Σήμερα (22/6) συμπληρώνονται 21 χρόνια από το μοιραίο μεσημέρι της 22 Ιουνίου 1996, όταν στην Παλαιά Επίδαυρο ο Νώντας έχασε τη ζωή του κάνοντας ελεύθερη κατάδυση.
Με αφορμή τη συμπλήρωση 21 χρόνων από αυτή τη θλιβερή ημέρα, η pisina.net επικοινώνησε με τους ανθρώπους, τους οποίους μεγάλωσε ο επί σειρά ετών αρχηγός της Εθνικής ομάδας.
Μπορεί να μεγαλούργησε με το σκουφάκι του Εθνικού και της Εθνικής, όμως ξεκίνησε από τον Άρη Θεσσαλονίκης, ο οποίος τη δεκαετία του 80′ είχε ένα πολύ καλό νεανικό σύνολο.
Διαβάστε μοναδικές ομολογίες από ανθρώπους του Άρη στο pisina.net
Πάνος Τσολακούδης: «Απρόβλεπτος χαρακτήρας, εξαιρετικός φίλος»
Ο Πάνος Τσολακούδης ήταν από τους πρώτους φίλους του Νώντα Σαμαρτζίδη στην πισίνα. Θυμούμενος τη γνωριμία τους είπε: «Με το Νώντα ήμασταν μαζί από κολυμβητές στον Άρη. Στη φωτογραφία (σ. μετά την παράγραφο αυτή) πανηγυρίζουμε το πρωτάθλημα στη σκυταλοδρομία 4χ100μ. Ελεύθερο. Από εννέα χρονών γνωριζόμαστε. Ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα από τους πατεράδες μας. Ο Νώντας ήταν ο πιο ατίθασος και δεν είχε παρέα στην αρχή. Ο πατέρας μου – που έκανε παρέα με τον πατέρα του Νώντα – μου είπε να κάνω παρέα με αυτό το παιδάκι. Έτσι κι εγώ τον πλησίασα. Κολλήσαμε οι δυο μας μαζί και με το Νίκο το Σιμονόπουλο. Μαζί με εμάς έγιναν φίλοι και οι γονείς μας. Πηγαίναμε τρώγαμε όλοι μαζί μετά τις προπονήσεις. Στη σκυταλοδρομία 4χ100μ πετύχαμε την πρώτη νίκη ομάδας εκτός Αθηνών στη συγκεκριμένη κατηγορία έπειτα από 30 χρόνια (Νώντας Σαμαρτζίδης, Πάνος Τσολακούδης, Νίκος Φωκιανός και Θωμάς Κουρτέσης)».
Για το τι θυμάται από την παιδική ηλικία μαζί με τον Νώντα: «Όταν ήμασταν 10-11 χρονών το αγαπημένο μας κομμάτι της προπόνησης ήταν όταν πηγαίναμε στην μικρή πισίνα για χαλάρωμα. Η μικρή πισίνα ήταν πάντα πιο ζεστή. Ανεβάιναμε ο ένας στην πλάτη του άλλου και πετούσαμε μπαλάκια. Οι γονείς μας και οι φύλακες προσπαθούσαν να μας βγάλουν έξω από το νερό. Υπήρξαν μέρες που το κολυμβητήριο έκλεινε, εμείς κρυβόμασταν στα αποδυτήρια και βγαίναμε και κάναμε σουτ. Τα φώτα που είχαμε για να βλέπουμε ήταν από το διπλανό λούνα παρκ!».
