“Ήταν ένας δάσκαλος που είχαμε στο Δημοτικό ο κ. Νικολαϊδης που έπιανε κατά καιρούς τη μητέρα μας και της έλεγε: «κυρία Παρασκευή να πάνε τα παιδιά στο Γυμνάσιο, έστω για 3 χρόνια». Η προτροπή ήταν για μένα και τον ένα χρόνο μικρότερο αδερφό μου τον Δημήτρη. Ε, η μάνα μου το ήθελε και η ίδια πολύ, γιατί έβλεπε μακριά, αλλά ήταν από την άλλη και ο πατέρας μας άνθρωπος πολύ δουλεμένος και σκληραγωγημένος αγρότης και που περίμενε πώς και πώς να τελειώσουμε το Δημοτικό για να ξεκινήσουμε δουλειά. Κανονική δουλειά όχι στα χωράφια, στα χωράφια από 6-7 χρονών πηγαίναμε, τσάπισμα, πότισμα, αγροτικές γενικά δουλειές…
Ήθελε όλα τα παιδιά του και οι 4 μας δηλαδή να μάθουμε μια τέχνη. Όμως η γυναίκα όταν έχει τρόπο τον ψήνει, του έλεγε «Γιώργο, τα παιδιά αυτά πάνε καλά, πρέπει να τα βοηθήσουμε να ανοίξει το μυαλό τους. Ας πάνε κανένα χρόνο στο Γυμνάσιο», δεν του έλεγε 3 χρόνια, το πήγαινε λάου λάου «Αν Γιώργο πάνε 1-2 χρόνια στο Γυμνάσιο πιο εύκολα θα πάνε στην τέχνη μετά» και λέγε λέγε, έγινε κι η γνώμη του πατέρα μου και είπε «Άντε ας πάνε»”.
Έτσι ξεκίνησε ως μαθητής στο Γυμνάσιο μετά από το Δημοτικό εκεί στα Γιαννιτσά, ένας από τους πιο σπουδαίους αμυντικούς που αγωνίστηκε στον ΑΡΗ, ο Γιάννης Βένος.
Ο Γιάννης Βένος χαρισματικός και ως παίκτης και ως προσωπικότητα, σοβαρός, μετρημένος, ψύχραιμος, αλλά και πολύ ευφυής, μιλάει στο PRESSARIS.
-Εκείνη την εποχή τη δική σου λίγοι ποδοσφαιριστές μετά το Λύκειο συνέχιζαν στο Πανεπιστήμιο. Θυμάμαι για παράδειγμα τον Πάλλα, το Δράμπη…
-Μη το λες, αρκετοί ήταν οι φοιτητές τότε που έβγαλαν Πανεπιστήμιο. Ήταν ο Πάλλας, ο Γούναρης, ο Ζήνδρος, ο Τζιφόπουλος, ο Δράμπης… Δεν είναι ότι δεν θέλανε τα παιδιά της εποχής μου να σπουδάσουν. Ήταν οι οικογένειες φτωχές και το μυαλό όλων ήταν στο να βρει μια δουλειά το παιδί και να βοηθήσει στα οικονομικά της οικογένειας. Και αυτό ήταν πιο εφικτό αν το παιδί μάθαινε μια τέχνη, μαραγκός, υδραυλικός, μπογιατζής κλπ. Άλλαξαν τα χρόνια άλλαξαν και οι προτεραιότητες, τώρα όλες οι οικογένειες θέλουν τα παιδιά τους να τελειώσουν το λύκειο και να μπουν στα ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Στη φουρνιά τη δική μου οι συμπαίκτες μου όλοι είχαν βγάλει εξατάξιο γυμνάσιο σίγουρα. Στα παλιότερα χρόνια οι παίκτες ήταν πολλοί και μόνο με Δημοτικό, στη δικά μου εποχή είχαν οι συμπαίκτες μου όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι τελειώσει το Λύκειο. Και αυτό να ξέρεις φαίνεται και από τον τρόπο που μιλούσαν στις εφημερίδες στις δηλώσεις που έκαναν. Παλιότερα ξεκινώντας το ποδόσφαιρό υπήρχε πρόβλημα αλλά η άνεση να μιλάμε στο κοινό αποκαταστάθηκε με τον καιρό. Συνηθίσαμε και μας έβγαινε πιο εύκολα, ανεξάρτητα αν είχαμε μορφωθεί ή όχι. Ασφαλώς όμως η μόρφωση κάνει τον άνθρωπο να μπαίνει ποιο γρήγορα σε αυτά τα θέματα.
OI EΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ
-Αντί να ασχοληθείς με την προπονητική αφού κιόλας έχεις σπουδάσει γυμναστής, μετά τη σπουδαία καριέρα σου, ασχολήθηκες με τις επιχειρήσεις…
-Μετά την ποδοσφαιρική μου καριέρα στον ΑΡΗ, ενώ είχα προετοιμασθεί να το κάνω, δεν έγινα προπονητής. Αν και σπούδασα έχοντας κατά νου αυτόν τον προσανατολισμό, σπουδάζοντας μάλιστα ανάλογα αφού τελείωσα την Γυμναστική Ακαδημία, τελικά ασχολήθηκα με το εμπόριο.
Αγαπούσα και αγαπάω το ποδόσφαιρο, πιστεύω όμως ότι το γεγονός ότι δεν ασχολήθηκα με το επάγγελμα του προπονητή, δεν ήταν μία λάθος απόφαση, αλλά μια ενσυνείδητη, αφού όλα αυτά τα χρόνια που βίωσα σαν ποδοσφαιριστής ,κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι το επάγγελμα του προπονητή στην Ελλάδα!
Παρά το γεγονός ότι συντελεί τα μέγιστα στο να δημιουργηθεί και να προχωρήσει μια ομάδα, δεν απολαμβάνει τελικά την αποδοχή, την εκτίμηση και την αναγνώριση που θα έπρεπε. Πάντα αυτός φταίει, και πάντα είναι το εξιλαστήριο θύμα!
Όμως έμεινα κοντά στον ΑΡΗ και το ποδόσφαιρο. Δημιουργήσαμε το 1992 μαζί με τους συναδέλφους μου τον Σύνδεσμο βετεράνων ποδοσφαιριστών, παλαιμάχων δηλαδή του ΑΡΗ. Συνεχίσαμε έτσι να είμαστε κοντά στην ομάδα και να έχουμε παρουσία και προσφορά στην κοινωνία, συμμετέχοντας ομαδικά σε εκδηλώσεις και φιλικούς αγώνες που σκοπό έχουν να στηρίξουν κοινωνικές ομάδες, αλλά και μεμονωμένα ανθρώπους που πραγματικά το έχουν ανάγκη.
