Η χθεσινή μέρα έδωσε τέλος σε μια ακόμη “ομηρία” που βίωσε ο Άρης τα τελευταία χρόνια. Μια “ομηρία” που τον φρέναρε, τον βύθισε στην εσωστρέφεια, στην αγωνία, στην αμφισβήτηση και πολλές φορές του… θόλωσε το μυαλό, βγάζοντας τον από τα ήρεμα λιμάνια.
Μια “ομηρία” που είχε ψυχολογική, αλλά και κυρίως οικονομική φθορά. Η πανηγυρική δικαίωση του Άρη στην υπόθεση Ντουρμισάι, επί της ουσίας ήταν ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα των “απαντήσεων” που δίνει η κιτρινόμαυρη οικογένεια απέναντι σε ένα σάπιο, ένα σαθρό σύστημα.
Όσο κι αν κάποιοι μπορεί να έχουν μνήμη… χρυσόψαρου είναι ξεκάθαρο, ότι ο Άρης φώναζε για το δίκαιο των αιτημάτων τόσο στην υπόθεση Ντουρμισάι, όσο και σε εκείνες των Λάσκοφ και αδειοδότησης (τον Σαράκη μήπως τον ξεχάσατε;). Σύρθηκε στην λάσπη, δέχθηκε πυρά και αμφισβήτηση, κλονίστηκε είναι αλήθεια. Όμως μόνος του βγήκε μπροστά και δικαιώθηκε και στις τρεις περιπτώσεις, όχι φυσικά εντός των συνόρων, όπου κάνουν… πάρτι η ΕΠΟ, η “εξυγίανση”, οι “παράγκες” και τα “αφεντικά”, αλλά στο εξωτερικό: στο CAS και στην UEFA.
Είναι ξεκάθαρο το “τριπλό χτύπημα” του Άρη (από τον Καρυπίδη, μέχρι τον πιο… μικρό φίλαθλο της ομάδας) απέναντι σε αυτό το σύστημα.
Χθες μιλήσαμε για “ιστορική μέρα’, σε κάποιους φάνηκε υπερβολικό και θα ήταν, εάν ζούσαμε στην Αγγλία, στη Γερμανία ή σε κάποιο άλλο ποδοσφαιρικά προηγμένο -ή καλύτερα καθαρό- περιβάλλον. Στην Ελλάδα τέτοιες δικαιώσεις είναι… ιστορικές, γιατί γράφονται στην ιστορία ως μεγάλες νίκες απέναντι στη διαπλοκή.
Ο Άρης κατάφερε μέσα στον Γολγοθά που βίωσε (αφαίρεση βαθμών, απαγόρευση μεταγραφών, έλλειψε αδειοδότησης) να σταθεί όρθιος.
Κι αυτό είναι μια σπουδαία επιτυχία, η οποία επαναλήφθηκε. Κι όπως λέμε: καμία επιτυχία που επαναλαμβάνεται δεν μπορεί να είναι τυχαία.
