“Υπακούει, τυφλά. Ποτέ δεν φέρνει αντιρρήσεις. Εκτελεί μια εντολή, με απόλυτη πειθαρχία.
Πειθήνιο όργανο. Ομοίωμα ανθρώπου, με τρομακτικά χαρακτηριστικά, για να απωθεί τα πτηνά από τις καλλιέργειες, αν και αυτά είναι φιλικά προς το ίδιο, περνώντας τα χρόνια. Στέκονται στα “χέρια-κλαδιά του”, σφυρίζουν και συντονίζονται με το δικό του σφύριγμα”.
Το σκιάχτρο. Η παραπάνω περιγραφή είναι ο ορισμός του!
“Ο διαιτητής είναι, εξ ορισμού, αυθαίρετος…”, γράφει, μεταξύ άλλων, ο Ουρουγουανός Εντουάρντο Γκαλεάνο, στο βιβλίο του “Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως”.
Δεν μπορώ να ξέρω αν το πνεύμα του μεγάλου συγγραφέα, ποιητή και εραστή ενός άλλου ποδοσφαίρου μπορεί να περιφέρεται από γήπεδο σε γήπεδο, όντας σε μια άλλη διάσταση.
Στην περίπτωση που βρέθηκε στην Arena με τα θηρία, την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου, το βραδάκι, θα διαπίστωσε πως η λέξη αυθαίρετος ήταν ιδιαίτερη κολακευτική σε σχέση με όσα έγραψε, κάποτε. Η σκιά παρούσα. Φως κανένα…
Ένα, απόλυτα πειθήνιο, εκτελεστικό όργανο, στάθηκε σαν σκιάχτρο απέναντι στο ποδόσφαιρο. Σκοπός του “να τρομάξουν όσοι πρέπει”, αφού εξάλλου η υπόσχεση του “διοικητικού ηγέτη” περί προστασίας, με κάθε τρόπο, ήταν ξεκάθαρη λίγες μέρες πίσω.
Εδώ, οι λέξεις έχουν νόημα και σημασία, για όσους ξέρουν να τις διαβάζουν. Δεν γράφτηκε τυχαία, λοιπόν, πως ο Άρης θα έπαιζε απέναντι στην “ομάδα του Ηλιόπουλου”. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Οι γκρίζοι κρόταφοι θα έπρεπε να, είναι δείγμα σοφίας. Να εκπέμπουν σεβασμό. Να έχουν ήθος. Μια ζωή που πέρασε και σου άφησε κάτι. Σε δίδαξε. Σε έκανε, λίγο περισσότερο, άνθρωπο. Μάταια. Ένα ξερό κεφάλι, που δεν το νοιάζει για τα άλλα… κεφάλια. Ένα ξεροκέφαλο πτηνό.
Το κοράκι ξύπνησε, σήμερα, Πέμπτη πρωί και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πιει δύο γουλιές καφέ. Εμφανώς ικανοποιημένο, το πουλί, διάβασε τις αράδες των άρθρων που το εξυμνούσαν. Έξυπνο πετούμενο. Ξεχωρίζει από τα άλλα. Άνοιξε τα φτερά του, για να ξεμουδιάσει και πέταξε προς τα Δωδεκάνησα. Λίγο από την Κρήτη, μία βόλτα για να του δώσει τα συγχαρίκια ο παλαίμαχος κουμπάρος του. Γύρισε στην Θεσσαλονίκη, πέρασε πάνω από τις γειτονιές που το μεγάλωσαν. Σταμάτησε να πάρει μια ανάσα.
“Πού θα πάει; Μπόρα είναι, θα περάσει…”, σκέφτηκε αναπνέοντας τον αέρα της πόλης που, συχνά, τον εξυμνούσε και θα συνεχίσει να το κάνει.
Η λήθη είναι το κύριο χαρακτηριστικό των μηχανισμών προπαγάνδας.
“Μα, δεν παίξατε. Ήσασταν για… πολλά με λίγα” και από κοντά να σιγοντάρουν και δικοί μας. Θλίψη. Οργή. Κατάντια. Βρώμισε πάλι ο αέρας της πόλης. Μυρωδιά που, όσο κι αν την λατρεύει, το κοράκι, ούτε το ίδιο δεν μπορεί να αντέξει.
Σήκωσε πάλι τα φτερά του. Πέταξε. Ποιος ξέρει πού θα στηθεί το σκηνικό του τρόμου, το σκιάχτρο, το σαββατοκύριακο που έρχεται; Τι το νοιάζει; Με ένα… σφύριγμα, αυτό θα πάει να κάτσει πάνω του.
Για να φοβερίσει όσους τολμούν να πουν πως θέλουν τα αυτονόητα, σε ένα άλλο ποδόσφαιρο.
ΥΓ Θα είχε ενδιαφέρον να δοκιμάσει ο κύριος Τσώχος, σε ένα βίντεο που θα μιλάει περί παράγκας παλιάς κοπής όπως αυτό που έκανε πρόσφατα και αναφέρονταν στα “γεγονότα του Αγρινίου” και τον Τσέτσιλα, να μας εξηγήσει το πού “βρίσκεται” ο Σιδηρόπουλος, σε αυτό το περιβάλλον. Σε ποια κατηγορία τον κατατάσσει. Σίγουρα, θα ρισκάρει πολλά, όπως οι αναμεταδόσεις του απ’ το γήπεδο της Α.Ε.Κ. όπου συνέβη η κλωτσιά του Μπρινιόλι στο κεφάλι του Σουλεϊμάνοφ. Μια κλωτσιά που πέρασε στα ψιλά, των ασχολίαστων σχεδόν, παρά μονάχα επέμεινε να μας εξηγεί, με όρους αγωνιστικούς που θα έλεγε και ο Βασίλης ο Σαμπράκος που ήταν δίπλα του, τα περί “κυριαρχίας της Α.Ε.Κ.”.
ΥΓ 2 Ειλικρινά, υπάρχει άνθρωπος που ασχολείται με το ελληνικό ποδόσφαιρο και συνέχισε να μιλάει για τακτικές και λοιπές αγωνιστικές λεπτομέρειες μετά από το γεγονός του 33′;
Υπάρχει, σώφρων, άτομο που προσπαθεί να θέσει ζήτημα κανονισμού και “βρίσκει πρώτα μπάλα” σε μια απόφαση ενός διαιτητή που γυρίζει το ποδόσφαιρο 100 χρόνια πίσω;
Όπως έλεγε και μια ψυχή:
“Καληνύχτα και καλή τύχη…”!
Πέμπτη, 31 Οκτωβρίου 2024
“ο Χιούι”
