Η ιστορία του Ντρου Νέιμικ στο μπάσκετ είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με παραδοσιακές δυνάμεις του αθλήματος σε κάθε επίπεδο της καριέρας του. Υπήρξε παίκτης του Μίσιγκαν Στέιτ στο NCAA, υπήρξε παίκτης των Λέικερς στο ΝΒΑ (έστω κι αν δεν έπαιξε επίσημο παιχνίδι) και φέτος είναι σε μια παραδοσιακή δύναμη του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Συνεργάστηκε με τεράστιες προσωπικότητες του αθλήματος παγκοσμίως. Τομ Ίτζο, Φιλ Τζάκσον, Κόμπι Μπράιαντ. Τα ονόματα μιλούν από μόνα τους… Στο PRESSARIS ο Αμερικανός σέντερ σκαλίζει το παρελθόν του, διηγείται ιστορίες από τη συνύπαρξή του με τους κορυφαίους, συγκρίνει τον Δημήτρη Πρίφτη με τους Ίτζο και Τζάκσον και μιλάει για την πορεία και τους στόχους του φετινού Άρη σε μια συνέντευξη… διαφορετική από τις άλλες.
Βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο της χρονιάς. Τώρα είναι η πιο κρίσιμη περίοδος για την ομάδα. Πώς κυλάει η προετοιμασία σας και ποιες είναι οι προσδοκίες σας;
Ο στόχος μας είναι να τερματίσουμε όσο ψηλότερα μπορούμε. Απομένουν τέσσερα παιχνίδια στην κανονική διάρκεια και οι διαφορές των ομάδων στη βαθμολογία είναι τέτοιες που μπορούν να αλλάξουν την σημερινή εικόνα. Έχουμε δύσκολο δρόμο μπροστά μας. Παίζουμε με τους δύο πρώτους στη βαθμολογία στην έδρα μας και δύο παιχνίδια εκτός έδρας στα οποία πρέπει να είμαστε ανταγωνιστικοί και να κερδίσουμε. Νομίζω ότι ήμασταν καλύτεροι στο να διαφυλάξουμε μέχρι τώρα την έδρα μας, αλλά και εκτός έδρας παίξαμε καλά, αν και θα μπορούσαμε να τα πάμε καλύτερα. Μετά υπάρχουν τα πλέι οφ και εκεί θέλουμε να φτάσουμε όσο το δυνατόν πιο ψηλά, περνώντας τον πρώτο γύρο.
Πιστεύεις ότι μπορεί ο Άρης να ανταγωνιστεί στην έδρα του τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, βάσει της εικόνας που έχει παρουσιάσει μέχρι τώρα στο πρωτάθλημα;
Είμαστε ανταγωνιστικοί και σαν τέτοιοι θα βγούμε να παίξουμε αυτά τα παιχνίδια, προσπαθώντας να τα κερδίσουμε. Πρόκειται για δύο πολύ ποιοτικές ομάδες, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στην Ευρώπη. Είναι εξαιρετικές ομάδες. Δεν πρόκειται να κάνω προγνωστικά, αλλά θα κάνουμε τα πάντα να διαφυλάξουμε την έδρα μας. Δεν θα είναι εύκολα γι’ αυτούς εδώ, αυτός είναι ο στόχος μας.
Με πλεονέκτημα ή χωρίς όλα δείχνουν ότι θα αντιμετωπίσετε στα πλέι οφ είτε τον ΠΑΟΚ, είτε την ΑΕΚ. Σκέφτεστε καθόλου τα πλέι οφ από τώρα ή είναι σχετικά νωρίς ακόμα;
Η λογική βάσει της εικόνας οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα, αλλά υπάρχουν ακόμα τέσσερα παιχνίδια για το τέλος της κανονικής διάρκειας και πολλά μπορούν να αλλάξουν στην βαθμολογία, επειδή υπάρχουν πολλές ομάδες με σχεδόν ίδιο ρεκόρ. Αυτή τη στιγμή δεν είμαστε συγκεντρωμένοι στο ποιον θα αντιμετωπίσουμε στον α’ γύρο των πλέι οφ, αλλά στους εαυτούς μας και πώς θα μπορέσουμε να πετύχουμε όσο το δυνατόν περισσότερες νίκες για να τερματίσουμε ψηλότερα.
