Είναι από τους πιο πολυβραβευμένους προπονητές του βόλεϊ στη χώρα που προς τιμή μας προέρχεται από τον ΑΡΗ. Στην κυριολεξία όταν κάποιος αναφέρει το όνομα του αυτό ταυτίζεται με το άθλημα του βόλεϊ αλλά και με τον ΑΡΗ. Ο Κώστας Χαριτωνίδης είναι ο πάντα προσηνής, καταδεκτικός, ανοιχτόκαρδος και ταυτόχρονα αγαπάει το βόλεϊ όσο και την ομάδα με την οποία αναδείχθηκε. Το πρωτάθλημα που πήρε η ομάδα μας με προπονητή τον Κώστα Χαριτωνίδη, το 1997, είναι το μοναδικό στην ιστορία του Συλλόγου. Το πρώτο και το τελευταίο…
Αλλά δεν τον αγαπούν μόνο οι φίλαθλοι και οπαδοί της ομάδας μας. Είναι εξαιρετικά συμπαθής και σε πολλούς άλλους αθλητικούς αλλά και πολιτιστικούς συλλόγους τόσο που σχεδόν σε κάθε Νομό κάποιοι να τον έχουν βραβεύσει ή τιμήσει για την προσφορά του. Κι αυτό καθώς υπήρξε και προπονητής της Εθνικής ομάδας και για 15 χρόνια Πρόεδρος του Συνδέσμου Προπονητών και από το Μάρτιο 2021 ως σήμερα Αντιπρόεδρος της ΕΟΠΕ. Ο Κώστας Χαριτωνίδης που έδωσε φτερά στο βόλεϊ και τον αθλητισμό της Θεσσαλονίκης, ως παίκτης, προπονητής και κατόπιν Ομοσπονδιακός τεχνικός, διοικητικό στέλεχος στην ΕΟΠΕ και στην ΕΠΕΣΘ, αλλά και Καθηγητής των Τ.Ε.Φ.Α.Α. στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. μιλάει για όλα όσα κουβεντιάσαμε χωρίς περιστροφές και χωρίς εξωραϊσμούς. Ο λόγος του είναι χειμαρρώδης, τα μηνύματα που στέλνει έχουν πάντα πολλούς αποδέκτες και η στόχευση του με κάθε αφορμή επί παντός. Η συζήτησή μας έγινε για το PRESSARIS.
-Ήσουν για 15 χρόνια Πρόεδρος του ΣΕΠΠΕ. Θεωρείς ότι αυτή η θητεία βοηθά στην τωρινή σου θέση που είσαι ο Α΄ Αντιπρόεδρος της ΕΟΠΕ;
-Χαίρομαι που σε αυτή τη συνέντευξη μου κάνεις μια ερώτηση που άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί με το βόλεϊ στην καθημερινότητα τους δεν σκέφτηκαν ποτέ να μου την απευθύνουν. Προφανώς, δεν τους ενδιάφερε, αν και τι μπορούσα να μεταφέρω από την προηγουμένη ενασχόληση μου στα νέα μου καθήκοντα. Στα προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη όταν κάποιος είναι για 15 χρόνια πρόεδρος και φεύγει από το πόστο του, αν μη τι άλλο τον ρωτούν τις εντυπώσεις του κι αν έγιναν κάποια βήματα στη διάρκεια της θητείας του. Προφανώς, οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι του βόλεϊ δεν είχαν αυτό το ενδιαφέρον αλλά χαίρομαι που το έχεις εσύ. Γιατί δεν είναι δυνατόν να με εμπιστεύονται για 15 χρόνια να είμαι πρόεδρος και να μην έχω πετύχει σημαντικές κατακτήσεις. Στα 15 χρόνια που ήμουν πρόεδρος στο σύλλογο προπονητών λοιπόν έγιναν πάρα πολλά, η παρουσία μου εκεί ήταν το σημαντικότερο και ζωτικότερο κομμάτι της ζωής μου. Ο σύνδεσμος δεν είχε διακοσμητικό ρόλο, αλλά αντίθετα πήρε στις πλάτες του την ευθύνη να κάνει πολλά σεμινάρια από την Κέρκυρα έως την Ιεράπετρα, κι από το Έβρο μέχρι την Καλαμάτα, να ερχόμαστε σε επαφή με του προπονητές, να τους ακούμε, να λύνουμε όσο το δυνατό περισσότερα προβλήματα ή να βοηθάμε όσο μπορούσαμε να επιλυθούν. Διοργανώσαμε ημερίδες όπου φέραμε κορυφαίους ξένους προπονητές, κάναμε εκδρομές σε χώρες που γίνονταν μεγάλα τουρνουά για να παρακολουθήσουν την εξέλιξη του αθλήματος οι προπονητές μας. Πήγαμε σε Βουλγαρία, Ιταλία, Σερβία, Τουρκία υπό μορφή επιμορφωτικών εκδρομών ή για να παρακολουθήσουμε αγώνες με μεγάλο ενδιαφέρον. Το κυριότερο στην εποχή της πανδημίας, όταν είχαν κλείσει τα πάντα, εμείς κάναμε περισσότερο από 30 διαδικτυακά σεμινάρια όπου φέραμε σε δικτύωση, πολλούς μεγάλους ξένους προπονητές που ενημέρωσαν τους συναδέλφους μας για τις εξελίξεις στο άθλημα. Δια ζώσης δεν θα ερχόντουσαν ποτέ αλλά διαδικτυακά ήταν πιο εύκολο και το όφελος για κάθε Έλληνα προπονητή πολλαπλό. Τέλος, αναπτύξαμε πολύ τις σχέσεις μας με Σέρβικη Ομοσπονδία όπου πρόεδρος είναι ο γνωστός από την παρουσία του ως προπονητής σε πολλούς ελληνικούς συλλόγους, ο Ζόραν Γκάετς. Τώρα, ως αντιπρόεδρος της ομοσπονδίας βόλεϊ βλέπω πολύ σοβαρά τους προπονητές που ωστόσο είναι μόνο ένα κομμάτι του βόλεϊ αν και εγώ δεν μπορώ να απεκδυθώ εύκολα τον ρόλο που είχα μέχρι πριν λίγο καιρό.
