Το ελληνικό ποδόσφαιρο ποτέ δεν ξέφυγε από τις αγκυλώσεις του, τις συμμαχίες, τα μεγάλα συμφέροντα και την τοξικότητα. Από την περίοδο του Θωμά Μητρόπουλου “ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε κτλ” (για να μην ξετυλίξουμε το κουβάρι από πιο πριν), στην “παράγκα”, στην “εξυγίανση” και τώρα στο… reunion.
Ένα έργο γνωστό σε όλους, άσχετα με την εναλλαγή προσώπων και τις κορώνες συναισθηματισμού.
Πλέον βαδίζουμε στη νέα εποχή (όπως παλιά…) σύμπλευσης Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ με οφέλη και για τους δυο και τους υπόλοιπους απλά παρατηρητές (;). Το νέο φορμάτ είναι προ των πυλών κάτι το οποίο μοιάζει με το ποτήρι με νερό: πώς θα το δει κανείς. Μισοάδειο ή μισογεμάτο.
Εφόσον γίνει πράξη μια διαδικασία πλέι οφ 1-4 και 5-8, για τον Άρη είναι ξεκάθαρο:
Καλείται να κοιτάξει τα συμφέροντα του… φροντίζοντας να είναι ανταγωνιστικός για να μπει μέσα στην τετράδα. Το έκανε άλλωστε τα τελευταία έξι χρόνια άλλες δυο φορές, καλείται να το κάνει και τώρα, δίνοντας απαντήσεις στο γήπεδο με κάθε τρόπο. Μπορεί; ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου θέλει τον Άρη πρωταγωνιστή και όχι απλά… παρατηρητή. Εκτός κι αν κάποιοι… βολεύονται με τον Άρη φτωχό συγγενή.
Αυτό είναι λοιπόν, το μεγάλο “στοίχημα”, η πρόκληση του νέου format. Ένας Άρης, ο οποίος καλείται να είναι δυνατός και όχι αδύνατος κρίκος. Ένας Άρης που θα κοιτάξει ψηλά στην κορυφή.
Ο μόνος δρόμος του Άρη, πριν παρασυρθεί από τη δίνη της εσωστρέφειας.
