Γνωστό το μότο που προπαγανδίστηκε στην πόλη, από γνωστούς, με μέσα επίσης γνωστά, εφημερίδες , ραδιόφωνα, sites πλέον, περί μίας πόλης, μίας ομάδας και τα υπόλοιπα. Τουλάχιστον 20 χρόνια πίσω βρίσκονται οι ρίζες του. Ίσως και περισσότερο. Πάντα, θα έρχονται στιγμές που, όλο αυτό το όμορφο παραμυθάκι, το οποίο διαβάζεται σε μικρά παιδάκια εν είδει προσηλυτισμού, θα το γκρεμίζουν οι πραγματικότητες. Τότε, οι πένες θα σιωπούν. Οι φωνές θα μαλακώνουν, θα γίνονται γλυκές, θα στάζουν μέλι οι διχαλωτές γλώσσες…
Δυο κόσμοι
Πριν εμφανιστούν οι νεόκοπες πένες του διαδικτύου, γενιές μεγάλωσαν στον τόπο αυτό με πρωτοσέλιδα αιματοβαμμένα. Ήταν οι άλλες ρίζες αυτές, η κατάληξη των οποίων ήταν γνωστή. Οι εκτροφείς της βίας, οι ηθικοί αυτουργοί των θανατικών. Από κοντά, μικρόφωνα, μουστάκια, Μίμηδες, σχωρεμένοι και ζωντανοί με στόματα στραβά, με γλώσσες μεγάλες. Πρώτα έγλειφαν, ύστερα μιλούσαν.
Πόνταραν σπίτια και περιουσίες στην, υποτιθέμενη, δική σου, δική μας δηλαδή ηθελημένη στραβή. Ο Άρης θα έπαιζε, κατ’ αυτούς, τον ρόλο του “φίλου των Αθηναίων”, του “κράτους που τους έκλεβε”. Μέσα σε αυτά, περνούσαν στα ψιλά γράμματα τα γεγονότα ή αυτά καλύπτονταν. Είπαμε. Μεγάλο το κλωστοϋφαντουργείο διαμόρφωσης άποψης στην Θεσσαλονίκη και στην Βόρεια Ελλάδα.
Είναι πολλά τα γεγονότα και δεν φτάνει ο χώρος να αναφερθούν. Η μνεία θα γίνει σε ένα, μόνο. Το μπινελίκι στον παίχτη τους, όταν σκόραρε και το πανηγύρι στα γκολ που δέχονταν. Ούτε εκδρομές και απλωμένα πανιά θα γραφτούν εδώ, σε παιχνίδι με σαφή θέση “υπέρ του καθεστώτος”, ούτε τα αντίστοιχα στο μπάσκετ. Το πλέον εύκολο ήταν ο, αποδυναμωμένος εκείνη την εποχή, Άρης να χάσει στο Ρέθυμνο. Κλείνει η παρένθεση.
Κακό πράγμα ο τζόγος. Προκαλεί απώλεια περιουσίας, ειδικά όταν κάποιοι ποντάρουν στην άγνοιά σου. Σε κάνουν να πιστεύεις πως όλοι είναι ίδιοι, επειδή τέτοιοι είναι αυτοί. Φέρε, απλά, το σκηνικό και την εικόνα ανάποδα και θα το κατανοήσεις. Σε κοντινό γήπεδο, αν μπει γκολ, περνάει πρώτος στην βαθμολογία ο Άρης και κλείνει ως τέτοιος την χρονιά. Παράλληλα, έχει κατακτήσει πρωτάθλημα, κύπελλα και συνεχίζει στην Ευρώπη, ενώ η ομάδα της φανταστικής μας ιστορίας έχει δεκαετίες ξηρασίας, έχοντας φτάσει σε οριακά επίπεδα ύπαρξης, κάποιες χρονιές. Τώρα πες μου. Τι στάση θα είχαν οι οπαδοί της; Με το χέρι στην καρδιά απάντησε.
Θα σου πω εγώ. Μια πόλη, δυο κόσμοι. Η επιλογή του πού, σε ποιον, ανήκεις πάντα θα είναι δική σου!
Ο σωστός δρόμος
Το βράδυ μπαίνουν σε χορτάρι και παρκέ, παράλληλα, οι δύο ομάδες μας. Ο μπασκετικός και ο ποδοσφαιρικός Άρης, στις εσχατιές της Ευρώπης και στο σπίτι του, αντίστοιχα. Τόσο μακριά και τόσο κοντά, σημειολογικά. Μονό το μπασκετικό νοκ άουτ παιχνίδι. Εμπιστοσύνη έχω, έχουμε θεωρώ. Όχι σιγουριά για το αποτέλεσμα. Αυτό δεν υπάρχει στον αθλητισμό. Βεβαιότητα, όμως, για την προσπάθεια, το πλάνο που θα υπηρετήσουν προπονητές και παίχτες. Μεγαλύτερη βεβαιότητα και σιγουριά για κάποιους, πιστούς, αθεράπευτους, που θα χοροπηδάνε σε κάποια γωνιά της κερκίδας. Η ελπίδα σου, ρε Άρη!
Της κερκίδας τα παιδιά θα βρίσκονται και στο Κλεάνθης Βικελίδης. Διαβάζω αυτά τα “Χαριλάου απ’ τα παλιά” και δεν τα μπορώ, στην ηλικία που έχω. Δεν θέλω παλιά, ούτε καινούργια. Δεν έχω να αποδείξω, αυτό έγινε πολλές φορές. Εντός, εκτός και επί τα αυτά! Τελικοί, Εθνικές οδοί, σημαντικά ματς αλλά και “ασήμαντα”. Ήμουν, ήμασταν, παντού. Ήρθε η ώρα της ομάδας. Αυτής που, δείχνει, να γνωρίζει ξανά τον τρόπο, που εμπιστεύεται το πλάνο, το ακολουθεί, που δεν τα παρατάει, που εμφανίζει την χαμένη προσωπικότητα. Ο ανάποδος δρόμος απ’ όσα έγιναν ως τώρα. Αυτός είναι ο σωστός. Το (βάλε) γκολ, μπροστά! Το ακόμα πιο σημαντικό, το μηδέν πίσω. Εσύ προχωράς, τώρα. Εμείς, πάντα, κοντά. Να “γίνει η δουλειά”. Τα υπόλοιπα γνωστά, αφού βραχνιασμένοι γεννηθήκαμε, για τον Άρη!
Ο στόχος, η επίτευξη αυτού, κάτι που δεν είναι αυτονόητο, θέλει κόπο. Η ελάχιστη κατάκτηση, η πρώτη, είναι η παρουσία. Για να διεκδικείς πρέπει “να βρίσκεσαι εκεί”. Για να δημιουργείς το όραμα που έλειψε από γενιές και γενιές. “Να είσαι”, πρώτα. Στην πράξη και όχι στα λόγια.
Αντί επιλόγου
Για τα υπόλοιπα, έδρες, εισιτήρια, προετοιμασία, σκέψεις, απόψεις και αγωνιστικά σχέδια, έχουμε καιρό. Προηγείται το σήμερα, του αύριο. Και σήμερα θέλουμε την πρόκριση και μακριά και κοντά.
“Παίξε για μας. Που δεν σ’ αφήσαμε. Ποτέ…”!
Τετάρτη, 6 Μαρτίου 2024
“ο Χιούι”
