Η νοσταλγία,αυτό το περίεργο συναίσθημα, είναι η αγάπη και η λαχτάρα για όλα όσα σβήσανε και που είναι σίγουρο ότι δεν μπορούν να ξαναγυρίσουν πίσω.Λένε πολλοί ότι είναι παρακμιακό συναίσθημα, άλλους όμως είναι “φάρμακο” ψυχής…
Θυμάται και νοσταλγεί ο Αθανάσιος Χατζηαθανασίου (σκίτσο: Bαγγέλης Ιωαννίδης):
Κυριακή μεσημέρι,μετά το τραπέζι, αφού έχεις περάσει από την πλατεία, το καφενείο,το σφαιριστήριο, το πρόγραμμα λέει γήπεδο,το “ναό της Θεάς μπάλας”. Με τα πόδια ή με το αστικό,σπανίως με το αμάξι,οι δρόμοι σιγά-σιγά πλημμυρίζουν, γεμίζουν,φωνές,χαμόγελα,συνθήματα πριν το ματς,πειράγματα,στρίμωγμα στο κισέ,ψάξιμο στη “μαύρη” αν τέλειωσαν τα μαγικά χαρτάκια και πρέπει να σκαρφιστείς τρόπο για να μπεις μέσα…
Απαραίτητο το κινέζικο καπελάκι για τη Θύρα 2 όπου χτυπούσε και …χτυπάει ακόμα ενοχλητικός ο ήλιος. Καθισματάκι-φελιζόλ που στο τέλος του ματς μπορεί να το ΄χες λιώσει από τα νεύρα σου ή λίγο πριν τη λήξη να το πετούσες στον ουρανό,ιδίως αν η ομάδα κέρδιζε.
Περιμετρικά του αγωνιστικού χώρου οι ανάπηροι με τα ειδικά αμαξάκια τους ήταν για ενενήντα λεπτά οι “τυχεροί”γιατί ήταν μέσα στο γήπεδο,δίπλα στης “Κυριακής τους ήρωες”.
Απαραίτητα μαζί σου έπρεπε να έχεις τρανζιστοράκι για τα αποτελέσματα του ΠΡΟ-ΠΟ και την παρακολούθηση των άλλων αγώνων.
Σπόρια, τίγκα στο αλάτι για τα νευράκια,και βέβαια τσιγάρα,πολλά τσιγάρα,το ένα πίσω από το άλλο.
Και από τα μεγάφωνα να παίζει :”Όταν διψάμε,τρυπάμε μια “φλώρινα”,τρυπάμε μια φώρινα να τρέξει χυμός”.
Η είσοδος της ομάδας….Χρηστίδης, Ναλμπάντης,Πάλλας, Γούναρης, Αλεξιάδης, Παπαιωάννου, Κεραμιδάς… Αργότερα…. Φοιρός,Παντζιαράς,Κούης,Βένος,Όλε,Μπαλλής,Ζήνδρος,Δράμπης…Παίκτες γνωστοί,παιδιά της γειτονιάς και της αλάνας,αγαπημένοι”ήρωες” και “είδωλα” για τους φιλάθλους.
Προτού επιβληθεί η από κοινού είσοδος των δύο ομάδων στον αγωνιστικό χώρο, κάθε ομάδα εισερχόταν μόνη της στο γήπεδο.
Πρώτα εμφανίζεται ενώπιον των φιλάθλων η φιλοξενούμενη ομάδα και κατόπιν οι γηπεδούχοι.
Η είσοδος γινόταν από τα πλάγια του γηπέδου προς τη σέντρα ή από την καταπακτή ή από την εστία προς τη σέντρα.
Είναι η στιγμή, που οι φίλαθλοι δίνουν το πολύ μεγάλο χειροκρότημα και βγάζουν την πρώτη φωνή για να παροτρύνουν τους παίκτες.
Οι κερκίδες κατάμεστες, όχι στα λόγια,αλλά κυριολεκτικά,να μην υπάρχει κανένα ελεύθερο σημείο, να μην πέφτει ούτε καρφίτσα.Φίλαθλοι στριμωγμένοι στα τσιμέντα,στα κάγκελα στις σκάλες,χωρίς κενά μεταξύ τους,πιθανόν δίπλα με κάποιον “αντίπαλο” φίλο,γείτονα ή γνωστό.Με πολλή καζούρα,ευφάνταστα και πιπεράτα συνθήματα και ίσως και καμιά ψιλή,όταν άναβαν τα αίματα.
Ακριβώς στη σέντρα,ο αρειανός περιστεράς,με τελετουργικό θαρρείς τρόπο έκανε την απελευθέρωση των περιστεριών,προμήνυμα της νίκης της ομάδας μας.Η αγαπημένη αυτή συνήθεια έμεινε για πολλά χρόνια στο Χαριλάου,μέχρι σχεδόν και το 1990 και κατά καιρούς έχει αναβιώσει από νεώτερους «περιστεράδες».
Τα θρυλικά κουκλάκια του Σαράφου, φίλαθλοι με σομπρέρο και μεξικάνικο στύλ επηρεασμένοι από τα μουντιάλ, κασκόλ, σημαίες,χαρτάκια και καπελάκια ΑΡΗΣ, ήταν τα απαραίτητα αξεσουάρ στη θύρα 1, όπου έκαναν κερκίδα οι Ιερολοχίτες.
Το θρυλικό ρολόι της παλιάς θύρας 2 στην οδό Παπαναστασίου.Γύρω από αυτό το ρολόι κρύβονται δεκάδες νοσταλγικές ιστορίες.
Μία από αυτές ήθελε κάποιους να γυρίζουν τους δείκτες στα τελευταία λεπτά, όταν η ομάδα μας έχανε, για να ξεγελάσουν τάχα το διαιτητή, ο οποίος βεβαίως είχε δικό του χρονόμετρο…Σε αρκετά βέβαια παιχνίδι ήταν χαλασμένο και δεν λειτουργούσε.
Απέναντι το σκέπαστρο του Καμπάνη,πρόσθετε μια εγγλέζικη πινελιά στο γήπεδο,σε προφύλασσε από τον αέρα και την ήσυχη βροχή,έπρεπε όμως να είσαι τυχερός μη πέσεις πίσω από τις μεγάλες τσιμεντένιες κολώνες.Στο κέντρο της κερκίδας των επισήμων ήταν τοποθετημένα τα λίγα πολύχρωμα καρεκλάκια για τα ελάχιστα εισιτήρια διαρκείας.Στη γραμμή δίπλα στα κάγκελα με το μικρόφωνο στο χέρι ο Γιάννης Λογοθέτης να δίνει ρεσιτάλ,περιγράφοντας τον αγώνα: «Aγαπητοί ακροατές και ακροάτριες, από το γήπεδο Χαριλάου Θεσσαλονίκης καλησπέρα σας…».
Ο αγώνας τέλειωνε με νίκη ή ήττα,με “θρίαμβο ή ντροπή”,με γκολάρες,πέναλτι και αμφισβητούμενες φάσεις,τροφή για σχόλια και αναλύσεις όχι μόνο πια στις εφημερίδες της Δευτέρας που κάλυπταν με μεγάλα ρεπορτάζ τα ματς αλλά και στην τηλεόραση, που είχε μπει δυναμικά στο πιο δημοφιλές λαϊκό θέαμα.Η “αθλητική Κυριακή” έμελλε να γίνει η πιο αγαπημένη και η μακροβιότερη εκπομπή της τηλεόρασης.
