Άμα είναι έτσι οι κρίσιμες γενικές συνελεύσεις, με 1.200 ανθρώπους να έχουν πληρώσει συνδρομή αλλά να προτιμούν να κάτσουν σπίτι τους, ζήτω που έρχονται οι ξένοι να πάρουν τον Άρη και να τον σώσουν από αυτό το βαρετό πράγμα που λέγεται δημοκρατία.
Στο πρώτο σκέλος της «τριλογίας» των φετινών συνελεύσεων, ακριβώς πριν από τρεις μήνες, μόνο εκείνοι που είχαν ανανεώσει επιτόπου την συνδρομή τους ήταν 680 στον αριθμό. Χθες, τόσοι ήταν όλοι κι όλοι αυτοί που βρίσκονταν στο «Βελλίδειο» όταν ξεκίναγε η διαδικασία. Οι υπόλοιποι δεν μπήκαν στον κόπο.
Τι συνέβη σ’ αυτό το τρίμηνο στους Αρειανούς; Μετανάστευσαν; Ή μήπως κουράστηκαν και ξενέρωσαν, μ’ αυτά που είδαν και μ’ αυτά που δεν είδαν; Σε αγωνιστικό επίπεδο, καταστροφή. Σε οικονομικό, έφτασαν να παίζουν over / under τις προσφυγές που θα «σκάσουν». Και σε διοικητικό, περίμεναν επί εβδομάδες να βρεθεί κάποια σωτήρια λύση, που δεν θα τους ζητά να (ξανα)βάλουν οι ίδιοι το χέρι στην τσέπη.
Επειδή όμως οι σωτήρες που δίνουν μετρητά για να «αγοράσουν» χρέη σπανίζουν, όσοι βρέθηκαν στο «Βελλίδειο» άκουσαν τρεις προτάσεις, την εξής… μισή, της πλευράς Αθανασιάδη. Αυτή, που ήταν εκ των προτέρων γνωστή κατά το ήμισυ και στο κυριότερο σημείο της, δηλαδή στη χρηματοδότηση από τον Φερνάντο Πλα.
Ίσως λοιπόν θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί από τις 4 Μαΐου η ιστορία, να παρθεί η απόφαση κατευθείαν και να προχωρήσουν τα πράγματα μια ώρα αρχύτερα. Εκείνη η διακοπή, ωστόσο, ήταν και ένας τρόπος για να αποδειχθεί ότι «μετά τον Πλα, το χάος». Και πριν τον Πλα, φυσικά.
Μ’ άλλα λόγια, η χθεσινή παρουσίαση προτάσεων ήταν «μέλι, μέλι… και λαλαγγίτα τίποτα», όπως έλεγε και ένας μυθικός ήρωας της πρόσφατης ιστορίας του Άρεως, όταν η ομάδα του όλο κόντευε να βάλει γκολ και όλο δεν τα κατάφερνε.
Καλές κι αγαθές οι σκέψεις του Δεσύπρη ή του Στεφανίδη, αλλά χωρίς «λαλαγγίτα» δουλειά δεν γίνεται, όταν έχεις ήδη «φάει στο κεφάλι» τέσσερις προσφυγές και πρέπει να περάσεις και από την επιτροπή αδειοδότησης. Από «ζεστό» χρήμα έχει σήμερα έλλειψη η ΠΑΕ, όχι από ενδιαφέρουσες ιδέες.
Άμα μιλάμε για ιδέες, αξίζει να αποτελέσουν αφορμή προβληματισμού οι σκέψεις του Λεωνίδα Μπακούρα, ο οποίος είπε αυτό που σε άλλα μέρη θεωρείται αυτονόητο: Να συνδεθεί η ιδιότητα του μέλους στην Κοινωνία Μελών Άρη, με το δικαίωμα απόκτησης εισιτηρίου διαρκείας.
Δεν (θέλεις να) είσαι μέλος και δεν δίνεις συνδρομή για την ομάδα σου; Δεν παίρνεις και διαρκείας. Ούτε και εισιτήριο για τα μεγάλα εκτός έδρας παιχνίδια. Στους αυτοδιοικούμενους συλλόγους, που επιβιώνουν χωρίς ιδιοκτήτη, το εισιτήριο διαρκείας δεν είναι δωροεπιταγή, να πληρώνεις δώδεκα παιχνίδια και να παίρνεις τα τρία δώρο. Είναι το προνόμιο που αποκτούν όσοι συμμετέχουν στη δημοκρατική διαδικασία, είναι ο μοχλός πίεσης για να αναγκαστούν να συμμετάσχουν και όσοι βαριούνται. Κυρίως το τελευταίο.
*Λαλαγγίτα: Είδος παραδοσιακής τηγανίτας. Η ονομασία απαντάται κυρίως στην περιοχή της Θράκης (www.slang.gr)
