Ο Άρης ανήμερα της 25ης Μαρτίου, μιας μεγάλης γιορτής της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας γιορτάζει τα 101α γενέθλιά του. Βιώνει δυστυχώς μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ιστορίας του, καθώς τα 100+1 χρόνια από την ίδρυση του τον βρίσκουν ποδοσφαιρικά στην Γ΄Εθνική ως αποτέλεσμα των εγκληματικών λαθών που έγιναν την τελευταία δεκαετία.
Ο πιο ένδοξος σύλλογος της Μακεδονίας ετοιμάζεται να σβήσει τα εκατό συν ένα κεράκια του, βυθισμένος σε μια σειρά από τεράστια προβλήματα. Δυστυχώς τα τελευταία 3-4 χρόνια, η ουσία και ο προβληματισμός δεν αλλάζουν.
Αντί να πανηγυρίζει και να χαμογελά, μετράει τις πληγές του, τις περισσότερες που είχε ποτέ, από εκείνο το πρωί της 25ης Μαρτίου του 1914 κι έπειτα, όταν σε ένα καφενεδάκι της περιοχής Βότση, έπαιρνε πνοή και φούντωνε η φλόγα της γέννησης ενός από τους πλέον ιστορικούς συλλόγους της χώρας.
Με χρέη σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ, Ερασιτέχνη κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για γιορτές και πανηγυρισμούς.
Αγωνιστικά στο ποδόσφαιρο η άνοδος δεν αποτελεί επίτευγμα, αλλά αυτονόητη υποχρέωση. Η εκκαθάριση επίσης μονόδρομος. Η αναζήτηση επενδυτή που θα δώσει ώθηση στον σύλλογο, επίσης υποχρέωση όλων, με συντονισμένες προσπάθειες και… αποβολή της εσωστρέφειας και των μικροσυμφερόντων.
Από κει και πέρα, μόνο αυτοκριτική, εγρήγορση, αντανακλαστικά με συγκεκριμένη στόχευση: να μπει σε μια διαδικασία αυτοκάθαρσης, όπου θα καταγραφούν οι παλιές αμαρτίες, θα αποδοθούν ευθύνες και θα επιχειρηθεί η επανεκκίνηση του συλλόγου.
Λέξεις και έννοιες που κατατίθενται με ευκολία στο… πληκτρολόγιο, αλλά αποτελούν βουνά που θέλουν τόλμη, αποφασιστικότητα, γενναίες αποφάσεις και φυσικά τους ανθρώπους να τις πάρουν.
Ο Άρης βιώνει κι ένα προσωπικό δράμα, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Ο σύλλογος πίστεψε και έχτισε ένα σύστημα διαχείρισης, το οποίο βασίστηκε στα «δικά του παιδιά», στους «δικούς του ανθρώπους», θεωρώντας ότι η λογική του επενδυτή έχει «πεθάνει» ή ότι κρύβει παγίδες και κινδύνους.
Και εδώ έρχεται το κιτρινόμαυρο δράμα. Αυτό το σύστημα διαχείρισης ή πιο σωστά οι άνθρωποι που κλήθηκαν να το εκφράσουν και να το «τρέξουν», πρόδωσαν τον σύλλογο, βυθίζοντας τον στα χρέη της κακοδιαχείρισης και των φρούδων ελπίδων.
Χάθηκε η έννοια της εμπιστοσύνης, της ελπίδας, της προοπτικής μέσα στις μεγάλες οικονομικές πληγές. Καχυποψία και προβληματισμός. Σημεία των καιρών, άλλωστε, σε μια γενικά δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία.
Ο Άρης μπαίνει στο 101ο έτος της ιστορίας του. Ο Άρης πρέπει να μπει στη δική του… επανάσταση. Είναι ο μόνος δρόμος για να ζήσει και να υπάρχει.
