Σημαντική ημέρα η σημερινή για τον Άρη, μια και επτά χρόνια πριν είχε υπαχθεί στο άρθρο 44… Πολλά γράφθηκαν, πολλά ειπώθηκαν, πολλά διαστρεβλώθηκαν, βάζοντας τον σύλλογο από θύμα σε ρόλο θύτη, την ώρα που τα σκάνδαλα υπέρ άλλων συλλόγων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη έβγαζαν μάτια. Χιλιόμετρα μακριά, αλλά και πολύ κοντά μας…Πολλοί έφτασαν στο σημείο να λένε ότι «χάρισαν χρέη στον Άρη», αλλά πρόκειται για μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας.
Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και εύστοχη προσέγγιση στο θέμα του άρθρου 44, έκανε με το σχόλιο του ο συντάκτης της εφημερίδας «Θεσσαλονίκη» Αλέξης Τσαρούχας στο σάιτ pamesports.gr.
Αξίζει τον κόπο -για όλους- να το αναδημοσιεύσουμε… Θα δοθούν πολλές απαντήσεις:
«Στις 10 Νοεμβρίου του 2004, η ΠΑΕ Άρης υπήχθη στις ευεργετικές ρυθμίσεις του άρθρου 44 του ν. 1892/90. Από την ημέρα εκείνη, έως ακόμη και σήμερα, πολλοί είναι εκείνοι που στηριζόμενοι σε… 44 αστικούς μύθους, θεωρούν ότι τον Άρη «τον έβαλαν» στο άρθρο 44 «και του χάρισαν τα χρέη».
Ο ισχυρισμός αυτός είναι μια τερατώδης αλλοίωση της πραγματικότητας. Η υπαγωγή στο άρθρο 44, για μια εταιρία δεν είναι πολιτική απόφαση. Είναι η επικύρωση από το δικαστήριο μιας συμφωνίας, ανάμεσα σε μια εταιρία με προβλήματα επιβίωσης και τους πιστωτές της, προκειμένου η πρώτη να επιβιώσει και οι δεύτεροι να αποκομίσουν ένα, σίγουρα μικρό πάντως, μέρος από όσα τους οφείλονται, μπροστά στον κίνδυνο αφανισμού, πτώχευσης.
Εν πολλοίς το άρθρο 44 προέβλεπε ότι όποια επιχείρηση αδυνατούσε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, μπορούσε να προσέλθει σε ρύθμισή τους, εφόσον συμφωνούσαν οι συμβεβλημένοι πιστωτές, οι οποίοι εκπροσωπούσαν το 60% του συνόλου των απαιτήσεων.
Το δικαστήριο, ελέγχει τις συμφωνίες που του παρουσιάζονται: Ο Άρης είχε την τύχη, τελικά, να οφείλει ως Α.Ε. το σημαντικότερο ποσό από τα σχεδόν 18 εκατομμύρια των χρεών του, στο Δημήτρη Κοντομηνά και στη ΔΕΜΚΟ Α.Ε., εταιρία συμφερόντων του. Η υπογραφή Κοντομηνά στη συμφωνία, ήταν εκείνη που άνοιξε το δρόμο για να πληροί η ομάδα της Θεσσαλονίκης τις νόμιμες προϋποθέσεις.
Υπέγραψαν και διάφοροι άλλοι, «μικροπιστωτές» και τελικά, όχι μόνο συμπληρώθηκε αλλά ξεπεράστηκε κιόλας το όριο του 60%. Υπέγραψαν ποδοσφαιριστές της ομάδας (σίγουρα οι Κολτσίδας και Πασσαλής). Υπέγραψαν άλλοι πρώην παράγοντες του συλλόγου με πιστώσεις και εταιρίες που είχαν λαμβάνειν χρήματα.
Το Ελληνικό Δημόσιο, υποστήριξε άριστα τα συμφέροντα του. Εκπροσωπήθηκε κανονικά στη νομική διαδικασία. Και μάλιστα στην πορεία άσκησε και δύο τριτανακοπές εις βάρος της αίτησης της ΠΑΕ Άρης. Άλλες δύο φορές, δηλαδή, προσήλθε ενώπιον του δικαστηρίου, παρέταξε τα επιχειρήματα του, όπως και η αντίδικος εταιρία. Οι αποφάσεις ήταν υπέρ της τελευταίας.
Το ίδιο έκαναν και όλοι οι πιστωτές που δεν συμφωνούσαν με εκείνους που προσυπέγραφαν την αίτηση. Παράγοντες του Άρη, μάλιστα, μηνύθηκαν για «απάτη επί δικαστηρίω», διατρέχοντας κίνδυνο –μέχρι και φυλακίσεως- σε περίπτωση που αποδεικνυόταν ότι πράγματι, διέπραξαν οποιοδήποτε αδίκημα (π.χ. κάποια πλαστογραφία ή παραποίηση εγγράφων για να επιτύχουν το σκοπό τους) κερδίζοντας κατά συνέπεια ευνοϊκή δικαστική απόφαση.
Ο Άρης στάθηκε όρθιος στις 10 Νοεμβρίου 2004. Το ότι αγωνιστικά δεν έκανε στη συνέχεια τον ίδιο πρωταθλητισμό, όπως παραγοντικά και νομικά με εκείνη την υπόθεση, δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να μιλά για «χαριστικές, άνωθεν αποφάσεις». Και οι δυσκολίες εκείνης της εποχής, οι αγωνίες και οι «μάχες» που έδωσαν οι οπαδοί της ομάδας με μια χούφτα «παράγοντες με το ζόρι» (άνθρωποι που ξεπήδησαν από την κερκίδα για να μπουν μπροστά όταν ο σύλλογος βούλιαζε στην ανυποληψία) πρέπει να είναι παντοτινός οδηγός για προστασία του τεκμηρίου οικονομικής βιωσιμότητας. Ειδικά αυτή την εποχή, το μήνυμα έχει μεγαλύτερη αξία από κάθε άλλη φορά».