-Ως σύνδεσμος προπονητών ένα μεγάλο επίτευγμα σας ήταν που επιβάλλατε όλες οι ομάδες να έχουν ασφαλισμένους προπονητές.
– Είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι το οποίο ήταν αναγκαίο να γίνει για μια ελάχιστη κατοχύρωση του προπονητικού επαγγέλματος. Γιατί εμείς τον προπονητή τον βλέπουμε ως θεμέλιο λίθο στο οικοδόμημα του βόλεϊ. Όπως επίσης εδώ κι πολλά χρόνια δημιουργήσαμε σχολές προπονητών στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και στην Καρδίτσα για να μπορούν αθλητές του βόλεϊ όταν σταματούν την καριέρα τους να γίνουν προπονητές. Δώσαμε λοιπόν τη δυνατότητα στα παιδιά που ήθελαν να ασχοληθούν και να εξελιχτούν, να το πράξουν υπό την αιγίδα και του συνδέσμου και της Γ.Γ.Α. φυσικά την οποία πιέζαμε και εξακολουθούμε να πιέζουμε να διοργανώσει τις σχολές.
– Έχει τόση μεγάλη ανάγκη η Ελλάδα από τόσους πολλούς προπονητές; Το λέω γιατί πρέπει κάπου να απασχοληθούν μετά.
– Εμείς καθιερώσαμε κάτι καλό. Στα τμήματα Ακαδημιών των συλλόγων αλλά και στα αναπτυξιακά να απασχολούνται προπονητές με κάρτα. Αυτό είναι σημαντικό γιατί εγώ πιστεύω ότι για ένα παιδάκι που μαθαίνει τα βασικά τεχνικά και τακτικά στοιχεία, ο προπονητής που του τα μαθαίνει πρέπει να είναι ενημερωμένος. Δεν είναι δυνατόν οι γονείς των παιδιών που έρχονται για να μάθουν βόλεϊ να παρεμβαίνουν και να κάνουν και τον προπονητή. Είναι μια σημαντική καθιέρωση όμως, εγώ πάντα έκανα προτροπές και στους προπονητές ότι το δικό μας το επάγγελμα είναι όπως το επάγγελμα των γιατρών. Όπως οι γιατροί συνεχώς κάθε λίγο και λιγάκι ενημερώνονται για νέα φάρμακα, εξελίξεις, νέες μεθόδους στον τομέα τους για να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των ασθενών τους, έτσι κι εμείς ποτέ δεν επαναπαυόμαστε. Ένας προπονητής πάντα πρέπει να ψάχνεται, να ενημερώνεται και να γίνεται καλύτερος. Για να προοδεύει γενικότερα και το άθλημα μέσα από τη δίκη του πρόοδο. Λέω λοιπόν ότι το επάγγελμα του προπονητή στο βόλεϊ είναι σαν του γιατρού και μου έρχεται στο νου η βράβευση μου το 2017 που μου έγινε από γιατρούς, κατά την διάρκεια του 9ου διεθνούς συνεδρίου “Η ιατρική στην άθληση” σε γνωστό ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη. Για να καταλάβει ο κόσμος πόσο σημαντική ήταν αυτή η βράβευση να συμπληρώσω ότι αντίστοιχο βραβείο έχουν ήδη λάβει μεγάλα ονόματα του ελληνικού αθλητισμού, όπως ο δικός μας Νίκος Γκάλης, ο δικός μας Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Πύρρος Δήμας και ο Γιώργος Κούδας.
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ
– Αναφέρεις μια βράβευση σου που έκαναν γιατροί. Πιστεύω ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί που σε έχουν τιμήσει για την προσφορά σου. Έτσι;
– Κοίταξε, με έχουν τιμήσει πάρα πολλοί σε όλη την Ελλάδα. Δεκάδες δήμοι, δεκάδες αθλητικοί σύλλογοι με έχουν τιμήσει για την προσφορά μου στο βόλεϊ και πάρα πολλές επίσημες αρχές, όπως η Αστυνομία, το Πανεπιστήμιο κλπ. Μέχρι και στη Σερβία αλλά και στη Κύπρο με τίμησαν. Οπωσδήποτε αυτό είναι μια δικαίωση. Κάποιες από αυτές τις εκδηλώσεις τις θυμάμαι πιο χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα με τίμησε το Φεβρουάριο πέρσι ο Δήμαρχος Κατερίνης ο Κώστας Κουκοδήμος ο οποίος είπε και συγκινητικά πράγματα για μένα στο σύντομο χαιρετισμό του. Επίσης με τίμησε στην ίδια εκδήλωση και ο σύνδεσμος φιλάθλων super 3 Κατερίνης, για την προσφορά μου στον ΑΡΗ.
