Αλεξάνδρε, θέλουμε να μας… συστηθείς.
«Είμαι 23 χρονών από το… κιτρινόμαυρο Βότση. Τελειώνω τις σπουδές μου στη Θεολογία, δεν ήταν από τις βασικές μου επιλογές ίσα, ίσα ήταν τελευταία στο μηχανογραφικό, αλλά… (σ.σ. γέλια). Παράλληλα είμαι προπονητής σε ένα καινούριο ερασιτεχνικό σωματείο τον Α.Σ. Παπάδες Θεσσαλονίκης. Ναι, έτσι λέγεται (σ.σ γέλια). Ήταν το παρατσούκλι της πανεπιστημιακής ομάδας της σχολής και όταν έγινε από πανεπιστημιακό σε ερασιτεχνικό σωματείο το όνομα έμεινε και δεν άλλαξε. Ήμουν αρχηγός στη πανεπιστημιακή ομάδα».
Τα της ομάδας;
«Θέλει και ρώτημα; Φορούσαμε φυσικά κιτρινόμαυρα από την πρώτη στιγμή. Τώρα όμως πλέον σαν σύλλογος έχουν αλλάξει πολλά, αλλά το κιτρινόμαυρο μας έχει στιγματίσει…».
Πότε… κόλλησες το «μικρόβιο» για τον Άρη, από πότε πήγαινες στο γήπεδο;
«Άρη με έκανε ξεκάθαρα ο πατέρας μου. Από το… καρότσι, με τις πάνες, με έπαιρνε στο γήπεδο. Στα επίσημα ήμουν μέχρι τα 15 μου χρόνια. Με τον πατέρα μου. Μετά μόνιμα στη Θύρα 3, στην πρώτη γραμμή, πήρα κι γω τον δρόμο μου. Δεν υπήρχε ποτέ άλλη επιλογή ομάδας. Ούτε δίλημμα. Άρης. Ξεκάθαρα. Ο πατέρας μου είναι τρελός Αρειανός. ‘Άρρωστος’. Κόλλησα κι εγώ. Μου το πέρασε κι εμένα. Και το… μικρόβιο θα περνάει από γενιά σε γενιά, να είστε σίγουροι»!
Θυμάσαι κάποια παιχνίδια που σε «σημάδεψαν»;
«Χαρακτηριστικά παιχνίδια που θυμάμαι, από τα πολύ παλιά θα πω, το Άρης – Καλαμάτα το 2000. Δε ξέρω γιατί, αλλά μου έχει μείνει χαραγμένο. Ήμασταν 2-2 και όλο το γήπεδο… έκραζε το Ναγκόλι Κένεντι. Το Χαριλάου έβραζε. Τότε ξαφνικά πετάχτηκε ο Ναγκόλι με μια αριστερή… καρατιά και έστειλε την μπάλα στο ‘γάμα’! Χαμός.
Θυμάμαι πιτσιρίκι που ήμουν ξαφνικά να τον αποθεώνουν όλοι και να απορώ καθώς πριν λίγο του έβριζαν ότι είχε και δεν είχε! Μοναδική εμπειρία».
Κάποιο άλλο παιχνίδι;
«Επίσης αγαπημένο παιχνίδι ήταν με τον Ηρακλή το 2003. Μέχρι το 90… φεύγα ήταν 1-1 και η θύρα 1 είχε οπαδούς του Ηρακλή που φώναζαν ρυθμικά μια λέξη που δεν μπορώ να αναφέρω. Τότε ο Γιάννης Μαλλούς έκανε το 2-1 και όλο το γήπεδο φώναζε ρυθμικά την ίδια λέξη στους αποσβολωμένους οπαδούς του Ηρακλή! Γούστα»!
Από το μπάσκετ;
«Μια χαρακτηριστική στιγμή που δεν θα ξεχάασω είναι και από το μπάσκετ. Δεν θυμάμαι σε ποιο αγώνα, αλλά θυμάμαι τι έγινε. Υπήρχε μασκότ ένας… εξωγήινο πριν αρκετά χρόνια ή κάτι τέτοιο. Ήρθε κάποια στιγμή, με πήρε με έβαλε στους ώμους του και πήγαμε στο κέντρο του γηπέδου. Σήκωσα τα χέρια και με τη βοήθεια του, έδωσα το σύνθημα. Χέρια ψηλά! Και όλο το Παλέ να σείεται κατάμεστο και να φωνάζει . ΑΡΗΣ-ΑΡΗΣ-ΑΡΗΣ! Μοναδικό συναίσθημα. Ακόμη παραμιλάω».