Ιδιαίτερη μέριμνα και φροντίδα από όλους μας, δίνουμε ως Σύνδεσμος για μεμονωμένες περιπτώσεις συναδέλφων βετεράνων ποδοσφαιριστών του ΑΡΗ και όχι μόνο, που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας. Τότε η ευαισθησία και η προσπάθεια όλων μας είναι ολοκληρωτική, και η ηθική και υλική συμπαράσταση δεδομένη. Στις περιπτώσεις αυτές, πάντα ζητούμε την συνδρομή και συμπαράσταση των φιλάθλων της ομάδας μας, αλλά και όλων των φιλάθλων που πάντα είναι γενναιόδωρη!
ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΙ
–Αυτό το τραγικό γεγονός με τον Άλκη που χάθηκε τόσο άδικα πολλαπλασίασε τις δραστηριότητες των παλαιμάχων;
-Αυτή είναι η αλήθεια. Αν και αυτό το γεγονός μας έχει συγκλονίσει όλους και όχι μόνο στον ΑΡΗ αλλά και σε όλη την Ελλάδα ο κόσμος δεν μπορεί να ανεχθεί αυτό που συνέβη. Αυτό που συνέβη όπως συνέβη ήταν άγριο και τρομακτικό. Μια ομάδα ανθρώπων έφτασε στην περιοχή Χαριλάου και έψαχνε να βρει οποιονδήποτε αρκεί που θα ήταν ΑΡΗΣ και βρήκε την παρέα του Άλκη. Ο Αλκης δεν ήταν κάποιος οργανωμένος που τον είχαν βάλει στο μάτι και ήθελαν να τον εκδικηθούν. Αν και θάταν και τότε κατακριτέο. Αλλά ο τρόπος που ενέργησαν με τόσο μίσος και τόση ένταση αυτοί που σκότωσαν το παιδί μας έχει κάνει όλους και όχι μόνο στην οικογένεια του ΑΡΗ να μην μπορούμε να το ξεπεράσουμε. Ο Άλκης πλέον με τον τρόπο που «έφυγε» είναι ένα σύμβολο, όχι μόνο για τον Άρη αλλά για όλη την Ελλάδα. Στον δρόμο που πήρε το όνομα του Άλκη αισθάνεται όλος ο κόσμος πραγματικό ρίγος και συγκίνηση. Σκοπός των παλαιμάχων του ΑΡΗ είναι με όλες τις εκδηλώσεις που μας ζητούν να κάνουμε να συνδράμουμε τα μέγιστα στην εξάλειψη της οπαδικής βίας. Αυτό κάνουμε οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές του Άρη. Θα συνεχίσουμε ελπίζοντας ότι ο Άλκης θα είναι το τελευταίο θύμα.
-Σας ζητούν από όλη την Ελλάδα να κάνετε φιλικά στη μνήμη του Άλκη;
-Έχουμε δεκάδες προσκλήσεις από όλα τα μέρη της χώρας για φιλικά παιχνίδια στη μνήμη του αδικοχαμένου Άλκη. Όλοι οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου και όχι μόνο θρηνούν, γιατί είναι πολύ άδικο για ένα παιδί 19χρονο. Μόλις είχε ξεκινήσει την ζωή του. Έτσι απλά, σε περίοδο εξετάσεων βγήκε να πάρει λίγο αέρα με τους φίλους του και επειδή υποστήριζε τον ΑΡΗ, δυστυχώς έχασε την ζωή του. Είναι τόσες πολλές οι προσκλήσεις που επειδή δεν μπορούμε να τις ικανοποιήσουμε όλες ταυτόχρονα προσπαθούμε να βάλουμε μια σειρά και να μη δυσαρεστήσουμε κανέναν φορέα που μας προσκαλεί. Αλλά δεν είναι μόνος λόγος η μνήμη του Άλκη μας, είναι και άλλοι κοινωνικοί λόγοι όπως π.χ. το παιχνίδι που κάναμε στην Ελευθερούπολη Καβάλας στις 18 Ιουνίου φέτος, με αντίπαλο τους παλαίμαχους του Ορφέα Ελευθερούπολης έγινε μετά από πρωτοβουλία του Δημάρχου Φίλιππου Αναστασιάδη με σκοπό να βοηθήσουμε την Ιερά Μητρόπολη και να συνδράμουμε οικονομικά με τα έσοδα από τα εισιτήρια στην τράπεζα της αγάπης. Η εκεί μητρόπολη καθημερινά σιτίζει 200 άτομα που έχουν ανάγκη για ένα πιάτο φαγητό. Δυστυχώς εκείνη τη μέρα έβρεχε και δεν υπήρχε η συμμετοχή που περιμέναμε από τον κόσμο.
-Είναι δύσκολο να μαζεύεστε οι παλαίμαχοι του ΑΡΗ για να συμμετέχετε στις διάφορες εκδηλώσεις;
– Για μένα δεν ήταν καθόλου δύσκολο γιατί το ποδόσφαιρο όπως είναι γνωστό σε όλους είναι η μεγαλύτερη μου αγάπη. Μαζί με άλλους παλιούς συμπαίκτες μου που έχουμε κοινή πορεία και εμπειρίες όχι μόνο στον ΑΡΗ αλλά και σε άλλες ομάδες συναντιόμαστε κάνουμε παιχνίδια φιλικά, συνήθως φιλανθρωπικού χαρακτήρα προσφέρουμε βοήθεια σε συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη, αλλά το ευχαριστιόμαστε κιόλας. Είναι μία διασκέδαση είναι το χόμπι για μένα, εγώ δεν πηγαίνω στο καφενείο, ούτε βγαίνω έξω, ούτε έχω κάποια άλλη ενασχόληση αυτό είναι το ωραιότερο χόμπι για μένα.
Να παίζω με την κιτρινόμαυρη φανέλα έστω και λίγο όσο με βαστάνε τα πόδια μου στην ηλικία που βρίσκομαι. Είμαστε ενωμένοι και ταυτόχρονα προσπαθούμε να κρατήσουμε όσο μπορούμε ενωμένους και όλους τους παλαίμαχους, γιατί κακά τα ψέματα είναι ένας κλάδος υπό εξαφάνιση. Στις ομάδες πια δεν υπάρχουν Έλληνες παίκτες και αν δεν παρθούν μέτρα και σύντομα δεν θα υπάρχουν πια βετεράνοι. Είναι πάντως πολύ θετικό ότι ο ΑΡΗΣ πριν λίγο καιρό έκανε επαγγελματίες 4 ταλαντούχους νεαρούς από τα τμήματα υποδομής του Συλλόγου. Κάτι ακούγεται ότι η ΕΠΟ έχει ζητήσει να παίζουν στην 11άδα της κάθε ομάδας τουλάχιστον 4 Έλληνες υποχρεωτικά. Αλλά δεν το βλέπω να ισχύει μέχρι στιγμής. Εμείς ως παλαίμαχοι φωνάζουμε συνέχεια, ωρυόμαστε προς την πολιτεία και την Ομοσπονδία γιατί και οι ομάδες κακά τα ψέματα χάνουν το χρώμα τους χάνουν τη χροιά τους αλλά για να υπάρξουν Έλληνες στις εθνικές ομάδες πρέπει να τους δοθούν οι ευκαιρίες.