-Σε έχει τιμήσει και ο Δήμος Παύλου Μελά…
Ναι και θέλω να αναφερθώ σε αυτή την ας πούμε γιορτή που έγινε φέτος τον Απρίλιο γιατί πρώτα τίμησαν τον Λιούμπομιρ Γκάνεφ που τον είχα παίκτη όταν πήραμε το πρωτάθλημα το 1997 με τον ΑΡΗ και μετά τίμησαν και μένα. Μάλιστα την πλακέτα μου την απένειμε η Βούλα Πατουλίδου που απευθύνθηκε στα παρευρισκόμενα παιδιά λέγοντας χαρακτηριστικά: ‘’Ακολουθήστε τα όνειρά σας’’. Αλλά πρέπει να πω ότι κι εγώ αγαπώ τον αθλητισμό και την πόλη μου και όταν ήμουν πρόεδρος στα αθλητικά κέντρα προσπάθησα να προσφέρω με έργο που θα έμενε ως προσφορά στην Θεσσαλονίκη. Και να σου πω κάτι που δεν το ξέρει ο κόσμος, δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής το παρκινγκ προέκυψε από δική πρωτοβουλία. Η στέγη και το πάτωμα Σταυρούπολης, επί δικής μου προεδρίας αντικαταστάθηκαν και το γήπεδο τώρα είναι σαν στολίδι. Εγώ στη ζωή μου έχω κάνει μόνο καλά χωρίς να έχω στο νου μου αν θα έχω ανταπόδοση. Άσχετα αν υπάρχουν πολλοί που τα αναγνωρίζουν και θέλουν να με τιμήσουν.
-Υπάρχει πάντως μια πικρία πιστεύω που προέρχεται από το γεγονός ότι δεν κατάφερες να προσφέρεις 4 χρόνια νωρίτερα στην ΕΟΠΕ…
– Τώρα το έχω ξεπεράσει. Όμως όντως υπάρχει μια πικρία. Κατ αρχήν εγώ πέρσι το Μάρτιο στις εκλογές της ΕΟΠΕ εκλέχτηκα 1ος σε ψήφους σύμβουλος στη διοίκηση του Καραμπέτσου. Στην προηγούμενή του θητεία στην οποία αναφέρεσαι, εκλέχτηκα 2ος σε ψήφους με πρώτο τον Καραμπέτσο. Εκεί οι εχθροί μας επικαλεστήκαν ένα νόμο ότι δεν δικαιούμουν να είμαι μέλος του Δ.Σ. της ΕΟΠΕ επειδή ο γιος μου ο Γιάννης είχε άδεια ΠΡΟΠΟ. Αυτό βέβαια δεν ίσχυε γιατί υπήρχε μια ασάφεια στο νόμο. Θυμάμαι όμως ότι κατέβαινε τότε ο Λευτέρης Κακιούσης υποψήφιος στις εκλογές της ΕΟΚ που ο ίδιος είχε άδεια ΠΡΟΠΟ αλλά κανένας από το μπάσκετ δεν του είπε μην κατεβαίνεις γιατί δεν μπορείς να προσφέρεις.
Θέλω να πω ότι στο χώρο μας υπάρχουν κάποιοι μικρόψυχοι που, για την καρέκλα, μου έβαλαν κάποια φρένα. Όμως είχα ένα παράπονο από όλους αυτούς που βρήκαν μια αφορμή για να δείξουν την μικροψυχία τους, γιατί στην Ομοσπονδία πριν 4 χρόνια από αυτούς που είχαν εκλεγεί δεν ήταν πολλοί που είχαν όλο το «πακέτο». Εγώ το διαχειρίστηκα με μεγάλη ταπεινότητα αλλά δεν ήταν κανένας άλλος υποψήφιος που να ήταν αθλητής βόλεϊ πολλά χρόνια να έπαιξε σε εθνικές ομάδες, να ήταν προπονητής σε ομάδες, προπονητής στην Εθνική Ελλάδας, καθηγητής ΤΕΦΑΑ, πρόεδρος του ΣΕΠΠΕ… Και όμως αναγκάστηκα να παραιτηθώ και σε εκείνη τη φάση δεν βρέθηκε ούτε ένας δημοσιογράφος από αυτούς που ασχολούνται με το βόλεϊ να μου κάνει την ερώτηση. «Πώς αισθάνεστε που ουσιαστικά υποχρεωθήκατε σε παραίτηση τι σκοπεύετε να κάνετε από εδώ και πέρα;». Ίσως τελικά να μη έγινε αυτή η ερώτηση ποτέ γιατί μάλλον θα υπήρχαν πολλοί σύμβουλοι με τις ίδιες με μένα προδιαγραφές. Θέλω να πω εν κατακλείδι ότι όλα αυτά είναι μια μιζέρια.
– Μια μιζέρια που ήταν εις βάρος του βόλεϊ;
– Μιζέρια που καταδεικνύει την ανάγκη στο άθλημα μας να λειτουργούν πιο ανοιχτοί άνθρωποι, πιο ανοιχτά μυαλά. Γιατί για εμένα που πέρασα χίλιες δυσκολίες μέχρι να κατακτήσω κάποιους στόχους, που πήρα πρωτάθλημα με χίλια προβλήματα να φτάνω με την ομάδα που προπονούσα τον ΑΡΗ, να ισοβαθμώ στην κορυφή με Ορεστιάδα και Ολυμπιακό το 1997, να παίρνω ωστόσο το πρωτάθλημα και την επομένη χρονιά τα προβλήματα από χίλια δυστυχώς να είναι πέντε χιλιάδες… Εμένα λοιπόν δε μπορεί να με πτοήσει τίποτα αλλά με ενοχλεί η μικροψυχία και η μιζέρια. Ούτε θα γίνω γνωστός με μια συνέντευξη, έχω δώσει πολλές συνεντεύξεις, έχω μια αναγνωρισιμότητα παντού, αλλά αυτή η μιζέρια, επαναλαμβάνω, δημοσιογράφων που ασχολούνται καθημερινά με το βόλεϊ δεν πλήττει τον Χαριτωνίδη, το βόλεϊ πλήττει. Αυτά όλα εγώ τα θεωρώ θλιβερά.