Αυτή η μεγάλη διακοπή και η προετοιμασία που κάνετε, σου θυμίζει καθόλου την περίοδο του καλοκαιριού, όταν χτιζόταν αυτή η ομάδα;
Είναι παρόμοιες όντως οι δύο περίοδοι. Το καλοκαίρι αρχίσαμε να βάζουμε πράγματα στο παιχνίδι μας. Ήταν καλό που πήραμε το εξαήμερο ρεπό και είχαμε όλοι τη δυνατότητα να αποφορτιστούμε σωματικά και πνευματικά και πλέον θα μπούμε και πάλι σε ρυθμό, γι’ αυτό άλλωστε δίνουμε και κάποια φιλικά παιχνίδια.
Τέσσερα χρόνια… Σπαρτιάτης υπό τον “στρατηγό” Τομ Ίτζο
Παρακολούθησες καθόλου τους αγώνες του φάιναλ φορ του NCAA;
Είδα κυρίως τον πρώτο ημιτελικό γιατί ήταν και σχετικά νωρίς, αλλά τον τελικό δεν τον είδα γιατί ξεκίνησε στις 4 τα ξημερώματα. Δύσκολη μέρα για το Μίσιγκαν Στέιτ, γιατί έχασε από το Ντιουκ, αλλά αυτή η ομάδα ήταν πολύ καλή, πολύ σκληρή και έκανε εξαιρετικό τουρνουά για να φτάσει στο φάιναλ φορ.
Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από τα χρόνια σου στο Μίσιγκαν Στέιτ και φυσικά από την παρουσία σου στο φάιναλ φορ του 2005;
Το τουρνουά, αυτό που λέγεται March Madness, είναι πολύ σπουδαίο. Με μεγάλη ένταση και ενέργεια και κρίνεσαι κάθε βδομάδα, γιατί είναι νοκ άουτ οι αγώνες. Για μένα οι δύο πολύ σπουδαίοι αγώνες ήταν αυτοί που παίξαμε στο Τέξας, με το Ντιουκ (νίκη με 78-68) και το Κεντάκι, που ήταν εκτός έδρας. Με το Κεντάκι ήταν απίστευτο το φινάλε με δύο παρατάσεις (νίκη με 94-88). Ήταν και οι δύο αγώνες κλασικά ντέρμπι στο κολεγιακό μπάσκετ. Πηγαίνοντας στο φάιναλ φορ ήταν μια μεγάλη επιτυχία για το πανεπιστήμιο και είμαι χαρούμενος που ήμουν κι εγώ μέρος αυτής της ομάδας. Οι αναμνήσεις που έχω γενικότερα από το Μίσιγκαν Στέιτ είναι ότι ήμουν σε ένα πρόγραμμα μπάσκετ ιδιαίτερα σκληρό και έμαθα να παίζω σκληρά (άλλωστε Σπαρτιάτες αποκαλούνται οι παίκτες του Μίσιγκαν Στέιτ), κάτι που με βοήθησε στην επαγγελματική μου καριέρα.
Υπάρχουν ομοιότητες του στιλ παιχνιδιού του Μίσιγκαν Στέιτ που αγωνιζόσουν με αυτό που έχετε στον Άρη;
Πιστεύω ότι υπάρχει ομοιότητα στην προσέγγιση του αγώνα, γιατί στον Άρη είμαστε κυρίως ομάδα με προσανατολισμό την άμυνα και νομίζω ότι τα πάμε αρκετά καλά αμυντικά και υπό αυτή την έννοια υπάρχει μια σύνδεση, αλλά αυτό που έχω διαπιστώσει είναι πως το κολεγιακό, το ευρωπαϊκό και το ΝΒΑ είναι τρία εντελώς διαφορετικά πράγματα.
Συνεργάστηκες με τον Τομ Ίτζο για τέσσερα χρόνια, έναν θρύλο στο κολεγιακό μπάσκετ και την προπονητική στην Αμερική. Τι τον κάνει έναν μοναδικό, έτσι όπως εσύ τον έζησες στο Μίσιγκαν Στέιτ;
Πρόκειται για έναν προπονητή που στέκεται πάρα πολύ στην λεπτομέρεια και την ένταση. Αντιμετωπίζει την προπόνηση το ίδιο όπως έναν αγώνα, με υψηλή ένταση και ενέργεια και θέλει να προστατεύσει την ομάδα του με κάθε τρόπο. Είναι σκληρός τύπος και αυτό είναι χαρακτηριστικό των ομάδων του. Ωθεί τους παίκτες και τις ομάδες τους να φτάσουν στα όρια των δυνατοτήτων τους. Απαιτεί το μέγιστο από τον καθένα, σε ωθεί στη νίκη.