Για το ξεκίνημα στο πόλο: «Επειδή ήμασταν καλοί κολυμβητές μας πήραν στο πόλο να βοηθήσουμε στα παιδικά τμήματα και εκεί σκαλώσαμε. Μαζί με παιδιά όπως ο Τάσος Τσικάρης, ο Νίκος Σιμωνόπουλος, ο Δημήτρης Κουζούνης, ο Δημήτρης Χατζημωυσής και ο Πάρις Διγκτσής. Πήραμε στη Νίκαια το εφηβικό πρωτάθλημα, ενώ την επόμενη χρονιά στους νέους άνδρες χάσαμε στο μπαράζ στη Βουλιαγμένη, έχοντας δύο-τρεις τιμωρημένους παίκτες και εμένα τραυματισμένο. Ως γενιά του 1965 πήραμε την επόμενη χρονιά το πρωτάθλημα στους νέους άνδρες. Αξέχαστες στιγμές…» μονολογεί ο κ. Τσολακούδης και συνεχίζει...«Ο Νώντας έβαλε το κερασάκι στην τούρτα για να τον πάρει κάποια από τις ομάδες της Αθήνας στον τελικό κυπέλλου το 1985 (ήττα με τον Εθνικό 8-7) που διεξήχθη στο Ιλίσιο κολυμβητήριο. Θυμάμαι ακόμη ένα γκολ που είχε πετύχει με σκαστό σουτ στον απέναντι στον Γιάννη τον Βώσσο. Χειροκρότησε όλο το κολυμβητήριο».
Για το μοιραίο του θάνατο: «Ήμουν διακοπές στη Χαλκιδική και έμαθα το γεγονός από τη μητέρα μου, που άκουσε πως ο αρχηγός της Εθνικής πόλο πνίγηκε και άκουσε και το όνομα του Νώντα. Τότε (το 1996) αρχηγός ήταν ο Γιώργος Μαυρωτάς και στην αρχή επικράτησε σύγχυση, επειδή δεν υπήρχαν τα κινητά τηλέφωνα και το ίντερνετ. Όταν έμαθα – μιλώντας σε ένα από τα πρώτα κινητά – ότι ο Νώντας είχε φύγει από τη ζωή γονάτισα».
Για τον χαρακτήρα του: «Ήταν ένα από τα πιο ατίθασα παιδιά και απρόβλεπτος ως χαρακτήρας. Ζούσε στα κόκκινα τη ζωή. Ήταν ένας εξαιρετικός φίλος. Έχω ρωτήσει 1 εκατομμύριο φορές τον εαυτό μου τι θα ήταν τώρα ο Νώντας αν ζούσε κι έχω δώσει 1 εκατομμύριο διαφορετικές απαντήσεις. Ήταν απρόβλεπτος. Θα μπορούσε να έχει εγκαταλείψει το πόλο για πάντα και να ήταν στο εξοχικό του στη Χαλκιδική ή θα μπορούσε να είναι σύμβολο της ελληνικής υδατοσφαίρισης, όπως ο Ανδρέας Γαρύφαλλος. Ήταν απρόβλεπτος». Παράλληλα μας εξιστόρησε ακόμη μία ιστορία…«Ο Νώντας έχει παρατήσει την προετοιμασία με Εθνικές ομάδες για να πάει διακοπές με φίλους του στην Ποτίδαια της Χαλκιδικής».
Ο Πάνος Τσολακούδης είναι προπονητής των ακαδημιών του αγαπημένου του Άρη Θεσσαλονίκης, ο οποίος κάνει προσπάθεια να αναγεννηθεί. Οι εικόνες των παιδιών που προπονεί του ξυπνούν καθμερινά μνήμες με τον Νώντα…«Δεν υπάρχει ημέρα που να μη φέρνω στο μυαλό μου την ομάδα εκείνη. Φεύγουν κόντρα τα μικρά παιδιά και σκέφτομαι την εικόνα με τον Νώντα και εμένα. Τους τον αναφέρω πολύ συχνά στην προπόνηση. Τον γνωρίζουν πολύ καλά. Έχω κάνει και πρόταση στον έφορο της ομάδας, τον Πασχάλη Καραγιάννη, να δίνουμε κάθε χρόνο ένα βραβείο με το όνομά του στο παιδί που είναι πιο συνεπές στις προπονήσεις, πιο εξελίξιμος για να συντηρηθεί ο θρύλος του σε σχέση και με τον Άρη. Οι περισσότεροι τον μνημονεύουν ως αθλητή του Εθνικού και της Εθνικής ομάδας, όπου έκανε τις μεγαλύτερες επιτυχίες. Αλλά δεν πρέπει να λησμονούμε τις προσπάθειες των ανθρώπων που κράτησαν ένα τόσο ατίθασο παιδία στην πισίνα (οι έφοροι της ομάδας κ. Αμανίδης και Βεράνης) και τον βοήθησαν στο να γίνει ένας τόσο σπουδαίος αθλητής. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκε να τα παρατήσει».