– Κώστα είσαι Αντιπρόεδρος στην ΕΟΠΕ, και παρατηρώ ότι ενώ η εθνική ομάδα ανδρών είναι μια καλή ομάδα, στην επαρχία η πλειοψηφία των ομάδων δεν επιλέγουν να καλλιεργούν ανδρικό βόλεϊ, αλλά μόνο γυναικείο. Πάνω σε αυτό θα κάνει τίποτα η Ομοσπονδία;
– Η Ομοσπονδία φυσικά το βλέπει και το αντιμετωπίζει, αλλά το φαινόμενο είναι πανευρωπαϊκό κι όχι ελληνικό. Παντού στην Ευρώπη με το βόλεϊ ασχολούνται εκατό γυναίκες και είκοσι άνδρες. Σε όλη την Ευρώπη λοιπόν τα κορίτσια προτιμούν να ξεκινήσουν το βόλεϊ στο οποίο δεν υπάρχει σωματική επαφή με τους αντίπαλους. Επίσης, είναι ένα άθλημα που εύκολα μπαίνει σε σχολείο και το πιο σημαντικό είναι η συμμετοχή των κοριτσιών στο άθλημα γιατί ειδικά στην Ελλάδα τα αγόρια του δημοτικού έχουν προτεραιότητα να παίξουν ποδόσφαιρο, σε 2η προτίμηση μπάσκετ και μετά από τις πρώτες δύο επιλογές είναι το χάντμπολ και το βόλεϊ. Αλλά αυτό γίνεται γιατί τα τελευταία χρόνια δεν είχαμε πρότυπα. Σε αυτό το συμπέρασμα έχουμε καταλήξει μελετώντας τις καταστάσεις και γενικά την Ελληνική κοινωνία.
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΓΚΑΛΗΣ
– Τα πρότυπα ακόμη κι αν δεν υπάρχουν δεν γίνεται να τα δημιουργήσουμε;
– Βεβαίως! Αλλά πρέπει να συστρατευτούν όλοι μαζί στον κοινό στόχο. Δίνοντας μεγάλη σημασία στις ακαδημίες κι ανεβάζοντας την ποιότητα. Πρώτα υπάρχουν τα πρότυπα τα οποία προβάλλονται μέσα από την κοινωνία και μετά τα μικρά παιδιά παρακινούνται να τα ακολουθήσουν. Η δική μου φιλοσοφία ήταν πάντα στη βάση ότι όλα ξεκινούν από τους γονείς. Και η μόνιμη παραίνεση μου προς τους γονείς είναι :Δώστε τη δυνατότητα στα παιδιά να ξεδώσουν. Αυτή είναι η αρχική προϋπόθεση. Από εκεί κι έπειτα τα σωματικά προσόντα του κάθε παιδιού, η όρεξη για δουλειά, η αγάπη για το άθλημα και η συνέπεια του θα βοηθήσουν ώστε να έχουν εξέλιξη. Πόσα ταλέντα έχουν χαθεί σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ που θα μπορούσαν να είχαν διακριθεί αν είχαν ασχοληθεί με το βόλεϊ. Όσον αφορά τα πρότυπα που είπα, θυμάσαι τις επιτυχίες που είχαμε πριν χρόνια με την Άννα Βερούλη και την Σοφία Σακοράφα που διακρίθηκαν στο Πανευρωπαϊκό; Από την άλλη μέρα κιόλας εκατοντάδες κοριτσάκια μικρά, ήθελαν να ασχοληθούν με το στίβο και το ακόντιο. Για το Γκάλη που λέμε, γιατί θεωρείται η προσφορά του ανυπολόγιστη; Όταν ο Γκάλης μεσουρανούσε, είχαμε δει όλοι ότι σε χιλιάδες χώρους με μπασκέτες στη Ελλάδα τα μικρά παιδάκια ήθελαν να εξελιχτούν όπως αυτός ο μεγάλος αθλητής. Με την εικόνα που είχε ο Γκάλης όλα τα μικρά παιδάκια της χώρας ήθελαν να του μοιάσουν, και ταυτόχρονα οι γονείς τους ήθελαν τα παιδιά τους να ασχοληθούν με το μπάσκετ. Το πιο καλό από όλα είναι στο σύλλογο που ξεκινούν να γνωρίζουν το άθλημα αυτό να υπάρχει μια μεγάλη ομάδα δηλαδή μι ανδρική ή μια γυναικεία ομάδα με παίκτες με προσωπικότητα ώστε να έχουν κίνητρο τα μικρά παιδιά των αναπτυξιακών τμημάτων να τους μοιάσουν. Διάβασα πρόσφατα την ιστορία του Κροϊφ. Καθαρίστρια ήταν η μητέρα του στο γήπεδο του Αγιαξ. Το παιδάκι ήταν εκεί και έβλεπε, παρατηρούσε, προσπαθούσε να αντιγράψει. Για εμένα ο Κρόϊφ είχε τα πρότυπα και η εξέλιξη του οφείλεται και σε αυτά τα πρότυπα. Για μένα ο Κρόϊφ είναι μεγαλύτερος ευρωπαίος ποδοσφαιριστής που υπήρχε.
