Ο Γιώργος Φοιρός μίλησα εκ βαθέων για πολλά και διάφορα σχετικά με τον Άρη και όχι, τα δικά του βιώματα, ενώ αναφέρθηκε σε άγνωστες ιστορίες.
Μερικά απ’ όσα εξιστόρησε στο athletestories.gr:
“Έμεινα τη χρονιά με τις μεγάλες επιτυχίες και τη μεγάλη αποτυχία του μπαράζ. Η μοναδική χρονιά μεταπολεμικά που ο Άρης τερμάτισε πρώτος.
Στο τέλος υπήρχε αυτή η κακιά στιγμή. Στο πρώτο ημίχρονο ήμασταν καλύτεροι, αλλά στην επανάληψη δεχτήκαμε νωρίς το γκολ και καταρρεύσαμε. Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές. Αυτά που λέχθηκαν ήταν ανοησίες αισχίστου είδους. Σήμερα βλέπω να κυριαρχεί το ροτέισον στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Εμείς τότε έντεκα ξεκινούσαμε, έντεκα τελειώναμε το παιχνίδι. Εκείνη τη σεζόν παίξαμε όλα τα ματς Πρωταθλήματος και Κυπέλλου, όλα τα ευρωπαϊκά και εγώ παράλληλα έπαιζα και όλα τα παιχνίδια της Εθνικής. Δεν είχα χάσει λεπτό. Μερικοί από εμάς ήμασταν εξουθενωμένοι. Εμένα προσωπικά με πειράζει πολύ ακόμη και σήμερα. Δεν ανέχομαι αυτές τις βλακείες. Μια σπουδαία στιγμή την έχουμε μαυρίσει.
Αν δεν τη διέλυαν εκείνη την ομάδα και συνέχιζε να υπάρχει, ενισχύοντάς την με έναν καλό φορ που θα έβαζε 12-13 γκολ (25 γκολ έβαζαν ο Μπαλλής με τον Κούη), θα συνέχιζε να διεκδικεί το Πρωτάθλημα. Τον μισό Μορόν να είχαμε, θα παίρναμε όλα τα Πρωταθλήματα. Δεν είχαμε μια διοίκηση σθεναρή να αποφασίσει να πάρει έναν καλό παίκτη μπροστά. Ίσως το επεδίωξαν να τη διαλύσουν, γιατί δεν είχαν τα χρήματα να την ενισχύσουν, οπότε πήγε άδοξα εκείνη η ομάδα.
Ως προπονητής εγώ είχα ήδη εντοπίσει μερικούς καλούς ποδοσφαιριστές από την θητεία μου στη Β’ Εθνική και τους έφερα στον Άρη. Τον Κολτσίδα, τον Σαπουντζή, τον Στρατηλάτη. Την επόμενη χρονιά ο Κούης εντόπισε στη Σερβία τον Λόντσαρ και τον Μιλόγεβιτς, φέραμε τον Ιβάν μαζί με τον Κωφίδη και κάναμε μια πολύ καλή ομάδα, η οποία βγήκε στην Ευρώπη ξανά μετά από 13 χρόνια.
Στον Άρη επέστρεψα στο φινάλε της σεζόν 1996-1997. Με επανέφερε ο Γράντας, όταν έπρεπε να κερδίσουμε τις τελευταίες πέντε αγωνιστικές για να σωθούμε. Χάσαμε από τον ΟΦΗ με μια πολύ κακή διαιτησία του Μπίκα, πέσαμε και η ομάδα έφτασε στα πρόθυρα της διάλυσης. Είχαν μείνει έξι-επτά παίκτες όλοι κι όλοι.
Μας “έκατσε” και το λαχείο του Ναγκόλι Κένεντι βέβαια. Φοβερή ιστορία. Εγώ χρειαζόμουν έναν αριστεροπόδαρο χαφ. Έρχεται ο Μόκαλης από την Αμερική και μου φέρνει κάτι κασέτες με παίκτες, ανάμεσά τους και ο Ναγκόλι. Του λέω «φέρ’ τον κατευθείαν» και τον κλείνουμε με 6 εκατ. τον χρόνο. Ο Ναγκόλι υπήρξε καθοριστικός στην επιστροφή μας στη μεγάλη κατηγορία, η οποία συνδυάστηκε με τον ερχομό του Δημήτρη Κοντομηνά το καλοκαίρι του 1998.