Νίκος Σιμονόπουλος: «Θα παίρναμε το πρωτάθλημα για 10 χρόνια…»
Από τη μεριά του ο Νίκος Σιμονόπουλος, ο οποίος ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο μοιράζονταν το δωμάτιο στις αποστολές του Άρη και μαζί και τις κοινές ανησυχίες σημείωσε: «Γνωριστήκαμε με τον Νώντα από την εποχή της παιδικής αθωότητας. Καθώς μεγάλωνε και ενηλικιωνόταν έβαζε ολοένα και περισσότερο πείσμα για το άθλημα. Κοντά στη δική του αγάπη για το άθλημα άνθιζε και η αγάπη ολόκληρης της ομάδας γι αυτό. Ενώ ήταν ατίθασος ως χαρακτήρας, για χάρη της ομάδας γινόταν συνεργατικός και βοηθούσε στο να αναδειχθεί η ποιότητα όλων. Θεωρώ πως ήταν η μεγαλύτερη απώλεια για την ελληνική υδατοσφαίριση και έφυγε νωρίς. Το πόλο στερήθηκε την ικανότητα ενός σπουδαίου ανθρώπου και αθλητή».
Για την προσωπική του φιλία: «Ήμασταν πολύ στενά συνδεδεμένοι. Στις αποστολές μέναμε στο ίδιο δωμάτιο. Το είχε επιλέξει εκείνος. Μοιραζόμασταν τις ανησυχίες γύρω από το άθλημα, ενώ κάναμε και σχέδια για το πως θα παίξουμε. Βέβαια ο Νώντας ήταν πολύ μεγάλο ταλέντο και έφυγε νωρίς από την ομάδα. Δεν ολοκληρώθηκε το όνειρό μας, που ήταν και όνειρο ολόκληρου του αθλήματος. Αν μέναμε όλοι μαζί θα παίρναμε το πρωτάθλημα για 10 χρόνια! Είχαμε την καλύτερη ομάδα στις μικρές ηλικίες».
Ζητώντας του να μας πει για το σημαντικότερο παιχνίδι που θυμάται είπε: «Έχουμε βιώσει πολύ σημαντικά παιχνίδια. Σιγουρα ο τελικός του κυπέλλου με τον Εθνικό ήταν ένα από αυτά. Παρ’ όλα αυτά θεωρώ ως μεγαλύτερο παιχνίδι μας αυτό απέναντι στην Παρτιζάν Βελιγραδίου για το κύπελλο κυπελλούχων, στο οποίο χάσαμε 11-7. Ήταν ένα παιχνίδι στο οποίο αντιμετωπίσαμε κατά μεγάλο μέρος την Εθνική Γιουγκοσλαβίας εκείνης της εποχής!».
Κώστας Μέμμος: «Τον μνημονεύουμε στους μικρούς μας αθλητές»
Από τη μεριά του ο Κώστας Μέμμος, συμπαίκτης τους στην μεγάλη ομάδα του Άρη της δεκαετίας του 80′ είπε: «Ήταν εξαιρετικός κολυμβητής. Όταν έφτιαξαν το τμήμα πόλο του Άρη οι υπεύθυνοι πήραν από το κολύμπι τον Νώντα μαζί με τον Τσολακούδη και αργότερα και τον Τσικάρη. Από την πρώτη στιγμή τα προσόντα του ξεχώρισαν. Κέρδιζε σε σπριντ κολυμβητές ενώ ήταν από τους καλύτερους φουνταριστούς του κόσμου. Φαινόταν ότι θα φύγει για μεγαλύτερη ομάδα. Το μόνο «ελάττωμα» που είχε είναι ότι ήταν ριψοκίνδυνος και ζούσε στα κόκκινα. Ίσως κάποιες φορές να υπερεκτιμούσε τις δυνατότητές του και αυτό του στοίχισε τη μοιραιά ημέρα. Ήταν η κακιά στιγμή. Σε εμάς τους παλιούς λείπει πάρα πολύ. Ήταν κομμάτι της ομάδας μας, της ζωής μας και της παρέας μας. Τώρα που έχουμε μαζευτεί για να ανασυγκροτήσουμε το τμήμα πόλο του Άρη τον «βλέπουμε» καθημερινά».