ΤΑ ΤΑΛΕΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
-Όμως για να παίξουν οι Έλληνες στις ομάδες πρέπει να είναι ταλέντα
-Ταλέντα λοιπόν υπάρχουν πάντα και θα υπάρχουν. Οι ακαδημίες σε όλη τη χώρα συνεχώς βγάζουν ταλέντα, δεν γίνεται να μην υπάρχουν αρκετοί για να ενισχύσουν τις ομάδες. Δες εμείς, όλοι εμείς που κάναμε τη μεγάλη αυτή η καριέρα στον Άρη και τη μεγάλη πορεία και δημιουργήσαμε αρκετές σελίδες ένδοξης ιστορίας για την ομάδα ήμασταν Έλληνες το πολύ-πολύ 1-2 και προς το τέλος 3 ξένους είχαμε μέσα στην ομάδα που παίζανε μέσα στην ενδεκάδα. Αλλά αυτοί οι ξένοι ήταν καλύτεροι από μας ή ισάξιοι, ποιον να πρωτοθυμηθώ, τον Όλε, το Λόντσαρ, τον Ιβάν, τον Έρικσον, τον Λεκμπέλο, τον Μιλόγεβιτς, τον Γκουϊντάρ, το Νίκιτς ήταν λοιπόν αυτό το αυτοί οι ξένοι παιδιά που ήρθαν και βοήθησαν τον Άρη να δημιουργηθεί αυτή η καλή ομάδα. Αλλά φυσικά η πλειοψηφία στην ομάδα ήταν οι Έλληνες που συγκρότησαν τον ΑΡΗ. Οι ξένοι που προανέφερα ήταν παίκτες που έχουν αγαπηθεί από τον κόσμο μετά από τόσα χρόνια που έχουν περάσει να σκεφτείς ότι όλοι τους θυμούνται με τα μικρά τους ονόματα.
-Πόσα μέλη έχει ο Σύλλογος Παλαιμάχων του ΑΡΗ αυτή τη στιγμή;
-Ο σύλλογος μας αριθμεί 70 μέλη. Αλλά αυτοί που δραστηριοποιούμαστε και παίζουμε στα παιχνίδια που διεξάγονται κατά τη διάρκεια της χρονιάς είναι στα 30 με 40. Και φυσικά ο αριθμός των μελών μας όσο περνάνε τα χρόνια φθίνει. Αυτό οφείλεται στον πολύ μεγάλο αριθμό που έρχονται τα τελευταία χρόνια στον ΑΡΗ. Εγώ τους ξένους του ΑΡΗ με τους οποίους υπήρξαμε συμπαίκτες τους ξέρω όλους με τα μικρά τους ονόματα. Αν με ρωτήσεις αν θυμάμαι ποιοι ξένοι παίξανε πέρσι στον ΑΡΗ δεν μπορώ να τους θυμηθώ όλους. Κάθε χρόνο αλλάζουν και έρχονται άλλοι και είναι φυσικό να μη μένουν στη μνήμη μας. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το φτιάξουν οι ομάδες από μόνες τους και η ΕΠΟ, να θεσπίσουν έναν κανόνα, μια συμφωνία ώστε να παίζουν περισσότεροι Έλληνες, να υπάρχει υποχρεωτικός αριθμός, να προωθούνται νέα παιδιά από τις ακαδημίες. Βλέπετε τι εθνική ομάδα φτάσαμε να έχουμε πλέον… Δεν γίνεται να βλέπουμε τις ομάδες μας με εννιά ξένους. Δεν γίνεται να πηγαίνει ο κόσμος στο γήπεδο και να μην ξέρει τα ονόματα των παικτών της ομάδας του! Όχι μόνο επειδή είναι ξένοι αλλά και γιατί είναι άρτι αφιχθέντες.
ΤΑ ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ ΚΑΙ Η… ΑΕΚ
-Προέρχεσαι από την Αναγέννηση Γιαννιτσών μια σπουδαία ομάδα της εποχής.
-Από το 1969 αγωνιζόμουνα ως μέσος στην Αναγέννηση Γιαννιτσών. Στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα σπούδαζα παράλληλα στα ΤΕΦΑΑ της Θεσσαλονίκης. Η ομάδα που με εντόπισε και με προσέγγισε πρώτη ήταν αυτή της ΑΕΚ. Πήγα στην Αθήνα, δοκιμάστηκα, εντυπωσίασα τον προπονητή της Στάνκοβιτς, αλλά παρότι δώσαμε τα χέρια, δεν κατέστη δυνατόν να πάω να παίξω στην ΑΕΚ γιατί εκείνη την εποχή απαγορεύονταν οι μεταγραφές των φοιτητών και εγώ επ ουδενί δεν θυσίαζα τις σπουδές μου για τη μπάλα. Δεν μπόρεσαν και οι άνθρωποι της ΑΕΚ να μου εξασφαλίσουν μεταγραφή στα ΤΕΦΑΑ Αθηνών. Αφού δεν θέλησα λοιπόν να παρατήσω τις σπουδές μου επέστρεψα στην Θεσσαλονίκη. Ήμουν ήδη διεθνής με την ομάδα των Νέων που είχε εκλέκτορα για την Βόρεια Ελλάδα τον Κλεάνθη Βικελίδη. Αυτός με πήρε και με πήγε στον αείμνηστο Νίκο Καμπάνη, και αυτός μόλις με είδε είπε την ιστορική ατάκα: «Έτσι που είσαι ξανθός εσύ, μόνο στον ΑΡΗ που έχει κίτρινο χρώμα επιβάλλεται να παίξεις» και έκανε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για να μπορέσω να μεταγραφώ στην ομάδα. Έτσι πήγα στον ΑΡΗ, που το ίδιο καλοκαίρι πήρε σαν προπονητή τον Στάνκοβιτς, ο οποίος φυσικά και με ήθελε αφού με ήθελε και την προηγούμενη χρονιά που ήταν προπονητής στην ΑΕΚ! . Στον ΑΡΗ ήμουν σχεδόν από την αρχή βασικός, παίζοντας μέχρι το 1984 ανελλιπώς. Στην αρχή αγωνιζόμουν σαν αμυντικός χαφ. Αργότερα χρησιμοποιήθηκα σαν κεντρικός αμυντικός, θέση όπου «έδεσα» μαζί με τον Γιώργο Φοιρό και αγωνίστηκα με επιτυχία μέχρι το τέλος της καριέρας μου.
ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΜΕ ΤΟΝ ΦΟΙΡΟ
-Ίσως να ήσασταν το καλύτερο δίδυμο στην άμυνα του ΑΡΗ ever εσύ με το Γ. Φοιρό…
-Ήμασταν το καλύτερο δίδυμο της Ελλάδας τότε. Τη στάμπα του είχε αφήσει πάνω μας ο Γερμανός προπονητής Κράμερ, ένας από τους μεγαλύτερους προπονητές στο γερμανικό ποδόσφαιρο, που είχε έρθει στον Άρη και μας δίδαξε σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αυτός μας δίδαξε πώς να παίζουμε στην ευθεία ο ένας με τον άλλον, όπως παίζεται και σήμερα το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Και όχι ο ένας πιο πίσω από τον άλλον. Είχαμε καλή τεχνική κατάρτιση και οι δύο, κατεβάζαμε την μπάλα όπως κάνουν τώρα οι στόπερ. Εγώ ήξερα να κατεβάζω μπάλα γιατί ξεκίνησα ως χαφ την καριέρα μου, όχι μόνο στη Β’ Εθνική με την Αναγέννηση Γιαννιτσών αλλά και τα δύο μου πρώτα χρόνια στον Άρη έπαιζα χαφ!
ΤΑ ΙΕΡΑ ΤΕΡΑΤΑ
-Ποιους παίκτες βρήκες στον ΑΡΗ με το που εντάχθηκες στην ομάδα;
-Όταν πήγα στον Άρη ήταν οι: Αλεξιάδης, Χρηστίδης, Σπυρίδων, Συρόπουλος, Σεμερτζής, Ναλμπάντης, Γούναρης όλα τα ιερά τέρατα που σήκωσαν το κύπελλο του 1970. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα αλλά ταυτόχρονα και πολύτιμη εμπειρία να παίξω δίπλα τους. Σιγά σιγά όμως ανανεώθηκε το έμψυχο δυναμικό του ΑΡΗ και έτσι κυρίως αγωνίστηκα μαζί με τους: Δράμπη, Παπαφλωράτο Φοιρό που είχαν έρθει πριν από εμένα. Μετά από μένα ήρθαν στην ομάδα οι: Κούης, Σεμερτζίδης, Ζήνδρος, Μόκαλης, Τζιφόπουλος, Μπαλλής και όλοι οι άλλοι με τους οποίους γίναμε μία οικογένεια και πρωταγωνιστήσαμε τα επόμενα 5-6 χρόνια σε Ελλάδα και Ευρώπη. Εγώ τον ΑΡΗ τον είδα από την αρχή σαν οικογένεια. Και θέλω να πω, ότι εντάχθηκα σε μια οικογένεια με αρχές, την οικογένεια του ΑΡΗ που με αγκάλιασε με αγάπη από την πρώτη στιγμή, και είμαι ευλογημένος που ήρθα στην ομάδα από πολύ μικρός και γνώρισα και συνεργάστηκα με μερικές από τις μεγαλύτερες και ιστορικότερες προσωπικότητες του ΑΡΗ. Αναφέρομαι σε ανθρώπους που δεν είναι εν ζωή: Κλεάνθης Βικελίδης, Νικος Καμπάνης, Κωστας Βελιάδης, Λεωνιδας Ποζάνης, Αλκέτας Παναγούλιας, Αγαμέμνων Γκράτσιος και πολλοί άλλοι. Επίσης γνώρισα, συνεργάστηκα ,και είμαι σε καθημερινή επαφή με χιλιάδες ανθρώπους. Εισπράττω ακόμη και σήμερα, κάθε ημέρα, την αγάπη και την εκτίμηση του κόσμου, και αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη ηθική ανταμοιβή και η μεγαλύτερη ικανοποίηση από την παρουσία και την προσφορά μου στον σύλλογο. Ανήκω μαζί με τον Ντίνο Κούη και τον Θόδωρο Πάλλα στους τρεις πρώτους σε συμμετοχές σε αγώνες του ΑΡΗ. Είναι κάτι για το οποίο αισθάνομαι υπερήφανος, γιατί θεωρώ ότι αυτά τα ρεκόρ συμμετοχών είναι πολύ δύσκολο να σπάσουν στο μέλλον! Και για την ακρίβεια αποκλείεται να σπάσουν αφού οι Έλληνες παίκτες δεν υπάρχουν πια στις ομάδες μας και όσοι υπάρχουν πάνω από 3-4 χρόνια δεν μένουν.
Η ΟΜΑΔΑΡΑ ΤΟΥ ΑΡΗ
-Ποιος ήταν ο κύριος παράγοντας που συνετέλεσε να δημιουργηθεί η ομαδάρα που όλοι ακόμα θυμόμαστε;
-Κοίτα, εγώ τι πιστεύω. Το 1976 ήρθε στον ΑΡΗ προπονητής ο Αλκέτας Παναγούλιας και ουσιαστικά ξεκίνησε η ανανέωση της ομάδας, η οποία βέβαια σταδιακά είχε ξεκινήσει από το 1973 όταν μπήκαν στην ομάδα ο Φοιρός, ο Δράμπης, εγώ, μετά το 1974 ο Κούης, αμέσως μετά οι Ζήνδρος, Μόκαλης Όλε Σκόμποε, Μπαλής, Σεμερτζίδης. Ο Αλκέτας Παναγούλιας μας έδεσε μεταξύ μας, καθιέρωσε όλους εμάς που πρωτομπαίναμε στις αγωνιστικές υποχρεώσεις, γιατί όλοι ήμασταν νέοι. Ως μέγιστος ψυχολόγος που ήταν μας έδωσε αυτοπεποίθηση και σαν άτομα και σαν σύνολο που σιγά σιγά μαθαίναμε να διεκδικούμε και να απαιτούμε από κάθε αγώνα να πάρουμε αυτό που δικαιούμασταν μέσα στο γήπεδο, την νίκη!
Αυτή η καινούργια ομάδα, αποτελούνταν από παίκτες που κυρίως είχαν ταλέντο, και μεγάλη φιλοδοξία για διάκριση. Θυμάμαι σε ένα παιχνίδι η αντίπαλη ομάδα μας έκανε το 0-1 και οι φίλαθλοι μας στις κερκίδες πανηγύριζαν. Γιατί ήξεραν ότι η μηχανή θα έπαιρνε μπρος. Και όντως το παιχνίδι το κερδίσαμε 3-1.. Αυτή η νοοτροπία είχε εμπεδωθεί στους παίκτες όλους μηδενός εξαιρουμένου. Φτιάχτηκε εκείνα τα χρόνια μια ομάδα με ομοιογένεια, δύναμη, αποφασιστικότητα, άρχισε δηλαδή να γίνεται ομάδα με απαιτήσεις. Και άρχισε να αναγνωρίζεται σαν μια καινούργια δύναμη στο Ελληνικό πρωτάθλημα. Με καλούς προπονητές που δούλεψαν μαζί μας η ομάδα άρχισε να πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο. Από προπονητές ξεχωρίζω τους Παναγούλια, Ρούλ, Ζέτσεφ, Κράμερ, Τσατσέφσκι, Σασία είναι προπονητές που έβαλαν τις βάσεις σε αυτήν την ομάδα και μας έκαναν ομαδάρα όπως λες.
