Αν κάποιος έβλεπε το ματς με τον Ατρόμητο, μόνο από στατιστικής όψης θα είχε την εντύπωση πως ο Άρης ήταν καταιγιστικός και πως έχασε άδικα από έναν αντίπαλο που ήταν πιο αποτελεσματικός.
Ωστόσο, τα νούμερα δεν λένε (πάντα) την αλήθεια. Μπορεί ο Άρης να πραγματοποίησε πολλές τελικές ωστόσο ουδέποτε κατάφερε να γίνει ολοκληρωτικά απειλητικός προς τον αντίπαλο. Ο αντίπαλος δεν φοβήθηκε, έπαιξε ωραίες συνεργασίες με αποτέλεσμα να πετύχει και τρία τέρματα.
Στο ποδόσφαιρο λέγεται ότι το κέντρο είναι ο «συνδετικός κρίκος» μεταξύ άμυνας και επίθεσης. Ο ρόλος αυτός που θα βοηθήσει στην άμυνα και θα δημιουργήσει στην επίθεση. Αυτό σε καμία των περιπτώσεων δεν υπήρξε στην αναμέτρηση.
Ο Νταρίντα δείχνει να μην είναι ο εαυτός του σε ακόμα ένα παιχνίδι με αποτέλεσμα να μην προσφέρει την απαιτούμενη βοήθεια τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση. Ήταν πολλές οι περιπτώσεις όπου οι παίκτες του Ατρομήτου με δύο πάσες κατάφεραν και «άδειαζαν» όλο το κέντρο. Αυτό φάνηκε ειδικότερα στο πρώτο γκολ όπου και η σέντρα στο δεύτερο δοκάρι βγήκε δίχως ο παίκτης του Ατρομήτου να δεχθεί μαρκάρισμα από κάποιον του Άρη.
Η ομάδα θέλει χρόνο για να χτίσει γερές βάσεις ωστόσο με ανάλογες εμφανίσεις οι στόχοι της πρώτης τετράδας και του κυπέλλου, μοιάζουν να… απομακρύνονται.
Χρειάζονται ισχυρά «ηλεκτροσόκ» αλλά και ενίσχυση στο χειμερινό μεταγραφικό παζάρι για να δούμε ξανά έναν ισχυρό Άρη…