– Επειδή ανέφερες το Γκάλη είχατε αναπτύξει κάποιου είδους σχέση στην κοινή πορεία σας στον ΑΡΗ;
– Όταν ήρθε ο Γκάλης στην ομάδα ενδιαφερόταν πάντοτε και με ρωτούσε προσωπικά πώς πάει το βόλεϊ. Ο Γκάλης από τότε έκανε μια επανάσταση στο επαγγελματισμό. Έχουμε μιλήσει πολλές φορές με το Γκάλη. Ήρθε ο Γκάλης στη Ελλάδα και έγινε το εξωπραγματικό, όλοι οι φίλαθλοι της Ελλάδος να παρακολουθούν μέσα από τις τηλεοράσεις τον ΑΡΗ. Αυτό το έκανε ο Γκάλης! Όταν εγώ ήμουν προπονητής είχα πολύ καλές σχέσεις με πολλούς αθλητές, από όλα σχεδόν τα ομαδικά τμήματα του Συλλόγου σε όποιο άθλημα του ΑΡΗ, και με τον Γκάλη είχα σχέσεις και με ποδοσφαιριστές όπως ο Φοιρός, μάλιστα με το Φοιρό παίζαμε μαζί και βόλεϊ, με τον Κούη, Βένο, Μόκαλη, Ισαακίδη. Όταν ήρθε ο Μόκαλης πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη πήγαμε και για καφέ. Με όλους αυτούς είχα πολύ καλή σχέση, αλλά και με την προηγούμενη ποδοσφαιρική γενιά, με τον Παπαϊωάννου, τον Σπυρίδωνα, τον Σεμερτζή…
– Θα μπορούσες να δεις τον Γκάλη σε προπονητικό team?
– Όχι. Προσωπικότητες σαν τον Γκάλη δεν μπορούν να αναλώνονται σε θέσεις προπονητικής ασχολίας, αλλά αντίθετα θα έπρεπε να έχει ήδη αξιοποιηθεί σε διοικητικές πολύ υψηλού επίπεδου και σημασίας θέσεις.
– Δεν ήταν πολύ τιμητικό που σου έδωσαν να προπονείς τη εθνική ομάδα?
– Ασφαλώς ήταν μεγάλη τιμή για μένα αυτή η πρόταση. Την εθνική ομάδα μου την ανέθεσαν μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες. Η εθνική ομάδα είναι κάτι παρόμοιο, όπως όταν ένας στρατιωτικός γίνεται αρχηγός ΓΕΕΘΑ. Κι εγώ έγινα μετά από χρόνια προπονητής της εθνικής Ελλάδος, θα μπορούσα να γίνω και νωρίτερα.
– Θεωρείς ότι αυτά που κατέκτησες στην μεγάλη πορεία σου είναι αρκετά;
– Κοίταξε, δεν προέρχομαι από πλούσια οικογένεια, αλλά με έκαναν να νοιώθω πάντα χορτάτος με όσα κι αν είχαμε. Είναι πολλοί που έχουν εκατομμύρια αλλά η συμπεριφορά τους είναι πολύ μίζερη. Κάποτε ένας που καμάρωνε για τα εκατομμύρια που έχει για να μη πληρώσει είκοσι ευρώ στο parking πάρκαρε το αυτοκίνητό του σε τρία χλμ απόσταση, εκείνη την ημέρα έτυχε να έχει δριμύ ψύχος με -5 βαθμούς κι αυτός που είχε τριακόσια εκατομμύρια στο χρηματιστήριο, όπως έλεγε, περπατούσε μέσα στη νύχτα για να πάρει το αυτοκίνητό του από εκεί που το είχε αφήσει, για να μην πληρώσει το parking. Όπως σου είπα, οι δικοί μου με έμαθαν να είμαι χορτάτος με όσα είχα διαθέσιμα, με έμαθαν να έχω αρχές και να είμαι πιστός σε αυτές. Όταν ήμουνα έξι χρονών, είχα βρει ένα ζευγάρι τιράντες και τις πήγα στο σπίτι. Η μητέρα μου επιδεικτικά, για να μη μου μπουν ιδέες τις πέταξε στα σκουπίδια και μου είπε «ξένα πράγματα δεν θα μπουν στο σπίτι μας». Επίσης σαν φιλοσοφία έχω να μην κάνω κακό σε κανέναν άνθρωπο, ό,τι κακό κι αν μου προξένησε δηλ. να μην εκδικούμαι.
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ
– Ωστόσο σου γεννήθηκε ποτέ η επιθυμία να κάνεις κακό σε κάποιον άνθρωπο που σε έβλαψε;
– Ποτέ. Αντίθετα, επειδή δεν ήμουν από αυτούς που έγλειφαν και συμβιβάζονταν και ότι ήθελα να πω το εξέφραζα στα ίσια όταν ήθελαν κάποιοι να μου κάνουν κακό ξεσπούσαν στον γιο μου. Αυτό είναι ανανδρία. Ένας συνάδελφος κάποτε που είχε μαλώσει με έναν άλλον, σκέφτηκε για να τον εκδικηθεί, να «κόψει» το παιδί του σε ένα μάθημα και του είχα πει ότι αν το κάνεις αυτό δεν θα σου ξαναμιλήσω ποτέ. Δεν το έκανε, βέβαια…γιατί με άκουσε πόσο απόλυτος ήμουν. Αλλά κακά τα ψέματα, είναι δεδομένο ότι υπάρχουν γύρω μας και άνθρωποι και ανθρωπάκια. Και είμαι τυχερός που οι περισσότεροι άνθρωποι που κινούνται γύρω μου με εκτιμούν και πολλοί λίγοι είναι αυτοί που ενδεχομένως θα ήθελαν να με βλάψουν. Οι δεκαπενταετής προεδρική μου θητεία στον ΣΕΠΠΕ δείχνει ότι έμεινε το αποτύπωμά μου σε αυτόν το χώρο. Αλλά οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι του volley δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να ρωτήσουν για την πορεία μου εκεί. Ευτυχώς, όμως , ήρθε το PRESSARIS και μου έκανε την ερώτηση που άλλοι απαξιούν να ρωτήσουν ή και δεν τους ενδιαφέρει. Και το ότι δεν τους ενδιαφέρει όμως και αυτό κάτι σημαίνει.
