Τα “διπλά” στην πρωτεύουσα απέναντι στους μεγάλους αντιπάλους δεν ήταν… συνήθεια για τον Άρη, κατά το παρελθόν, καθώς δεν εκμεταλλεύτηκε κανένα από αυτά ουσιαστικά, για να “θωρακιστεί” αγωνιστικά κατάλληλα στα επόμενα που ακολούθησαν…
Χθες, απέναντι στον Παναθηναϊκό, εκμεταλλευόμενος το πολύ καλό του πρώτο ημίχρονο κατάφερε και πήρε μία νίκη αρκετά σημαντική, που του δίνει από νωρίς ένα βαθμολογικό πλεονέκτημα για το φετινό πρωτάθλημα. Η ουσία, όμως, είναι στην νοοτροπία. Στο πως βλέπεις τέτοιου είδους παιχνίδι και πως μπορεί να δώσεις την απαιτούμενη συνέχεια. Να σε διακατέχει το πνεύμα του νικητή, κάθε φορά που θα αντιμετωπίζεις έναν δυνατό αντίπαλο, σε όποια κατάσταση κι αν είναι ή είσαι εσύ ο ίδιος. Η (σωστή) νοοτροπία αυτή, έλειψε πολλές φορές από τον Άρη του παρελθόντος. Υπήρξαν περίοδοι που ήταν ανώτερος ως ομάδα από τους συλλόγους της Αθήνας, όμως, δεν είχε στο μυαλό του ριζωμένη αυτή την νοοτροπία, που ήταν το “κλικ” παραπάνω που χρειαζόταν.
Πολλές φορές δεν ήταν η ήττα, αυτή καθ΄αυτή που ενοχλούσε, αλλά ο τρόπος. Το να χάσεις ενδεχομένως, μία φορά στο τόσο, με κάτω τα χέρια είναι αποδεκτό, γιατί συμβαίνει σε όλους. Το να επαναλαμβάνεται, όμως, πιο συχνά απ΄ότι θα έπρεπε είναι πρόβλημα που πρέπει να λυθεί στο άμεσο μέλλον. Θα προσθέσει κανείς στην εξίσωση και τον παράγοντα διαιτησία και δεν θα έχει άδικο. Ωστόσο, είναι η προσπάθεια το ζητούμενο πολλές φορές και όχι η παράδοση άνευ όρων…
Αυτό που έχει να κάνει ο Άρης από εδώ και στο εξής, είναι κάθε φορά που αντιμετωπίζει μία αθηναϊκή ομάδα εκτός έδρας, να συμπεριφέρεται όπως θα το έκανε και στο “Κλεάνθης Βικελίδης”. Να μην τον σέβεται παραπάνω απ΄όσο θα έπρεπε και να πηγαίνει μόνο για το αποτέλεσμα της νίκης. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται, αρκεί να υπάρχει συγκέντρωση, σωστό τακτικό πλάνο, ένταση και πάθος…
Το χθεσινό ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό είναι διδακτικό από πολλές απόψεις. Εξαιρετικό στήσιμο του Άρη στο πρώτο ημίχρονο, μέτριο δεύτερο 45λεπτο. Ναι μεν οι “κιτρινόμαυροι” υποχώρησαν στο δεύτερο ημίχρονο, όμως πρέπει να ληφθούν υπόψιν και ορισμένοι παράμετροι. Ήταν δεδομένο πως ο Παναθηναϊκός θα πίεζε, καθώς δεν είχε άλλη επιλογή, όντας με την πλάτη στον τοίχο. Επήλθε και η κούραση σε αρκετούς παίκτες του Άρη και η λύση του να οπισθοχωρήσει κάποια μέτρα, ίσως και να ήταν η μοναδική που θα είχε αποτέλεσμα εκείνη τη στιγμή. Εκ του αποτελέσματος, υπήρξε δικαίωση. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως μπορεί να ικανοποιεί η εικόνα στο δεύτερο ημίχρονο. Όμως κάποιες φορές είναι αναγκαίο κάτι τέτοιο, διότι επρόκειτο για έναν ντέρμπι, όπου ο γηπεδούχος έπαιζε πολλά περισσότερα από τους τρεις βαθμούς. Αγωνιζόταν κυρίως για την… ηρεμία του, η οποία είναι τόσο σημαντική. Στον Άρη, άλλωστε, το γνωρίζουμε πολύ καλά αυτό.
Ο Μάντζιος γέμισε τα χαφ του, άλλαξε το σύστημα σε 4-3-3 και φρέσκαρε συνεχώς την ενδεκάδα του με νέα πρόσωπα. Φυσιολογική κι αναμενόμενη προσέγγιση, για έναν προπονητή που καθημερινά “μαθαίνει” την ομάδα του, την οποία ανέλαβε μετά το “χτίσιμό” της και σε μια περίοδο με δυσκολίες, απογοήτευση και έντονη (σκληρή) κριτική. Πλέον, έχοντας έναν ρόστερ πιο γεμάτο, με περισσότερες εναλλακτικές επιλογές, έχει το δύσκολο έργο του να διαχειριστεί πρόσωπα και καταστάσεις και φυσικά να εμφανίσει μετά την διακοπή έναν Άρη βελτιωμένο σε κάθε σκέλος του παιχνιδιού του. Κάτι μου λέει, πως τώρα άρχισαν τα δύσκολα για τον 5οχρονο κόουτς…
Υ.Γ. Ο Ματέο Γκαρσία θέλει ακόμα τον χρόνο του. Με μόλις δύο προπονήσεις και μία περίεργη σεζόν στην πλάτη, δεν μπορείς να έχει κανείς υπερβολικές απαιτήσεις από τόσο νωρίς.
Υ.Γ.1. Ίσως νιώθει πιο έτοιμος, ίσως υπάρχει και η… ανασφάλεια πλέον της φανέλας του βασικού. Ο Ματίγια, χθες, ήταν από τους διακριθέντες του Άρη και έδειξε στον εαυτό του ο ίδιος, τον σωστό δρόμο.
Υ.Γ.2. Ο Καρυπίδης κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να διασφαλίσει το φετινό αγωνιστικό μέλλον του Άρη. Προσθέτει συνεχώς ποιοτικές επιλογές στην “φαρέτρα” του προπονητή και αυτό μόνο αισιοδοξία προσφέρει για το υπόλοιπο της σεζόν.
Υ.Γ.3. Το καλό ποδόσφαιρο θα έρθει, αλλά αυτό που προέχει πλέον, είναι η χημεία. Τα νέα πρόσωπα, πρέπει να προσαρμοστούν για να δείξει ο Άρης τις πραγματικές του δυνατότητες. Θα προβλημάτιζε αν αυτή η ομάδα, χτυπούσε… ταβάνι από τόσο νωρίς. Όμως, είναι πέρα ως πέρα αντιληπτό, πως έχει πολλά ακόμα περιθώρια βελτίωσης.
