Ο Άρης έπεσε πάνω στον… τοίχο που έστησε ο Ατρόμητος του Σάββα Παντελίδη, χωρίς να καταφέρει να βρει πολλές λύσεις απέναντι σε μια ποδοσφαιρική φιλοσοφία που ξέρει καλά ο πρώην τεχνικός των κιτρινόμαυρων, αλλά -μια που το έφερε και η κουβέντα- δυστυχώς την… ξέχασε στην Θεσσαλονίκη στο μακρινό Μόλντε, το περασμένο καλοκαίρι και ίσως η φετινή ιστορία να είχε άλλη διαδρομή για όλους…
Ο Άρης δεν αποκλείστηκε το παγωμένο βράδυ της Πέμπτης από τον Ατρόμητο, κλώτσησε όμως μια καλή ευκαιρία να αποκτήσει σοβαρό προβάδισμα σε μια βδομάδα στο Περιστέρι, όπου θα κληθεί να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς του.
Ξεκάθαρα, η κιτρινόμαυρη ομάδα (ελέω και της ύποπτης ιστορίας με το μπαν των μεταγραφών) παίζει κάθε παιχνίδι στα όρια της, στα κόκκινα, σχεδόν με τους ίδιους παίκτες, γεγονός που μοιραία μειώνει την ενέργεια και την φρεσκάδα. Το ομολόγησε χθες και ο Μίχαελ Ένινγκ.
Απέναντι στην μαζική και πολυπρόσωπη αμυντική φιλοσοφία που παρέταξε ο Ατρόμητος, ο Άρης είχε φέτος ίσως τις λιγότερες τελικές, για πρώτη φορά σε ελληνική διοργάνωση δεν σκόραρε στο Κλεάνθης Βικελίδης και για δεύτερη από το ξεκίνημα της σεζόν, μια και η πρώτη ήταν στην “πρεμιέρα” κόντρα στην ΑΕ Λεμεσού για το Europa League.
Παρά την μέτρια εικόνα του ο Άρης, αποτυπώθηκε στο χορτάρι η… ιστορική έκφραση: δοκάρι και μέσα όλα καλά, δοκάρι και έξω, καταστροφή. Δεν έχασε όμως, τα πάντα χθες ο Άρης, δεν κέρδισε βέβαια και κάτι πέρα, από το γεγονός ότι το τελικό 0-0 καταγράφει μια πραγματικότητα: ο Άρης θα βγει νοκ άουτ από το κύπελλο μόνο αν χάσει από αυτόν τον Ατρόμητο (ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω έχει να σκοράρει σε έξι συνεχόμενα ματς, τέσσερα στο πρωτάθλημα και δυο στο κύπελλο), ενώ προκρίνεται με όλες τις ισοπαλίες με γκολ και μένει “ζωντανός” ακόμη και στην ρώσικη ρουλέτα ενός 0-0 στην ρεβάνς. Και σε μια ρεβάνς όπου η λογική λέει ότι ο Ατρόμητος θα παίξει σχετικά πιο ανοιχτά για να αναζητήσει το γκολ, μια και περνάει μόνο με νίκη.
Στα ειδικότερα, για πρώτη φορά φέτος είχε τον παίκτη-βαρόμετρό του (Σάσα) στην πιο μέτρια μέρα του από τότε που ήρθε στον Άρη, τον πασπαρτού Ροζ σε χαμηλές πτήσεις, χωρίς καθαρό μυαλό και με πολλά λάθη, τον Λάρσον εκτός αγώνα και τον Ένινγκ να μην τολμάει να κάνει αυτό που φαινόταν επιβεβλημένο: να δώσει νωρίτερα ύψος και όγκο στην επίθεσή του με την συμμετοχή του Ντουρμισάι και περισσότερη φρεσκάδα με τις λύσεις Μαρτίνες, Τόνσο μεσοεπιθετικά.
Μέσα σε όλα αυτά, ήρθε και το διαιτητικό “τρίγωνο των Βερμούδων” (Βάτσιος, Δημόπουλος, Σκουλάς), να βάλει το… χεράκι του. Σε όλο το πρώτο μέρος το… στραγάλι επέτρεψε το σκληρό παιχνίδι των φιλοξενούμενων, βγάζοντας την πρώτη κίτρινη στο 44′ και δίνοντας δικαίωμα στον Ατρόμητο να αποκτήσει πλεονέκτημα απέναντι στον Άρη, στο 50′ αρνήθηκε πέναλτι και δεύτερη κίτρινη κάρτα στον Κατράνη και γενικά απέδειξε σε όλο το ματς, γιατί η ελληνική διαιτησία είναι απαξιωμένη.
Ο Άρης έχει μπροστά του πλέον το πιο μακρινό και δύσκολο ταξίδι του πρωταθλήματος στην Τρίπολη, μέσα σε 2,5 μέρες και καλείται να βρει τα αγωνιστικά και ψυχικά αποθέματα για να διαχειριστεί τον αγώνα με τον Αστέρα, αλλά πάντα έχοντας στο μυαλό, ότι το ματς στο Περιστέρι είναι “χωρίς αύριο”.
Ο στόχος του κυπέλλου παραμένει ζωντανός. Χρειάζεται όμως θετική ενέργεια και ψυχραιμία από όλους μέσα και γύρω από την ομάδα, προκειμένου τα “θέλω” ενός ολόκληρου συλλόγου να βρουν τρόπο ώστε να γίνουν “μπορώ”.
ΥΓ: Καμία συζήτηση για το πόσο κόσμος πήγε, πόσος θα έπρεπε να πάει ή αν ήταν τσουχτερό (που ήταν…) το εισιτήριο με τον Ατρόμητο σε καθημερινή μέρα δεν βοηθάει κανέναν στην παρούσα φάση. Η προσήλωση στον στόχο είναι μονόδρομος. Με στήριξη, υπομονή και ενότητα.
