Η χθεσινή μέρα έδωσε τέλος σε μια ακόμη “ομηρία” που βίωσε ο Άρης τα τελευταία χρόνια. Μια “ομηρία” που τον φρέναρε, τον βύθισε στην εσωστρέφεια, στην αγωνία, στην αμφισβήτηση και πολλές φορές του… θόλωσε το μυαλό, βγάζοντας τον από τα ήρεμα λιμάνια. Τα οποία είχαν δικαιολογημένα φουρτούνες μετά την απώλεια του κυπέλλου, που άδειασε, πάγωσε και απογοήτευσε τον κόσμο τη ομάδας.
Η δικαίωση του Άρη στην υπόθεση των μεταλλίων, η οποία στήθηκε στις πλάτες του συλλόγου ήταν ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα των “απαντήσεων” που δίνει η κιτρινόμαυρη οικογένεια απέναντι σε ένα σάπιο, ένα σαθρό σύστημα. Ο κύκλος της ντροπής συνεχίζεται. Ο Άρη επιβίωσε και τώρα.
Όσο κι αν κάποιοι μπορεί να έχουν μνήμη… χρυσόψαρου είναι ξεκάθαρο, ότι ο Άρης φώναζε για το δίκαιο των αιτημάτων στην υπόθεση των μεταλλίων στον τελικό της ντροπής. Όπως είχε φωνάξει τόσο στην υπόθεση Ντουρμισάι, όσο και σε εκείνες των Λάσκοφ και αδειοδότησης (τον Σαράκη μήπως τον ξεχάσατε;). Σύρθηκε στην λάσπη, δέχθηκε πυρά και αμφισβήτηση, κλονίστηκε είναι αλήθεια. Όμως μόνος του βγήκε μπροστά και δικαιώθηκε και στις τέσσερις, Σε κάποιες, όχι φυσικά εντός των συνόρων, όπου κάνουν… πάρτι η ΕΠΟ, η “εξυγίανση”, οι “παράγκες” και τα “νέα αφεντικά”, αλλά στο εξωτερικό: στο CAS και στην UEFA.
Ο Άρης κατάφερε μέσα στον Γολγοθά που βίωσε στο παρελθόν (αφαίρεση βαθμών, απαγόρευση μεταγραφών, έλλειψη αδειοδότησης) να σταθεί όρθιος. Κι αυτό είναι μια αφορμή για να γίνει πιο δυνατός. Για πολλούς έκανε το αυτονόητο, σε ένα ποδοσφαιρικό σύστημα γνωστό όλους…
Παράλληλα, όμως είναι κι ένα μήνυμα ότι όσα λάθη κι αν έχει κάνει (και είναι πολλά) ο Άρης, η εσωστρέφεια δεν βοηθάει… Εγρήγορση από όλους ο μονόδρομος.
