Η χρόνια ενασχόλησή μου με τα του Άρη, για πολύ καιρό στα όρια της εμμονής, σε συνδυασμό με την λατρεία μου για τα στατιστικά, τις ρετρό στιγμές, την μελέτη του παρελθόντος και των γεγονότων, μου δίνει το δικαίωμα, θέλω να πιστεύω, για να εμβαθύνω σε παιχνίδια όπως αυτό που γίνεται σήμερα το βράδυ στο Κλεάνθης Βικελίδης, ανάμεσα στον Άρη της Θεσσαλονίκης και τον Ολυμπιακό Πειραιώς.
Φυσικά, αυτό το κείμενο και η θεματολογία της στήλης, δεν στέκεται σε λεπτομέρειες της στιγμής, άσχετα αν πολλές φορές εκφράζει άποψη για τέτοιες. Το αν θα παίξει ο Χ ή ο Ψ, το αν θα εμφανιστεί καθαρό 4-3-3 πχ με τον Ζουλ στο “6” και μπροστά του Μοντσού και Σιφουέντες, για να “ματσάρει” ο Μάντζιος τον Μεντιλίμπαρ στο δικό του, επίσης ξεκάθαρο, 4-3-3 με έναν κόφτη και δύο 8άρια, λίγη σημασία έχουν μπροστά στο πνεύμα που με εκφράζει.
Με το στανιό
Στο βάθος των, πάνω από 37-38, χρόνων που θυμάμαι από Άρη και τον παρακολουθώ, με 32 από αυτά στο γήπεδο “μόνοι” με τον αδερφό, εννοώντας χωρίς τον πατέρα, που η αποστολή του ολοκληρώθηκε στο “βάπτισμα” και στην μύηση, η μνήμη ανακαλεί πολλές στιγμές. Κάποιες με εντάσεις, με βαρέλια να κατρακυλάνε στην “1” που την παλιά εποχή φώλιαζαν οι φιλοξενούμενοι οπαδοί και ακόμα πιο συγκεκριμένα από την μεριά της Παπαναστασίου, πριν πάνε στην μετέπειτα “4”, άλλες με μεγάλη αγωνία, πολλές αδιάφορες.
Η ψαλίδα, από τα μέσα της δεκαετίας του 90 και μετά, εξάλλου, άρχισε να “ανοίγει”. Αιτίες πολλές. Κάποιες έχουν ρίζα στην διαχρονική συμπεριφορά του αντίπαλου σωματείου, των όσων πρεσβεύει και άλλες στις παθογένειες της δικιάς μας οικογένειας.
Δεν θα πάω στην νηπιακή ηλικία μου και τα όσα έγιναν με την αλλαγή κανονισμών εν μέσω σαιζόν, για να οδηγηθούμε τελικά στο μπαράζ στον Βόλο. Είδαμε άπειρα μέσα στο βάθος των γηπεδικών εμπειριών. Δεν μιλάμε για τους Ζωγράφους, τους Χαραλαμπίδηδες, τους Κασναφέρηδες ή παλιότερα τους Γερμανάκους και πολλούς ακόμα που σφύριζαν, μόνιμα… φάλτσα όταν ήμασταν αντίπαλοι με τους ερυθρόλευκους.
Η ιστορία ανάμεσά μας έχει να επιδείξει “Μυτιλήνη” και εκδρομή έπος με… ναυμαχία στο λιμάνι της, έχει “Πύργο” με τιμωρημένους τους κόκκινους, αλλά τον Άρη να κάνει καμία 700 χιλιόμετρα παραπάνω, έχει ένα 1-0 με τον Τόλαρο τον Λιολίδη στο Χαριλάου και καθυστερήσεις 9 λεπτών, σε εποχές πολύ πριν από VAR. Με το στανιό. Έτσι γράφεται η παράδοση και η ιστορία.
Εσύ να φτύνεις αίμα, κάτι νίκες με Τσουρέλα, Δημητριάδη, Ζιώγα Μιχάλη στα μικράτα μου θυμάμαι και δέκα χρόνια να μην περνάει η ομάδα του λιμανιού με νίκη απ’ την Θεσσαλονίκη. Ακολούθησε ο Μήνας. Ο… κοντός. Αυτός που έσπαγε παραδόσεις, ενόσω των περνούσαν/με για σίγουρο.
