Αν κάποιος στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος έλεγε ότι ο Άρης θα ήταν μετά από εννιά αγώνες 1ος, έχοντας επτά νίκες, δυο ισοπαλίες και απόσταση πέντε εώς οκτώ βαθμούς πάνω από τον 3ο της βαθμολογίας, σίγουρα θα “κατέθετε” μια ικανοποιητική προοπτική.
Με την ολοκλήρωση των πρώτων εννιά αγώνων μέσα στο 2017, ο Άρης έχει στο “μαξιλάρι” του όλα τα παραπάνω, έχοντας μάλιστα παίξει με αντιπάλους, τις ομάδες που θεωρητικά πριν από τη σέντρα ήταν οι άμεσοι ανταγωνιστές του: Παναχαϊκή, Δόξα Δράμας, ΟΦΗ, Τρίκαλα.
Οπότε πρέπει να είναι ευχαριστημένοι όλοι στον Άρη; Αν θεωρήσουμε ότι ο “εχθρός του καλού, είναι το καλύτερο” η απάντηση είναι “όχι δεν πρέπει να είναι απόλυτα ευχαριστημένοι” ειδικά, εάν σκεφτεί κανείς ότι ξεκίνησε με το εντυπωσιακό 7Χ7, δίνοντας την αίσθηση ότι μπορεί να πετύχει το απόλυτο στα εννιά πρώτα παιχνίδια, ώστε να “τελειώσει” πρόωρα τη συζήτηση για το “ποιος θα κόψει το ένα από τα δυο εισιτήρια της ανόδου”…
Βέβαια, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Από το “όχι απόλυτα ευχαριστημένοι” μέχρι το σκωτσέζικο ντους του υπέρμετρου ενθουσιασμού ή του απόλυτου αφορισμού υπάρχει τεράστια απόσταση.
Είναι χαρακτηριστικό του Έλληνα φιλάθλου (το οποίο το… κουβαλάει μοιραία και ο Αρειανός) να ενθουσιάζεται εύκολα, αλλά και να απογοητεύεται και να καταστροφολογεί εξίσου εύκολα. Κι εκεί που έβλεπε… τρένα, να βλέπει βραχοτσακισμένα, ναυαγισμένα καράβια!
Κάποιες λοιπόν διαπιστώσεις…
1. Ο φετινός Άρης είναι πολύ πιο ομάδα από πέρσι, παίζει πολύ καλύτερα και πιο αποτελεσματικά, δείχνει να έχει ποδοσφαιριστές που γνωρίζουν το πού βρίσκονται και έχουν φτάσει την ομάδα σε θέση οδηγού. Να την κυνηγούν και όχι να κυνηγάει. Κάνει φάσεις, ευκαιρίες, παίρνει νίκες, βγάζει πάθος στο γήπεδο, προσπαθεί να ανταποδώσει την αγάπη και την πίστη του κόσμου. Εχει στεγανά στ’ αποδυτήρια και μια γενικότερη ηρεμία που “αποτυπώνεται” στο γήπεδο.
2. Χρειάζεται απόλυτη ψυχραιμία αυτήν την στιγμή. Όπως μετά από τις νίκες και το σερί, δεν επιτρεπόταν καμία θριαμβολογία ή υπερβολή, αλλά επισήμανση των λαθών, δουλειά και αποτελεσματικότητα, έτσι και τώρα. Ψυχραιμία και καθαρό μυαλό, μετά από τα δυο 0-0 με ΟΦΗ και (κυρίως) με Παναιγιάλειο και όχι πανικός και καταστροφολογία.
3. Σε αυτήν την περίοδο της διακοπής, επιβάλλεται η αυτοκριτική. Το “ταμείο”. Τα λάθη που έγιναν, που πρέπει να διορθωθούν, να μην ξαναγίνουν, αλλά παράλληλα να γίνει και η επισήμανση των θετικών στοιχείων που υπάρχουν και δεν μπορεί να θαφτούν κάτω από το τελευταίο ισόπαλο αποτέλεσμα στο Αίγιο. Τα θετικά του φετινού Άρη είδε ο κόσμος κι αγκάλιασε ακόμη περισσότερο την ομάδα, όπως φάνηκε π.χ. στην Δράμα ή στον αγώνα με τον ΟΦΗ κι αυτά πρέπει να είναι η… μαγιά και στο 2018. Όχι ενθουσιασμός, όχι κραυγές καταστροφής.
4. Εκείνο που επιβάλλεται τώρα είναι η εγρήγορση απ’ όλους. Από τη διοίκηση, το τεχνικό τιμ, τους παίκτες. Ανοιχτά μυαλά, ανοιχτά μάτια, μέσα στο κάδρο όλων των παραπάνω. Κανένας εφησυχασμός. Καμία “καραμέλα” του στιλ “είμαστε πρώτοι κι αήττητοι”, αλλά παραγωγική ανησυχία, χωρίς ισοπέδωση της προσπάθειας, ισοπέδωση των πάντων.
5. Και φυσικά, χρειάζεται η ενίσχυση με την κατάλληλη διαχείριση του ρόστερ. Το ξεσκαρτάρισμα, αλλά και ο εμβολιασμός παικτών που θα δώσουν μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα με την έναρξη του 2018.
Ο Σπανός έδωσε θετικά δείγματα γραφής, κέρδισε πόντους, έκανε και λάθη. Όπως χθες. Για το 0-0 με τον Παναιγιάλειο έχει σημαντική ευθύνη, όπως διαχειρίστηκε το παιχνίδι μετά το 65’… Έχει κι αυτός την αποστολή του. Μια και μοναδική. Αυτή που έχει μαζί του ο Μυροφορίδης, όλοι στην διοίκηση με πρώτο τον Καρυπίδη, τους παίκτες… Οφείλουν να συνεχίσουν για την απόδραση από το τούνελ της αυτοεξορίας.
Ο Άρης έχει ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ: να επιστρέψει στην Α’ εθνική και μάλιστα πρωταγωνιστής. Δεν υπάρχει άλλη χρονιά στο τούνελ. Για τον σύλλογο, για τον κόσμο, για όλους. Τέσσερα χρόνια είναι πάρα πολλά…