Η ΠΟΡΕΙΑ ΜΕ ΣΑΣΙΑ
-Ας πάμε τώρα στην καταπληκτική πορεία που κάνατε το 1979 στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ με προπονητή τον Πέπε Σασία….
-Άκου, μετά την νίκη μας με την Περούτζια, δεν μπορούσε στην επιστροφή μας στη Θεσσαλονίκη να προσγειωθεί το αεροπλάνο! Ήταν η ομάδα του Πάολο Ρόσι. Ήρθαμε 1-1 στο Χαριλάου, όπως ξέρεις βέβαια, αλλά πήγαμε στην Ιταλία και νικήσαμε 0-3! Νομίζω δεν ήσουν ως δημοσιογράφος στην Ιταλία.(Σ.Σ. Δεν ήμουν όντως). Όταν γυρίσαμε οι εφημερίδες έγραφαν «ο νέος Άγιαξ της Ευρώπης»! Αυτό που έγινε στο αεροδρόμιο δεν είχε ξαναγίνει ποτέ. Επίσης το έτος 1979 η Μπενφίκα ήταν μύθος για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Τη νικήσαμε 3-1 στο Χαριλάου και παρ’ όλα αυτά όλοι έλεγαν ότι η Μπενφίκα ήταν φαβορί για να περάσει. Πήγαμε στην έδρα της και περάσαμε, χάσαμε 2-1, αλλά περάσαμε. Κι ενώ χάναμε 1-0 στο ημίχρονο, κι ενώ χάναμε 2-0 στο β’ ημίχρονο, βάλαμε γκολ με τον Σεμερτζίδη στο τέλος και περάσαμε. Στο αεροδρόμιο μάς περίμενε 10.000 κόσμος! Ηταν σπουδαία εκείνη η μεγάλη πορεία του Ουέφα το 1979. Αξέχαστες σε όλο τον κόσμο έχουν μείνει οι εκπληκτικές εμφανίσεις απέναντι στην Μπενφίκα και την Περούτζια. Με την Σεντ Ετιέν αδικηθήκαμε στο πρώτο ματς, όταν στο δεύτερο ημίχρονο μέσα στη Γαλλία ένας ανεκδιήγητος Ανατολικογερμανός διαιτητής μας έσφαξε. Παρά τον σχεδόν βέβαιο αποκλεισμό, λόγω του 4-1 του πρώτου αγώνα, η ρεβάνς ήταν μια γιορτή του ποδοσφαίρου, όπου μάλιστα πέτυχα και το γκολ της ισοφάρισης του 3-3 με κεφαλιά.
ΟΙ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΤΟΥ
-Επιχειρηματικά ποια ήταν η πορεία σου;
-Ήμουν πτυχιούχος γυμναστής και ενώ έπαιζα ακόμα στον Άρη άνοιξα ένα από τα πρώτα γυμναστήρια στη Θεσσαλονίκη. Μετά αγόρασα μια σαπωνοποιία στη Θεσσαλονίκη, τη μοναδική στη Βόρεια Ελλάδα τότε. Έκανα και την εταιρεία Ελληνικά Σιτηρά ΑΕ, με αντικείμενο τη συγκομιδή και διακίνηση δημητριακών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 1992 δημιούργησα τη Μαϊ-Τεξ ΑΕ, μια εταιρεία που ασχολείται με την επεξεργασία, βαφή και παραγωγή υφασμάτων. Ενώ ήμασταν 80 παρόμοιες εταιρείες στην Ελλάδα, έχουμε μείνει 5! Αυτή η εταιρεία έχει κοντά στα 100 άτομα προσωπικό τώρα. Και πριν από 10 χρόνια έκανα μια κατασκευαστική εταιρεία, λίγο πριν από την κρίση στην οικοδομή, φτιάξαμε οκτώ οικοδομές στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα στο Βαρδάρη, αγοράσαμε μια ολόκληρη οικοδομή 6όροφη, την κάναμε ανακαίνιση και τη μετατρέψαμε σε στούντιος.
-Το γραφείο σου πάντως είναι σε προνομιακό σημείο, βλέπεις όλο το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, μόνο που το έχεις στην πλάτη σου…
-Εγώ στην αρχή το γραφείο το είχα στο πλάϊ, οπότε από δεξιά έβλεπα όλα τα πλοία που έμπαιναν στο λιμάνι. Κι αυτό με ξεκούραζε, όμως ο διακοσμητής μου, ο παλιός διοικητικός του ΑΡΗ, ο Γιώργος Αστεριάδης μου είπε να το γυρίσουμε κατά τρόπο που να έχω στην πλάτη μου το παράθυρο γιατί λέει δεν είναι ευγενικό να μπαίνει κάποιος στο γραφείο μου και να μη με βλέπει κατάφατσα. Οπότε συμμορφώθηκα στις υποδείξεις του.
-Ποιος διαχειρίζεται την εταιρεία σου και κατ επέκταση το Εργοστάσιο στην Ξάνθη; Πηγαίνεις εσύ από δω;
-Η λογιστική έδρα της εταιρείας είναι στην Θεσσαλονίκη στα γραφεία μας στο λιμάνι, όπου γίνεται και η διαχείριση από εμένα προσωπικά αλλά και την κόρη μου που έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων. Ο γιος μου ο Γιώργος που είναι Χημικός Μηχανικός είναι πια μόνιμος κάτοικος Ξάνθης, έχει παντρευτεί εκεί, η νύφη μου είναι Μηχανολόγος Μηχανικός και έχουν αποκτήσει μια κορούλα που είναι τώρα 5 μηνών. Ο γιος μου είναι επικεφαλής της παραγωγής στο εργοστάσιο στην Ξάνθη.
-Γιάννη σου έτυχε ποτέ να προσλάβεις υπάλληλο με μόνο προσόν ότι είναι ΑΡΕΙΑΝΟΣ;
-Κοίτα. Οπωσδήποτε υπάρχει σε αυτές τις περιπτώσεις το συναίσθημα. Αλλά η δουλειά; Είναι δουλειά έτσι; Κοιτάμε να γίνεται και η δουλειά μας. Αλλά μη νομίζεις ότι μόνο φίλαθλοι του ΑΡΗ με έχουν πλησιάσει για εργασία. Είχε έρθει στο εργοστάσιο ο Αντώνης Αντωνιάδης του Παναθηναϊκού και μου είπε για έναν υπάλληλο που φυσικά τον προσέλαβα. Αυτός, ο Αντωνιάδης δηλαδή, Ξανθιώτης είναι, είχε έρθει στο εργοστάσιο και μου ζήτησε να προσλάβω κάποιον γνωστό του και φυσικά εγώ τον πήρα στη δουλειά. Αλλά προτεραιότητα πέρα από ομάδες είναι να αποδίδουν οι άνθρωποι στη δουλειά. Εγώ με τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο έχω πολύ καλές σχέσεις, είμαι φιλικός και ζεστός και το ίδιο κι αυτοί προς το πρόσωπο μου. Ποτέ δεν ξεχνώ ότι έχω παίξει ποδόσφαιρο έχω έρθει πολύ κοντά με τον κόσμο, με τους φιλάθλους, στα χρόνια που ήμουν παίκτης και οι μνήμες δεν υπάρχουν μόνο σε μένα αλλά και στον κόσμο που με έβλεπε στα γήπεδα. Και αυτό μειώνει τις αποστάσεις. Οπωσδήποτε σεβασμός πρέπει να υπάρχει και υπάρχει.
