Ήταν 21 Μαΐου 2005… Ο Άρης είχε πιει το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού για δεύτερη φορά. Κι όμως έδινε το παρών σε έναν τελικό κυπέλλου κόντρα στον πρωταθλητή Ολυμπιακό στο Παμπελοπονησιακό στάδιο, στην Πάτρα. Όρθιος, υπερήφανος, μαχητής.
Μέρα ιστορική, άσχετα με την ήττα με σκορ 3-0 και την απώλεια ενός τίτλου. Άλλωστε, ο Άρης “κουβαλούσε” στην Πάτρα τον τίτλο του αουτσάιντερ, χιλιάδες προβλήματα. μόνο που “κουβαλούσε” μαζί του και 5.000 φιλάθλους, πραγματικούς μαχητές της κερκίδες, γεμάτους υπερηφάνεια και πίστη.
5.000 φιλάθλους που έβαλαν στην άκρη πικρίες και απογοητεύσεις και τρέλαναν όλη την Ελλάδα με την παρουσία τους. Δεν ήταν η πρώτη φορά, ούτε η τελευταία… Ποιος δεν ανατρίχιασε όταν λίγο πριν το τέλος της αναμέτρησης για ένα περίπου λεπτό φώναζαν όλοι μαζί «Αρη θυμήσου μια ζωή μαζί σου»;
Εκείνη τη μέρα, έμεινε ζωντανή μια “φλόγα” που κράτησε ζωντανό τον Άρη, του έδωσε κουράγιο να σταθεί στα πόδια του, να γράψει κάποιες σπουδαίες σελίδες ιστορίας.
Εννιά χρόνια μετά, ο Άρης πίνει ακόμη ένα πικρό ποτήρι υποβιβασμού, αλλά έχουν αλλάξει πολλά. Βυθισμένος στον πάτο, κάτω από έναν ανελέητο εμφύλιο πόλεμο, ταξιδεύει στο άγνωστο. Με παράγοντες που πρόδωσαν εκείνο τον λαό, τα ιδανικά του. Παράγοντες που στάθηκαν “μικροί” απέναντι σε έναν γίγαντα λαό.
Ο κόσμος του ήταν, είναι και θα είναι πάλι εδώ… Πρέπει όμως να βρει το κουράγιο, το όραμα και τους ανθρώπους εκείνους που θα τον κάνουν να πιστέψει ότι μπορεί να ανάψει και πάλι την “φλόγα” της αντεπίθεσης και να βρεθεί στα χαρακώματα. Όπως έχει μάθει όλα αυτά τα χρόνια…
