Ολοσέλιδο αφιέρωμα στην καριέρα του Κλεάνθη Βικελίδη έκανε η εφημερίδα “Καθημερινή” στην σημερινή έκδοσή της, αναφέροντας και ανέκδοτες ιστορίες με πρωταγωνιστή το απόλυτο σύμβολο του ποδοσφαιρικού Άρη και όλου του συλλόγου γενικότερα.
Κυριακή 10 Απριλίου 1932. Eνα λεπτοκαμωμένο παιδάκι, ούτε καν 16 ετών, μπαίνει για πρώτη φορά ως αλλαγή στο παιχνίδι του Αρη με τον Απόλλωνα Αθηνών, ως επιλογή του Τσέχου τεχνικού Ντε Βάλερ. Ονομάζεται Κλεάνθης Βικελίδης, ο μικρότερος από τα τρία αδέλφια που αγωνίζονταν τότε στους «κίτρινους». Ο Αρης κερδίζει με 6-1 και λίγο καιρό μετά κατακτά το δεύτερο πρωτάθλημα της ιστορίας του. Εκείνη τη μέρα αρχίζει να δημιουργείται ο μύθος του Κλεάνθη Βικελίδη, του συμβόλου του Αρη, του ανθρώπου που από το 2004 το γήπεδο Χαριλάου πήρε το όνομά του. Ο Κλεάνθης Βικελίδης είναι το απόλυτο σύμβολο του ποδοσφαίρου για τους «κίτρινους». Το επονομαζόμενο και «μακεδονικό τανκ» ή «μακεδονικό καταδρομικό» για τον τρόπο με τον οποίο έκανε τις επιθέσεις του στις αντίπαλες άμυνες.
Το μικρότερο από τα αδέλφια Βικελίδη ήταν και το πιο ταλαντούχο στο ποδόσφαιρο. Στην πρώτη του χρονιά, ήταν δεν ήταν 16 ετών, πανηγύρισε πρωτάθλημα με τον Αρη. Τα επόμενα χρόνια, 17 για την ακρίβεια, τίμησε την κίτρινη φανέλα 131 φορές, σκοράροντας 72 γκολ! Η ηγετική του ικανότητα και τα προσόντα του μέσα στον αγωνιστικό χώρο (γρήγορος και δυνατός, αψηφούσε τον κίνδυνο, τον τραυματισμό) τον έκαναν πολύ γρήγορα μέλος της Εθνικής ομάδας. Μέτρησε μόλις επτά συμμετοχές και τέσσερα γκολ, γιατί τον πρόλαβε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Προπολεμικά ενδιαφέρθηκε για τον Βικελίδη η ρουμανική Βένους. Θα ήταν το βήμα για μια διεθνή καριέρα υψηλού επιπέδου. Ο Κλεάνθης βρέθηκε με το εισιτήριο στα χέρια στον σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης και λεπτά πριν ξεκινήσει το ταξίδι για το Βουκουρέστι, έσκισε το εισιτήριο και… παραδόθηκε στην μοναδική του αγάπη, τον Αρη!
Την περίοδο 1945-46 είναι αρχηγός και ηγέτης της ομάδας που κατακτά το πρωτάθλημα Ελλάδας, το πρώτο μεταπολεμικό στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Βικελίδης σε ηλικία 30 ετών έχει την απαιτούμενη εμπειρία να λειτουργεί και ως προπονητής. Ο πρωταθλητής Θεσσαλονίκης, Αρης, με 9 βαθμούς αναδεικνύεται πρωταθλητής Ελλάδας, αντιμετωπίζοντας την πρωταθλήτρια Αθήνας, ΑΕΚ, και τον πρωταθλητή Πειραιά, Ολυμπιακό.
Για το πώς τον έβλεπαν οι αντίπαλοι, υπάρχει μια εξαιρετική περιγραφή του θρυλικού Λεωνίδα Ανδριανόπουλου στην αυτοβιογραφία του: «Οταν ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε τον Αρη, ο προπονητής των Θεσσαλονικέων έβαζε τον Κλεάνθη Βικελίδη δεξιό χαφ για να με αντιμετωπίζει, ενώ η κανονική του θέση ήταν αριστερό χαφ. Μάχη γιγάντων. Σε έναν αγώνα ο φίλος μου ο Βικελίδης, μου έριξε δύο γερές κλωτσιές, τσαντίστηκα και πιαστήκαμε στα χέρια, αλλά μας χώρισε ο αδελφός μου ο Γιώργος και μας συμφιλίωσε. Μετά τον αγώνα θα μαζευόμαστε όλοι οι διεθνείς γιατί θα φεύγαμε για τη Ρουμανία. Πράγματι το βράδυ φύγαμε όλοι μονοιασμένοι και εγώ κάθισα δίπλα στον φίλο μου Βικελίδη, έχοντας ξεχάσει και οι δύο το επεισόδιο. Ο Βικελίδης ο Κλεάνθης υπήρξε μεγάλος ποδοσφαιριστής».
Στις 19 Ιανουαρίου 1949, το «μακεδονικό τανκ» αποχαιρετά την ενεργό δράση, όχι με τον τρόπο που ήθελε. Στον φιλικό αγώνα με τη Βίνερ Βιέννης στο γήπεδο του ΠΑΟΚ, σκοράρει στο 55΄ και κάνει το 2-1 για τους «κίτρινους», όμως λίγα λεπτά μετά δέχεται σκληρό μαρκάρισμα και αποχωρεί. Ο Αρης ηττάται με 2-3, όμως τα πιο άσχημα μαντάτα έρχονται αργότερα, όταν γίνεται γνωστό πως ο Βικελίδης τραυματίστηκε σοβαρά και δεν θα ξαναπαίξει ποδόσφαιρο.
