Σάββατο βράδυ, αρχές Φεβρουαρίου. Για έναν ανεξήγητο λόγο, ο Άρης καλείται να παίξει στα δύο δημοφιλέστερα αθλήματα ίδια ώρα. Για την ακρίβεια, με ένα τέταρτο απόσταση. Μοιραία επιλέγεις και αφήνεις το διαρκείας του μπάσκετ ανενεργό, γιατί ζητάς να παρακολουθήσεις το ποδόσφαιρο.
Όχι απαξιώνοντας τα όσα σπουδαία γίνονται στο παρκέ του Παλέ ή οπουδήποτε παίζει η ομάδα, αλλά γιατί, γνωρίζεις πως, στην μπάλα κρίνεται μεγαλύτερη η ανάγκη για να βγει το τμήμα απ’ το τέλμα που, εν πολλοίς, μόνο του μπήκε. Ζητάς να δεις πέντε πράγματα. Να χαρείς. Να ελπίσεις. Να πιστέψεις, ξανά. Στην πράξη, η διαφορά ώρας φάνηκε σαν διαφορά ετών, σε νοοτροπία, σε αγωνιστικότητα, σε απόδοση, σε θέληση...
Ναυάγιο
Έχει τεθεί το, φιλοσοφικό, ερώτημα από αρχαιοτάτων χρόνων για το αν, αλλάζοντας κομμάτι κομμάτι, ξύλο ξύλο, ένα καράβι σε τέτοιον βαθμό που σε βάθος χρόνου θα το έχεις αλλάξει όλο, αν πρόκειται για το ίδιο καράβι ή για άλλο, καινούργιο. Η διαπίστωση που έγινε, στο ημίχρονο, από τον Ντιούι που ήταν δίπλα μου πως η εικόνα, η εμφάνιση, η όλη προσέγγιση παικτών και πάγκου, παρέπεμπε σε ναυάγιο, με βρήκε σύμφωνο.
Δεν είμαι, δεν επεδίωξα και ούτε σκοπεύω να το κάνω, κάποιος opinion maker, κάποιος γκουρού του είδους, κάποιος βαθύς αναλυτής δεδομένων που να βασίζονται πάνω σε εξειδικευμένες σπουδές και γνώσεις. Παρόλα αυτά, σεβόμενος το βήμα που μου δίνεται, την ευκαιρία να αναπτύξω κάποιες σκέψεις, θεωρώ πως είναι υποχρέωσή μου να εκφράσω, με σεβασμό στον Σύλλογο Άρη αλλά και στους θεσμούς του, κάποια πράγματα που βλέπει και μικρό παιδί. Όλα αυτά, χωρίς να μιλάω εκ μέρους κανενός “λαού”, παρά μονάχα εκθέτοντας την δική μου ματιά και άποψη, που ζυμώνεται μέσω διαλόγου με κάποιους φίλους, οι οποίοι προσεγγίζουν ψύχραιμα αποτελέσματα αλλά και γενικότερη εικόνα ή συμπεριφορά στην λειτουργία της ομάδας.
Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά στην καριέρα του Μάρβιν Πίρσμαν, που τόσα έχει ακούσει και ακούει ακόμα, που κλήθηκε να αγωνιστεί ως… αριστερό εξτρέμ! Στο δεύτερο ημίχρονο πέρασε πίσω, για να παίξει μπροστά ο αριστερός μπακ του πρώτου μέρους, Μαζικού. Θυμήθηκα τα σχολικά χρόνια. Τότε που πηγαίναμε η μία γειτονιά να παίξει με την άλλη στην αυλή του κοντινού σχολείου ή της εκκλησίας. Κάτι τέτοια κάναμε. Αργότερα, που υπήρξαμε στα εφηβικά τμήματα μίας ερασιτεχνικής ομάδας της περιοχής μας, δεν θυμάμαι να συνέβη κάτι ανάλογο. Τουλάχιστον στην ροή του ίδιου αγώνα. Ίσως να έγινε σε προπόνηση.