Για τα παιχνίδια που θυμάται περισσότερο και για το σήμερα: «Στο ποδόσφαιρο ήταν αντίθετων πεποιθήσεων. Ήταν με τον ΠΑΟΚ. Παρ’ όλα αυτά, όταν παίζαμε εναντίον του ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα έκανε τα καλύτερά του παιχνίδια! Σκύλιαζε. Αγαπούσε πολύ την ομάδα μας και δε λογάριαζε οπαδικά. Γενικά ήταν ένας άνθρωπος πρωτεργάτης σε ότι έκανε και πάντα στις φασαρίες ήταν πρώτος για να χωρίσει. Ήταν πολύ δυνατός άλλωστε. Όταν έμαθα για το θάνατό του πίστευα ότι μου λένε ψέματα. Η στεναχώρια και η πίκρα ήταν μεγάλη. Το θυμόμαστε σε κάθε προπόνηση μέσα από τα μικρά παιδιά. Τον μνημονεύουμε στους μικρούς μας αθλητές. Λέμε ότι εμείς αποτελούσαμε μια μεγάλη ομάδα, αλλά ο κορυφαίος όλων, ο πρωτεργάτης της ομάδας δε βρίσκεται κοντά μας».
Τάσος Τσικάρης: «Ήταν ένα σοκ. Ακόμα τον βλέπω στον ύπνο μου»
Ο Τάσος Τσικάρης, συμπαίκτης του στο μεγάλο Άρη της δεκαετίας του 80′ σημείωσε: «Ξεκινήσαμε όλοι ως κολυμβητές του Άρη και «μπλέξαμε» με το πόλο. Την πρώτη χρονιά στην Α1 βγήκαμε 3οι. Τότε όμως μεσουρανούσε το μπάσκε του Άρη και ουσιαστικά ήμασταν αναγκασμένοι να φύγουμε. Ο Νώντας ήταν ένα παιδί ντόμπρο που μεγάλωσε σε μια δύσκολη γειτονιά. Είχε καρδιά μάλαμα. Δε θα σε πείραζε ποτέ. Ήταν ένας άνθρωπος καθαρός και με ήθος εντός κι εκτός παιχνιδιού. Ήταν τσαμπουκάς με την καλή έννοια. Ακόμη δεν έχω πιστέψει ότι ο Νώντας έχει φύγει. Ούτε τότε το είχα πιστέψει ούτε τώρα. Ήταν μεγάλο το σοκ. Ακόμη βλέπω στον ύπνο μου το Νώντα και εκείνη την ομάδα. Είναι τόσα πολλά που έχουμε ζήσει. Μοιραστήκαμε ωραίες στιγμές και στον Άρη και στον Εθνικό και στην Εθνική, στην οποία μοιραζόμασταν το δωμάτιο. Ήταν πολύ αγνά τα πράγματα. Κάναμε όνειρα και συζητήσεις για τα πρωταθλήματα που θέλουμε, για τη συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες που έγινε πραγματικότητα».
Νίκος Αμανίδης: «Δεν μπορείς να φανταστείς τι παιδί ήταν»
Ο Νίκος Αμανίδης είναι ένας από τους ανθρώπους που κράτησαν τον Νώντα Σαμαρτζίδη στην πισίνα, αφού ήταν έφορος στον Άρη. Μιλώντας για τον αθλητή του, ο σπουδαίος παράγοντας του Άρη υπογράμμισε: «Ήταν ένα από τα καλύτερα παιδιά. Είχε κάποιες ιδιοτροπίες απόρροια της γειτονιάς στην οποία μεγάλωσε. Ήταν όμως ένα παιδί – μάλαμα. Ήταν μεγάλο το πλήγμα για το ελληνικό πόλο και φυσικά για την οικογένειά του ο χαμός του».
