Κυριακή, αρχές Απριλίου και ο ελάχιστος στόχος δεν έχει εξασφαλιστεί. Μιλάμε για τον ποδοσφαιρικό Άρη, που παίζει το βράδυ στο Καραϊσκάκη. Ο μπασκετικός συνεχίζει την θλιβερή παράδοση στην Ρόδο, εκεί που ξενερώνει τα Αρειανάκια του Αιγαίου, που κάθε φορά κάνουν μάζωξη για να τον στηρίξουν και να τον ενισχύσουν.
Ένα καταστροφικό πεντάλεπτο στο τέταρτο δεκάλεπτο, αυτή την φορά, αρκούσε για να χαθεί το παιχνίδι. Μία αντίδραση κοιμισμένη, υπνωτισμένη, σαν να είναι η ομάδα, κάποιες φορές… μαστουρωμένη, θα έλεγε κάποιος. Δίνουμε παρών στο Παλέ την επόμενη βδομάδα, για να αποκατασταθεί κομμάτι της ιστορίας στο “ταβάνι” του γηπέδου. Πέρα απ’ τα γνωστά, τραγελαφικά, των κλειστών συμβολαίων σε Λίγκες, οφείλει ο Άρης να κοιταχτεί στον ιστορικό καθρέφτη και να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του. Στήριξη και πίστη υπάρχει. Σε τι; Μην το ρωτάς και επαναλαμβάνομαι. Ο Αρειανός είναι ο πλέον πιστός, παρανοϊκά, οπαδός. Χρειάζεται ικανούς ανθρώπους, με όραμα. Ίσως να είναι οι παρόντες. Δεν το αμφισβητώ. Ζητάω περισσότερη σοβαρότητα, όμως.
Ζήτημα… υγείας
Περνώντας στο ποδόσφαιρο, η πρώτη νύξη που οφείλουμε να κάνουμε και αφού έχει γίνει αναφορά σε πρόσωπα που λυμαίνονται τον χώρο με τα οποία δυστυχώς συνυπάρχουμε ως ομάδα και οπαδοί, αφορά στα δικά της λάθη. Επαναλαμβανόμενα. Συχνά. Ανεπίτρεπτα για όποιον θέλει να λέει πως αλλάζει, μαθαίνει και προοδεύει.
Το πιο πρόσφατο έχει γερμανικό όνομα και λέγεται “Λούκας Ρουπ”. Ένας αξιόλογος ποδοσφαιριστής, με τα όσα πρόλαβε να δείξει, που ο ίδιος ο Άρης κατορθώνει να απενεργοποιήσει. Προφανώς με λάθος, χρονικά και σε επίπεδο οργάνωσης, χρόνο πίεσης και “αναγκαστικής συμμετοχής”. Ο, ήδη ταλαιπωρημένος, χαφ δείχνει να τελειώνει την καριέρα του στην ομάδα μας. Για την ακρίβεια, εγώ το γνωρίζω εδώ και δύο εβδομάδες ενώ, προς μεγάλη μου έκπληξη, κιτρινόμαυρα άρθρα ακόμα… αναρωτιούνται. Καλούμαστε, συνολικά ως Αρειανή οικογένεια, να είμαστε πιο ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Κλείνω εδώ το θέμα αυτό, χωρίς να θέλω, προς το παρόν, να επεκταθώ και να γίνω “κακός”, προσθέτοντας Ντουκουρέ πχ στην κουβέντα. Ένας ακόμα παίχτης που, την συμμετοχή του οποίου, η ίδια η ομάδα,
χειρίστηκε λάθος. Ξανά.
Συμπερασματικά, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο στο οποίο το ιατρικό team οφείλει να λειτουργεί με πλήρη επαγγελματισμό, βλέπουμε πισωγύρισμα. Η, πολυγραφόμενη λέξη, “στελέχωση” είναι κάτι πολυσύνθετο και απαιτεί πολλή και σοβαρή δουλειά.
