Συνέντευξη εφ΄ όλης της ύλης έδωσε ο Σάββας Παντελίδης μιλώντας για την πορεία του και τις ομάδες που συνεργάστηκε. Μεγάλο κεφάλαιο γι αυτόν η σχέση του με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, αλλά και ο Άρης.
Διαβάστε το σχετικό απόσπασμα των όσων είπε στο gazzetta.gr:
Να ξεκινήσουμε από τα παιδικά σου χρόνια. Πώς θυμάσαι την πρώτη σου επαφή με τη μπάλα;
«Μεγάλωσα αρκετά δύσκολα οικονομικά στη Νίκαια. Στην οικογένειά μου υπήρχαν τέσσερα παιδιά και ‘γω ήμουν το μοναδικό αγόρι κι ο μικρότερος. Στα 12 μου, αν θυμάμαι καλά, πήγα να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο πιο οργανωμένα κι όχι παίζοντας μόνο με τους φίλους μου. Τμήμα για παιδιά είχε μόνο ο Ιωνικός. Ήμουν ο πιο μικρός εγώ και φυσικά δεν μπορούσα να τα καταφέρω γιατί ήμουν πολύ μικρότερος απ’ όλους. Ετσι, σταμάτησα και απογοητεύτηκα λιγάκι.
Όμως, 2-3 χρόνια αργότερα ασχολήθηκα με το μπάσκετ. Πήγα στην Προοδευτική, στο εφηβικό με προπονητή τον Παναγιώτη Γιαννάκη, στην πρώτη ομάδα, ανέβηκα στο αντρικό. Και εκεί ήμουν ο πιο μικρός. Ήμουν πολύ εργατικός, έπαιζα πολύ καλή άμυνα ως πλέι μέικερ. Ήμουν ο 6ος παίκτης της ομάδας. Ο πρώτος που έμπαινε ως αλλαγή ήμουν εγώ. Δούλευα πάρα πολύ γιατί μου άρεσε. Θυμάμαι τον Παναγιώτη Γιαννάκη να έρχεται τα βράδια στις προπονήσεις, μετά την Εθνική. Ξαφνικά, μια μέρα φεύγει ο Παναγιώτης και γίνεται κάτι που με έσωσε. Ο επόμενος που ήρθε, ήταν ο Νίκος Τσοσκούνογλου. Εχουμε μιλήσει στο τηλέφωνο και τον έχω ευχαριστήσει γι’ αυτό που έκανε. Την πρώτη μέρα που ήρθε είπε: “Αυτόν τον μικρό τι τον θέλουμε εδώ; Να πάει πάλι στο εφηβικό”. Χωρίς να με δει. Απλά, είχα μεγάλη απόσταση από τους άλλους και στο σουλούπι και σε όλα. Εκείνη τη μέρα σταμάτησα το μπάσκετ».
Από τον Παναγιώτη Γιαννάκη θυμάσαι κάτι; Ήσουν ένα παιδί 16-17 ετών και είχες προπονητή αυτόν τον θρύλο.
«Ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήταν αυτός που ήταν, έκανε προπόνηση με την Εθνική και ερχόταν στις δέκα το βράδυ κι έκανε προπόνηση και μαζί μας. Δεν ήταν μόνο προπονητής. Θυμάμαι ότι είχε έρθει μία μέρα στις δέκα και μισή το βράδυ με τα βαράκια στα πόδια, αυτά που φορούσε από τις έξι το απόγευμα. Μου είχε κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση η εργατικότητά του. Ήξερα ότι μόνο μέσω της δουλειάς μπορείς να πετύχεις».
Θυμάσαι κάτι από το μεταξύ σας; Είχε ασχοληθεί σοβαρά μαζί σου;
«Είχε ασχοληθεί πάρα πολύ σοβαρά. Είχε ενθουσιαστεί με το πόσο πολύ συγκεντρωμένος ήμουν σ’ αυτά που έλεγε. Ό,τι έλεγε – ειδικά στο αμυντικό κομμάτι – το απορροφούσα σαν σφουγγάρι».