“ΠΡΟΕΔΡΕ”
-Εσένα τώρα που είσαι Πρόεδρος των παλαιμάχων, πώς σε φωνάζουν, Πρόεδρε;
-Όχι βρε. Μάλιστα όταν με αποκαλούν Πρόεδρο, τσατίζομαι. Εγώ είμαι απλός άνθρωπος, δεν ξεχωρίζω από κανέναν, όλους τους βλέπω σαν φίλους και έτσι θέλω να με βλέπουν και αυτοί. Φίλοι είμαστε στο ίδιο μετερίζι και προσπαθούμε να προσφέρουμε κι εμείς κάτι στην κοινωνία, όπως απλόχερα μας πρόσφερε και η κοινωνία τη στήριξη και την αγάπη της όλα τα χρόνια.
-Ποια προσφώνηση σου αρέσει περισσότερο, η προσφώνηση Πρόεδρε, ή η προσφώνηση παππού;
-Δεν το συζητάω καθόλου. Η προσφώνηση «παππού» είναι άλλο πράγμα. Δε νομίζω να υπάρχει ωραιότερη λέξη να την ακούει ένας άνθρωπος, από τη λέξη παππούς. Ο λαός έχει σοφίες που τις αποτυπώνει σε γνωμικά. Αυτό που λέει, του παιδιού μου το παιδί δυό φορές είναι παιδί μου είναι ολόσωστο. Δεν υπάρχει πιο σοφή κουβέντα από αυτήν. Που να αποτυπώνει με τόση ακρίβεια όλα τα συναισθήματα τα συμπυκνωμένα που πλημμυρίζουν έναν άνθρωπο που ο Θεός τον αξιώνει να γίνει παππούς, και γιαγιά για τις γυναίκες. Αυτό για πρώτη φορά μου το είπε ο Γιώργος Παντζιαράς. Ήμασταν με τους βετεράνους είχαμε ένα παιχνίδι στο Χαριλάου, άρχιζε στις 15.00 και ο Γιώργος αργούσε να έρθει και θα παίζαμε χωρίς τερματοφύλακα. Τελικά ήρθε στις 14.50 και του λέω, «βρε Γιώργο άργησες», μου λέει, «χίλια συγγνώμη παιδιά, αλλά ήμουν στα εγγόνια μου». Του λέω, «ααα τότε είσαι δικαιολογημένος, εντάξει». Όχι, μου λέει ο Γιώργος, «δεν μπορείς να ξέρεις τίποτε, άλλο που σου το λέω εγώ, άλλο να το νιώθεις εσύ. Θα μου πεις τι νιώθεις όταν αποκτήσεις εγγόνια»… μου λέει, ο Κύπριος. Και είχε δίκιο… Το λέω σε όλους που μου μιλάνε τρυφερά για τα εγγόνια μου, τους λέω, όταν αποκτήσεις τα δικά σου εγγόνια τότε θα καταλάβεις απολύτως τι νιώθω εγώ τώρα που σου μιλάω. Εγώ τώρα που σου μιλάω δεν μπορείς εσύ που ακόμα δεν έχεις αυτή την ευλογία να με καταλάβεις πλήρως.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ
-Γιάννη έχεις μέχρι στιγμής 3 εγγονές. Την Άννα-Μαρία, την Έλενα και την κόρη του γιου σου. Πώς θα ονομαστεί; Ιωάννα όπως εσύ, ή Μαίρη όπως η σύζυγος σου;
-Με ρώτησαν τα παιδιά, και ο γιος μου και η νύφη μου. Τους είπα ούτε να το σκεφτείτε. Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει το δικό μου όνομα από Γιάννης σε Ιωάννα. Τελικά αποφάσισαν να το ονομάσουν Δημητρούλα, από το όνομα του συμπέθερου που είναι Δημήτρης. Πολύ ωραίο όνομα και το Δήμητρα. Εγώ δεν θέλω το Ιωάννης να γίνει Ιωάννα, αν ο Θεός μας δώσει στο μέλλον ένα αγοράκι τότε ναι συμφωνώ να ονομαστεί Γιάννης Βένος. Αυθεντικά πράγματα, Γιάννης Βένος του Γεωργίου , όπως είμαι κι εγώ Γιάννης Βένος του Γεωργίου.
-Από τότε που ήσουν 20 χρονών ως τώρα υπήρχαν γνώσεις που θα ήθελες να πάρεις και όμως δεν το έκανες;
-Αν τώρα ήμουν 20 χρονών ή και πιο μικρός θα μάθαινα τουλάχιστον δύο ξένες γλώσσες. Θα με βοηθούσαν πολύ στη δουλειά που κάνω, αλλά και σε όλες τις δουλειές. Ο γιος μου και η κόρη μου που και οι δύο απασχολούνται στην εταιρεία τις γλώσσες τις παίζουν στα δάχτυλα, αλλά ο μπαμπάς τους φρόντισε από μικρά που ήταν να τους ωθήσει προς τα εκεί. Εμείς στα δικά μου χρόνια δεν είχαμε να φάμε που λέει ο λόγος. Τέσσερα παιδιά, τέσσερα αγόρια ήμασταν στην οικογένεια, ο πατέρας μου αγρότης, ακόμα και το Γυμνάσιο που τελειώσαμε εγώ που ήμουν ο δεύτερος γιος και ο τρίτος αδερφός μου, το τελειώσαμε επειδή είχαμε μια μάνα η οποία είχε βγάλει το Δημοτικό αλλά άκουγε και έβλεπε μακριά.