Το θάρρος της γνώμης
Επόμενο κεφάλαιο, η νέα μόδα στην κιτρινόμαυρη αρθρογραφία που αφορά στις δηλώσεις του προπονητή περί “μοιράσματος των παιχνιδιών ανάμεσα στους δύο τερματοφύλακες”. Ακόμα και να είχε εξασφαλιστεί το ελάχιστο, η ευρωπαϊκή έξοδος δηλαδή, δεν είναι πεδίο πειραμάτων η ενδεκάδα. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, γιατί να μην γίνουν και σε άλλες θέσεις αντίστοιχες δοκιμές, στο κάτω κάτω; Θα κατανοούσα, πιο εύκολα για παράδειγμα, να είχε παρθεί η απόφαση ο ένας κίπερ να παίζει τα παιχνίδια πρωταθλήματος και ο άλλος κυπέλλου. Θα έδειχνε ένα σκεπτικό, λογικό στα μάτια μου. Σεβόμενος τους ρόλους του καθένα, δεν μπορώ να μην σεβαστώ και τις αποφάσεις, πλην όμως θεωρώ λάθος την συγκεκριμένη. Είναι πολύ υψηλότερο το επίπεδο του Ισπανού, τουλάχιστον την παρούσα χρονική στιγμή. Το πρόσφατο, τοπικό, ντέρμπι το “φώναξε”. Καλό είναι, λοιπόν, εκτός απ’ το… ρεπορτάζ, να υπάρχει και το θάρρος της γνώμης, απ’ τον εκάστοτε γράφοντα. Πάντα με σεβασμό σε αυτό που αγαπάμε και καλούμαστε να υπηρετούμε. Δηλαδή τον Άρη.
Κόντρα σε όλους
Κλείνοντας, δεν μπορεί να μην αναφερθεί η τραγική παράδοση στην ερυθρόλευκη έδρα. Σίγουρα, για να συμβεί αυτό συνέβησαν πολλά. Αρκετά παιχνίδια στο “λιμάνι” παίχτηκαν με τον αντίπαλο να έχει “αριθμητική υπεροπλία”. Χαραλαμπίδηδες, Τζοβάρες και πολλοί ακόμα απίθανοι. Η μνήμη μας, ευτυχώς, δεν χάθηκε. Στην χρονική στιγμή που είμαστε, λογιζόμαστε ως αουτσάιντερ με αντιπάλους Ολυμπιακό και Α.Ε.Κ. στην Αθήνα, καθαρά αγωνιστικά. Αντίθετα, στα δικά μου μάτια πάντα, οι άλλοι δύο που διεκδικούν το… “πιο ενδιαφέρον πρωτάθλημα” (φτάνει με το καραγκιοζλίκι!) φαίνονται πιο “ταιριαστοί” σε επίπεδο αγωνιστικής μας συμπεριφοράς και αντιστοιχίας προσώπων και ρόλων. Αυτό φάνηκε και στις δύο εντός έδρας “τζάμπα ήττες” μας, απέναντί τους.
Για τους γνωρίζοντες την ιστορία, απέναντι και στους δύο της Αθήνας, ο Άρης είχε τραγικές παραδόσεις που έφτασαν σε σημείο να κερδίζουμε εκεί μετά από 25 χρόνια. Θλιβερό μεν, δείγμα νοοτροπίας χρόνων, αλλά πραγματικότητα δε. Με την αλλαγή αυτής και τα αποτέλεσμα των τελευταίων χρόνων, το συγκεκριμένο δεδομένο ανατράπηκε. Η ψυχραιμία, η σωστή μελέτη, η τακτική προσέγγιση και οι λεπτομέρειες, οι στιγμές που εκμεταλλευτήκαμε, δημιούργησαν την συνθήκη αρκετών και συνεχόμενων “διπλών”, ανεξαρτήτως γηπέδου. Η πίστη έγινε κτήμα της ομάδας μας. Αποκορύφωμα αυτών, το διπλό στην Λεωφόρο, έχοντας προηγηθεί κι άλλο στην ίδια χρονιά επί του ίδιου αντιπάλου στο Ο.Α.Κ.Α. Ο Άρης που γνώριζα παλιότερα, θα είχε ηττηθεί στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Έτσι, θα έπαιρνε την ευκαιρία ο συγκεκριμένος αντίπαλος για να μας επιβάλλει την πολυκουβεντιασμένη αφαίρεση βαθμών και να βγει αυτός στην Ευρώπη. Δεν έβγαιναν τα κουκιά, όμως. Μένει μία έδρα ακόμα. Άλλο ένα δείγμα προόδου. Κόντρα σε όλους.
Συμπερασματικά, τίποτα δεν χαρίζεται στην ζωή. Τόσο το αποτέλεσμα, όσο και η νοοτροπία χτίζονται. Έρχονται στιγμές που καλείσαι να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου. Πάντα αυτό είναι το πρωτεύον. Το πώς εσύ συμπεριφέρεσαι. Οι άλλοι, ειδικά στον μαγικό κόσμο του ελληνικού, ποδοσφαιρικού, θίασου θα εφευρίσκουν τρόπους. Το πρόβλημα και η λύση, πάντα, θα είσαι εσύ.
Κυριακή, 2 Απριλίου 2023
“ο Χιούι”
