Τις προάλλες, που συναντήθηκαν στην αίθουσα ενδυνάμωσης του Αρη, ο Γιώργος Περσιανλής είπε στον δάσκαλο και μέντορά του, Κώστα Χαριτωνίδη να κανονίσουν μια έξοδο για την απαραίτητη ουζοκατάνυξη!
Θα του τηλεφωνούσε σήμερα-αύριο ο Χαριτωνίδης για να το πιουν αυτό το ρημάδι το ούζο, αλλά φαίνεται πως ο προπονητής της ομάδας βόλεϊ γυναικών του Αρη κάνει τόσο καλή παρέα, που τον πρόλαβαν άλλοι…
… και μάλιστα είχαν ετοιμάσει τους μεζέδες, τα ποτήρια και τα παγάκια σε ένα τραπέζι στον Παράδεισο!
Το ξέρω -και ζητώ εκ προοιμίου συγγνώμη- ότι περιγράφω ένα πολύ μακάβριο σκηνικό, αλλά, διάβολε, το σοκ από τον ξαφνικό χαμό του Περσιανλή, την ώρα που κοουτσάριζε την ομάδα του στον αγώνα με την Ελπίδα Αμπελοκήπων είναι τόσο μεγάλο, άλλωστε μόνο σαν πλάκα του Θεού μπορεί να το εκλάβει κάποιος…
Ατυχώς, ο Πανάγαθος δεν έκανε πλάκα: ο 48χρονος προπονητής έφυγε από τη ζωή και το εννοώ αυτό που έγραψα για το στρωμένο τραπέζι, διότι εκεί πάνω τον περίμενε μια μεγάλη παρέα του βόλεϊ, η οποία τον τελευταίο χρόνο αυξάνεται και πληθύνεται, ίσως γιατί ο ταβερνιάρης βαρέθηκε να σερβίρει μόνο του τον (προπονητή) Χρήστο Παπαδόπουλο, που τον είχε καθημερινό πελάτη από την Πρωτοχρονιά του 2006…
Ο Περσιανλής έφυγε with his boots on, που λένε και οι Αμερικανοί, σε τέτοιες θλιβερές περιπτώσεις: φορώντας τις μπότες του, πάει να πει μαχόμενος, εν ώρα υπηρεσίας, στη διάρκεια ενός αγώνα, την ώρα που έδινε οδηγίες σε ένα τάιμ άουτ!
Είναι όντως ανείπωτη η τραγωδία, απλώς σκέπτομαι ότι όπως όλοι οι ηθοποιοί θέλουν να ξεψυχήσουν πάνω στο (θεατρικό) σανίδι, το ίδιο και οι προπονητές προτιμούν ν’ αφήσουν την τελευταία πνοή τους στη δική τους σκηνή!
Δεν ξέρω εάν ο μειλίχιος, πράος και ευγενικός Γιώργος Περσιανλής είχε την ίδια επιθυμία, σίγουρα πάντως ο αδόκητος θάνατός του έρχεται να συμπληρώσει ένα μακάβριο παζλ από το οποίο έλειπε μονάχα το βόλεϊ!
Το εννοώ αυτό, διότι προσπαθώντας να ανακαλέσω στη μνήμη μου παρόμοια περιστατικά, διαπιστώνω ότι το βόλεϊ χρωστούσε μια τέτοια (ανεπιθύμητη) σπονδή, ακολουθώντας το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και το γουότερ πόλο…
Η ελληνική κοινή γνώμη σοκαρίστηκε για πρώτη φορά το απόγευμα της 31ης Μαΐου του 1981 όταν ο πάγκος του γηπέδου της Τούμπας έγινε ο τάφος του Γκιούλα Λόραντ!