Ο μεγάλος μου αδερφός δεν πρόλαβε, μόλις έβγαλε το Δημοτικό πήγε να μάθει μια τέχνη. Έμαθε την τέχνη του ζαχαροπλάστη και μετά άνοιξε δικό του ζαχαροπλαστείο. Εμείς όμως και οι δύο, εγώ και ο Δημήτρης που είχαμε ένα χρόνο διαφορά ήμασταν καλοί μαθητές από νωρίς. Πήγαμε λοιπόν στο Γυμνάσιο εγώ και ο Δημήτρης ο αδερφός μου και στα πρώτα 2 χρόνια πήραμε κι οι δύο υποτροφίες. Εκείνη την εποχή δίνανε υποτροφίες στα άπορα παιδιά και στους πολύ καλούς μαθητές. Είχαμε κι έναν καθηγητή θεολόγο που πηγαινοερχόταν από τη Θεσσαλονίκη και έμενε δίπλα μας, οπότε όταν έβρισκε τους γονείς μας όλο και τους έλεγε: «Τα παιδιά είναι πολύ καλά προοδεύουν συνέχεια μην τυχόν και τα κόψετε, θα πάνε πολύ μπροστά κρίμα είναι να τα σταματήσετε». Και τελικά το τελειώσαμε το Γυμνάσιο, εξατάξιο τότε και εγώ σπούδασα Γυμναστής και ο αδερφός μου Φιλόλογος.
Στα Γυμνασιακά χρόνια εγώ η αλήθεια είναι πως ξεχώριζα εκτός από τα μαθήματα και σπορ. Εγώ τότε ήμουν πρώτος στο σχολείο στα 100 μέτρα, πρώτος στο ύψος, πρώτος στο μπάσκετ, αλλά και στο ποδόσφαιρο είχα αρχίσει στα 14 μου χρόνια να ξεχωρίζω. Στα 15 μου χρόνια έπαιζα στα Γιαννιτσά στην πρώτη ομάδα στη Β΄ Εθνική. Στα 16 μου χρόνια με έκαναν αρχηγό. Και ήταν η Αναγέννηση σπουδαία ομάδα τότε. Μάλιστα έχω στο σπίτι μια φωτογραφία της τότε ομάδας όπου είναι όλοι μεγάλοι άνδρες και ανάμεσα τους ένα παιδάκι, εγώ.
ΑΔΙΚΗΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ
-Θεωρείς ότι η γενιά η δική σας στον ΑΡΗ είναι αδικημένη;
-Πράγματι, αδικήθηκε εκείνη η φουρνιά η δική μας από τους τίτλους. Η δική μας ομάδα έπρεπε να έχει πάρει και το πρωτάθλημα, έπρεπε να έχουμε πάρει και τουλάχιστον δύο κύπελλα. Ήμασταν δουλεμένη ομάδα, χρόνια μαζί από νέα παιδιά, προσωπικότητες, παίκτες με ποιότητα. Εκείνη την εποχή ήμασταν η ομάδα που έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Υπήρχε σεζόν που κάναμε 17 νίκες σε 17 ματς στο Χαριλάου, κάτι το οποίο ήταν ρεκόρ μοναδικό για πολλά χρόνια στην Ευρώπη! Υπήρξε η χρονιά που κάναμε μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία αποκλείοντας εκτός από την Περούτζια και την Μπενφίκα, η οποία τότε είχε μεγαλύτερη αίγλη από την Μπενφίκα του σήμερα, είχε λίγο καιρό πριν αποχωρήσει ο μεγάλος Εουσέμπιο, ήταν ομάδα που είχε πάρει Κύπελλο Πρωταθλητριών και είχε πάει σε τελικούς. Ο ΑΡΗΣ τότε ήταν μια ομάδα που πάλευε χωρίς να έχει τη στήριξη που θάπρεπε από τις Διοικήσεις. Ο ΑΡΗΣ διοικητικά εκείνη την εποχή δεν είχε δύναμη. Ούτε στα κέντρα των αποφάσεων, ούτε για την προστασία της ομάδας από εξωγενείς παράγοντες. Δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε στιγμή όλα αυτά τα χρόνια τον αγώνα με τον Ολυμπιακό στο μπαράζ.
Πράγματι ο ΑΡΗΣ τερμάτισε πρώτος μαζί με τον Ολυμπιακό στην βαθμολογία. Μέχρι δύο μήνες πριν λήξει εκείνο το πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα ήμασταν στην 1η θέση της βαθμολογίας και είχαμε την καλύτερη διαφορά τερμάτων από όλες τις ομάδες. Λογικά έπρεπε η ομάδα που θα τερμάτιζε στην 1η θέση, ακόμα κι αν υπήρχε ισοβαθμία να πάρει το πρωτάθλημα αν είχε και την καλύτερη διαφορά τερμάτων. Αυτο γινόταν, γίνεται, και θα γίνεται σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου.
Όμως εδώ στην Ελλάδα τη χώρα των θαυμάτων, πριν λήξει το πρωτάθλημα, περίπου δύο μήνες άλλαξε ο κανονισμός που προέβλεπε ότι σε περίπτωση ισοβαθμίας στην πρώτη θέση, πρωταθλήτρια βγαίνει η ομάδα με την καλύτερη διαφορά τερμάτων, και έγινε ότι σε παρόμοια περίπτωση μεταξύ δυο ομάδων θα δινόταν αγώνας μπαράζ! Όσο για τα παιχνίδια που απέμεναν έγιναν όργια προκειμένου να φρενάρουν την ομάδα μας και να δώσουν ώθηση στον Ολυμπιακό. Θυμάμαι ότι ο Ολυμπιακός στα 6 τελευταία ματς στο πρωτάθλημα είχε 5 νίκες και μία ισοπαλία κι μείς; 4 νίκες και 2 ισοπαλίες.
Έτσι ο ΑΡΗΣ εξαναγκάστηκε, να παίξει αγώνα μπαράζ για την πρώτη θέση. Ο ΑΡΗΣ και μόνο που πήγαινε στο τέλος του πρωταθλήματος σε αγώνα μπαράζ με τον Ολυμπιακό, ήταν εκ προοιμίου σε δυσχερέστερη θέση! Και αυτό γιατί και σαν ομάδα δεν είχε το βάθος στον πάγκο που είχε ο Ολυμπιακός, αλλά και σαν ομάδα δεν είχε ούτε την εμπειρία ούτε την δυνατότητα της υποστήριξης εξωαγωνιστικά ενός τέτοιου εγχειρήματος!
Έτσι ο ΑΡΗΣ μπήκε με ψηλά το κεφάλι να παίξει αυτόν τον αγώνα μπαράζ. Στο πρώτο ημίχρονο είχαμε καλύτερη απόδοση από τον Ολυμπιακό, είχαμε ευκαιρίες, δυο δοκάρια, όμως δεν μπορέσαμε να πετύχουμε ένα γκολ που θα έδινε φτερά στα πόδια όλων μας, θα άλλαζε την ψυχολογία υπέρ μας και θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για την τελική επικράτηση. Αυτό όμως που δεν πέτυχε ο ΑΡΗΣ στο πρώτο ημίχρονο, το πέτυχε ο Ολυμπιακός στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, με αποτέλεσμα να πάρει ψυχολογία και τις προϋποθέσεις για την τελική του επικράτηση. Αυτή η ήττα μας στέρησε την αίγλη και την δικαίωση για την τόσο μεγάλη ομάδα που είχαμε τότε. Η ήττα εκείνη μας πλήγωσε και μας πληγώνει ακόμη.