Παρόλα αυτά, ο μυϊκός τραυματισμός του Ντουκουρέ κάπου στο 11′, ένας απ’ τους πολλούς εδώ και κάνα δίμηνο, αλλά αυτό είναι κουβέντα που θα μας πάει αλλού, έδωσε την ευκαιρία στον Άγγλο κόουτς να διορθώσει, εν μέρει, τις παράλογες επιλογές. Να μην ξεχνάμε πως στον πάγκο βρίσκονταν Ματέο, Καμάτσο, Αμπουμπακάρ Καμαρά, ενώ στο γήπεδο τρία χαφ απέναντι στον Ιωνικό του “μαέστρου Γρηγορίου”, που δυστυχώς γελάει με εμάς εδώ και έναν χρόνο, καθώς δεν τρώει ούτε γκολ, που είχε έναν άξονα με Ρομαό, Τσιγκρίνσκι, Κάνιας, δηλαδή γύρω στα 150 χρόνια αθροιστικά. Κοντά τους, σε ρόλο χαφ, ο Σάκιτς, πίσω αριστερά ο Βαλεριάνος, απ’ την άλλη ένα παιδί, Μύγας στο όνομα, αν δεν κάνω λάθος.
Πέρυσι, ο Σάκιτς έπαιζε σε εμάς. Ήταν Σεπτέμβριος ακόμα όταν ένα σουτ του γεματούλη Άοσμαν εξέθεσε εκείνο το πουλί, τον Ντένις. Στο ίδιο γήπεδο. Χτες (γιατί προσπαθώ να ορίσω όσα θέλω, Κυριακή απόγευμα) δεχτήκαμε μία διαφαινόμενη απειλή. Ούτε καν σουτ. Έγινε πέναλτι και γκολ. Τόσο απλά. Τόσο μοιραία. Μία μοίρα που εσύ κυνηγάς ή όχι και που εσύ διαμορφώνεις.
Οι ψυχές και οι αγάπες
Ανοίγω παρένθεση, χρώματος πορτοκαλί. Βάλαμε να δούμε το μπάσκετ, το Άρης – Α.Ε.Κ. στο ημίχρονο. Μόλις είχε μειώσει μία καλή διάφορα πόντων η φιλοξενούμενη ομάδα. Στην προηγούμενη θητεία Καστρίτη στον Άρη, στον Αυτοκράτορα, βρέθηκα σε ένα παιχνίδι στο Νίκος Γκάλης, με τον έναν ανεψιό μου. Νικούσαμε με 17 πόντους διαφορά, κάπου στο ημίχρονο, μία άγνωστη σχετικά ομαδα. Πιθανόν τον Κόροιβο Αμαλιάδας, αν και ενδέχεται να κάνω λάθος στο όνομα του αντιπάλου και ζητώ συγνώμη. Στο τέλος… χάσαμε και κοιτιόμασταν με τον Σταυράκη, χωρίς να ξέρω τι να του πω. Τώρα, γνωρίζω πως ο ίδιος άνθρωπος, ο ίδιος προπονητής, πλαισιωμένος με άλλη ομάδα ανθρώπων να λειτουργούν υποστηρικτικά δίπλα του, με ορθά δομημένο ρόστερ, των οποίων τις επιλογές κλήθηκε να κάνει ο ίδιος με τους συνεργάτες του σε ποσοστό σίγουρα 90%, ανταποκρίνεται εντελώς διαφορετικά. Και το “διαφορετικά” δεν εστιάζεται στο αποτέλεσμα αυτό κάθε αυτό, αλλά στην αγωνιστική συμπεριφορά, στην προσέγγιση, στην νοοτροπία και ούτω καθεξής.