– Πώς και δεν σε είδαμε στον πάγκο κάποιας ομάδας του κέντρου, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός κλπ;
– Θα σου που ένα γεγονός. Το 1997 πήραμε το πρωτάθλημα με τον ΑΡΗ αντιμετωπίζοντας χίλιες δυσκολίες, αλλά το ‘98 τα πράγματα στον ΑΡΗ πήγαιναν ακόμα χειρότερα. Ο Στέλιος Κούβαρης που ήταν Γ.Γ. στον Ολυμπιακό έφτιαχνε τότε ένα μαγαζί στην Θεσσαλονίκη και μάλιστα στα δάπεδα δούλευε ο πατέρας του Χριστοφιδέλη, που έπαιζε τοτε στον Ολυμπιακό. Ο κύριος Κούβαρης μου είχε κάνει τότε την πρόταση να αναλάβω τον Ολυμπιακό. Από εντιμότητα προς τον ΑΡΗ του ζήτησα να περιμένει λίγες μέρες γιατί θα γινόταν μια Γ.Σ. στην ομάδα και ήθελα να ενημερωθούν οι άνθρωποι του συλλόγου πριν πάρω την απόφασή μου να φύγω. Σε μια βδομάδα όμως ο Ολυμπιακός έκλεισε τον Γκάετς και ρωτάω εγώ τον κύριο Στέλιο «Γιατί δε με περιμένατε;» και μου απαντάει «Κώστα, όταν ο Ολυμπιακός κάνει πρόταση, δε μπορεί να περιμένει». Εγώ όμως, που ήμουν και είμαι δεμένος με τον ΑΡΗ, το θεωρούσα υποχρέωσή μου να μιλήσω με την ομάδα που με ανέδειξε και μετά να κάνω αποδεκτή, ενδεχομένως, μια άλλη πρόταση. Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου.
-Με σένα στο τιμόνι της η ομάδα του ΑΡΗ είχε και διεθνώς καλές σχέσεις απ’ ότι γνωρίζω
– Με αφορμή αυτή την παρατήρηση σου, έχω να σου πω μια αλήθεια που λίγοι ξέρουν. Στην πραγματικότητα να αποκαταστήσω μια ανακρίβεια. Το 1992 όταν υπήρχαν στην Γιουγκοσλαβία εμφύλιες συρράξεις για το Βοσνιακό και υπήρχε εμπάργκο, εμείς εκείνες τις μέρες είχαμε κάποιες διεθνείς φιλικές υποχρεώσεις. Συγκεκριμένα με την ομάδα volley ανδρών του ΑΡΗ παίξαμε σε ένα τουρνουά στις Σέρρες μετά παίξαμε ένα φιλικό στη Σόφια με την ΤΣΣΚΑ, μετά πήγαμε στη Βιέννη όπου κερδίσαμε κι εκεί σε ένα τουρνουά. Στην επιστροφή στο πούλμαν μας ζήτησαν να κάνουμε ένα φιλικό με τη Σερβία στο Νόβισαντ. Σε εκείνη τη φάση είχε επιβληθεί εμπάργκο κατά της Γιουγκοσλαβίας. Εγώ δεν το σκέφτηκα καθόλου και έπα «ναι». Παίξαμε το φιλικό, το παιχνίδι το έδειξε η τηλεόραση, έγινε ένας χαμός μετά το παιχνίδι με τους φιλάθλους να μας αγκαλιάζουν, που το θεώρησαν πολλή μεγάλη τιμή γι αυτούς αυτό που έκανε ο ΑΡΗΣ. Όμως, παρόλο που εμείς ήμασταν η πρώτη ομάδα από την Ελλάδα που παίξαμε φιλικό στη Σερβία, ενώ γινόταν πόλεμος, τα ΜΜΕ της χώρας μνημονεύουν την ΑΕΚ που έπαιξε φιλικό στο ποδόσφαιρο το 1999. Την πρωτιά όμως την έχουμε εμείς από το 1992.
Ο ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ
-Θα έβλεπες κάποια στιγμή τον ΑΡΗ ξανά πρωταθλητή, ή αποτελεί ουτοπία;
– Να σημειώσουμε ότι το πρωτάθλημα που πήρε ο ΑΡΗΣτο 1997 στο volley ανδρών είναι το πρώτο και το τελευταίο. Από τότε δεν ξαναπήρε άλλο τίτλο στα μεγάλα τμήματα η ομάδα. Ωστόσο η παραίνεσή μου προς τη διοίκηση του Α.Σ. είναι και παραμένει να προσπαθήσουν να ανεβάσουν την ομάδα στη volley league. Ο ΑΡΗΣ διαθέτει αστείρευτες δυνάμεις και δυνατότητες. Είναι έτσι το DNA αυτής της ομάδας από τότε που υπάρχει ως οντότητα. Αν ξεπεραστούν κάποια προβλήματα που υπάρχουν και γίνει μια συστράτευση η ομάδα μπορεί να ξαναγυρίζει στη Volley League.Από κει και πέρα οπωσδήποτε δεν μπορούμε να είμαστε αιθεροβάμονες, χρειάζεται και πολλή δουλειά και να γίνει επένδυση σοβαρή για να μπορέσει η ομάδα να χτυπήσει τις ομάδες της πρωτεύουσας. Πάντως για να μην υποτιμάται από τον κόσμο το πρωτάθλημα που πήραμε το 1997, να πούμε ότι μόνο 5 ομάδες στην Ελλάδα έχουν πάρει τίτλο πρωταθλητή.