Ζητώντας του να μας εξιστορήσει μια στιγμή που θυμάται με τον Νώντα είπε: «Θυμάμαι ότι πηγαίναμε στο Βελιγράδι σε όμιλο για το κύπελλο κυπελλούχων και άργησαν να μας ειδοποιήσουνε. Τελικά καταφέραμε και μαζευτήκαμε σε ένα απόγευμα. Μάλιστα, για να κλείσουμε αποστολή, είχε ταξιδέψει μαζί μας ο Χάρης ο Παυλίδης σε ηλικία 11-12 χρονών. Στο πούλμαν μέχρι τα Σκόπια είχαμε παραξηγηθεί και δε μου μιλούσε. Ήταν εκνευρισμένος μαζί μας. Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Βελιγραδίου με αγκάλιαζε και με κουβαλούσε 10 μέτρα! Δεν μπορείς να φανταστείς τι παιδί ήταν!».
Για το πότε ξεχώρισε και για τη μεταγραφή του στον Εθνικό: «Από την αρχή τον είχε προσέξει ο Ανέστης ο Σουμελίδης. Τότε στην ομάδα είχαμε 6-7 παιδιά που υποστήριζαν τον ΠΑΟΚ. Ένας από αυτούς ήταν κι ο Νώντας. Όταν παίζαμε με τον ΠΑΟΚ όμως έπαιζε καλύτερα από ότι σε όλα τα παιχνίδια. Έβαζε τα περισσότερα γκολ. Οι μόνοι Αρειανοί τότε ήταν ο Τσολακούδης και ο Τσικάρης, όμως τους έβαζαν κάτω μόνοι τους! Αργότερα είχαμε περισσότερους Αρειανούς, όπως τα αδέρφια Παυλίδη. Εν τέλει, τον βοήθησα να πάρει μεταγραφή στον Εθνικό μαζί με τον Ανδρέα Γαρύφαλλο».
Σε άλλο περιστατικό για το οποίο μας μίλησε ο πρώην έφορος της ομάδας του Άρη: «Έκανε προπόνηση και κράταγε ένα καπάκι από ξυραφάκι στα δόντια. Δεν ξέρω γιατί. Ξαφνικά το κατάπιε και με φώναζαν ότι ο Νώντας κατάπιε το καπάκι. Ψάχναμε νοσοκομείο και τελικά οι γιατροί με ένα ψευτοχειρουργείο του το αφαίρεσαν και τον έσωσαν. Ήταν ένα μωρό με ηλικία 18-19 ετών».
Σάκης Βεράνης: «Δεν φοβόταν τίποτα»
Ο έτερος έφορος της τότε ομάδας του Άρη, Σάκης Βεράνης, αναλογίζεται την σπουδαία ομάδα του Άρη που κατόρθωσε να φτάσει στην Α1, κάνοντας ειδικά μνεία στον Νώντα Σαμαρτζίδη.
«Αυτό το παιδί εμφανίστηκε το 1975. Σε ηλικία 10 ετών ήρθε έμαθε μπάνιο, δούλεψε σκληρά, έγινε κολυμβητής και ήταν πολύ καλός στις ατομικές επιδόσεις. Οι γεννημένοι του 65΄ – 66΄ αποτέλεσαν τότε την πρώτη ομάδα υδατοσφαίρισης του Άρη. Από το 75΄ – 82΄ η ομάδα του Άρη ανέβηκε στην Α1 κατηγορία με παιδιά ηλικίας 15-16 ετών, το οποίο αποτελεί ρεκόρ, με τον Νώντα Σαμαρτζίδη να αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς κρίκους. Δούλευε καθημερινά σκληρά στις προπονήσεις, έχοντας τεράστια προσόντα. Δεν του στερήσαμε την επιθυμία να εξελιχθεί ακόμη περισσότερο και να κατέβει στην Αθήνα. Ως άνθρωπος δεν φοβόταν τίποτα. Πραγματικά ήταν ένας άνθρωπος προς μίμηση».
