Περίπου 15.000 χιλιόμετρα μακριά από το θρυλικό Χαριλάου εδρεύει ένας άλλος Άρης, αυτός της Αυστραλίας.
Ομάδα μιας μικρής κοινότητας της Μελβούρνης, τη South Springvale FC, η οποία λειτουργεί εδώ και 56 χρόνια έχοντας επιλέξει ως έμβλημα τον «θεό του Πολέμου».
Αν ο διαρκής αγώνας για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου αποτέλεσε τον κύριο στόχο των Ελλήνων μεταναστών στη δεκαετία του ’60, η ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο ήταν εξίσου απαραίτητος, παράλληλα όμως με τη διατήρηση των αξιών και εθίμων που πρέσβευαν. Η αλήθεια είναι ότι η ιστορία των Ελλήνων μεταναστών στην Αυστραλία άρχισε να γράφεται πριν από περίπου 200 χρόνια με μια υπόθεση η οποία παραπέμπει περισσότερο σε θεωρία συνομωσίας καθότι οι πρώτοι επτά Έλληνες που κατέφθασαν εκεί ήταν ναυτικοί και αντιμετώπισαν την κατηγορία της κατασκοπείας. Οι πέντε επέστρεψαν, οι δύο έμειναν εκεί και προϊόντος του χρόνου άρχισε η σταδιακή αύξηση των Ελλήνων μεταναστών για να φτάσουμε στις αρχές του 1950 και στην ανοιχτή πρόσκληση της Κυβέρνησης της Αυστραλίας, στο πλαίσιο της οικοδόμησης της χώρας, καθώς αναζήτησε χιλιάδες εργατικά χέρια προς όφελος υλοποίησης ενός μακρόχρονου σχεδίου. Ο Έλληνας ουδέποτε φοβήθηκε τη δουλειά, ανέκαθεν ήταν θιασώτης του μόχθου κι έτσι από εκείνη τη δεκαετία κι έπειτα δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων αναζήτησαν μια καλύτερη ζωή.
Κάπως έτσι άρχισε να γράφεται και η ιστορία του South Springvale FC ενός αθλητικού σωματείου που εδρεύει σε προάστιο της Μελβούρνης και φέτος συμπληρώνει 56 χρόνια ζωής. Γι’ αυτό το… προξενιό υπεύθυνος είναι ο περιβόητος «αλγόριθμος του Facebook» καθώς δύο-τρεις αναρτήσεις κίνησαν την περιέργεια για τη συγκέντρωση περισσοτέρων πληροφοριών σε σχέση με όλα όσα αναγράφονται τόσο στην επίσημη ιστοσελίδα του αθλητικού συλλόγου όσο και στη Wikipedia.
«Το club ιδρύθηκε το 1968 από Έλληνες μετανάστες και στην πορεία ασχολήθηκε με αυτό και ο πατέρας μου. Εγγόνια των ιδρυτών της ομάδας είναι και σήμερα στο club. Η δική μου καταγωγή είναι από την Κατερίνη κι όταν μετακομίσαμε στην Αυστραλία προσωπικά ήμουν ενός έτους. Στην αρχή η ομάδα λεγόταν Ντινάμο αλλά προϊόντος του χρόνου θέλαμε να δώσουμε στην ομάδα ελληνικό όνομα και επιλέξαμε τον Άρη. Αρκετές ομάδες στην Αυστραλία προήλθαν από μετανάστες και δεν αναφέρομαι μόνο στον ΠΑΟΚ, τον Ηρακλή, τη Δόξα (Δράμας) κι άλλες ελληνικές ομάδες αλλά και σε συλλόγους οι οποίοι ιδρύθηκαν από Σέρβους, Τούρκους, Ισπανούς, Αλβανούς μετανάστες. Ερχόμενοι στην Αυστραλία για δουλειά θέλησαν να δημιουργήσουν και αθλητικούς συλλόγους. Για μας, η ενίσχυση του ελληνισμού στην Αυστραλία παράλληλα με την ενασχόληση των παιδιών με τον αθλητισμό είναι ο κύριος σκοπός», είπε στο Gazzetta ο Δημήτρης Σίμος ο οποίος είναι ο πρόεδρος της ομάδας από το 1987.