Δεν είναι “οι ψυχές” των παιχτών που παίζουν ή σωστότερα είναι και αυτό, η αγωνιστικότητα που κατατίθεται στο παρκέ, σε συνδιασμό όμως με την ικανότητα, την ισορροπία, το πλάνο, την τακτική. Δεν είναι “η αγάπη” του κόσμου και η φωνή που δίνει τις νίκες ή μάλλον, σωστότερα, αυτό όλο, η “ηχητική βία” δρα συμπληρωματικά σε όσα συμβαίνουν στον αγωνιστικό χώρο από αυτούς που καλούνται να το κάνουν, έχοντας την εντολή και το ελεύθερο από τους διοικούντες.
Με λίγα λόγια, το μπασκετικό τμήμα αποφάσισε, μέσα σε όσα οικονομικά το ταλανίζουν, να εμπιστευθεί την διαδικασία. Τους γνώστες. Αυτούς που γνωρίζουν τον τρόπο, δηλαδή. Μου φαίνεται αδιανόητο να αποφάσισε ένας γνώστης του αθλήματος, του ποδοσφαίρου, περί Άλαν Πάρντιου ο λόγος, να εκτεθεί τοποθετώντας μπακ για εξτρέμ, έχοντας τουλάχιστον δυο στον πάγκο, απέναντι σε έναν αντίπαλο χαμηλής ποιότητας και δυναμικής. Καταλήγω πως, σχεδόν, εσκεμμένα έπραξε κάτι τέτοιο και αυτό ίσως είναι μία από τις ασθένειες, όταν γράφουν τα δικά μας site “άρρωστος” με την λήξη του αγώνα.
Η λακούβα
Διαβάζω αρκετά, από το σφύριγμα της λήξης και μετά. Ευτυχώς δεν έχω social media, βέβαια και έτσι δεν έχω οργή. Υπάρχει προβληματισμός, στενοχώρια, σκέψη, ανταλλαγή απόψεων με κάποιους καλούς φίλους. Όσους, τουλάχιστον, θέλουν να προσεγγίσουν με αγάπη το πρόβλημα. Δεν έχει νόημα να φωνάζω στο παιδί μου, αν δεν έχει προετοιμαστεί σωστά, αν έχει κάνει λάθος επιλογές που το οδηγούν σε λάθος αποτελέσματα. Παραλληλίζω την ομάδα με πρόσωπα, συχνά, καθώς για εμένα είναι κάτι που αγαπώ. Προσπαθώ έτσι να δω τι θα έκανα, τι θα έλεγα, αν μου ζητούνταν να δώσω μία συμβουλή.
Είναι μία ιστορία του Χόρχε Μπουκάι, χαρακτηριστική. Την παραθέτω:
“Σηκώνομαι το πρωί. Βγαίνω από το σπίτι μου. Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο. Δεν τη βλέπω και πέφτω μέσα.
Την επόμενη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου, ξεχνάω ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο και ξαναπέφτω μέσα. Την τρίτη μέρα βγαίνω απ΄ το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ oτι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Ωστόσο, δεν το θυμάμαι και πέφτω μέσα. Την τέταρτη μέρα βγαίνω απ’ το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ την τρύπα στο πεζοδρόμιο. Τη θυμάμαι και,παρόλα αυτά, δεν τη βλέπω και πέφτω μέσα. Την πέμπτη μέρα βγαίνω απ’ το σπίτι μου.
Θυμάμαι ότι πρέπει να έχω στο νου μου την τρύπα στο πεζοδρόμιο και περπατάω κοιτάζοντας κάτω. Την βλέπω και, παρόλο που τη βλέπω, πέφτω μέσα. Την έκτη μέρα βγαίνω απ’ το σπίτι μου. Θυμάμαι την τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Πηγαίνω ψάχνοντάς την με τα μάτια μου. Την βλέπω, προσπαθώ να πηδήξω από πάνω, αλλά πέφτω μέσα. Την έβδομη μέρα βγαίνω απ’ το σπίτι μου. Βλέπω την τρύπα. Παίρνω φόρα, πηδάω, φτάνω με την άκρη των ποδιών μου ως την άλλη μεριά, αλλά όχι αρκετά μακριά και πέφτω μέσα.
