Σαν σήμερα, 21 Μαϊου 2005, πριν από 15 ακριβώς χρόνια γράφτηκε μία ακόμα “χρυσή σελίδα” στην ιστορία του λαού του Άρη σε μία… “μαύρη”, όμως, για τον σύλλογο περίοδο…
Μόνο που αυτή η “χρυσή σελίδα” δεν υπογράφτηκε στον αγωνιστικό χώρο όπως τόσες και τόσες άλλες, αλλά στους δρόμους και στις κερκίδες, εκεί όπου χιλιάδες του λαού του Άρη, που μόλις πριν από λίγες μέρες γινόντουσαν μάρτυρες του δεύτερου υποβιβασμού, συγκλόνιζαν με την παρουσία τους την ποδοσφαιρική -και όχι μόνο- Ελλάδα…
Το παιχνίδι με τον Ηρακλή προ λίγων ημερών (15/5/2015) είχε διακοπεί οριστικά, ο Άρης είχε ήδη τιμωρηθεί με αφαίρεση βαθμών με την “ταφόπλακα” να μπαίνει οριστικά και ο εφιάλτης Β΄Εθνικής να “ζωντανεύει” ξανά στα μάτια όλων των Αρειανών. Στο περιθώριο όλων αυτών, υπήρχε και ένα τελικός μπροστά τους, στην μακρινή Πάτρα…
Οποιοσδήποτε άλλος φίλαθλος λαός στην Ελλάδα, ίσως… σήκωνε τα χέρια ψηλά, αδύναμος να αντιδράσει, να σηκώσει το ανάστημα του και θα “πνιγόταν” στην πίκρα του, αφήνοντας στην άκρη έναν τελικό απέναντι σε μία ομάδα αγωνιστικά ποιοτικότερη με τις ελπίδες για νίκη να είναι μηδαμινές.
Ο κόσμος του Άρη ταξίδεψε απ΄όλη την Ελλάδα για να βρεθεί στο πλευρό του “θεού του πολέμου” και να πανηγυρίσει μαζί του ενδεχομένως ένα τίτλο. Ήξερε εξ΄αρχής πόσο δύσκολο θα ήταν. Ήταν εκεί για να δώσει το δικό του μήνυμα! Μήνυμα αιώνιας πίστης και… επανάστασης που θα ξεκινούσε από εκείνη την μέρα…
Τι κι αν οδηγήθηκαν στο… στόμα του λύκου χάρις στον τραγικό προγραμματισμό της ανύπαρκτης ελληνικής αστυνομίας, τι κι αν χλευάστηκαν εκείνη την μέρα από τους αιώνια ευνοημένους του ελληνικού ποδοσφαίρου, έδωσαν την δική τους “μάχη” στην κερκίδα και όπως πάντα βγήκαν νικητές!
Το “Άρη θυμήσου, μια ζωή μαζί σου!!!” που δόνησε το Παμπελοπονησιακό στάδιο και βγήκε από τα χείλη 5.500 και πλέον οπαδών του Άρη λεπτά πριν ολοκληρωθεί το παιχνίδι και με το σκορ στο 2-0 (3-0 τελικό) υπέρ του Ολυμπιακού ήταν το πιο ουσιαστικό και αγνό, από ένα λαό που έχει πικραθεί αλλά αντέχει όσο κανείς άλλος!
