Ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί αύριο στο κλειστό της Νέας Σμύρνης, ο Άρης πέτυχε χθες μια πολύ μεγάλη «νίκη» που δεν περιορίζεται στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου αλλά έχει αντίκτυπο κι εκτός παρκέ.
Όσοι φίλοι του ήρθαν στο Αλεξάνδρειο (σ.σ. μπράβο σε αυτούς που βρέθηκαν, οι υπόλοιποι τι περίμεναν για να έρθουν;) αποχώρησαν ευχαριστημένοι γιατί είδαν μια ομάδα παθιασμένη που έβγαλε τόνους ενέργειας στο παρκέ.
Εκτός απ’ αυτό όμως ο Άρης έδωσε ενδιαφέρον στα φετινά πλέι οφς, όπως πολύ σωστά σημείωσε ο Βαγγέλης Αγγέλου. Είναι η ομάδα που αποτέλεσε τον αστάθμητο παράγοντα. Η ομάδα που οι περισσότεροι δεν περίμεναν ότι θα διεκδικούσε με αξιώσεις και σοβαρές πιθανότητες την πρόκριση στην ημιτελική φάση του πρωταθλήματος.
Μπορεί το Ρέθυμνο να έκανε την έκπληξη, αποκλείοντας τον ΠΑΟΚ όμως οι δυο ομάδες ήταν περίπου ισοδύναμες. Αυτό δείχνει άλλωστε και η βαθμολογία στην κανονική διάρκεια της Α1 όπου «συγκατοίκησαν» στην τέταρτη θέση με τον συμπολίτη να υπερτερεί στην ισοβαθμία.
Τον Άρη τον χώριζαν επτά ολόκληροι βαθμοί Πανιώνιο ενώ οι κυανέρυθροι τον κέρδισαν δυο φορές στην κανονική περίοδο.
Ως γνήσια παιδιά του θεού του πολέμου οι παίκτες του Άρη, φόρεσαν την πανοπλία τους και έγιναν μαχητές. Η διαιτησία και κάποιες κακές επιλογές τους στέρησαν το «μπρέικ» στη Νέα Σμύρνη την Τρίτη. Έστειλαν το μήνυμα ωστόσο στον Πανιώνιο ότι θα είναι παρά δύσκολο γι’ αυτόν να κάμψει την αντίσταση τους γιατί ήταν αποφασισμένοι να πουλήσουν πολύ ακριβά το τομάρι τους. Έπαιξαν και στις δυο αναμετρήσεις έχοντας το μαχαίρι στα δόντια.
Στο χθεσινό παιχνίδι «έπνιξαν» τον Πανιώνιο με την άμυνα τους, κυνήγησαν όλες τις μπάλες και έδειξαν από την αρχή πως δεν ήταν διατεθειμένοι να αφήσουν για δεύτερο συνεχόμενο αγώνα την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη. Μπορεί οι επιλογές να μειώθηκαν λόγω της απουσίας του Βεζένκοφ και των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι Χαντ και Σαρικόπουλος όμως ο Άρης έβγαλε στο παρκέ ένα πρωτόγνωρο πάθος, μια αστείρευτη ενέργεια και αγωνιστικότητα, παίζοντας από την αρχή μέχρι το τέλος με γεμάτο το ρεζερβουάρ.
Ο Μούρτος έκανε εξαιρετική δουλειά και στα δυο μισά του γηπέδου, δικαιώνοντας τον προπονητή του για την εμπιστοσύνη που του δείχνει, ο Βεργίνης ήταν πολύ καλός στα οργανωτικά και στα εκτελεστικά του καθήκοντα, ο Χαρίσης για δεύτερο συνεχόμενο αγώνα ήταν η «κολώνα» κάτω από τα δυο καλάθια. Όποιος πήρε χρόνο συμμετοχής έδωσε τον καλύτερο του εαυτό.
Και φυσικά αυτό είναι έργο του Βαγγέλη Αγγέλου και των συνεργατών του που κατάφεραν να δώσουν κίνητρο στην ομάδα και να τη βοηθήσουν να αποκτήσει όσο περνά ο καιρός νοοτροπία και μέταλλο νικήτριας. Ο Άρης δεν έγινε ξαφνικά υπερομάδα αλλά δείχνει στοιχεία που θέλει να βλέπει κάθε φίλος του.
ΥΓ: Η αύρα του Νίκου Γκάλη υπήρχε χθες στο Αλεξάνδρειο, στο πρώτο παιχνίδι που έγινε μετά την ονομασία της κεντρικής σάλας σε «Nick Galis Hall». Ο «Νικ» έλειπε αλλά ήταν σαν να βρισκόταν εκεί. Η μαγική βραδιά της 7ης Μαΐου δεν μπορεί να διαγραφεί από τη μνήμη των παικτών. Θα τους συντροφεύει για πάντα. Ήταν μια εμπειρία ζωής και ένα πολύ μεγάλο μάθημα για όλους. Μακάρι να αποτελέσει «φάρο» και «οδηγό» για ακόμη καλύτερες μέρες.
