλούχησε ως νοοτροπία (και μας κακόμαθε, βέβαια, αλλά αυτό είναι κουβέντα μεγάλη, για τα “προσεχώς”), δεν αρκούνταν στην νίκη επί του εκάστοτε αντιπάλου. Δεν του έφτανε το “δίποντο” της ημέρας, ούτε χαλάρωνε, έτσι ώστε να μην νιώσουν… άσχημα οι άλλες ομάδες.
Είτε έπαιζε με τον Π.Α.Ο.Κ. στο Παλέ, είτε με τον Πανελλήνιο (άσχετα αν αυτές οι δύο ομάδες έχουν ίδια πρωταθλήματα), είτε με την Νήαρ Ηστ και τον Παπάγο (“ουίσκι με πάγο”, κατά το σύνθημα της εποχής!), το ζητούμενο ήταν η, επί σαράντα+ λεπτά, απόδειξη της κυριαρχίας. Και αν τον πρώτο τον κέρδιζε με 10-15 πόντους, τους υπόλοιπους τους ισοπέδωνε, με όρους αγωνιστικούς.
Εκατόν είκοσι, εκατόν πενήντα πόντους “στο κεφάλι”. Ρεκόρ που σε αφήνουν στην ιστορία και βάζουν τους όρους του παιχνιδιού. Να ξέρει ο αντίπαλος πως, εδώ δεν κάνουμε πλάκα και χαβαλέ.
Έτσι ήρθαν τα 3,5 αήττητα χρόνια, έτσι έγινες ο φόβος και ο τρόμος όλων. Ο αγωνιστικός οδοστρωτήρας, με ξανθό μαέστρο και μπαγκέτες ακριβές, Γκάλη, Γιαννάκη και λοιπούς, που πρώτοι έδιναν το σύνθημα. “Δεν σταματάμε. Ποτέ”.
Αυτό είναι το ζητούμενο σε παιχνίδια όπως το ποδοσφαιρικό της Τετάρτης που μας πέρασε. Όπως τα δύο, εντός, που έπονται του παιχνιδιού της Τούμπας. Πάντα, αναλογικά. Ουδείς λογικός “απαιτεί” να μπαίνει συνεχώς η μπάλα μέσα και να εμφανίζεται ξαφνικά η Μπάγερν, που πρόσφατα σταμάτησε στα 9, σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ. Όμως, απέναντι σε ομάδες Γ’ Εθνικής, που τις κάνεις να φαίνονται Β’ με την συμπεριφορά σου, δεν είναι απαραίτητο να έρχονται από τον πάγκο οι Μόντσου, Μανού και λίγο μετά ο “Σίφου” για να ηρεμεί το μυαλό μας. Εξαιρώ την αλλαγή Χουάνκαρ, που ήταν “εντός προγράμματος” καθώς για τόσο έπρεπε να αγωνιστεί. Ένας παίχτης προσωπικότητα, που μόλις βρει πατήματα θα ενισχύσει τον ανταγωνισμό στα αριστερά, θαρρώ
Αναισθητικό
Μια μέρα μετά το κύπελλο είχα προγραμματισμένο ραντεβού στον οδοντίατρο. Εκεί, όταν πηγαίνεις, νιώθεις ανήμπορος και στο έλεος του ειδικού. Απονεύρωση και σφράγισμα. Όλα κύλησαν όμορφα. Σωστά. Όπως πρέπει. Υπάκουσα, μούδιασα, έγινε δουλίτσα, υπάρχει κι άλλη.
Αναισθητική, τοπική, ένεση και μερεμέτι στα προβληματικά δόντια. Ήταν δύο, πίσω δεξιά. Αυτό που πονούσε, σήμαινε πως είχε νεύρο, ακόμα. Ζωή. Ενέργεια, δηλαδή.Το άλλο, το χαλασμένο, δεν ένιωθε κάτι. Σήμερα το βράδυ, σε ένα περιβάλλον με πολλά, σάπια, χαλασμένα δόντια, σε βρώμικες αναπνοές, ο ποδοσφαιρικός Άρης πρέπει να λειτουργήσει ως συμπαγής οργανισμός. Να διατηρήσει την τακτική προσήλωση, την συνεργασία, να υπακούσει στις εντολές των ανθρώπων του πάγκου. Να δράσει το αναισθητικό. Τόσο στον ίδιο, όσο και στον αντίπαλο! Ίδιο φάρμακο, άλλη χρήση!
Βόλτα στο ταρτάν
Οι κήνσορες, οι πολυγραφιάδες και οι παραφυάδες ενός ολόκληρου συστήματος μιας πόλης, παραδομένης στα συμφέροντα, που θα ελευθερωθεί απ’ την βρώμα αργά ή γρήγορα, σπεκουλάρουν το πρωτάθλημα που πήραν στο Κλεάνθης Βικελίδης, για να μας “την πουν”. Ο, με χίλιες δυο ανορθογραφίες, περσινός Άρης ξέρουν καλά πώς τους έκανε να νιώσουν στο “κάστρο” τους (sic!). Εκεί που το ταρτάν βαρέθηκε να βλέπει τις σόλες τους να σουλατσάρουν. Στο ίδιο γήπεδο, μία γάμπα, μία σφυρίχτρα και ένας κοντός τερματοφύλακας τους έσωσαν, όπως και την σωματική ακεραιότητα των παιχτών τους, που αντιστέκονταν δίνοντας χαστούκια σε χουλιγκάνους για να αμυνθούν, όχι πολύ καιρό πίσω.
Δεν νομίζω πως αξίζει να επανέλθω για ζητήματα διαφοράς νοοτροπίας, πραγματικής στήριξης και αγάπης, αλλά μπορεί να το κάνω κιόλας. Ειδικά, αν βοηθήσει η ίδια η ομάδα!
ΥΓ Μεσοβδόμαδα, παιχνίδι με μεγάλη σημασία, αγωνιστική και σημειολογική, στο Αλεξάνδρειο. Στήριξη, εμπιστοσύνη, αγώνας πολλαπλός, να επανέλθει, παντού, ο Άρης!
Κυριακή, 29 Σεπτεμβρίου 2024
“ο Χιούι”
