Στην δύσκολη για όλους φετινή χρονιά εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού, ο Νο6 της Παγκόσμιας κατάταξης κέρδισε έναν τίτλο στη Μασσαλία, έφτασε ως τον τελικό στο Ντουμπάι και το Αμβούργο και οδήγησε τον Νόβακ Τζόκοβιτς σε πέμπτο σετ στο Roland Garros, σε έναν συναρπαστικό ημιτελικό που εντέλει ο Έλληνας αθλητής γνώρισε την ήττα.
Επίσης, τον Αύγουστο έφτασε στο Νο5 της Παγκόσμιας κατάταξης, την κορυφαία θέση που έχει καταλάβει μέχρι στιγμής στην καριέρα του, ενώ έχει συγκεντρώσει περισσότερα από 12 εκατομμύρια δολάρια.
Ο κορυφαίος Έλληνας τενίστας, έδωσε συνέντευξη στους New York Times μιλώντας για πολλά θέματα, μεταξύ των οποίων και την αγάπη που είχε για τη δημοσιογραφία στα παιδικά του χρόνια.
Πολλοί αθλητές μετά βίας ανέχονται τους δημοσιογράφους. Θέλεις πραγματικά να γίνεις ένας; Γιατί;
“Είχα μια σελίδα στο Facebook όταν ήμουν 11, 12 ετών, όπου έγραφα αγώνες και αποτελέσματα. Μου άρεσε πολύ. Νομίζω ότι πήρα αυτό το γονίδιο από τη μητέρα μου (πρώην παίκτρια WTA Tour). Ήταν επίσης αθλητική δημοσιογράφος που εργαζόταν στο τένις. Έμαθα από αυτήν”.
Στο Γαλλικό Όπεν, η Ίγκα Σβιάτεκ, έγινε η πρώτη Πολωνή που κέρδισε ένα σημαντικό τίτλο. Τι θα σήμαινε για σένα να γίνεις ο πρώτος Έλληνας που θα κερδίσει Grand Slam;
“Θα ήταν τρελό. Θα λάτρευα κάθε λεπτό από αυτό. Αλλά θα ήμουν περισσότερο χαρούμενος αν το έκανα για την χώρα μου και όχι για τον εαυτό μου”.
Έχεις φτάσει στα ημιτελικά του Αυστραλιανού και του Γαλλικού Όπεν. Υπάρχει κάποιο Major τίτλος, που θέλεις περισσότερο από τους άλλους;
“Το Wimbledon είναι ένα τουρνουά διαφορετικό από τα άλλα, αλλά και το Roland Garros επίσης. Διεξάγεται στο χώμα, επομένως πρέπει να δουλέψεις περισσότερο. Αλλά μην κοιτάς τον Ναδάλ. Απλά το κάνει να φαίνεται εύκολο”.
Έχεις νίκες επί των Τζόκοβιτς, Ναδάλ, Ντόμινικ Τίεμ και Αλεξάντερ Ζβέρεφ. Ποιος είναι ο καλύτερος;
“Νομίζω ο Ναδάλ. Είναι τόσο δύσκολο, να τον κερδίσεις, στο χώμα ειδικά. Αλλά και ο Νόβακ Τζόκοβιτς είναι απίστευτος στις επιστροφές. Είναι ένας δύσκολος διαγωνισμός μεταξύ αυτών των δύο”.
Το one-handed backhand σου είναι στο ίδιο επίπεδο με του Ρότζερ Φέντερερ. Ο Ντομινίκ Τίμ, ο Γκριγκόρ Ντιμιτρόφ και ο Ντένις Σαποβάλοφ είναι επίσης one-handers. Τα one-handed backhands επιστρέφουν;
“Πραγματικά δεν ξέρω. Αυτή τη στιγμή καθοδηγώ ένα παιδί από την Ιαπωνία, που είναι περίπου 6 ετών και τον ενθαρρύνω να πραγματοποιεί με το ένα χέρι backhand. Ο πατέρας του μου είπε ότι είναι ασυνήθιστο να παίζεις με το ένα χέρι στην Ιαπωνία. Πιστεύω ότι είναι καλύτερο και εντυπωσιακό χτύπημα”.
Πέρυσι κατά τη διάρκεια του ATP Finals, η O2 αρένα του Λονδίνου ήταν γεμάτη με οπαδούς, που φώναζαν για να σε ενθαρρύνουν. Φέτος, το τουρνουά θα διεξαχθεί χωρίς οπαδούς. Πώς θα αντιμετωπίσεις αυτό το παράξενο συναίσθημα;
“Θα προσπαθήσω να το αναπαραστήσω στο μυαλό μου. Θα σκεφτώ την ατμόσφαιρα, τον ήχο, τα πάντα.”
Είσαι πολύ βαθιά σκεπτόμενος αθλητής. Τι κοινό έχεις με τους μεγάλους Έλληνες φιλοσόφους;
“Είναι μια μεγάλη έμπνευση. Είμαι τόσο χαρούμενος που είμαι Έλληνας, αγωνίζομαι για τη Γαλανόλευκη σημαία και φέρνω τόση χαρά στους ανθρώπους του σπιτιού μου. Ο ελληνικός λαός αρχίζει πραγματικά να ασχολείται με το τένις”.
Τώρα που έχεις ήδη κερδίσει το ATP Finals, αισθάνεσαι περισσότερο ή λιγότερο πίεση για φέτος;
“Πέρυσι, δεν έπαιζα για να κερδίσω το τρόπαιο. Οι περισσότεροι δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Σκεφτόμουν ότι αν καταφέρω να κερδίσω αυτόν τον αγώνα, θα είναι πολύ καλύτερα από το αν δεν απέδιδα καλά. Έτσι, πήγα στο γήπεδο και έπαιξα το καλύτερο και πιο χαλαρό τένις μου. Φέτος θα έχω την ίδια σκέψη. Γιατί όχι;”
