Για όσα συνέβησαν την 7η Μαϊου στο Αλεξάνδρειο τα είπαν όλα οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, κυρίως ο άνθρωπος για τον οποίο και πάλι δάκρυσαν χιλιάδες, αλλά από χαρά και νοσταλγία που τον είδαν ξανά στον… τόπο του εγκλήματος. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας – αφού ζητήσω συγνώμη για τον ενικό – όσα έζησα στο Λονδίνο για τον ίδιο άνθρωπο, για το μεγαλείου του, αλλά και του Άρη, που – ναι, ακόμα… – παραμένει εκεί που πάντα ήταν στην Ευρώπη.
Είδα τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους το βράδυ της Πέμπτης να μιλάει με πολύ χαλαρό στιλ στους δημοσιογράφους πριν τον αγώνα της Μπαρτσελόνα με την Ρεάλ για το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα. Ο Σάρας έχει κερδίσει την Ευρωλίγκα με τρεις διαφορετικές ομάδες (Μακάμπι, Μπαρτσελόνα, Παναθηναϊκός), θα γίνει θρύλος όταν αποσυρθεί. Όταν του έγινε η ερώτηση για τον άνθρωπο αυτό, άλλαξε μορφή το πρόσωπό του. Σοβάρεψε. Και είπε πράγματα μέσα από την καρδιά του, είπε πράγματα που βίωσε στην τετραχρονη παρουσία του στην Ελλάδα.
Λίγα μέτρα πιο πέρα από τον Σάρας, ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο, το “τοτέμ” της Μπαρτσελόνα μιλούσε με θαυμασμό για τον ίδιο άνθρωπο μετά από ερώτηση που δέχτηκε.
Είδα τον Άρβιντας Σαμπόνις στην είσοδο της O2 Arena και είχα την τύχη να του σφίξω το χέρι. Τον ρώτησα για τον ίδιο άνθρωπο. Βλοσυρός και απόμακρος, με καμία διάθεση για κουβέντα, κοντοστάθηκε, ολόκληρο “θαύμα της φύσης”, και μου μίλησε για εκείνον, χαμογελώντας.
Είδα τον Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο να είναι σχεδόν κοιμισμένος στο ημίχρονο του μικρού τελικού (ΤΣΣΚΑ – Μπαρτσελόνα), να τον καλώ για να μου μιλήσει για εκείνον και να φοράει ένα μεγάλο χαμόγελο, παρότι χρειάστηκε να κατέβει από την κερκίδα των επίσημων.
Είδα τον Αντρές Χιμένεθ να αφήνει την θέση του ως σχολιαστής σε κάποιο ισπανικό μέσο λίγο πριν ξεκινήσει το ματς της Μπάρτσα και να μιλάει με θαυμασμό και νοσταλγία για τον ίδιο άνθρωπο.
Είδα τον Αλμπέρτο Ερέρος, τεχνικό διευθυντή της Ρεάλ σήμερα, να αποφεύγει σαν το διάολο το λιβάνι τους Ισπανούς δημοσιογράφους την παραμονή του “El Clasico”, αλλά μόλις τον πλησίασα και του είπε ότι θα μιλήσει για τον ίδιο άνθρωπο, μίλησε στα… ελληνικά γι’ αυτόν!
Είδα Έλληνες συναδέλφους που καλύπτουν το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού να αφήνουν την δουλειά τους και να ρωτούν για την γιορτή που έγινε προς τιμήν του, να μάθουν λεπτομέρειες, να πληροφορηθούν όσα δεν έδειξαν οι κάμερες, να ήταν στενοχωρημένοι ορισμένοι από αυτούς (οι πιο μεγάλοι σε ηλικία) που δεν κατάφεραν να ήταν εκεί…
Είδα μέσα από το διαδίκτυο 14-15 μπλουζάκια του “Gangster” να τα φορούν οι πρωταθλητές Ελλάδας, έφηβοι του Άρη και παρότι δεν τον πρόλαβαν, ξέρουν. Είδαν κι άλλοι εκεί στο Λονδίνο αυτές τις φωτογραφίες και συγκινήθηκαν…
Σκέφτηκα πως αυτός ο άνθρωπος άξιζε να πάρει (τουλάχιστον) μια Ευρωλίγκα. Η δεύτερη σκέψη μου, όμως, ήταν σωστότερη. Όσες “Ευρωλίγκες” έχει πάρει αυτός, δεν έχει πάρει ουδείς άλλος Έλληνας αθλητής. Φάνηκε στα δάκρυα όλων αυτών που είδαν από κοντά τι συνέβη την 7η Μαϊου…
ΥΓ: Αν υπάρχει θεός του μπάσκετ, τότε χρωστάει μια Ευρωλίγκα σε αυτήν την ομάδα με τα κιτρινόμαυρα. Δεν ξέρω πότε, δεν ξέρω με ποιους (εκτός από… έναν), δεν ξέρω πώς, αλλά νομοτελειακά θα γίνει κάποια στιγμή. Δεν είναι ουτοπικό. Δεν ήταν ουτοπικό όταν αυτή η ομάδα ένωσε έναν ολόκληρο λαό, δεν είναι ούτε τώρα.