Μετά, αναγέννηση, η σφυρίχτρα στο φάλτσο, μόνιμα, αλλά να βλέπεις κάποιες φορές πως η θέληση υπερνικά τις σκοτεινές δυνάμεις, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Πρίττα να κυνηγάει μια χαμένη μπάλα, να κάνει κάτι (σαν) πιρουέτες στην γραμμή του άουτ και να δίνει πιάτο, στο άδειο τέρμα, γκολ στον Κάμπορα!
Αποπροσανατολισμός
Από εκεί και μετά, μία άλλη εποχή. Τα πέναλτι, “κατά”, δίνονταν με ευκολία μπασκετικών φάουλ, ο σημερινός αντίπαλος εγκαθιστούσε κυριαρχία, εντός, εκτός και επί τα αυτά, σε όλο το ποδόσφαιρο της χώρας. Εμείς εκεί. Να πολεμάμε ανεμόμυλους και ουτοπίες, αλλά το σύστημα της πόλης να έχει ήδη χρίσει επαναστάτη τον σημερινό συνέταιρο των Πειραιωτών. Σημερινό και παλιότερο και λίγο πιο παλιό ακόμα! Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια, που λένε.
Τι θέλω να πω; Ότι τέτοια παιχνίδια, σαν το σημερινό αλλά και της επόμενης εβδομάδας, όπως και με τους δύο άλλους… Π.Ο.Κ.ίσιους, της ιερής συμμαχίας, που φορές εμφανίζεται σαν αντιπαλότητα, δεν κρίνονται καθαρά αγωνιστικά, ειδικά όταν οι ισορροπίες είναι λεπτές, εννοώντας την δυναμική των ρόστερ. Αν ψάξεις και βρεις στην πιάτσα κάποιον, φανατικό οπαδό της ομάδας της ιδιοκτησίας του Μαρινάκη, να ποντάρει αβίαστα υπέρ της νίκης τους, δεν θα βρεις εύκολα.
Ίσα ίσα, όταν δεν έχει αναπτυχθεί δυναμική τέτοια που να χρίζει μεγάλο φαβορί τους φιλοξενούμενους, εμφανίζονται πολύ δυνατά ματς, που ξεκινάνε συνήθως απ’ τα πέριξ, όπως καλή ώρα την… βιαστική και λάθος (!!) απόφαση να βάλουν διαιτητή που την Πέμπτη ήταν σε αγώνα ΤσουΛού και μετέπειτα αυτός να αλλαχθεί.
Παρόλα αυτά, επειδή είμαι κατά της δικαιολογίας εντός των αποδυτηρίων μας, η σημασία και η επιρροή μιας τέτοιας απόφασης δεν ήταν ποτέ, ούτε είναι και ούτε πρόκειται να είναι ποτέ στο χέρι μας, ως ομάδα. Τα κόζια, τα δυνατά χαρτιά τα έχει ο άλλος. Οφείλεις να το ξέρεις και να κινείσαι έτσι ώστε να κερδίσεις στον χώρο που μπορείς. Όλα τα άλλα, αποτελούν χάσιμο στόχευσης και αποπροσανατολισμό.
Όσο υπήρχαν οπαδοί και των δύο ομάδων στα γήπεδα, οι χώροι που μπορούσαμε τα πάρουμε νίκες ήταν στο χορτάρι και στην κερκίδα. Είτε εκεί, έρχονταν μασκαρεμένοι ως Σέρβοι (βλέπε Ερυθρός Αστέρας), είτε μας περίμεναν πεντακόσιους και εμείς κατεβαίναμε στις Πάτρες 5 χιλιάρικα, πεσμένοι, με Μπράλους, 1300 χιλιόμετρα πάνε έλα, αλλά με τα κορδόνια λυτά επιτηδες, να τα βλέπουν και να ξέρουν ότι πίσω δεν γυρνάμε, ούτε θα τρέξει κανείς μας!
Αυτό το τελευταίο, τα λυτά κορδόνια, είναι αφορμή να επιστρέψω και να κλείσω με αγωνιστικό, καθαρά, θέμα. Περιμένω, όπως όλη η ομάδα, να “εμφανιστεί”, με γεμάτη σε ποιότητα, ουσία και διάρκεια απόδοση ο Σίστο. Μέχρι τώρα δεν δικαίωσε, ίσα ίσα, τις προσδοκίες και την επένδυση. Είναι το κατάλληλο παιχνίδι για να πιστεύω πως θα το κάνει. Έχει, εξάλλου, μία περίεργη συνήθεια. Παίζει με τα κορδόνια του… λυτά!
Σάββατο, 21 Σεπτεμβρίου 2024
“ο Χιούι”
