Ο ΑΡΗΣ με την νίκη του επί του Βόλου, καπάρωσε και μαθηματικά την 5η θέση στο πρωτάθλημα αποτέλεσμα του οποίου είναι η συμμετοχή στα play offs του φετινού πρωταθλήματος. Δυστυχώς δεν υπάρχει η δυνατότητα να ελπίζει σε κάτι περισσότερο από τον ρόλο του ρυθμιστή σ’ αυτό το μίνι πρωτάθλημα, αλλά έστω κι έτσι θα μπορέσει να κοντραριστεί με τις ομάδες που μέσα από τον ανταγωνισμό θα τον κάνουν καλύτερο.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι ο ΑΡΗΣ θέλει χρόνο για να παίξει με βάση τις δυνατότητες των παικτών του. Όλη τη χρονιά παιδευόταν να βρει μία ενδεκάδα, έναν κορμό , μία συνοχή που να έχει διάρκεια και να κερδίζει παιχνίδια. Από τον Ιανουάριο δείχνει να έχει βρει έναν δρόμο και οι αγωνιστικές με αντιπάλους τους διεκδικητές του πρωταθλήματος είναι το φάρμακο που μπορεί να λειτουργήσει ως δυναμωτικό για το τέλος αυτής της χρονιάς και την αρχή της επόμενης. Αυτό είναι το ζητούμενο πλέον. Η τέταρτη θέση θα ήταν “Θείο Δώρο” χωρίς όμως να διαφαίνεται κάτι τέτοιο σήμερα.
Ο αγώνας ήταν μιας ομάδας που προσπαθούσε να παίξει ποδόσφαιρο εναντίον ενός σκορποχωριού που δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει μέσα στο γήπεδο. Η στατιστική έγραψε 4 τελικές από τις οποίες μόνο μία έφτασε στον Κουέστα. Ένα σουτ συρτό έξω από την περιοχή , εντελώς αδύναμο. Αυτή η ομάδα ήρθε να διεκδικήσει βαθμό ή βαθμούς στο Κλ. Βικελίδης. Θα έπρεπε να μας προετοιμάσουν ότι δεν είναι σε θέση να παρουσιάσουν ποδοσφαιρική ομάδα. Ας είναι. Ότι μπορεί ο καθένας.
Ο ΑΡΗΣ έπαιξε τα δύο τελευταία τέταρτα των κάθε ημιχρόνων. Ταλαιπώρησε τη μπάλα αρκετά μέχρι να βρει λύσεις. Υπάρχουν θετικά και αρνητικά ζητήματα που προέκυψαν από το παιχνίδι. Στα θετικά σίγουρα είναι η αμυντική λειτουργία. Καμία απειλή προς το τέρμα. Σε λίγο ο Κουέστα θα παραγγέλνει καφέ για να βλέπει τα ματς. Η τοποθέτηση του Βέλεθ ξανά σε θέση κόφτη , δείχνει να κουμπώνει με την υπόλοιπη ομάδα και να σταματάει επιθέσεις προτού αυτές φτάσουν στην άμυνα. Ο προπονητής τοποθετεί τον Μανού έξω από την περιοχή με σκοπό να δημιουργεί ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα και να τροφοδοτεί με κοντινές πάσες τον Μορόν.
Σ’ αυτό το ρόλο, ο Ισπανός, έχει ακόμα σκαμπανεβάσματα. Επί μισή ώρα, στο πρώτο ημίχρονο , δεν μπορούσε να βρει πάσες και στο τελευταίο τέταρτο μόλις άρχισε να εκμεταλλεύεται την ταχύτητα του, την τεχνική του , την ατομική ποιότητα του, ήταν ασταμάτητος , έκανε την ευκαιρία που κατέληξε στο δοκάρι από τον Μορόν, όλα μπαίνουν κι όλα χάνονται, έδωσε την ασίστ στο φορ για να σκοράρει και γενικά αναστάτωνε την άμυνα του Βόλου. Ακόμη, στα θετικά ότι σκόραραν και οι δύο φορ της ομάδας.
Στα αρνητικά σημειώνω ότι η ανάπτυξη ήταν πάλι προβληματική. Δεν βρέθηκε η εύκολη πάσα που να σπάει την άμυνα και να βγάζει παίκτες στην περιοχή. Σαβέριο κυρίως και Σουλεϊμάνοφ ήταν κινητικοί αλλά όχι απειλητικοί όσο θα μπορούσαν. Από την πλευρά του Ρώσου υπήρχε το τρυκ του εσωτερικού διαδρόμου στον Οντουμπάτζιο αλλά δεν δούλεψε καλά. Από την άλλη πλευρά ο Σαβέριο προσπαθούσε να συγκλίνει, αφήνοντας τον Φεράρι στη γραμμή , χωρίς κι αυτό να βοηθήσει στην επίθεση.
Ήταν παιχνίδι που ο ΑΡΗΣ είχε τη δυνατότητα να πετύχει ευρεία νίκη. Με τέτοιους αντιπάλους μπορείς να κάνεις πάρτι. Δεν το έκανε. Αυτό βέβαια που μετράει είναι οι τρεις βαθμοί και η ομάδα τους πήρε, απλά εύκολα, ήρεμα.
Η συνέχεια έχει δύο αγώνες ακόμα μέχρι τη λήξη της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος. Οι δύο αντίπαλοι ΠΑΟ και ΑΕΚ έχουν την πίεση του αποτελέσματος κάτι που για τον ΑΡΗ είναι πλεονέκτημα. Δεν έχει να χάσει τίποτα και μπορεί να αγωνίζεται χωρίς κανένα άγχος. Οι νίκες και στα δύο ματς θα μειώσουν τη διαφορά και να δημιουργήσουν ψυχολογία για τους επερχόμενους αγώνες. Αν ήμασταν στην Ισπανία, ο ΑΡΗΣ θα είχε μαζέψει πολλά λεφτά από τα πριμ που θα του έταζαν οι ομάδες για να νικήσει αγώνες και αυτοί να στεφθούν πρωταθλητές. Εδώ στην Ελλάδα η ιστορία, η υστεροφημία, το σήμα της ομάδας , η πίστη των οπαδών, αναπληρώνει αυτή την οικονομική υπερβολή των ιβήρων. Οπότε καταλαβαίνουμε όλοι ότι ο ΑΡΗΣ την μόνη πολυτέλεια που έχει έναντι των υπολοίπων είναι ότι μπορεί να παίζει ελεύθερα. Αυτό το παιχνίδι όμως πρέπει να οδηγεί σε νίκες. Τίποτα λιγότερο. Ας το σκεφτούν καλά παίκτες και προπονητές ότι δεν συμβιβαζόμαστε με «διδακτικές ήττες». Νίκες παντού.
Υ.Γ. Είδα ότι υπάρχει συζήτηση για έδρα του τελικού, ποια θέλει ο καθένας, δηλώσεις των παικτών για στόχο του κυπέλλου κ.λπ. Είναι αδύνατο να σταματήσεις τη σκέψη και τον λόγο του καθενός αλλά όλο αυτό μου μοιάζει πέρα για πέρα άκαιρο. Πρώτον υπάρχει ο δεύτερος ημιτελικός, που θα περάσουμε βέβαια, δεύτερον ο τελικός είναι το Μάιο δηλαδή περίπου 2,5 μήνες μετά τον ημιτελικό.
Τσάμπα βάρος για όλο αυτό από τώρα. Υπάρχει χρόνος για να διευθετηθούν όλα τα ζητήματα.