Μετά, όταν έγινες ο Σάββας Παντελίδης ο ποδοσφαιριστής κι ο προπονητής, βρεθήκατε; Σε θυμόταν;
«Εχουμε βρεθεί σ’ ένα φυσικοθεραπευτήριο και θυμήθηκε πολλά από τότε».
Τι κράτησες από εκείνη την εμπειρία;
«Ότι όταν πηγαίνεις για προπόνηση πρέπει να δίνεις το 100% του εαυτού σου. Αυτό ήταν το πιο σημαντικό και το έχω κρατήσει μέχρι σήμερα. Αν σ’ αυτές τις 2-3 ώρες της ημέρας σου δεν είσαι σ’ αυτήν την κατάσταση, είναι καλύτερα να μην κάνεις. Δεν μπορείς να στέλνεις μόνο το σώμα σου στην προπόνηση. Πρέπει να στέλνεις και το σώμα και το μυαλό σου».
Και μετά στον Άρη, σε μία κατάσταση ανάλογη με όταν ανέλαβες τον Αστέρα…
«Τους δύο πρώτους μήνες δεν μπορούσα να πάω έστω έξω να φάω. Ηταν δύσκολοι. Πήγαμε σε μία περίοδο που η ομάδα δεν είχε ισορροπία, ούτε κακή αλλά και ούτε καλή. Ήταν ανέτοιμη και εκείνον τον καιρό ήταν πίσω σε επίπεδο οργάνωσης, αλλά με έναν κόσμο, που μεγάλο μέρος του πιστεύει πως πρέπει να πάρει έναν τίτλο. Εγώ από την πλευρά μου υποσχέθηκα την Ευρώπη. Αυτό είχα συμφωνήσει και με τους ανθρώπους της, ενώ βλέποντας και τις άλλες ομάδες πίστευα πως μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ήταν πολύ δύσκολη η περίοδος μέσα στις γιορτές, καθώς αποκλειστήκαμε από τον Εργοτέλη στο Κύπελλο (σ.σ. Δεκέμβριος 2018). Ήταν ‘βαρύ’. Τι πρόβλημα υπήρχε στον Αρη; Ήταν εντελώς διαφορετικός ο τρόπος που η ομάδα έκανε προπόνηση με εμένα. Χρειάστηκαν περίπου δύο μήνες να αφομοιωθεί η προπόνηση. Σε αυτό το χρονικό διάστημα υπήρχαν κάποια παιχνίδια που η ομάδα δεν μπορούσε να κουνηθεί από την κούραση. Όταν παίξαμε Κυριακή και μετά Τετάρτη ήταν το ματς με τον Εργοτέλη, οι εννέα από τους 10 δεν μπορούσαν να… περπατήσουν. Τον Γενάρη κάναμε δυο-τρεις μεταγραφές και μετά από μία νίκη κόντρα στην Ξάνθη… πήραμε μπροστά. Όταν τελειώσαμε το πρωτάθλημα ήμασταν μία πάρα μα πάρα πολύ καλή ομάδα. Με βοήθησε πάρα πολύ αυτό που έγινε στον Ηρακλή και τον Αστέρα, όπου βελτιώναμε τον Ηρακλή, βελτιώναμε τον Αστέρα. Έτσι και με τον Άρη. Όσο περνούσε ο καιρός χαιρόσουν να τον βλέπεις (σ.σ. τον Άρη)».
Μία από τις δύο-τρεις μεταγραφές που έγιναν στον Άρη τότε ήταν του Τόνσο. Καλώς ή κακώς σου έχουν κολλήσει την ταμπέλα ότι εσύ «έκλεψες» από την Τρίπολη τον Τόνσο;
«Ότι μου άρεσε ως παίκτης, είναι αλήθεια. Εγώ θα πω ότι ακόμα και την τελευταία μέρα που ήταν να έρθει έλεγα: “Μην τον πάρεις”. Ο Καρυπίδης επέμενε. Εμένα μου άρεσε το στιλ του παίκτη, αλλά ο ίδιος μου απάντησε: “Εχω τους λόγους μου, θα τον πάρω”».
