Ο Χρήστος Γαλιλαίας είναι μουσικός παγκόσμιας κλάσης και φωτογραφήθηκε με το βιολί του στον χώρο που λατρεύει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το θρυλικό Παλέ, το Nick Galis Hall πλέον.
Το αφιέρωμα στον Γαλιλαία έγινε από την εφημερίδα “Metrosport”:
Στις φημισμένες αίθουσες συναυλιών και κονσέρτων, κυριαρχεί η ευαίσθητη ψυχή του μουσικού. Η καλλιτεχνική πλευρά ενός ανθρώπου που απολαμβάνει την καταξίωση και συμπεριλαμβάνεται στους καλύτερους βιολιστές σε παγκόσμιο επίπεδο. Στις κερκίδες του Nick Galis Hall, εξωτερικεύει μια διαφορετική πλευρά του εαυτού του, καθοδηγούμενος από τα άλλα δύο πάθη της ζωής του. Τον Άρη και το μπάσκετ.
Για να μην παρεξηγηθούμε, οι αντιδράσεις του Χρήστου Γαλιλαία δεν στοιχειοθετούν την άποψη περί «διχασμένης προσωπικότητας», αποτελεί όμως τη προσωποποίηση ενός ανθρώπου που ζει αυτό που λατρεύει με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Εδώ και δύο χρόνια, είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΚΑΕ Άρης, πλέον κατέχει θέση αντιπροέδρου, επιδιώκοντας τον συνδυασμό παρουσίας του σε δύο (πραγματικά) διαφορετικούς κόσμων. Ο καλλιτεχνικός, ιδιαίτερος και συναισθηματικός κόσμος της μουσικής και από την άλλη, η οπαδική κουλτούρα που χαρακτηρίζει τον ελληνικό αθλητισμό. «Κάθε περιβάλλον απαιτεί τον κατάλληλο τρόπο διαχείρισης. Το κοινό και αδιαπραγμάτευτο κοινό στοιχείο μεταξύ της μουσικής και του αθλητισμού, είναι το συναίσθημα», μας είπε.
Στα χνάρια του πατέρα του
Η συνάντηση έγινε στον χώρο όπου περνάει τις συντριπτικές ώρες της ημέρας του, σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Μαζί του «κουβαλούσε» και τους τρεις έρωτες της ζωής του. Φορούσε τη φανέλα του Άρη, στο ένα χέρι βαστούσε μια μπάλα του μπάσκετ και στο άλλο, το αμύθητης αξίας βιολί του. Η δημοσιογραφική περιέργεια λίγο έλειψε να μας… σωριάσει στο παρκέ του Nick Galis Hall. Το συγκεκριμένο όργανο τέχνης (σ. σ. επί της ουσίας πρόκειται για έργο τέχνης) φιλοτεχνήθηκε το 1705 σε έναν από τους διασημότερους μουσικούς οίκους, στον Guarnerius. Πρόκειται για το… αντίπαλο δέος του αντίστοιχου οίκου «Stradivari».
Η αξία του συγκεκριμένου έργου τέχνης ξεπερνάει τα δύο εκατομμύρια ευρώ. «Το απέκτησα το 1998 σε οίκο δημοπρασίας, έναντι 600.000 αγγλικών λιρών», μας είπε. Η επιλογή της μουσικής ήταν επιβεβλημένη, λόγω οικογενειακής παράδοσης. «Ο πατέρας μου Κοσμάς υπήρξε επίσης μουσικός παγκόσμιας εμβέλειας. Είχε χαρακτηριστεί το παιδί θαύμα. Δεν ακολούθησε πανεπιστημιακή καριέρα, αλλά ίδρυσε το μουσικό τμήμα του πανεπιστημίου ‘Μακεδονίας’», είπε.
Ο Χρήστος Γαλιλαίας βρίσκεται μεταξύ δύο ηπείρων. Όλες τις εποχές του χρόνου, πλην του καλοκαιριού, βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες και πιο συγκεκριμένα στο πανεπιστήμιο της Ατλάντα, καθώς είναι αναπληρωτής καθηγητής μουσικής. Παράλληλα, είναι πρόεδρος του τμήματος εγχόρδων.
Η συνάντηση με τον θρυλικό Αλκέτα
Παραδίδοντας εαυτόν στις υπηρεσίες του Άρη, συμβιβάζεται και με την απώλεια χρημάτων. Το καλοκαίρι πραγματοποιούνται πολλές συναυλίες, αλλά ο ίδιος είναι απασχολημένος. Συνολικά, έχει βρεθεί σε 42 χώρες για επαγγελματικούς λόγους, θεωρεί ιδιαίτερη τη στιγμή της παρουσίας του στην αίθουσα «Ferrain» της Βιέννης, μαζί με τον Δημήτρη Σγούρο. «Η συνεργασία μου μαζί του ήταν ορόσημο στη καριέρα μου», είπε με περηφάνια. Η πιο απίθανη ιστορία συνέβη τον Ιούλιο του 2002. Το πρόγραμμα περιλάμβανε συναυλία στο KennedyCenter της Ουάσινγκτον.
