“Θα σου κρεμάσουνε μία μπάλα και θα τραβιέσαι, μ’ αυτή, μέρα νύχτα”. Τα “ζεστά ποτά” ήταν δίσκος σταθμός για τους Κατσιμιχαίους , στο μακρινό 1985. Συνέπεσε, χρονικά, με την έναρξη εκείνης της υπερομάδας του Άρη, με τα μαγικά χρόνια στο Παλέ, με τις μοναδικές παραστάσεις που παίχτηκαν ανά την χώρα και στο εξωτερικό. Παραστάσεις που ανάγκασαν, τις άλλες, τις θεατρικές να μεταφέρουν τα ρεπό τους στις Πέμπτες.
Δεν φτάνει μόνο η δουλειά
Το, διαχρονικά επίκαιρο και ένα απ’ τα πλέον αγαπημένα τραγούδια, “Για ένα κομμάτι ψωμί”, ανήκε σε αυτή την δουλειά των σπουδαίων αυτών παιδιών. Κι αν τότε, στην μέση της θητείας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Αντρέα, με πακέτα Ντελόρ και τα ρέστα, με το ουίσκι αντί του νερού να ρέει στα πεζοδρόμια, με σκυλιά να μην τρώνε λουκάνικα που τους πετούσες, γιατί είχαν χοληστερίνη και διάφορα αντίστοιχα, έμοιαζε παράταιρος ο στίχος, όπως κάθε τι προφητικό, θα έρχονταν ο καιρός που θα μνημονεύονταν και θα τραγουδιώνταν από επόμενες γενιές, σε επόμενες εποχές.
Η μουσική είναι, πάντα, η αφορμή. Και η επεξήγηση. Έχει μέσα της τον ρυθμό, τον συντονισμό. Λέξη κλειδί αυτή, η τελευταία, για μεταφορά σε όσα μας ενδιαφέρουν και καταπιανόμαστε σε αυτή την γωνιά και αφορούν στον Άρη. Η ιδανική ομάδα, ίσως να, χαρακτηρίζεται από αυτή την έννοια. Συντονισμός. Ταίριασμα του ενός με τον άλλο, ίδιο τέμπο, κοίταγμα πεταχτό στα μάτια και αυτόματη κίνηση. Πάσα. Σουτ. Ίσως, ο Άρης που δομείται τα τελευταία δύο χρόνια, να αρχίζει να προσομοιάζει στην πιο πρόσφατη συντονισμένη μορφή που είδαμε στο παρκέ απ’ τις κιτρινόμαυρες φανέλες και αυτή δεν είναι άλλη από εκείνη την “ορχήστρα του Κάρολου”. Περί Μπάρτον ο λόγος, της χρονιάς του Ιβανόφειου. Της “κούπας της Εθνικής οδού”, της Λαμίας.
Αυτά τα “μουσικά, αθλητικά σύνολα” δεν προκύπτουν μόνο από δουλειά. Σίγουρα, αυτή είναι η βάση πολλών πραγμάτων. Όχι, όμως, όλων. Δεν αρκεί μόνη της η δουλειά. Δεν φτάνει. Όταν ο Σμους Πάρκερ έπαιρνε την μπαγκέτα του, ήξερες πως έρχεται εκείνη η στιγμή του “κάτι παραπάνω”. Του αυτοσχεδιασμού!
Θα πιεις φαρμάκια. Πολλά…
Εκεί κάπου και παρά τις καλύτερες μέρες που έδειχναν να έρχονται, με Ευρολίγκες και τα ρέστα, ως τα τέλη της δεκαετίας του 2000, άρχισε να ξεκουρδίζει το ένα όργανο μετά το άλλο, να παίζει φάλτσα το σύνολο, να αποσυντονίζεται η μπάντα. Μία μπάντα, βέβαια, που κόντεψε να σιγήσει, ελάχιστο καιρό πριν. Όσοι βρέθηκαν εκείνο το απόγευμα, με τον Μίλωνα, στο Αλεξάνδρειο, γνωρίζουν. Μία φάλτσα ορχήστρα που, χρόνια αργότερα και αφού πέρασαν θλιβερές φυσιογνωμίες και προσωπικότητες από πόστα της, κρατώντας τα ηνία, έφτασε να την σώσει ένας… ιός. Αυτά είναι τα γεγονότα.