Ο Κοντομηνάς δεν ήθελε να με κρατήσει. Αργότερα έμαθα ότι είχε μιλήσει με τον Μπλαχίν, αλλά αυτός αρνήθηκε και έτσι παρέμεινα εγώ στον πάγκο.
Την πρώτη χρονιά δεν έγιναν μεγάλες μεταγραφές. Ήταν η χρονιά που καθιερώσαμε τον Χαριστέα, τον Κατσιαρό, τον Θεοδωρίδη, τον Λουμπούτη, τον Λιολίδη, τους οποίους είχα αρχίσει να χρησιμοποιώ τη χρονιά της Β’ Εθνικής, παράλληλα με τον πρωταθλητισμό που κάναμε.
Η τρίτη και τελευταία μου φορά ως προπονητής στον Άρη ήταν στη μετά Ζαχουδάνη εποχή. Παρά τις δυσκολίες, εξελίχθηκε σε μια πολύ καλή χρονιά, αφού η ομάδα μετά από πολλά χρόνια έφτασε στον Τελικό του Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ.
Δεν τα καταφέραμε, αλλά ήταν εκ προοιμίου δύσκολος ένας Τελικός στην έδρα του αντίπαλου. Σε μονό παιχνίδι δεν μπορεί να γίνεται Τελικός στη φυσική έδρα του φιναλίστ.
Σκεφτήκαμε να μην δεχθούμε, αλλά θα υπήρχαν συνέπειες. Ο ΠΑΟΚ είχε κι όλα τα μέσα στην ΕΠΟ, με τον Γκαγκάτση τότε Πρόεδρο. Φοβόταν ο τότε Πρόεδρος, Νίκος Τσαρούχας, να πάρει την ευθύνη. Ήμασταν και σε μια φάση που μόλις είχε φύγει ο Κοντομηνάς κι ο Ζαχουδάνης τα είχε διαλύσει όλα. Κάθε Κυριακή έρχονταν στα παιχνίδια οι δικαστικοί κλητήρες με την απόφαση για τον Ιρανίλντο, τον οποίον κάποιοι έφεραν με 1 δισεκατ., και έπαιρναν όλες τις εισπράξεις. Η ομάδα ήταν σε μεγάλη κρίση. Ήταν όλοι απλήρωτοι. Εγώ, για παράδειγμα, εκείνη τη χρονιά δεν εισέπραξα 120.000 ευρώ, δεν έκανα ποτέ προσφυγή για να τα πάρω κι έχουν μείνει έτσι από τότε.
Ήμασταν και λίγο άτυχοι, με το δοκάρι του Μόρις στο 87΄ αλλά και το διάστρεμμα του Κνόπερ μεσοβδόμαδα (φάνηκε πόσο τον επηρέασε στο λάθος από το οποίο ξεκίνησε το γκολ του ΠΑΟΚ). Θεωρώ ότι, αν ισοφαρίζαμε και το ματς πήγαινε στην παράταση, θα παίρναμε το Κύπελλο, γιατί ήμασταν μια ομάδα με πολλές φυσικές δυνάμεις.
Ο Άρης είναι μια μεγάλη ομάδα. Το ευχαριστήθηκα που έπαιξα 12 χρόνια. Η εκτίμηση του κόσμου είναι μεγάλη μέχρι και σήμερα. Το ίδιο και η αναγνωρισιμότητα, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη αλλά και στην Αθήνα, αφού υπάρχει κόσμος που με θυμάται ακόμη και είναι μεγάλη τιμή.
Η συμπεριφορά κάποιων άλλων ανθρώπων βέβαια δεν υπήρξε καλή, όπως για παράδειγμα τη χρονιά της ανόδου, το 2018, όταν και ζήτησα να μπουν στο γήπεδο δυο παιδάκια φίλων μου και με έβρισαν χυδαία. έκανα τέσσερα χρόνια να πάω στο γήπεδο. Κακίες όμως δεν κρατάω, γιατί είμαι άνθρωπος που ξεχνάω. Άλλωστε, η προσφορά του Άρη προς το πρόσωπό μου ήταν μεγάλη, για να μπορώ να καταφέρω ό,τι κατάφερα στη ζωή μου, και είμαι ευγνώμων για αυτό”.