– Tη γυναικεία ομάδα volley του ΑΡΗ πώς τη βλέπεις;
– Αποπνέει υγεία. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με την ομάδα, με λίγο bugged έφτιαξαν κάτι αξιόλογο και το συντηρούν και το ενισχύουν όπως αρμόζει σε μια μεγάλη ομάδα. Βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι την προσπάθεια αυτή ηγείται ο Γ. Ρετζεπέρης.
– Γνωρίζω ότι παρακολουθείς ποδόσφαιρο. Πώς βλέπεις το ποδόσφαιρο του ΑΡΗ;
– Όλοι ο φίλαθλοι του ΑΡΗ οφείλουμε να ευγνωμονούμε τον κύριο Καρυπίδη, τον πρόεδρο της ΠΑΕ ΑΡΗΣ. Γιατί η ομάδα μας από τότε που την ανέλαβε ανέβηκε σε επίπεδο. Εγώ προσωπικά θα ήθελα να αναλάβει την ομάδα μας ο Αμπράμοβιτς, αυτό είναι το άπιαστο όνειρό μου. Αλλά επειδή τέτοιου είδους όνειρα δεν πραγματοποιούνται, τονίζω και πάλι ότι Θεόδωρος Καρυπίδης είναι ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να έχουμε για την ομάδα. Παράλληλα τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ωραίο ποδόσφαιρο, η ομάδα είναι υγιέστατη και κοιτάζει στα ίσια όλες τις ομάδες φέρνοντας μεγάλες επιτυχίες. Βέβαια, μπάλα είναι, δεν μπορώ να ξεχάσω ένα παιχνίδι το 1980 με τον Εθνικό που χάσαμε εκατό γκολ και τελικά χάσαμε το παιχνίδι 0-2. Είχαμε κερδίσει δεκαοχτώ κόρνερ και ο Πάλλας σε πέναλτι στο 0-1 έστειλε τη μπάλα στο δοκάρι. Θέλω να πω ότι υπάρχουν και παιχνίδια που η μπάλα δε θέλει να μπει. Αλλά ο κόσμος επιβραβεύει την προσπάθεια των παικτών, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Ελπίζω και εύχομαι ο Καρυπίδης να υλοποιήσει το μεγάλο πόθο όλων μας και η ομάδα να κατακτήσει, επιτέλους, έναν τίτλο.
Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΚΑΝΕΦ
* Ο Κώστας Χαριτωνίδης παρά τη μεγάλη σε διάρκεια συζήτηση μας δεν αναφέρθηκε καθόλου στις σχέσεις που αναπτύσσει με τους παίκτες του όντας προπονητής τους. Βρήκαμε όμως επίσημη δήλωση του Γκάνεφ που ήταν παίκτης του ΑΡΗ την χρονιά που ο ΑΡΗΣ πήρε τον τίτλο του πρωταθλητή το 1997 και μιλάει για τον κόουτς του και την παραθέτουμε: «ο Χαριτωνίδης ήταν εξαιρετικός προπονητής και πολύ καλός άνθρωπος. Ήταν σαν πατέρας μας, για όλους δηλαδή, όχι μόνο για μένα. Η ατμόσφαιρα στην ομάδα ήταν τέλεια και όλοι κάναμε προπονήσεις με ευχαρίστηση, χωρίς παράπονα ποτέ. Όταν ήρθαν δε και τα θετικά αποτελέσματα και φυσικά και ο τίτλος ήταν σαν το κερασάκι στην τούρτα»
Ο Λιούμπομιρ Γκάνεφ είναι σήμερα πρόεδρος της Ομοσπονδίας βόλεϊ της Βουλγαρίας , αντιπρόεδρος της Ολυμπιακής επιτροπής της χώρας του και μέλος της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας βόλεϊ, και όπως λέει, παρά τα 25 χρόνια που έχουν περάσει ο κόσμος ακόμη θυμάται τη μεγάλη επιτυχία του 1997 την κατάκτηση δηλαδή του πρωταθλήματος από τον ΑΡΗ.
Ο ύψους 2.10μ. παλαίμαχος διαγώνιος αγωνίστηκε μεν μόνο για ένα χρόνο στην Ελλάδα και τον Άρη, ωστόσο άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του και αποτελεί μέχρι και σήμερα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας των «κίτρινων», καθώς ανήκει στη «χρυσή» ομάδα που κατέκτησε το μοναδικό πρωτάθλημα βόλεϊ του συλλόγου.
Ο Βούλγαρος αθλητής έχει κατακτήσει πέντε πρωταθλήματα με την ΤΣΣΚΑ Σόφιας, ενώ διέγραψε λαμπρή πορεία με την ιταλική Αλπιτούρ Κούνεο. Πάντα όμως θυμάται τη Θεσσαλονίκη και τις στιγμές του τελικού στη Μίκρα, το 1997 και μιλά στο SDNA για τη δυνατή και σκληρή ομάδα του Κώστα Χαριτωνίδη που έφτασε στον τίτλο, ενώ αναφέρεται με τα καλύτερα λόγια στον Έλληνα τεχνικό.
«Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία, γιατί ήταν η πρώτη μου χρονιά στην Ελλάδα και κέρδισε τότε το πρωτάθλημα κάποια ομάδα που δεν συνηθιζόταν και δεν ήταν από την Αθήνα. Ήμασταν χαρούμενοι γιατί ήμασταν μια δυνατή ομάδα, με νέους παίκτες, αλλά και παίκτες με εμπειρία και με τον Κώστα Χαριτωνίδη που ήταν σαν πατέρας μας. Η χρονιά ήταν εκπληκτική», μας λέει αρχικά.
