Ο Νίκος Γκάλης έλαμπε από χαρά και βαθιά ικανοποίηση στη δική του τη βραδιά. Μπορεί να περίμενε περίπου 19 χρόνια αυτή τη στιγμή, να τον τιμήσει η ομάδα, με τη φανέλα της οποίας δοξάστηκε αλλά και δόξασε παράλληλα αλλά τελικά άξιζε τον κόπο.
Ο Νικ παραδέχθηκε πως δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτή τη βραδιά που τον έκανε να συγκινηθεί και να κλάψει.
Στο ξενοδοχείο λίγο πριν το δείπνο που παρέθεσε η ΚΑΕ Άρης, ο Γκάλης εξέφρασε τις ευχαριστίες τους προς όλους αυτούς που του αφιέρωσαν αυτή την ανεπανάληπτη βραδιά. «Τι να πω; Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους. Στη διοίκηση του Άρη , στον κόσμο. Ήταν μια υπέροχη βραδιά, μια βραδιά που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Δεν μπόρεσα να κρατηθώ, έφυγαν τα δάκρυα. Είναι τελείως διαφορετικό το συναίσθημα απ’ όταν παίζεις .Εκείνη τη στιγμή δεν πρέπει να δείξεις αυτά τα συναισθήματα. Πρέπει να είσαι σκληρός», τόνισε τα μεσάνυχτα στο PRESSARIS και πρόσθεσε: «Έκλαψε όλος ο κόσμος σήμερα. Τι να πω; Ήταν μια φανταστική εκδήλωση. Θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου».
Χρειάστηκε να περιμένει 18 χρόνια για να τιμηθεί έτσι όπως αρμόζει στην τεράστια αξία και προσφορά του. Κι όπως επεσήμανε ο ίδιος: «Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Έπρεπε να γίνει αυτό όχι μόνο για μένα, και για τον κόσμο. Το χαρήκαμε όλοι».
Ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών απολαμβάνει αυτό που έζησε και δεν σκέφτεται την επόμενη μέρα «Δεν ξέρουμε ποια είναι η επόμενη μέρα. Σήμερα είναι μια ευχάριστη βραδιά. Θα δούμε τι θα γίνει…»
Τη μεγαλύτερη χαρά του την προσέφερε η αγάπη και η αναγνώριση του κόσμου του Άρη που έδειξε πως δεν ξεχνά όσα χρόνια κι αν περάσουν. «Εύχομαι να μπορέσετε όλοι να το ζήσετε αυτό. Δεν υπάρχει καλύτερη ανταμοιβή από την αγάπη του κόσμου. Είναι δύσκολο να περιγραφούν αυτά τα συναισθήματα που ένιωσα. Τόσα χρόνια μετά από τότε που έφυγα από τον Άρη και ο κόσμος θυμάται ακόμη τόσο έντονα. Είναι φοβερό».
Ο Γκάλης ακόμη και τώρα τηρεί ευλαβικά ένα πρόγραμμα στην καθημερινότητα και είναι ο ίδιος άνθρωπος όπως τότε όταν ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλων μέσα στο παρκέ. «Είμαι αυτός που είμαι. Στρατιώτης μια ζωή και έτσι θα συνεχίσω να είμαι. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος», σημείωσε.
Ο κόσμος ζητούσε επιτακτικά από τον Γκάλη ένα καλάθι είτε με σουτ είτε με μπάσιμο. Ο ίδιος δεν υπέκυψε τελικά στον πειρασμό και όπως εξήγησε αστειευόμενος: «Φορούσα παπούτσια που γλιστρούσαν (σ.σ. γέλια). Φοβόμουν μην πέσω. Γύρισα τουλάχιστον την μπάλα στο δάχτυλο. Αυτό ήθελε πιο πολύ ο κόσμος να κάνω».