Από πότε και γιατί ξεκίνησες αυτό το οδοιπορικό με τις σημαίες;
«Το οδοιπορικό το ξεκίνησα από τη Σερβία το καλοκαίρι του 2013. Το είχα αποφασίσει σε διακοπές στη Βουλγαρία λίγους μήνες πριν. Απλά μου ήρθε η… φλασιά και μετά όλα πήραν τον δρόμο τους. Παντού σε κάθε γωνιά της γης με μια σημαία του Άρη. Χαρά, ικανοποίηση, δέος και αγάπη για τον Άρη».
Τι αντιδράσεις “εισέπραττες” όταν π.χ. άνοιγες τα πανό μπροστά στους ξένους, κάποιοι μπορεί και να μην είχαν ξανακούσει για τον Άρη;
«Οι αντιδράσεις είναι σχεδόν πάντα ίδιες. Όλοι κοιτάνε τη σημαία από περιέργεια και συνήθως έχει αρκετό κόσμο γιατί πηγαίνω στα πιο γνωστά μνημεία. Όχι πάντα αλλά σίγουρα θα περάσει κάποιος να με κοιτάει και να προσπαθεί να καταλάβει τι πρεσβεύει αυτό το πανό, αυτή η σημαία με τα χρώματα και το σήμα του Άρη».
Έχεις πάει σε… απίθανα μέρη. Υπήρχαν κάποιοι που σου μίλησαν για τον Άρη;
«Στη Ρουμανία είχαμε πάει με παρέα στο μπαράζ του Μουντιάλ της Βραζιλίας με την Εθνική. Όταν με τη παρέα μου βγήκαμε τη φωτογραφία ένας περαστικός με χαμόγελο μας ευχήθηκε καλή επιτυχία για τον αγώνα της Εθνικής καθώς αναγνώρισε τον Άρη όπως είπε και κατάλαβε ότι ήμασταν Έλληνες. Επίσης στη Πολωνία η γυναίκα που έβγαλε τη φωτογραφία αναγνώρισε τον Άρη λόγο του αγώνα με την Γιαγκελόνια»!
Μέχρι πού θα… φτάσεις; Θα το συνεχίσεις;
«Θέλω να τερματίσω την Ευρώπη. Και στις 53 χώρες ακόμα και τα μικρά κρατίδια. Μετά θέλω να πάω σε μια χώρα από κάθε ήπειρο . Είμαι στις 20 χώρες αυτή τη στιγμή. Έχω δρόμο ακόμη. Πάντα με τη σημαία του Άρη».
Καλή η Ευρώπη, στο γήπεδο του Άρη πηγαίνεις;
«Στο Χαριλάου δεν χάνω παιχνίδι, εκτός αν έχω ταυτόχρονα κι εγώ αγώνα. Στο Παλέ πάω λιγότερο, αλλά η ατμόσφαιρα μου αρέσει πιο πολύ από το ποδόσφαιρο. Άλλη η αύρα του Αλεξάνδρειου».
Θυμάσαι κάποιο αστείο-περίεργο περιστατικό από το οδοιπορικό σου;
«Στο Βερολίνο που πήγαμε πρόσφατα με την ομάδα μαζευτήκαμε οι Αρειανοί να βγούμε τη καθιερωμένη φωτογραφία. Τότε κάποιος έβγαλε μια σημαία του… συμπολίτη και μαζεύτηκαν οι αντίστοιχοι οπαδοί. Τα πειράγματα, οι γιούχες και οι ειρωνείες μας ξεσήκωσαν το Βερολίνο. Φυσικά το κιτρινόμαυρο κυριάρχησε. Οπαδική επικράτηση και… εκτός έδρας»!
Οι φωτογραφίες από το κιτρινόμαυρο άλμπουμ του “μιλάνε” από μόνες τους:
