Όπως και να το δεις, είτε κάτω από συναισθηματική φόρτιση στα όρια της… τσατίλας, είτε με ψυχραιμία και πλήρη νηφαλιότητα, ο Άρης βρίσκεται πλέον με την πλάτη στον τοίχο. Ο κλοιός για την άνοδό του στην φυσική του θέση έχει σφίξει. Και καλείται να αντιδράσει πριν να είναι οριστικά πολύ αργά…
Μπορεί να λέγονται και να γράφονται πολλά, αλλά υπάρχουν συγκεκριμένες συνθήκες που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Ο Άρης σίγουρα δεν αγωνίζεται σε ένα πρωτάθλημα όπου παίζουν «Μπαρτσελόνες» και αγωνιστικά αήττητα φόβητρα, ούτε έχει αντιπάλους οικονομικούς κολοσσούς που δεν μπορεί να τους κοιτάξει στα μάτια.
Έχει κατά τεκμήριο το καλύτερο ρόστερ της κατηγορίας, με ατομικό ταλέντο κι εμπειρίες, όμως βρίσκεται πίσω απέναντι σε 3-4 ομάδες αξιοπρεπείς ομάδες και κυνηγάει το «τρένο» της ανόδου, από μειονεκτική πλέον θέση, γιατί «φρόντισε» κυρίως ο ίδιος γι αυτό με την απόδοσή του στο γήπεδο.
Ο Άρης πέρα από δυο-τρία παιχνίδια, δεν έπεισε ακόμη και στις νίκες του, ότι πατάει πιο σταθερά από τις άλλες ομάδες. Προχώρησε. Ξεπέρασε την κρίση της ήττας από την Καλλιθέα (άραγε σκόραρε ξανά εκείνος ο απίθανος τύπος;) και μ’ αυτά κι μ’ αυτά έφτασε σε μια τριάδα αγώνων, όπου παίχθηκε μεγάλο μέρος από την υπόθεση της ανόδου. Όλοι τους εκτός έδρας (με Λαμία, Απόλλωνα, Αγροτικό Αστέρα)… Κι όμως και στους τρεις έκανε τα ίδια λάθη και με το τρις… εξαμαρτείν, κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα όλη την προσπάθεια.
Οι ευθύνες του Νίκου Αναστόπουλου δεδομένες και ορατές δια γυμνού οφθαλμού. Όπως και στις νίκες, έτσι και στα στραβοπατήματα… Τις καταγράφει η στοιχειώδης ποδοσφαιρική προσέγγιση.
Η ομάδα δεν παίζει ποδόσφαιρο κατοχής, έχει… εθιστεί σε μια αμυντικογενή και παθογενή τακτική (φτάνοντας σε σημείο να έχει κατοχή μπάλας ακόμη και 30-35% χωρίς να έχει απέναντι του τον (sic) πρωταθλητή Ολυμπιακό) και δίνει δικαιώματα στον αντίπαλο να πιστέψει σε πολλά περισσότερα απ’ όσα προφανώς αξίζει και μπορεί. Δίνει επίσης δικαιώματα ακόμη και σε κάτι απίθανους ποδοσφαιρικούς τύπους, όπως χθες στον Εύοσμο, να μιλάνε για «τοπικά ντέρμπι και διαιτησίες με αντίπαλο τον Άρη». Σημεία των καιρών…
Το αυτονόητο για τον Άρη θα ήταν να εκπέμπει από… χιλιόμετρα μακριά ότι αυτός είναι το φαβορί, δείχνοντας στο γήπεδο χαρακτήρα μεγάλης ομάδας και κυρίως αποδεικνύοντας ότι αυτό και το πιστεύει και το «υπηρετεί» με συνέπεια. Δεν το έχει κάνει όμως. Τουλάχιστον δεν το έχει κάνει σε αυτά τα ματς όπου η νίκη έχει αξία «έξι βαθμών».
