Τέτοιες μέρες πριν από 36 χρόνια, ο Άρης έχανε για πάντα τον κορυφαίο παράγοντα της ιστορίας του. Στις 14 Φεβρουαρίου 1977, ο Νίκος Καμπάνης άφηνε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 67 ετών, λόγω καρδιακής ανακοπής….
Ο εμβληματικός διοικητικός ηγέτης του συλλόγου στάθηκε στις επάλξεις για 25 και πλέον χρόνια. Γεννημένος στην Άνδρο το 1910 και απόφοιτος της Ανώτατης Εμπορικής Σχολής Αθηνών, εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1943 και από τότε η ζωή του έγινε ταυτόσημη με την ιδέα του Άρη.
Από το τέλος του πολέμου αναμίχθηκε με τα διοικητικά, προσφέροντας σε διάφορα αθλήματα, ενώ το 1952 ανέλαβε έφορος του τμήματος ποδοσφαίρου και μια δεκαετία αργότερα έφτασε στο ανώτατο αξίωμα: Έγινε πρόεδρος της επιτροπής σωτηρίας την σεζόν 1962-63, σε μια κρίσιμη χρονική στιγμή για τον σύλλογο, τον οποίο και καθοδήγησε με ασφάλεια. Παρέμεινε στην προεδρία μέχρι το 1972 με μικρά διαλείμματα, ενώ επανήλθε κατά τις περιόδους 1973-74 και 1975-76.
Επί των ημερών του Νίκου Καμπάνη, οι «κίτρινοι» πανηγύρισαν την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας το 1970, αλλά λέγεται ότι είχε διαφορετικό ενεργό ρόλο και στην κατάκτηση του πανελλήνιου πρωταθλήματος του 1946, όταν και διοργάνωσε εκδρομή 2.000 Αρειανών φιλάθλων στην Αθήνα για την τελική φάση του πρωταθλήματος.
Επιπλέον, υπήρξε ιδρυτής και ιδιοκτήτης της εφημερίδας «Αθλητικά Νέα», όντας πολύ μπροστά από την εποχή του και αντιλαμβανόμενος πριν από 40 ολόκληρα χρόνια την ανάγκη για στήριξη του συλλόγου μέσα από τα ΜΜΕ.
Ως πρόεδρος του Άρη, πρωτοστάτησε στον εκσυγχρονισμό του γηπέδου Χαριλάου, με τη δημιουργία των κερκίδων 1, 5 και 6, την τοποθέτηση χλοοτάπητα το 1969, καθώς και την κατασκευή του πρώτου σκεπάστρου, το οποίο προς τιμήν του είχε ονομαστεί «σκέπαστρο Νίκος Καμπάνης».
Η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά τέτοιες μέρες το 1977. Λίγες ώρες νωρίτερα, είχε δει τον αγαπημένο του Άρη να κερδίζει τον Ηρακλή με 2-0 στο γήπεδο της Κατερίνης, αλλά και την ομάδα μπάσκετ να πανηγυρίζει μεγάλη νίκη επί του Παναθηναϊκού με 67-66 στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο. Γύρισε με χαμόγελο στο σπίτι του, αλλά γύρω στα μεσάνυχτα «έφυγε» για πάντα, αφήνοντας κενό που παραμένει μεγάλο μέχρι σήμερα…