Όταν ξέρεις πως είναι έτοιμη η ψυχή σου να βγει, πως παίζεις στην κλωστή, παίρνεις κάθε γιατρικό, στην αρχή. Καταπίνεις καρτέλες τα χάπια, τα κουμπιά, τα σιρόπια, ακόμα και ματζούνια. Επιστήμονες και πρακτικοί. Όποιος να ‘ναι. Αρκεί να σωθείς. Βέβαια, πριν φτάσεις εκεί, κατάπινες το ένα φαρμάκι μετά το άλλο. Μπαν και κόντρα μπαν και… μπαν και μπουν, οι κουμπουριές. Πόσο εύκολα γκρεμίζονται κάστρα και αυτοκρατορίες; Πόσο δύσκολα χτίζονται;
Η γνώση, η αντίληψη, η σωστή επιλογή. Η βάση των πραγμάτων είναι ο γιατρός στην άκρη του πάγκου. Αυτός που διδάσκει απ’ την αρχή. Ο μαέστρος. Νότα την νότα, “κατοχή την κατοχή” όπως είπε, κάπου, την Τετάρτη το βράδυ, στα “Δύο Αοράκια”, όταν είχε φαλτσάρει το καλοκουρδισμένο σύνολο του 2024.
Στην έναρξη της 4ης περιόδου στα στατιστικά έγραφε:
Άρης 9/19 βολές και 13 ριμπάουντ
Π.Α.Ο.Κ. 14/16 βολές, ριμπάουντ 32.
Όλη η εικόνα του αγώνα, σε θέληση, σε νοοτροπία, στο δικό μας φάλτσο τελοσπάντων, σε σύγκριση δύο, μόνο, κατηγοριών. Δεν το έλεγες και άδικο αυτό που έγραφε ο πίνακας. Όσο και να ενοχλεί, η αλήθεια ήταν πως ο ένας, ο αντίπαλος, έπαιζε τίμια, όσο μπορούσε και ο άλλος, εμείς δηλαδή, σαν να είχαμε αδειάσει. Λίγο τα πριν, σε 6 σερί ματς υψηλών εντάσεων, λίγο η στόχευση σε συγκεκριμένους παίχτες μας, τα μαρκαρίσματα στους οποίους βγήκαν, δεν θέλει πολύ.
Πρέπει να δώσεις πολλά.
Συνεχίζω, με βάση τους στίχους του τραγουδιού. Για ένα κομμάτι ψωμί, ακόμα, για το ελάχιστο δηλαδή, πρέπει να δώσεις πολλά. Κι αν οι ποιητές αναφέρονταν στα όσα σου παίρνει, διαχρονικά, ένα σύστημα και σε ξεζουμίζει, ηθικά, ψυχολογικά, σωματικά, εδώ το “πρέπει να δώσεις πολλά” χρησιμοποιείται με την έννοια του τι θα καταθέσεις στον αγωνιστικό χώρο. Σε ενέργεια, σε δύναμη, σε εξυπνάδα, σε μυαλό. Σε πίστη. Σε φλόγα. Αλληλένδετα, όλα.
Με τον Κώστα και τον Χρήστο μας χωρίζουν χρόνια. Χοντρικά, 20 απ’ τον καθένα τους. Ανήκουν σε μία γενιά συνοπαδών, Αρειανάκια, που “είδε” ελάχιστα. Μηδαμινά. Κι όμως, γεννιέται ξανά και ξανά. Δεν σταματάει να τραγουδάει, να εμπιστεύεται, να αγαπάει. Την φανέλα. Σε μια αποστροφή της κουβέντας μας, βλέποντας την διαφορά γύρω στους 14-15 πόντους κατά του Άρη, είπα πως η μόνη ελπίδα είναι να βρεθούμε γύρω στους 6 πόντους πίσω, στα 4 λεπτά πριν λήξει ο αγώνας. Το πώς θα γίνει αυτό, συμφωνήσαμε πως, θα συνέβαινε μέσα από μεγάλα σουτ δικά μας, σε συνδυασμό με άμυνες. Μπορεί να αρκούσαν τρεις. Δύο σίγουρα.