Ναι τα θυμάμαι όλα, ήμασταν 1-1 στην κανονική περίοδο με την Ορεστιάδα, μία νίκη στην έδρα μας και μία νίκη η Ορεστιάδα εκεί. Έπρεπε να έχουμε τρεις νίκες για να αναδειχθεί ο πρωταθλητής, κερδίσαμε στη Θεσσαλονίκη, χάσαμε στην Ορεστιάδα και στον τελικό στην έδρα μας επικρατήσαμε 3-0. Παίξαμε δυνατά και απολαύσαμε τη νίκη, γιατί ήταν και η πρώτη κατάκτηση του πρωταθλήματος για την ομάδα και δεν το ξεχνάμε αυτό. Ξέραμε ότι ήμασταν καλή ομάδα, παίζαμε δυνατά και σκληρά στο πρωτάθλημα και ήταν φυσική εξέλιξη το ότι κατακτήσαμε το πρωτάθλημα. Ήταν ξεχωριστό, γιατί μέχρι τότε μόνο ομάδες όπως ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είχαν κατακτήσει το πρωτάθλημα και ήταν μια έκπληξη το γεγονός ότι μπορούσε και μια ομάδα, εκτός Αθηνών να πάρει το πρωτάθλημα».
Σε κάθε περίπτωση ο Χαριτωνίδης ήταν εξαιρετικός προπονητής και πολύ καλός άνθρωπος. Ήταν σαν πατέρας μας, για όλους δηλαδή, όχι μόνο για μένα. Η ατμόσφαιρα στην ομάδα ήταν τέλεια και όλοι κάναμε προπονήσεις με ευχαρίστηση, χωρίς παράπονα ποτέ. Όταν ήρθαν δε και τα θετικά αποτελέσματα ήταν σαν το κερασάκι στην τούρτα»
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Κώστας Χαριτωνίδης γεννήθηκε το 1954 στην Θεσσαλονίκη και ξεκίνησε να παίζει βόλεϊ επηρεαζόμενος από τον καθηγητή του στο Έκτο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης, Ξενοφώντα Καλογερόπουλο.
Έπαιξε για πρώτη φορά στην εφηβική ομάδα του Ηρακλή χωρίς δελτίο, το 1968. Την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε στον Τρίτωνα, παραμένοντας στην ομάδα μέχρι το 1972, όταν και μεταγράφηκε στον ΑΡΗ, με κόστος 145.000 δραχμών. Στον Άρη παρέμεινε μέχρι το 1981, με μεγαλύτερη επιτυχία την κατάκτηση της τρίτης θέσης στο πρωτάθλημα του 1980. Καθ’ όλη την διάρκεια της δεκαετίας του ’70, ο ΑΡΗΣ παρέμεινε στις μεσαίες θέσεις του βαθμολογικού πίνακα.
ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
Το 1981, ο Χαριτωνίδης ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Φοίνικα Πολίχνης, συνεχίζοντας την επόμενη χρονιά στο γυναικείο τμήμα του ΑΡΗ, με το οποίο κατέκτησε την τέταρτη θέση στην Ελλάδα, κερδίζοντας την έξοδο της ομάδας στο κύπελλο Συνομοσπονδίας.
Το 1984, ανέλαβε καθήκοντα προπονητή στην ανδρική ομάδα του ΑΡΗ, παραμένοντας στην πρώτη τετράδα του πρωταθλήματος μέχρι το 1993, όταν και αποχώρησε. Η ομάδα περιορίστηκε μακρυά από τον τίτλο του πρωταθλητή, κυρίως λόγω της χρηματοδότησης του συλλόγου προς την σπουδαία ομάδα μπάσκετ του ΑΡΗ, η οποία μεσουρανούσε την ίδια περίοδο. Το 1987, ο Θανάσης Μουστακίδης πουλήθηκε στον Ολυμπιακό έναντι του ποσού των 24 εκατομμυρίων δραχμών, ακολουθούμενος από τον Γιώργο Λυκούδη. Οι κινήσεις αυτές αποδυνάμωσαν τον ΑΡΗ και του στέρησαν την δυνατότητα να διεκδικήσει το πρωτάθλημα.
Το 1994, ο Χαριτωνίδης ανέλαβε τον Έσπερο Βυζαντίου, κερδίζοντας την παραμονή της ομάδας στην Α1 εθνική κατηγορία. Το 1995, επέστρεψε στον σύλλογο με τον οποίο αναδείχθηκε στον ΑΡΗ δηλαδή, κατακτώντας την δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα του 1996, όπου έχασε στον τελευταίο τελικό από τον Παναθηναϊκό με 3-0.
Την σεζόν 1996-97, ο Χαριτωνίδης κατέκτησε το μοναδικό του πρωτάθλημα με τον ΑΡΗ, κερδίζοντας στην τελική φάση την Ορεστιάδα. Η συγκεκριμένη επιτυχία, υπήρξε σημαδιακή για το ελληνικό βόλεϊ, καθώς ήταν η πρώτη φορά από την θέσπιση του πανελληνίου πρωταθλήματος το 1969, που ένας σύλλογος εκτός του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού κατέκτησε την πρώτη θέση.
Ο ΑΡΗΣ κατέκτησε και το σούπερ καπ, νικώντας με 3-0 τον Ολυμπιακό, αλλά το 1998 περιορίστηκε στην τρίτη θέση, υποχωρώντας ακόμη περισσότερο την επόμενη σεζόν, στην πέμπτη θέση.
OIKOΓENEIA
Ο Κώστας Χαριτωνίδης είναι παντρεμένος με τη Χρυσάνθη κι έχει δύο παιδιά τον Γιάννη και τη Μαρία. Από τη Μαρία έχει δύο εγγόνια τη Μαριάμ 13 ετών και το Χρύσανθο 10 ετών και από το Γιάννη έχει επίσης δύο εγγόνια τον Κωνσταντίνο 13 ετών και την Αγάπη 11 ετών.