Οι βάσεις του μοντέλου αθλητικών διοργανώσεων στην Αυστραλία ουσιαστικά αποτελεί πιστή αντιγραφή του αντίστοιχου αμερικανικού καθώς η πρώτη κατηγορία (A League) απαρτίζεται από δώδεκα ομάδες οι οποίες λειτουργούν σαν τα franchise’s στο ΝΒΑ υπό την έννοια ότι κανείς δεν υποβιβάζεται. «Το σύστημα των διοργανώσεων είναι διαφορετικό στην Αυστραλία. Η δική μας ομάδα ουσιαστικά είναι μια ελληνική κοινότητα η οποία απαριθμεί γύρω στους 350 αθλητές ξεκινώντας από την ηλικία των πέντε ετών. Είναι ερασιτεχνική και αγωνίζεται στην τέταρτη κατηγορία του αυστραλιανού ποδοσφαίρου. Ο σύλλογος κατευθύνεται από μια διοικητική επιτροπή στην οποία αυτή τη στιγμή πρόεδρος είμαι εγώ… έως ότου έρθει ο επόμενος. Για να το πω απλά, κάθε Νομός έχει το δικό του Πρωτάθλημα, ενώ οι δώδεκα ομάδες που δημιουργήθηκαν από Έλληνες μετανάστες διοργανώνουμε και το ελληνικό Κύπελλο. Η μεγαλύτερη επιτυχία της ομάδας μας ήταν η κατάκτηση του State League Cup το 1994 όπως και η πρόκριση στις δεκαέξι καλύτερες ομάδες στον θεσμό Australian Cup το 2014. Είμαστε η μικρότερη ομάδα που κατάφερε να φτάσει έως αυτή τη φάση. Εκεί αντιμετωπίσαμε τις μεγάλες ομάδες στις οποίες τα οικονομικά δεδομένα είναι εντελώς διαφορετικά σε σχέση με αυτά που ισχύουν σε μας», συμπλήρωσε.
Καθώς μιλούσε για την ομάδα, ο Δημήτρης δεν προσπάθησε να κρύψει τον ενθουσιασμό του. Ίσα-ίσα που επανέλαβε αρκετές φορές τον βασικό στόχο μεταξύ των οποίων είναι και οι συγκεντρώσεις των Ελλήνων με αφορμή αθλητικά γεγονότα. «Τα 350 παιδιά που απασχολούνται στην ομάδα μας είναι τα παιδιά της γειτονιάς. Συνολικά στη Μελβούρνη είμαστε περίπου εξακόσιες χιλιάδες Έλληνες. Αγαπάμε το ποδόσφαιρο και συνολικά τον αθλητισμό. Είναι το χόμπι μας.
Για παράδειγμα, στην πρώτη ομάδα τα περισσότερα παιδιά είναι από 24 έως και 27 ετών. Δεν είναι επαγγελματίες. Άλλος είναι ηλεκτρολόγος, άλλος λογιστής, παλιότερα είχαμε κι έναν γιατρό. Κάνουμε δύο-τρεις προπονήσεις την εβδομάδα και παίζουμε κάθε Σάββατο. Αν ρίξετε μια ματιά στους λογαριασμούς μας στα social media θα διαπιστώσετε ότι σε κάθε αγώνα έχουμε περίπου πεντακόσιους φιλάθλους. Θέλω να πω ότι απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε. Δεν υπάρχει φανατισμός, καμία αντιπαλότητα αλλά όλοι είμαστε φίλοι. Εμείς παίζουμε στον όμιλο του Βορρά και ο ΠΑΟΚ στον αντίστοιχο του Νότου. Το ξαναλέω όμως ότι σκοπός είναι η άθληση των παιδιών, η λειτουργία της ελληνικής κοινότητας και φυσικά η ενίσχυση του ελληνισμού. Επίσης, έχουμε και δύο γυναικείες ομάδες ποδοσφαίρου».
Στη σελίδα του στο Facebook ο… Άρης της Αυστραλίας απαριθμεί περί των 4.7 χιλιάδων μελών, μέχρι στιγμής όμως δεν έχει βρεθεί ο τρόπος συνάντησης με τον αυθεντικό Άρη Θεσσαλονίκης. «Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε έρθει σε επαφή. Πραγματικά όμως θα το ήθελα πολύ είτε να έρθουμε εμείς στη Θεσσαλονίκη είτε ο Άρης στη Μελβούρνη. Πιστεύω ότι πραγματικά θα ήταν υπέροχο. Για μας η ομάδα είναι μια μορφή κληρονομιάς. Στη διοίκηση υπάρχουν άτομα τα οποία είναι περισσότερα χρόνια από εμένα στην ομάδα. Αύριο θα αναλάβουν άλλα παιδιά. Είναι κάτι που δημιούργησαν οι παλιότεροι κι εμείς νιώθουμε την ανάγκη να το συνεχίσουμε».
Πηγή: Gazzetta.gr