Δημήτρης Χατζημωυσής: «Ήταν πραγματικός ηγέτης – Είχε το αίσθημα του δικαίου»
«Τον Αύγουστο του 82΄ έχουμε κερδίσει το εφηβικό και πάμε για άνοδο στην Α΄ Εθνική. Θυμάμαι ένα περιστατικό που είχε γίνει στο ξενοδοχείο. Είχαμε επιστρέψει σε αυτό και ο Νώντας πήρε την κοπέλα από την ρεσεψιόν και την πέταξε στην πισίνα. Πήγαν να την διώξουν. Στο δωμάτιο έμενε μαζί με τον Νίκο Σιμονόπουλο και τον Βαγγέλη Βούλτσο. Ο Βαγγέλης ως νέος και μικρός στην ομάδα αποφασίζει το πρώτο βράδυ να βγει έξω βόλτα. Μόλις γύρισε τα “άκουσε”», ήταν οι πρώτες κουβέντες από τον κ. Χατζημωυσή για ιστορίες που είχε βιώσει μαζί με τον Νώντα Σαμαρτζίδη.
Στη συνέχεια έκανε λόγο για το χαρακτήρα του Νώντα, λέγοντας: «Ο Νώντας Σαμαρτζίδης ήταν ο άνθρωπος ομάδα. Είχε μεγάλη ψυχή και δεν καταλάβαινε τι θα πει κίνδυνος. Παραδείγματος χάριν την απόσταση Ποσειδώνιο – Τσιμισκή την έκανε σε απόσταση 2 λεπτών με τη μηχανή. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λέει “Φοβάσαι ρε; Μη φοβάσαι”. Ήταν ένας πραγματικός ηγέτης».
Αναπολώντας το παρελθόν δεν ξέχασε το περιστατικό με τον κ. Σαρακατσάνη στη Βιέννη και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ενώ σχολίασε πως η στάση του μετέπειτα αρχηγού Γιώργου Μαυρωτά δεν ήταν αυτή που έπρεπε. Παράλληλα δεν άφησε ασχολίαστο και το αυριανό τουρνουά. Συγκεκριμένα, τόνισε: «Θυμάμαι το περιστατικό με τον κ. Σαρακατσάνη στη Βιέννη, που τον αγνόησε και πήγε να δει το συμπαίκτη του στο νοσοκομείο. Δεν φοβόταν τίποτα και ήταν δίκαιος. Η αντίδραση του μετέπειτα αρχηγού της ομάδας Γιώργου Μαυρωτά δεν ήταν αυτήν που έπρεπε. Του το έχω πει κι από κοντά. Δεν τον στήριξε τότε. Ο Νώντας είχε το αίσθημα του δικαίου. Δεν ντρεπόταν να πει την γνώμη του και όταν ήταν λάθος ήταν ο πρώτος που θα ζητούσε συγγνώμη. Όσο για το τουρνουά που γίνεται προς τιμήν του το μόνο που έχω να πω είναι: “Να είχαμε να λέγαμε, να έχουμε να πούμε”.»
Βαγγέλης Βούλτσος: «Ήταν γεννημένος νικητής»
Ο ομοσπονδιακός τεχνικός κολύμβησης, Βαγγέλης Βούλτσος, με αφορμή τα 21 χρόνια από την απουσία του Νώντα Σαμαρτζίδη χαρακτηρίζει ως τραγική ειρωνεία την απώλειά του, υπογραμμίζοντας:
«Ήταν ένας αθλητής με τεράστια προσόντα τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Ήταν ένας άνθρωπος που δούλευε σκληρά και έδινε και την ψυχή του από τις χειρότερες προπονήσεις μέχρι και το καλύτερο παιχνίδι. Ήταν γεννημένος νικητής. Θεωρώ ότι τελείωσε γρήγορα την καριέρα του, είχε πολλά προσόντα που διέθετε και είχε ακόμα πολλά να προσφέρει. Ήταν ένα άνθρωπος στον οποίο μπορούσες να στηριχτείς, τον εμπιστευόμουνα και με βοήθησε πάρα πολύ. Είναι ως τραγική ειρωνεία το νερό που τόσο αγαπούσε τόσο πολύ αυτό και να τον πάρει μακριά. Μπράβο στην Κολυμβητική Ομοσπονδία Ελλάδος που θυμάται έναν τέτοιο αθλητή και τον τιμά αναλόγως».
Σημείωση: Όλες οι φωτογραφίες πάρθηκαν από τον προσωπικό λογαριασμό του Πάνου Τσολακούδη στο Facebook