«Στη διάρκεια της συναυλίας, υπάρχουν στιγμές που κοιτάς στις πρώτες θέσεις. Κάποια στιγμή είδα μια γνώριμη φυσιογνωμία, νόμισα ότι δεν έβλεπα καλά λόγω της έντασης. Μετά τη συναυλία, διαπίστωσα ότι είχα δει καλά. Ήταν ο Αλκέτας Παναγούλιας. Με συνεχάρη, του απάντησα ‘μεγάλη μου τιμή’ και τον ρώτησα… ‘τι θα γίνει με την Αρειανάρα μας’. Ο Αλκέτας σάστισε, δεν γνώριζε. Μετά είδε ότι οι τρίχες του δοξαριού του βιολιού είναι κιτρινόμαυρες και αντιλήφθηκε με ποιον μιλούσε», περιέγραψε. Οι πιο δύσκολες… αποστολές είναι στη Λατινική και Κεντρική Αμερική. «Απαγορεύεται να κάνεις βήμα δίχως τους ανθρώπους της security», είπε.
Aris Piano Quartet
Στο πανεπιστήμιο δεν υπάρχει dresscode. Συνηθίζει να φοράει τις μπλούζες του Άρη, προκαλώντας τη περιέργεια των φοιτητών του. «Με ρωτούν πολλές φορές, πώς είναι δυνατόν να συνδυάζονται αυτοί οι διαφορετικοί χώροι. Ευτυχώς, ξέρουν πολύ λιγότερα απ’ όσα συμβαίνουν στον ελληνικό αθλητισμό. Στην Ατλάντα δημιούργησα και το ArisPianoQuartet. Όταν με ρώτησαν γιατί το ονόμασα ‘Άρης’, τους απάντησα ότι είναι η ομάδα μου, αλλά και ο θεός του πολέμου κατά την ελληνική μυθολογία. Στα λατινικά, ο Άρης λέγεται ‘Mars’», είπε.
Βέβαια, άπαντες στο πανεπιστήμιο γνωρίζουν το πάθος του για τον Άρη. «Πριν από κάποια χρόνια, η κοσμήτορας του πανεπιστημίου είχε πάει στην Αθήνα. Όπως συνηθίζεται, επισκέφθηκε το Μοναστηράκι και είδε μια σημαία του Άρη. Με θυμήθηκε, την αγόρασε και μου την έκανε δώρο. Αυτή η σημαία βρίσκεται στον τοίχο, πίσω από το γραφείο μου στο Πανεπιστήμιο». Το παράπονό του σχετίζεται με τις ελάχιστες ευκαιρίες που έχει για να παρακολουθήσει τον Άρη. «Αλλάζω και τις ώρες των μαθημάτων για να δω τους αγώνες. Το κακό είναι ότι το συνδρομητικό κανάλι δεν δείχνει όλα τα παιχνίδια. Για τους Αρειανούς που ζουν στο εξωτερικό, αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Ας είναι καλά ο Κώστας ο Μάμαλης που μου στέλνει τα dvd των αγώνων», συμπλήρωσε.
«Να γίνουμε όπως παλιά»
Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τη κατάσταση στον Άρη, προ διετίας αποδέχθηκε τη πρόταση δραστηριοποίησής του, νιώθοντας σχετική ιερή υποχρέωση. Η διαφορετικότητα στον τρόπο σκέψης του, έχει αποτελέσει αιτία κριτικής των δημόσιων τοποθετήσεών του. Όπως για παράδειγμα, στην αποχώρηση του Βαγγέλη Αγγέλου. Τότε, δήλωσε περήφανος για την επιτυχία του καλού φίλου του. «Γιατί πρέπει να είμαι λαϊκιστές, αδιαφορώντας για την αλήθεια; Ήταν ξεκάθαρο το νόημα εκείνης της δήλωσης, δυστυχώς όμως κάποιοι την εκμεταλλεύτηκαν εξυπηρετώντας τους δικούς τους σκοπούς. Είμαι ρεαλιστής, έχω τον δικό μου τρόπο σκέψης και πάντα εμφανίζω τον πραγματικό εαυτό μου. Αν κάποια στιγμή διαπιστώσω ότι πάω να γίνω ‘ψεύτικος’, θα φύγω. Δεν θα αλλοτριωθώ. Υπάρχουν αυτοί που έχουν ανάγκη τον Άρη κι αυτοί που ο Άρης τους έχει ανάγκη. Νιώθω ευλογημένος που έζησα τις σπουδαίες της δεκαετίας του ’80, μακάρι να ζήσουμε κάτι ανάλογο. Για να αποκτήσουμε πιθανότητες, πρέπει να βλέπουμε την αλήθεια και όχι να ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα», είπε, δυναμώνοντας τον τόνο της φωνής του.