Την όγδοη μέρα, βγαίνω απ’ το σπίτι μου, βλέπω την τρύπα, παίρνω φόρα, πηδάω, φτάνω στην άλλη άκρη! Αισθάνομαι τόσο υπερήφανος που τα κατάφερα που χοροπηδάω από τη χαρά μου… Και, έτσι όπως χοροπηδάω, ξαναπέφτω μέσα.
Την ένατη μέρα, βγαίνω απ’ το σπίτι μου, βλέπω την τρύπα, παίρνω φόρα, πηδάω και συνεχίζω το δρόμο μου. Τη δέκατη μέρα, σήμερα μόλις, συνειδητοποιώ ότι είναι πιο βολικό να περπατάω… στο απέναντι πεζοδρόμιο.
«Αυτή η ιστορία είναι εμπνευσμένη από ένα ποίημα ενός μοναχού από το Θιβέτ, του Ριμποτσέ, που εγώ το ξαναέγραψα σύμφωνα με το δικό μου τρόπο αφήγησης, για να τονίσω κάποια παραπανίσια χαρακτηριστικά που έχουμε εμείς οι άνθρωποι.”
(Χόρχε Μπουκάϊ)
Τελεία και παύλα
Συμπερασματικά, δεν γίνεται να θέλεις να αλλάξεις εφαρμόζοντας τα ίδια πράγματα. Ίσως να φαίνεται απλοϊκό. Ίσως, όμως και να είναι τέτοιο. Ακολουθώ άλλον δρόμο. Δεν μου αρέσει να μιλάω για πρόσωπα, αλλά διαβάζω για τον τάδε “στρατιώτη” που ξέρει την ομάδα και θα κάτσει στον πάγκο ως το τέλος της σαιζόν. Δεν φταίει κανένας προπονητής, τουλάχιστον από τους 3 τελευταίους και ειδικά η περίπτωση Μπούργος είναι από τα ανεξήγητα. 14-2-2 ρεκόρ, “Θα τα αλλάξουμε όλα” ατάκα με την οποία συμφώνησε η διοίκηση και αποδόμηση, από πολλούς και σχεδόν συντονισμένα, μετά από αποκλεισμό με ανώτερη Μακάμπι Τελ Αβίβ όπου έγιναν ποδοσφαιρικά πράγματα και χάθηκε στην λεπτομέρεια η πρόκριση.
Είμαστε στο σημείο που, αφού κυνηγήσαμε την ουρά μας, πυροβολούμε τα πόδια μας. Ο στόχος δεν είναι αμελητέος, όσο και αν βρίσκονται κάποιοι να λένε “σιγά την Ευρώπη”. Είναι, για εμένα, το “πάτωμα” του Άρη, ιστορικά αλλά και αγωνιστικά. Αυτό που ουδέποτε είχε καταφέρει να θεωρεί δεδομένο. Οφείλει το τμήμα, η ομάδα, να αφοσιωθεί σε αυτό. Τελεία και παύλα. Με κάθε κόστος, αλλά με ορθολογικές επιλογές. Αυτές που θα λαμβάνουν αυτοί που γνωρίζουν και θα πληρώνονται για αυτό. Με ζαριές, με στρίψιμο της μπίλιας στην ρουλέτα και αναμονή “να μας κάτσει”, θα κρέμονται όλα σε μια κλωστή. Την ρουλέτα ποτέ δεν την κερδίζεις. Αυτή, πάντα, θα είναι θριαμβεύτρια. Νόμος! Περιττό να αναφέρουμε ποιος, γνωστός άνθρωπος της νυχτερινής ζωής του τόπου, αλλά και του ποδοσφαίρου, γνωρίζει από στήσιμο της μπίλιας στην ρουλέτα των ποδοσφαιρικών καζίνο και περιμένει να ρυθμίσει τις εξελίξεις…
Μόνο Άρης!
Μια ζωή…
Δευτέρα, 6 Φεβρουαρίου 2023
“ο Χιούι”