Ο Βασίλης Τολιόπουλος πήρε και δικαίως, πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Είναι ηγέτης. Αποδεδειγμένα. Στον “πρέπει να δώσεις πολλά” στίχο, βάζω σε περίοπτη θέση την τάπα του Σλαφτσάκη, σε… κάποιον, ούτε που θυμάμαι, πριν μπει ένα από τα κρίσιμα, επικά, τρίποντα σε αντεπίθεση. Καστρίτη, υποκλίνομαι το ίδιο μπροστά στην προπονητική σου αξία, τόσο για την ικανότητα να βρίσκεις τους “Χάρελ” αυτής της Γης, όσο και να δίνεις ρόλο στους “Καλόγηρους”, τους “Περσίδηδες” και τους “Σλαφτσάκηδες”. Έπαιξες με αυτά τα παιδιά μαζί στην πεντάδα για ώρα. Έπρεπε να τραβήξουν το δικό τους κουπί, να συντονιστούν, πριν μπει το πρώτο βιολί να σολάρει!
Το πιο σπουδαίο, είναι η ψυχή σου, δικέ μου!
Όσοι ζήσαμε τα παλιά, λίγο ή πολύ, πιο κοντά ή μακρύτερα, θυμούνται τα σόλο του Γιαννάκη, όταν η πένα του Γκάλη μπλόκαρε. Τις μαεστρικές μελωδίες του Σούμποτιτς. Αργότερα, Ρόι και Τζέι Τζέι και Λιαδέλη, και Τσαρλς και Πικουλίν και Κόμματο και Τόμπι Μπέιλι!
Θυμάμαι να, σηκώνεται απ’στην γωνία ο Δράκος για τρίποντο. Η μπάλα air ball! Ριμπάουντ Βασίλης Λυπηρίδης. Καλάθι κάτω απ’ την ρακέτα, η διαφορά στους δύο, λάθος Φασούλα, καλάθι και φάουλ ο Μπραντ Σέλλερς! Άλλη μία παράσταση, δεύτερη σερί και σφραγίδα στο (τελευταίο) πρωτάθλημα, λάμβανε τέλος! Η ψυχή του Λύπι, αυτή του Σλαφ! Το πιο σπουδαίο πράγμα. Να συντονίζεται, μέσα στο παρκέ ή στο χορτάρι η ψυχή. Να γίνεται ένα με αυτές από τις διάσπαρτες φανέλες με τα κιτρινόμαυρα, στις κερκίδες.
Αντί επιλόγου
Ανάμεσα στην Κυριακή/Τετάρτη, Παλέ/Αοράκια, Θεσσαλονίκη/Ηράκλειο, ήταν το Αγρίνιο. Αναφέρω στίχους παραπάνω. “Πρέπει να δώσεις πολλά”, ξανά. Θα έρχονται στιγμές, όπως αυτές της μεγάλης διαφοράς κόντρα ή του πρώτου τέταρτου στην περιοχή του Κουέστα. Θα λαχανιάζει η ψυχή σου, δικέ μου. Θα εκτινάζεται ο Ισπανός στο παράθυρο να σώσει και ασυναίσθητα θα κάνεις κι εσύ, καθιστός ή όρθιος, κίνηση για να αποκρούσεις. Θα αγγίζει την μπάλα η χορδή του Μανού, να δώσει μελωδία στο απόγευμα και καθώς θα ταξιδεύει αυτή, θα κάνεις πως παίρνεις κι εσύ κεφαλιά, μαζί με τον Βέλεθ, για να την στείλεις στα δίχτυα.
Αυτό έβγαλε ο Ισπανός. Ο κορυφαίος της αναμέτρησης του 0-1 με τον Παναιτωλικό. Ψυχή. Είπαμε. Η δουλειά είναι το άλφα και το ωμέγα. Η διδαχή, η συνεχής προπόνηση, η μελέτη, η βελτίωση. Δεν είναι, όμως, το παν. Το πιο σπουδαίο, είναι η ψυχή σου, δικέ μου!
ΥΓ Σήμερα το απόγευμα ημιτελικός σε μπάσκετ απέναντι στον Παναθηναϊκό και τελευταίο των σερί εκτός έδρας, στην μπάλα, στο Περιστέρι.
ΆντΑρειανάρα! Με ψυχή…
Ακούγοντας…
Σάββατο, 17 Φεβρουαρίου 2024
“ο Χιούι”
