Το ανάθεμα είναι από τα πιο εύκολα πράγματα στην ζωή. Ειδικά στις δύσκολες στιγμές. Ακόμα ειδικότερα, σε οτιδήποτε έχει να κάνει με πράγματα που είσαι παθολογικά ερωτευμένος, ένα από τα οποία είναι το ποδόσφαιρο και φυσικά ο Άρης.
Απ’ την μέρα της ευκαιρίας του Καμάτσο στο Ισραήλ μέχρι αυτήν του Γκρέι στην Λιβαδειά, μεσολάβησαν σκάρτοι 5 μήνες. Πάνω κάτω, 150 ημέρες. Κι όμως, βρέθηκε τρόπος να μην κερδηθεί, ένα ισχυρό δικαίωμα για την ρεβάνς τότε, το παιχνίδι και οι 3 βαθμοί την Τετάρτη το μεσημέρι. Αδιανόητα μεγαλύτερη ευκαιρία η πιο πρόσφατη…
Τι έβαλε ρε μ#€@κα;
Αν μπορούσες να περιγράψεις το Χ της Λιβαδειάς με δύο φράσεις, η μία θα ήταν αυτή, της επικεφαλίδας της παραγράφου. Η ψυχολογία, η δουλειά που εξελίσσεται σε ικανότητα, η αυτοπεποίθηση που απέκτησε, μέσω αυτής, το παιδί αυτό από την Ονδούρα, περί Λουίς Πάλμα ο λόγος, αν έγινε κατανοητό στον αγώνα κυπέλλου, επισφραγίστηκε με το απίστευτης ποιότητας χτύπημα στο γήπεδο της Βοιωτίας. Ήξερε πώς, είχε την σιγουριά, δοκίμασε, πέτυχε.
Και εκεί που, για μεγάλο χρονικό διάστημα ψάχναμε τα γκολ μέσω των “στημένων” και το ξεκλείδωμα που αυτά δίνουν, καλούμαστε να τραβάμε τα μαλλιά μας για τα άχαστα που χάνονται σε κανονική ροή…
Τι έχασε ρε μ#€@κα;
Αυτή είναι η δεύτερη φράση που κλείνει, τραγικά, τους χαμένους βαθμούς. Μία ισοπαλία που, πονάει με τα όσα προέκυψαν στο γήπεδο και που σε πήγε πίσω ξανά, στο επίπεδο να καλείσαι να βρεις αλλού αυτά που έχασες εδώ. Μεγάλη η κουβέντα για το ότι, όταν ζητάς να πρωταγωνιστείς και να κυνηγάς υψηλούς στόχους, οφείλεις να κερδίζεις, εντός και εκτός έδρας, τέτοιους αντιπάλους.
Ακόμα μεγαλύτερη η νοοτροπία των πρώτων ημιχρόνων. Θα ήθελα να είχα γράψει δύο κουβέντες μετά το παιχνίδι του κυπέλλου, την νίκη στον ίδιο αγωνιστικό χώρο. Παιχνίδι που είδαμε παρέα με κάτι καλά φιλαράκια και πετσιά Αρειανάκια, κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Τότε, θα είχε μεγαλύτερη αξία η επισήμανση πως ο Άρης μπήκε αφ’υψηλού, με την “το έχουμε το ματς” νοοτροπία. Αυτή ακριβώς η προσέγγιση σε βάζει σε μπελάδες. Αυτή την κριτική, θεωρώ ότι, την κάνεις μετά από θετικά αποτελέσματα, από νίκες και όχι τώρα, στην στραβή. Τότε επισημαίνεις. Αυτό, δυστυχώς δεν φάνηκε να γίνεται εντός των αποδυτηρίων και το φαινόμενο επαναλήφθηκε στο παιχνίδι του πρωταθλήματος. Δυστυχώς. Δεν έχεις την πολυτέλεια να βρίσκεσαι να κυνηγάς τέτοια παιχνίδια συνέχεια. Ο λόγος, προφανής.
Τα καπρίτσια της μπάλας
Ο Όσιμ, κάποτε, την χαρακτήρισε “πόρνη”. Είχε απόλυτο δίκιο. Αυτή, η μπάλα, θα σε φτιάξει ή θα σε χαλάσει, ανάλογα με τα γούστα της. Τουλάχιστον τρεις μεγάλες ευκαιρίες, μάτι, μαρς, πείτε τις όπως θέλετε, σε περίπου 30′, μετά το εξήντα λεπτό. Κατά σειρά, η κεφαλιά του Ματέο, ούτε δύο λεπτά μετά την ισοφάριση και οι δύο τεράστιες ευκαιρίες του Γκρέι, του σέντερ φορ.
Προηγήθηκε μία από αυτές που δεν τις θυμάσαι εύκολα, αφού ο εγκέφαλος συρρικνώθηκε και βγάζει καπνούς, στην προσπάθειά του να ισορροπήσει. Ήταν η κοντινή κεφαλιά του Εμπαγκατά στο 1ο ημίχρονο και άλλη μία του Γκρέι, με κόντρα του αμυντικού, ξανά στα πρώτα 45 λεπτά. Η μπάλα θα συνεχίσει, σε όλου του κόσμου τα γήπεδα, να κάνει τα καπρίτσια της. Είναι δεδομένο. Αλλού θα μπαίνει, αλλού θα γκελάρει, θα κάνει “τσαφ” σε σώματα, σε κεφάλια, σε… τάπες. Δεν είμαστε ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία ομάδα της Γης που θα υποστεί το τίμημα αυτό.
Η πίστη στον εαυτό σου
Θα μπορούσε να ανοίξει η κουβέντα. Να μπει στο κάδρο ο προπονητής, το Χ ή το Ψ σύστημα, οι μη αλλαγές, τα πρόσωπα και πολλά ακόμα. Θεωρώ λάθος να γίνεται κάτι τέτοιο, το εύκολο, μετά το ανάποδο αποτέλεσμα. Θεωρώ το ανάθεμα σε “εύκολους στόχους” επίσης κάτι λάθος και σίγουρα κάτι που δεν με εκφράζει.
Εμπιστεύομαι, ως παρατηρητής και οπαδός του Άρη, τον τρόπο που διεκδικεί πράγματα, εδώ και χρόνια. Με τα σωστά και τα λάθη που γίνονται. Ενισχύω την εμπιστοσύνη μου, αρκεί να συμβούν αυτά που θα “τραβήξουν” το σύνολο προς τα επάνω, αρχής γενομένης από την πίστη της ίδιας της ομάδας, του συνόλου, στον εαυτό του. Δηλαδή, στην πράξη, η επί 90+ λεπτά, συγκέντρωση, η αλλαγή νοοτροπίας σε κομμάτια του αγώνα, η εκμετάλλευση των ευκαιριών που θα την θέσουν στο βαθμολογικό επίπεδο που της αξίζει. Γιατί, ειδικά, ο Άρης του τελευταίου 35λέπτου είναι για μεγάλα πράγματα και δεν του αξίζει να αδικεί τον εαυτό του, ειδικά με τέτοιο τρόπο.
Παρασκευή, 23 Δεκεμβρίου 2022
“ο Χιούι”