Ο Άρης της αγωνιστικής φιλοσοφίας που έδειξε (και) σε αυτά τα τρία εκτός έδρας κρίσιμα παιχνίδια, φοβήθηκε παραπάνω από όσο έπρεπε τους αντιπάλους, φτάνοντας στο σημείο να πετάει βαθμούς στα τελευταία λεπτά, ακόμη και σε ματς όπως αυτό του Ευόσμου, με τον κόσμο στο πλευρό του, μόλις λίγα λεπτά μακριά από τη φυσική του έδρα.
Η διαχείριση του ρόστερ δεν έχει φέρει – εκ του αποτελέσματος- μέσα στο γήπεδο αυτά που προσδοκάει η ομάδα και ο κόσμος. Κι αυτό είναι ξεκάθαρα ΚΑΙ ευθύνη του προπονητή, όπως την αντιλαμβάνονται όλοι.
Την ίδια ώρα, ο κόσμος περιμένει ειλικρινείς κουβέντες κι ανάληψη ευθυνών. Τα μηνύματα που έφτασαν και στο PRESSARIS ήταν δεκάδες, σχεδόν καταιγιστικά. Μπορεί π.χ. στην Λαμία η διαιτησία να έβαλε εμπόδια ή τύχη σε κάποια άλλα, αλλά εδώ χρειάζονται παλικαρίσια λόγια και ξεκάθαρα και όχι δηλώσεις του τύπου «ο Άρης δεν έχει διασυρθεί ακόμη», “φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από εμάς” ή «σε ένα μήνα θα είμαστε πρώτοι».
Η ομάδα δυστυχώς βρίσκεται σήμερα με την πλάτη στον τοίχο. Βρίσκεται κάτω από την γραμμή της ανόδου κι όσο κι αν ο Αναστόπουλος είπε με έμφαση ότι «δεν μας ενδιαφέρουν τι κάνουν οι άλλοι» τα μαθηματικά και η ποδοσφαιρική πρακτική μοιάζουν κυνικά: ο Άρης πέρα από το τι θα κάνει ο ίδιος από δω και πέρα στο γήπεδο, είναι αναγκασμένος να περιμένει και τα στραβοπατήματα των άλλων…
Αυτά είναι τα δεδομένα της σκληρής πραγματικότητας. Ωμά και ρεαλιστικά. Ούτε μαύρα, ούτε μνημόσυνα, αλλά εξόχως δύσκολα που απαιτούν σκληρή προσπάθεια, καρδιά και… μαγκιά απ’ όλους.
ΥΓ: Υπενθυμίζουμε εδώ τι γράψαμε μετά το 1-1 με τον Ολυμπιακό, γιατί τώρα αποκτά διπλή αξία:
Συμφωνούμε επίσης με τον Νίκο Αναστόπουλο, ο οποίος για μια ακόμη φορά το ξέκοψε: «Τελικό Κυπέλλου να παίξουμε, αν δεν πάρουμε την κατηγορία θα είμαστε αποτυχημένοι. Εμείς θέλουμε να φύγουμε μέρα και όχι νύχτα. Το Κύπελλο μπορεί να περιμένει έναν χρόνο», ως γενικότερο μότο και πυξίδα του φετινού Άρη.
Μετά το… πάρτι υπερηφάνειας, προέχει η «δουλειά». Κι αυτή η «δουλειά» έχει να κάνει με τους ανοιχτούς λογαριασμούς της ανόδου του Άρη στη Σούπερ λίγκα. Ο Άρης πρέπει να επιστρέψει για να αποκτήσουν ακόμη μεγαλύτερη αξία αυτές οι όμορφες βραδιές όπως της Τετάρτης.
Τα παιχνίδια που έρχονται με ΟΦΗ, Λαμία και Απόλλωνα είναι σημαντικά, καθοριστικά, θα ξεκαθαρίσουν το κάδρο της ανόδου. Μέσα στο οποίο είναι αδιαπραγμάτευτη και επιβεβλημένη η παρουσία του Άρη.