Φαντάζομαι ότι ήταν ιδιαίτερα τιμητικό το γεγονός ότι μέχρι και πέρσι (τον ξεπέρασε ο Αντρέια Πέιν που παίζει φέτος στο ΝΒΑ) ήσουν ο κορυφαίος μπλοκέρ στην ιστορία του Μίσιγκαν Στέιτ…
Αυτό έχω μάθει να κάνει. Είμαι αμυντικός πρώτα και μετά όλα τα άλλα. Έχω μάθει από μικρός να κόβω τα σουτ. Είχα το ρεκόρ και στο λύκειο όπου αγωνιζόμουν. Αυτή είναι η δουλειά, αυτό ξέρω να κάνω. Είμαι περήφανος που συνεισέφερα στην ομάδα μου και είχα αυτό το ρεκόρ μέχρι πέρσι. Τα ρεκόρ, όμως, είναι για να σπάνε…
Η μοναδική συνύπαρξη με τον Κόμπι Μπράιαντ και τον Φιλ Τζάκσον
Είχες την ευκαιρία να είσαι μέλος των Λέικερς για κάποιους μήνες. Έζησες με τον Κόμπι Μπράιαντ. Τι είναι αυτό που τον κάνει τόσο ξεχωριστό, σχεδόν μύθο, στα μάτια των φιλάθλων;
Αυτό που τον κάνει μοναδικό παίκτη είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει το παιχνίδι. Είναι σκληρός, πολύ σκληρός ανταγωνιστής. Απαιτεί να είναι ο καλύτερος σε οτιδήποτε κάνει. Ο κόσμος έλεγε αυτό ακριβώς για τον Μάικλ Τζόρνταν, που δεν θέλει ούτε τώρα ως ιδιοκτήτης των Χόρνετς να χάνει, ούτε όταν παίζει γκολφ στο Τέξας. Ο Κόμπι έχει ακριβώς την ίδια συμπεριφορά, την ίδια ανταγωνιστικότητα. Θα σου πω ένα παράδειγμα. Όταν είχε τραυματιστεί στο δάκτυλο, κανονικά θα έπρεπε να μείνει εκτός για όλη τη χρονιά. Δεν το έκανε και έπαιξε με πρησμένο δάκτυλο γιατί έπρεπε να ωθήσει την ομάδα του να κερδίσει το πρωτάθλημα. Την επόμενη μέρα του τραυματισμού του, αφού του είχαν πει ότι πρέπει να μείνει εκτός για όλη τη χρονιά, αυτός βρέθηκε στο γήπεδο για αμέτρητες ώρες και έκανε προπόνηση βάσει του τι μπορούσε και τι όχι να κάνει με το δάκτυλό του τραυματισμένο. Το ίδιο βράδυ στον αγώνα προσαρμόστηκε και αγωνίστηκε κανονικά!
Στο ίδιο διάστημα που συνεργαζόσουν με τον Μπράιαντ, προπονητής σου ήταν ο Φιλ Τζάκσον. Τι άνθρωπος είναι;
Ένας από τους μεγαλύτερους! Ο Ζεν Μάστερ (έτσι αποκαλούν τον Φιλ Τζάκσον γιατί έχει ενστερνιστεί τη φιλοσοφία του Ζεν) είναι… μονάρχης! Είναι εξαιρετικός στο να διαχειρίζεται παίκτες, ανθρώπους, στο να διαχειρίζεται το ταλέντο του καθένα. Δεν σε πιέζει όπως άλλοι προπονητές, αλλά είναι ένας πάρα πολύ έξυπνος τύπος, που μπορεί να διαπιστώσει τι καλό έχεις και μπορεί εύκολα να σκεφτεί πώς θα πάρει το μάξιμουμ από αυτό το καλό που έχεις.