Θεωρείς ότι εκεί χάλασε η σχέση σου με τον Αστέρα;
«Δεν θα πω ότι χάλασε. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ το πως μου έχουν φερθεί ο κύριος Μπάκος ή ο κύριος Καϋμενάκης ή ο Νίκος Γαλανακόπουλος ή ο Γιώργος και Δημήτρης Μποροβήλος. Εγώ προσωπικά δεν έχω το παραμικρό να πω. Όταν κατέβηκα στην Τρίπολη να παίξουμε με τον Άρη, είδα και ένα χαρτί με κάποια λόγια για μένα από κάποιους φιλάθλους».
Τι έλεγε το χαρτί;
«Κατι σαν ντροπή σου… Αλλά εγώ ξέρω την αλήθεια και εγώ επέμενα μέχρι και την τελευταία μέρα να μην τον πάρουμε. Ναι, εγώ είπα “θέλω έναν τέτοιο”, εννοώντας το στιλ παιχνιδιού αλλά ως εκεί. Είχα τον Γιουνές, τον Ντιγκινί, τον Ματέο Γκαρσία και τον Μπρούνο Γκάμα. Ο Μπρούνο Γκάμα τραυματίζεται και ψάχνω ένα παίκτη να μου παίξει στην 4άδα. Και εκεί πάνω είπα: “Θέλω έναν τέτοιον”. Ε, και μου φέρνει αυτόν. Σκέφτηκε αλλιώς και μου τον πήρε».
Και βγάζεις τον Άρη Ευρώπη.
«Ναι, βγάζω τον Άρη Ευρώπη».
Ο κόσμος του Άρη είναι ο πιο δύσκολος;
«Είναι ο πιο απαιτητικός. Θυμάμαι νίκη με τη Λαμία με 2-1, με πολύ κακή εμφάνιση, με παιδιά που πριν 15 μέρες τους είχαμε πει “κάντε προπόνηση μόνοι σας, δεν σας θέλουμε”, με δύο αριστερά μπακ. Εκείνη την ημέρα έχουμε ελλείψεις, νικάμε 2-1 στο 90′, πανηγυρίζουμε για 20 δευτερόλεπτα και μετά όλο το γήπεδο μας γιουχάρει».
Αυτή η πίεση δεν δουλεύει ευεργητικά;
«Σίγουρα. Να σας πω τι είναι καλό στον Άρη. Καλό στον Άρη είναι όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά. Αν κερδίζεις μέσα στο Χαριλαου, είναι δύσκολο ο αντίπαλος να σου γυρίσει ο αντίπαλος το ματς με την πίεση που υπάρχει. Όταν όμως χάνει, είναι δύσκολο για όλους».
Μεγαλύτερη πίεση ένιωσες στον Άρη ή στον Ηρακλή;
«Στον Άρη γιατί το γήπεδο ήταν γεμάτο. Στον Ηρακλή είχε πολλή φασαρία, αλλά ήταν λιγότεροι. Στον Άρη ένιωσα μεγαλύτερη πίεση ειδικά την περίοδο που δεν παίζαμε καλά. Μετά που παίζαμε καλά, την ομάδα την έσπρωχνε ο κόσμος περισσότερο. Ο Άρης άρχιζε να παίζει και φαντεζί ποδόσφαιρο. Είχαμε βάλει στην Ξάνθη επτά γκολ, στον Απόλλωνα πέντε…».
Στον, Άρη ο Παντελίδης έδειξε ότι ξέρει να παίζει επιθετικά;
«Στην Καλλιθέα το 2008 παίζουμε 4-4-2 με ρόμβο, χάνουμε 1-0 στο 70′ και μέχρι το 90′ είχαμε βάλει τέσσερα γκολ. Δεν υπάρχει ματς που να έχουμε κάνει διπλό και να έχουμε βάλει κάτω από τρία γκολ. Στον Άρη, επειδή είναι ομάδα με μεγάλυ απήχηση όσο πιο πολλοί το βλέπουν τόσο πιο πολύ το μεταφέρουν».