-Από τα ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, έχεις κάποια ανεξίτηλη ανάμνηση;
-Στις 3 Οκτωβρίου 1979 κερδίσαμε πανάξια μετά από υπερπροσπάθεια την πρόκριση μέσα στο Ντα Λουζ, απέναντι στην Μπενφίκα. Μετά από τρεις μέρες στις 7/10/1979 παίζαμε στο Χαριλάου με τον ΠΑΟΚ. Όλοι μας είχαν για χαμένους, καθώς ήμασταν κουρασμένοι από την προσπάθεια και το μακρινό ταξίδι. Οι αντίπαλοι μας μπήκαν αποφασισμένοι. Εμείς τι κάναμε; Τους ρίξαμε ένα πεντακάθαρο 2-0 με γκολ των Σεμερτζίδη και Ανανιάδη και ησύχασαν! Ήμασταν τρένο τότε! Δεν μπορείς να φανταστείς τι γινόταν στην κερκίδα. Αποθεωθήκαμε για την πρόκριση στην Πορτογαλία, αλλά και για το 2-0 επί του ΠΑΟΚ!
“Η ΟΜΑΔΑ ΠΕΤΑΕΙ”
-Πώς σου φάνηκε η 5άρα επί της Γκόμελ στο πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι για τον ΑΡΗ της νέας σεζόν;
-Τι να λέμε τώρα. Η ομάδα πετάει. Αν και είναι νωρίς για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα εν τούτοις η συνολική εικόνα είναι πολύ ενθαρρυντική και ο κόσμος δικαίως είναι ενθουσιασμένος. Οι παίκτες που έχουν έρθει κινούνται πολύ καλά μέσα στο γήπεδο, ξέρουν ακριβώς τους ρόλους τους και τους αποδίδουν άψογα και γενικά η χρονιά μας ξεκίνησε με το δεξί και με τον κόσμο μας που διψάει για διακρίσεις να είναι μέσα στην τρελή χαρά. Αλλά και εμείς που έχουμε παίξει ποδόσφαιρο είμαστε ενθουσιασμένοι με αυτό που είδαμε και με την αποτελεσματικότητα στο σκοράρισμα. Νομίζω πως φέτος η χρονιά θα έχει έναν πρωταγωνιστή, τον ΑΡΗ. Και αυτό το πιστώνεται εξ ολοκλήρου ο κ. Καρυπίδης γιατί αυτή η ομάδα είναι δικό του δημιούργημα και χρόνο με το χρόνο ο ΑΡΗΣ βελτιώνεται, γίνεται όλο και καλύτερος και η πορεία του είναι ανοδική χωρίς σκαμπανεβάσματα.
* Ο Γιάννης Βένος είναι παντρεμένος με τη Μαίρη και έχουν αποκτήσει δύο παιδιά την Εύη και τον Γιώργο, ενώ έχει και 3 εγγόνια.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Γιάννης Βένος γεννήθηκε στις 8 Μαΐου 1952 στα Γιαννιτσά. Έπαιξε πρώτη φορά στην Αναγέννηση Γιαννιτσών, που αγωνίζονταν τότε στο πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής, σε ηλικία 16 ετών στην οποία παρέμεινε για 4 χρόνια, μέχρι το 1973.
Το 1973 μεταγράφηκε στον Άρη Θεσσαλονίκης με πρόταση του Γιουγκοσλάβου προπονητή Στάνκοβιτς και μετά από συντονισμένες ενέργειες του τότε προέδρου Νίκου Καμπάνη καθώς και του Κλεάνθη Βικελίδη. Ο Στάνκοβιτς τον είχε ζητήσει και την προηγούμενη χρονιά ως προπονητής της ΑΕΚ, αλλά η μεταγραφή δεν έγινε. Πρόταση του είχε γίνει και από τον Παναθηναϊκό. Στην αρχή αγωνίστηκε στη μεσαία γραμμή και στη συνέχεια καθιερώθηκε ως κεντρικός αμυντικός αποτελώντας μαζί με το Γιώργο Φοιρό ένα πετυχημένο αμυντικό δίδυμο. Αγωνίστηκε στον Άρη για έντεκα χρόνια ως το 1984, μια περίοδο που η ομάδα πρωταγωνιστούσε τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, με κορυφαία στιγμή την καλή πορεία της στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ την περίοδο 1979-80, αφού τότε ο Άρης έφθασε μέχρι τους 16 του θεσμού. Είναι ο τρίτος παίκτης σε συμμετοχές στην ιστορία του Άρη, όπως και ο δεύτερος σε παρουσίες σε αγώνες της ομάδας στα Κύπελλα Ευρώπης. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν έλειψε από κανένα παιχνίδι του Άρη τις αγωνιστικές περιόδους 1978-79, 1979-80 και 1981-82. Σε 351 συμμετοχές στον Άρη σημείωσε 10 γκολ. Επίσης 1 γκολ πέτυχε στα 12 ευρωπαικά παιχνίδια που αγωνίστηκε Στον Άρη προσέφερε τις υπηρεσίες του επίσης ως προπονητής, μάνατζερ, ως γενικός αρχηγός και ως μέλος του ΔΣ της ΠΑΕ.
Αγωνίσθηκε στην Εθνική Νέων, στην Εθνική Ελπίδων και στην Εθνική Ανδρών. Ο προπονητής της Εθνικής Ελλάδος Μπίλι Μπίγκαμ τον είδε αγωνιζόμενο με την Αναγέννηση Γιαννιτσών και τον κάλεσε να προπονείται με το κλιμάκιο της Εθνικής στη βόρειο Ελλάδα με τον τότε βοηθό του Κλεάνθη Βικελίδη.
Ο Γιάννης Βένος διακρίθηκε στην πολυετή καριέρα του στον Άρη για το καθαρό και περίτεχνο παιχνίδι του, γεγονός που αναγνώρισαν πολλοί μεγάλοι αντίπαλοί του, όπως ο Αντώνης Αντωνιάδης, ο Μίμης Παπαϊωάννου και ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, οι οποίοι εκφράστηκαν με κολακευτικά λόγια για τον τρόπο που τους αντιμετώπισε ως αντιπάλους σέντερ φορ. Τιμήθηκε από τον Άρη, από τον ΠΣΑΠ αλλά και από αθλητικούς, πολιτιστικούς και άλλους φορείς για τις υπηρεσίες του στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Από το 2002 είναι πρόεδρος του συλλόγου των βετεράνων παικτών του Άρη.
Είναι πτυχιούχος της Εθνικής Ακαδημίας Σωματικής Αγωγής (ΕΑΣΑ), αλλά επαγγελματικά δραστηριοποιείται στον επιχειρηματικό τομέα.
