Το άστρο του Απόστολου Σίσκου έλαμψε σε ακόμα μία διεθνή διοργάνωση!
Ο πρωταθλητής του Αρη διέπρεψε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης Εφήβων – Νεανίδων στο Βελιγράδι σε τρία απαιτητικά αγωνίσματα. Κι όλα αυτά, έχοντας μόλις βγει από μια απίστευτη περιπέτεια, την οποία περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια και πόνο ψυχής.
Όπως αναφέρει στην επίσημη σελίδα του ο κιτρινόμαυρος σύλλογος:
“Κατάφερε να προκριθεί στους τελικούς και των τριών αγωνισμάτων. Κατάφερε να ανέβει στο βάθρο των νικητών στα 200μ. ύπτιο. Κατάφερε, να νικήσει, να υπερπηδήσει κάθε εμπόδιο, να βγει ΝΙΚΗΤΗΣ από μια μεγάλη μάχη-διαρκείας.
Ο Απόστολος Σίσκος, με το χάλκινο μετάλλιο στο στήθος, μίλησε στην ιστοσελίδα της ΚΟΕ. Πιάνει το νήμα από την αρχή, το ξετυλίγει, φτάνει μέχρι το τέλος. Γιατί, ευτυχώς, υπήρχε αίσιο τέλος…
«Ήξερα από την αρχή ότι αυτή θα είναι η τελευταία χρόνια σαν έφηβος άρα και το τελευταίο μου πανευρωπαϊκό εφήβων και ήθελα να ετοιμαστώ όσο πιο καλά γινόταν. Ξεκίνησα την χρόνια πολύ δυνατά, αποφασισμένος να δουλέψω όσο πιο σκληρά μπορώ και να υπερβώ τα όρια μου. Ο χειμερινός κύκλος έκλεισε για μένα με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο επιβεβαιώνοντας το όριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 και κάνοντας έναν αξιόλογο χρόνο που μετρούσε πλέον στα παγκόσμια rankings.
Αφού λοιπόν έκλεισε αυτός ο κύκλος έπρεπε να ετοιμαστούμε ακόμα καλύτερα για το τελικό στόχο μας, το πανευρωπαϊκό εφήβων. Ξεκινώντας τον δεύτερο κύκλο ήμουν σε εξαιρετική κατάσταση κάνοντας χρόνους που δεν είχα ξανακάνει στην ζωή μου. Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν έρχονται πάντα έτσι όπως τα θέλουμε και ειδικά στον αθλητισμό που είναι γεμάτος εκπλήξεις.
Τελειώνοντας την προετοιμασία του Απριλίου η οποία θεωρείται και η πιο δυνατή γενικά στην σεζόν για εμένα, άρχισα να έχω κάποιες ενοχλήσεις στους ώμους. Στην αρχή πίστευα ότι ήταν λόγο της κούρασης που είχα. Πέρασα τις πρώτες δυο βδομάδες του Μαΐου με τις ίδιες ενοχλήσεις και δυσκολευόμουν να βγάλω τις προπονήσεις μου. Εκεί τότε αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι κάτι δεν πάει καλά ότι υπάρχει πολύ πιο σοβαρό πρόβλημα από ότι νομίζουμε. Έτσι αποφασίζουμε να πάμε σε έναν ορθοπεδικό χειρουργό και να μας καθοδηγήσει αυτός. Αποφασίζουμε να πάμε να κάνουμε μαγνητική εξέταση και στα δυο χέρια και να δούμε ακριβώς σε τι φάση είναι τα χέρια μου. Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά. Υπήρχε μεγάλος τραυματισμός και στους δυο ώμους που θα με έκανε να χάσω όλη την σεζόν.
Χωρίς να χάσουμε καθόλου χρόνο με τον προπονητή μου πηγαίνουμε σε έναν ειδικό φυσιοθεραπευτή σε συνεννόηση με τον γιατρό για να αρχίσω τις φυσιοθεραπείες. Η απόφαση που πάρθηκε ήταν να μείνω εκτός μέχρι τον Ιούνιο για να μην ρισκάρουμε καθόλου την υγεία μου. Έτσι πέρασε και ο Απρίλιος και ο Μάιος χωρίς να κάνω καθόλου προπονήσεις. Αρχές Ιουνίου μπήκα ξανά σιγά σιγά στο νερό όσο πιο ήρεμα μπορούσα για να μην κάνω χειρότερα τα πράγματα. Έφτασα μια βδομάδα πριν φύγω για το Ευρωπαϊκό να είμαι τα βράδια και να κλαίω από τον πόνο καθώς ο τραυματισμός θα έφευγε μόνο με πλήρη ξεκούραση πράγμα που ήταν αδύνατον να γίνει. Με αποτέλεσμα να έχω φτάσει στους σημαντικότερους αγώνες της χρόνια χωρίς επαρκή προπόνηση και νιώθοντας πόνο στην κάθε μου χέρια.
Ευτυχώς κατάφερα να κάνω μια πολύ καλή εμφάνιση και να μπω στους τρεις τελικούς από τα τρία αγωνίσματα που θα διαγωνιζόμουν. Κατάφερα να πάρω το μετάλλιο που επιζητούσα από πέρσι και αυτό λέει πολλά για έμενα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στα τελευταία 50 μέτρα της κούρσας να νιώθω απίστευτο πόνο αλλά είπα από μέσα μου «για την Ελλάδα»… Πιστεύω ότι θα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά αν δεν περνούσα τόσο μεγάλο ψυχολογικό και σωματικό σοκ.
Θέλω πραγματικά να ευχαριστήσω τον γιατρό μου Κωνσταντίνο Δημητρακά και τον Γιώργο Τελίδη για την βοήθεια τους όλο αυτό το διάστημα για πραγματικά χωρίς αυτούς δεν θα βρισκόμουν εδώ. Ένα τεράστιο ευχαριστώ στους προπονητές μου και στους γονείς καθώς έπαιξαν και αυτοί καθοριστικό ρόλο σε αυτήν την περιπέτεια»”.