Στο 15ο λεπτό του ντέρμπι ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και στον Ολυμπιακό μετά από μια ευκαιρία που έχασε ο Γιώργος Κούδας, ο σπουδαίος Ούγγρος προπονητής έγειρε δίπλα στον Βασίλη Βασιλάκο και στον Στάθη Τριανταφυλλίδη και έπεσε κάτω: η καρδιά του είχε σταματήσει και παρά τις προσπάθειες των τριών γιατρών που έσπευσαν να του παράσχουν τις πρώτες βοήθειες, δεν κατάφερε να ανανήψει…
Ο 58χρονος προπονητής διακομίστηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του, τον οποίον ο Γιώργος Παντελάκης κράτησε κρυφό από την ομάδα: ο αγώνας συνεχίστηκε και το μόνο που είπε στην ανάπαυλα μέσα στα αποδυτήρια ο τότε πρόεδρος της ομάδας στους παίκτες ήταν τέσσερις λέξεις: «Σήμερα πρέπει να νικήσετε»!
Οντως ο ΠΑΟΚ νίκησε τον Ολυμπιακό με 1-0 και μάλιστα στην κορύφωση της τραγικής ειρωνείας το γκολ σημείωσε ο (προερχόμενος από αλλαγή) Βασιλάκος στα γόνατα του οποίου σταμάτησε να χτυπά η σμπαραλιασμένη καρδιά του Λόραντ!
Τέσσερις μέρες νωρίτερα, στο ημίχρονο του αγώνα Κυπέλλου με τον Εθνικό Αστέρα, ο Λόραντ είχε αισθανθεί έντονους πόνους στο στήθος και μάλιστα ξάπλωσε πάνω στο κρεβάτι του μασάζ, μέσα στα αποδυτήρια, αλλά δεν έδωσε σημασία και αρνήθηκε να κάνει εξετάσεις…
Δεκατρία χρόνια αργότερα, τον Απρίλιο του 1994, η ιστορία επαναλήφθηκε στο Ρέστειο, όπου ο 62χρονος προπονητής της ομάδας μπάσκετ του ΟΦΗ Κώστας Διονυσόπουλος έπαθε έμφραγμα στη διάρκεια του αγώνα (του πρωταθλήματος της Γ’ Εθνικής) με το Παλαιό Φάληρο…
Η κρητική ομάδα βρισκόταν στην επίθεση όταν ο παλαίμαχος παίκτης του Αρη Θεσσαλονίκης σωριάστηκε: έβαλε τις φωνές από την εξέδρα η μητέρα του μπασκετμπολίστα των γηπεδούχων Τάσου Κανταρτζή, αλλά επειδή στο γήπεδο δεν υπήρχε γιατρός, έτρεξαν να του κάνουν μαλάξεις δυο παίκτες του ΟΦΗ, ο Γιώργος Μακράκης και ο Μιχάλης Πετράκης, χωρίς ωστόσο να καταφέρουν να του σώσουν τη ζωή…
Μετά το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, ήταν η σειρά του γουότερ πόλο να θρηνήσει τον χαμό ενός προπονητή στη διάρκεια ενός αγώνα: ήταν 10 Μαρτίου του 2002, όταν ο 33χρονος Ακης Τσαταλιός έπαθε οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου στην τρίτη περίοδο του αγώνα του πρωταθλήματος της Α1 Γυναικών ανάμεσα στον Εθνικό και στη Βουλιαγμένη, στο κολυμβητήριο του Πειραιά.
Ο Ακης στεκόταν όρθιος και έδινε οδηγίες στα κορίτσια της Βουλιαγμένης, όταν έχασε τις αισθήσεις του και έπεσε κάτω: διακομίστηκε στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας, αλλά στη διαδρομή υπέστη και δεύτερο έμφραγμα με αποτέλεσμα να ξεψυχήσει βυθίζοντας στο πένθος το ελληνικό γουότερ πόλο κι αφήνοντας πίσω τη σύζυγό του, Πέπη και τον μόλις δίχρονο γιο τους, Νικόλα…
Μετά τον Λόραντ, τον Διονυσόπουλο και τον Τσαταλιό, η μοίρα χτύπησε προχθές τον Περσιανλή, ο οποίος σίγουρα βρήκε καλή παρέα εκεί πάνω για να αναλύουν τις τακτικές και συνάμα να απολαμβάνουν εκείνα τα ούζα, που δεν πρόλαβε να πει με τον Χαριτωνίδη!
Πηγή: sentragoal.gr – Blog του Βασίλη Σκουντή