Έχεις κρατήσει πράγματα συνεργαζόμενος με τρεις κορυφαίες προσωπικότητες του παγκόσμιου μπάσκετ;
Πρόκειται για τρεις διαφορετικές προσωπικότητες αλλά κοινό σημείο τους είναι ότι πρόκειται για τρεις πετυχημένους ανθρώπους. Βρίσκονται στο κορυφαίο επίπεδο ο καθένας στον ρόλο του. Ο κόουτς Ίτζο μου έμαθε να δουλεύω με ένταση, να είμαι προσεκτικός και στην τελευταία λεπτομέρεια. Ο Κόμπι είναι παράδειγμα ανταγωνιστικότητας, ουσιαστικά σου… επιτίθεται κατάφατσα. Για τον Φιλ, ο τρόπος που κοουτσάρει είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν του κόους Ίτζο. Αυτό που κρατάω είναι ότι μπορεί ένας παίκτης να δουλεύει εξυπνότερα και όχι απαραίτητα πιο σκληρά, για να πετύχει τον στόχο του. Ουσιαστικά σου έλεγε ‘κοίτα τις ικανότητές σου, ανέλυσε τες και παίξε βάσει των ικανοτήτων σου και χρησιμοποίησέ τες για να κερδίσει’”.
“Ο Ίτζο στο ένα άκρο, ο Φιλ στο άλλο και στη μέση ο… Πρίφτης”
Βρίσκεις κάποια ομοιότητα μεταξύ του Φιλ Τζάκσον και του Δημήτρη Πρίφτη στον τρόπο που κοουτσάρουν;
Πολύ καλή ερώτηση. Και οι δύο έχουν την ικανότητα να ξέρουν πότε πρέπει να κάνουν ένα βήμα πίσω και πότε να πατήσουν το γκάζι για να πιέσουν τους παίκτες και αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί μιλάμε ότι διαχειρίζονται επαγγελματίες παίκτες και όχι κολεγιόπαιδα ή νεαρά παιδιά. Αναφορικά με τον τρόπο που διαχειρίζονται τις ομάδες, στο ένα άκρο έχουμε τον Φιλ Τζάκσον που αφήνει περιθώρια στον παίκτη, στο άλλο άκρο έχουμε τον Τομ Ίτζο που πιέζει τους παίκτες του. Στη μέση περίπου βρίσκεται ο κόουτς Πρίφτης ως προς το πως διαχειρίζεται την ομάδα και προσεγγίζει το παιχνίδι. Είναι αποτελεσματικός και ο κόουτς Πρίφτης και μου αρέσει που παίζω γι’ αυτόν.
Πολύς κόσμος μιλάει για την ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο κόσμος του Άρη στο Αλεξάνδρειο. Εσύ έχεις ζήσει ατμόσφαιρα από 45.000 θεατές όπως το 2005 στο φάιναλ φορ του NCAA. Τι είναι αυτό που κάνει τον κόσμο του Άρη να ξεχωρίζει;
Αυτό που κάνει τον κόσμο του Άρη – και ειδικά στο Αλεξάνδρειο – κάτι πολύ ιδιαίτερο είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνονται ένα στις κερκίδες. Βλέπεις ένα ολόκληρο γήπεδο ενωμένο να κινείται στον ίδιο ρυθμό και να ενώνει τη φωνή του ο καθένας σε μια μεγάλη κραυγή για την ομάδα. Αυτή είναι και η διαφορά στην Ευρώπη από το κολεγιακό μπάσκετ και το ΝΒΑ, το πάθος των φιλάθλων, που είναι σε άλλο επίπεδο. Εκεί είναι πιο κάζουαλ και λιγότερο οργανωμένοι.
Μίσιγκαν Στέιτ, Λέικερς και Άρης. Υπήρξες και υπάρχεις σε τρεις οργανισμούς με τεράστια παράδοση στο μπάσκετ. Πως το βιώνεις αυτό;
Φυσικά και το βιώνω καθημερινά. Στη Θεσσαλονίκη επειδή υπάρχει και η αντιπαλότητα με τον ΠΑΟΚ, ή σε λατρεύουν ή σε μισούν κατά κάποιο τρόπο. Ο κόσμος αγαπάει το μπάσκετ εδώ, γνωρίζει ποιοι είμαστε. Είμαι ενθουσιασμένος που βρίσκομαι εδώ και παλεύω για τον Άρη και την παράδοσή του. Είναι πολύ σημαντικό να είμαι μέλος αυτού του συλλόγου. Νιώθω πολύ όμορφα που υπήρξα μέλος παραδοσιακών ομάδων και στο κολεγιακό μπάσκετ και στο ΝΒΑ, όπως και στον Άρη…