Οικογένεια με αθλητικό DNA
Στις αρχές του 20ού αιώνα ο Δημήτρης Βικελίδης παντρεύτηκε την Κατερίνα Σασαγιάννη. Εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Αγίας Τριάδας. Ο Δημήτρης άνοιξε μπακάλικο στη συμβολή των οδών Λεωφόρου Στρατού – Αετοράχης. Εκαναν οκτώ παιδιά, πέντε αγόρια και τρία κορίτσια. Αυτή η οικογένεια θα γίνει τις επόμενες δεκαετίες ίσως και η πιο αθλητική όλης της Ελλάδας!
Ο Κλεάνθης γεννήθηκε το 1916. Πρώτος ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο ο Κώστας, ο οποίος και «παρέσυρε» στον Αρη τις τρεις αδελφές του, Ευτυχία, Αφροδίτη και Παρασκευή (Λουλούκα), οι οποίες το 1926 συνέβαλαν τα μέγιστα στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος ομαδικού αθλήματος στην Ελλάδα για τις γυναίκες. Ο Αρης κατέκτησε τότε το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης. Η Λουλούκα Βικελίδου ήταν αρχηγός της ομάδας εκείνης.
Η Ευτυχία Βικελίδου είναι η μητέρα του Στέργιου Γούσιου, παίκτη που έγραψε τη δική του ιστορία στον μπασκετικό Αρη -και την Εθνική ομάδα- τη δεκαετία του ’50 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ενώ πρέπει να σημειωθεί ότι και τα παιδιά των παιδιών της οικογένειας Βικελίδη ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό τις επόμενες δεκαετίες…
Ο Νικηφόρος Βικελίδης ήταν ο δεύτερος από τα αδέλφια που ασχολήθηκαν με το ποδόσφαιρο, γεννήθηκε το 1913 και έπαιξε στην Εθνική ομάδα μόλις 16 ετών, το 1929, στη Σόφια κόντρα στη Βουλγαρία. Ο Νικηφόρος ασχολήθηκε εκτός του ποδοσφαίρου και με τον κλασικό αθλητισμό και είχε διακρίσεις και ως αθλητής του στίβου!
Μέσα από ένα τέτοιο περιβάλλον… ξεπήδησε το μεγαλύτερο ταλέντο της οικογένειας Βικελίδη, ο Κλεάνθης, για να γράψει τη δική του ξεχωριστή ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο και να γίνει σύμβολο της ιστορίας του Αρη.
Αναμνήσεις ενός φίλου για έναν αξέχαστο παίκτη
Ο υπογράφων είχε την τύχη να ακούσει πολλές ανέκδοτες ιστορίες για τον Κλεάνθη Βικελίδη. Ο παππούς μου, Δημήτρης Καραγεώργης, υπήρξε πρόεδρος της ΜΕΝΤ επί σειρά ετών και παράγοντας του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου στη Θεσσαλονίκη.
Είχε εξαιρετικές σχέσεις με τον Κλεάνθη Βικελίδη, κυρίως όταν το «μακεδονικό τανκ» είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση και ήταν προπονητής και αργότερα παράγοντας αλλά και απλός φίλαθλος του Αρη.
Συνήθιζαν οι δυο τους συχνά πυκνά να τα λένε για το ποδόσφαιρο και όχι μόνο, δύο τετράγωνα πάνω από τα Λαδάδικα, στη Βασιλέως Ηρακλείου. «Σχεδόν κάθε πρωί ερχόταν στο μαγαζί, στο άνοιγμα, στις 7 το πρωί και πίναμε τσάι. Και τα λέγαμε… Για την μπάλα, για τον Αρη, για τα ματς, για τη Θεσσαλονίκη», διηγόταν για τον φίλο του Κλεάνθη και έλεγε: «Τέτοια ποδάρια δεν είχε κανένας! Τέτοιος παίκτης δεν θα υπάρξει ποτέ όχι μόνο για τον Αρη, αλλά σε καμία ομάδα. Δεν μπορούσες να τον ρίξεις κάτω… Ταύρος ήταν. Και δεν ήταν μόνο αυτός. Ηταν και ο Κώστας και ο Νικηφόρος πολύ καλοί παίκτες. Ηταν τα μόνα τρία αδέλφια που έχουν παίξει στην Εθνική Ελλάδας μαζί».
Τον ήξερε καλά τον Βικελίδη, ο Καραγεώργης και δεν μπορούσε να χωνέψει ένα πράγμα, το οποίο ομολογουμένως δεν ήταν εύκολο να το πιστέψει κανείς: «Δεν μπορεί αυτός ο παικταράς, που τον έλεγαν τανκ μέσα στο γήπεδο, να πέθανε επειδή γλίστρησε από ένα πεζούλι και έπεσε άσχημα κάτω! Τι σου είναι η μοίρα…», διηγόταν. Δεν ήταν πεζούλι, δεν θυμόταν καλά. Ο Κλεάνθης Βικελίδης, το «μακεδονικό τανκ», το «μακεδονικό καταδρομικό», γλίστρησε από μια σκάλα στο σπίτι του το 1988 και έτσι έχασε την ζωή του. Τόσο απρόσμενα, τόσο άδοξα· κόντρα σε ό,τι ήταν μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.
