Η σιωπή των αμνών βασίστηκε σε τριλογία και επιβραβεύτηκε με 5 Όσκαρ. Ο Άντονι Χόπκινς, ως Χάνιμπαλ Λέκτερ, σε μυθική ερμηνεία, δεν γνωρίζω αν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει σε ρόλο διαιτητή, στην “σφαγή των αμνών”, σε μία ταινία που υπόσχεται επίσης πολλά όσκαρ. Η σιωπή δεν προφυλάσσει απ’ το έγκλημα και εδώ μιλάμε για το απόλυτο διαιτητικό όργιο, σε μία ποδοσφαιρική παρωδία.
Ένα παλιό, ποδοσφαιρικό, ρητό λέει πως “δεν ενδιαφέρει κανέναν το πώς θα παίξεις σε έναν τελικό, αρκεί να πάρεις το τρόπαιο”. Συνεπώς, ήμουν προετοιμασμένος για το κάκιστο θέαμα, την κακή απόδοση, τόσο του Άρη όσο και του αντιπάλου, του Παναθηναϊκού. Έναν Παναθηναϊκό που, όπως έγραψα πολλές φορές εδώ, θεωρούσα φαβορί, λόγω των 19/30 τελικούς. Ένα θλιβερό σύνολο που, απλά, πήρε ξανά όσα “έπρεπε” να πάρει.
Παρόλα αυτά, με όσα είδαμε μέχρι το 65′, περίπου, δεν υπήρχε φαβορί στο χορτάρι. Δύο κακές ομάδες, που είχαν αλληλοεξουδετερωθεί, με τον Άρη καλύτερο στα σημεία. Φόβος; Κακή μέρα; Άγχος; Ποιος ξέρει; Ανθρώπινα συναισθήματα. Λογικά, ακόμα κι αν αφορά σε αθλητές.
Συνονθύλευμα και φαντασίωση
Δεν παίζεις μόνος σου, αλλά δύο. Συνεπώς, η μονόπατη κριτική είναι λάθος. Σίγουρα, το μείζον, το σημαντικότερο είναι η απόδοση της ομάδας μας. Η κάτω του μετρίου. Με διακριθέντες τον Φαμπιάνο και οριακά τον Οντουμπάτζο και τον Σαμόρα, μαζί με Μπράμπετς και Κουέστα.
Από την άλλη; Στους πράσινους; Ο τερματοφύλακας και τα στόπερ τους ήταν οι διακριθέντες. Ο πρώτος λόγω της σημαντικής επέμβασης, οι δεύτεροι απλά επειδή περπατούσαν. Πάντα, η αναφορά γίνεται ως το σημείο μηδέν. Ως τέτοιο ορίζεται η αποβολή Νταρίντα. Κάπου κοντά στο 65′. Μετά, σταματάει κάθε κριτική και λογική, αλλά αυτά θα τα πούμε παρακάτω.
Μία κεφαλιά του Φαμπιάνο, που αποκρούει με υπερένταση ο Λοντίγκιν και ένα τσαφ, βάζοντας το λάθος πόδι εξ επαφής, του Ζαμόρα ήταν οι μοναδικές φάσεις όσο οι ομάδες έπαιζαν 11vs11 και έντεκα εναντίον 10. Ο αντίπαλος είχε την κατοχή που, στοχευμένα θεωρώ, έδωσε ο Άκης Μάντζιος. Όσοι έχουν παρακολουθήσει τον Παναθηναϊκό, φέτος, γνωρίζουν πως ο αντίπαλος χάνει δυνάμεις και οριακά καταρρέει με την πάροδο του χρόνου. Συνεπώς, με την σωστή αποβολή με δεύτερη κάρτα του Κώτσιρα, έδειχνε να μπαίνει στα σχοινιά ο αντίπαλος.
Με λίγα λόγια, ο Άρης έπαιζε με την τακτική προσέγγιση που έχει παίξει σε όλα τα παιχνίδια με τους “από πάνω”, στα οποία κατάφερε να πάρει αποτέλεσμα η ομάδα. Ποδόσφαιρο δεν παίζει η φαντασίωση που, μπορεί να, έχω ως οπαδός αλλά η πραγματικότητα. Αυτή λέει πως ο Μάντζιος συμμάζεψε ένα συνονθύλευμα, έκανε προετοιμασία τον… Οκτώβριο και με μία πρόκριση επί της Α.Ε.Κ. άνοιξε τον δρόμο για συμμετοχή και πιθανή κατάκτηση κυπέλλου.
Αδράνεια
Για όσους είμαστε κοντά στην ομάδα, είτε αυτό αφορά στην παρουσία μας στο γήπεδο, είτε στα όσα αφορούν στην καθημερινότητά της, μελετώντας τις συμπεριφορές, τις κινήσεις και την εξέλιξή της, κάποια πράγματα ήταν γνωστά. Από εδώ, μάλιστα, έχουν επισημανθεί ουκ ολίγες φορές.
Αρχής γενομένης από την επόμενη ημέρα εκείνης της επικής ανατροπής επί της Α.Ε.Κ. και το 3-2 στο Χαριλάου, η μία απόφαση της διοίκησης μετά την άλλη, οδήγησαν στο τέλμα του περασμένου Οκτωβρίου, του 2023. Αφού είχε επικοινωνηθεί πως “θα αλλάξουν όλα”, από κοινού με τον Μπούργκος, ακολούθησε το άδειασμα του προπονητή μετά τον αποκλεισμό με την Μακάμπι Τελ Αβίβ και μία σειρά με πρώην τεχνικούς και μαθητευόμενους μάγους ( Άλαν Πάρντιου και Απόστολο Τερζή, συγκεκριμένα) να κάνουν πειράματα στην πλάτη της ομάδας.
Συμπερασματικά, την “φωτιά” σε μία ομάδα που έδειχνε να φτάνει σε ένα πιο πάνω επίπεδο, την έβαλε μόνη της, με τις βιαστικές, εν θερμώ, αλλοπρόσαλες αποφάσεις της η ιδιοκτησία και συγκεκριμένα ο Θόδωρος Καρυπίδης. Το περασμένο Φθινόπωρο, αργά, αλλά “κάλλιο αργά παρά ποτέ”, επανήλθε μία ποδοσφαιρική λογική. Μία ισορροπία. Έδειχνε και έτσι ήταν, να σώζεται το ναυάγιο.
Δεν αρκούσε αυτό, όμως. Πολύ καιρό πριν, τόσο από θεσμούς του Άρη, όσο και από εμένα προσωπικά μέσω γραπτών, τέθηκε επί τάπητος η ανάγκη για ενίσχυση, για στελέχωση. Τίποτα από αυτά δεν έγινε. Τα αποτελέσματα, στο βράδυ της 25ης Μαΐου, αποτυπώθηκαν σε δύο στιγμές.
Η πρώτη ήταν “η φάση της ιστορίας σου”, το πέναλτι που δεν δόθηκε υπέρ μας στο 91ο λεπτό παίζοντας 9 εναντίον 10. Με ένα ενισχυμένο και εξοπλισμένο με τα απαραίτητα προπονητικό σταφ, αντιλαμβάνεσαι το γεγονός, ακόμα και σε δεύτερο χρόνο και δημιουργείς “το απαραίτητο μπάχαλο”, διακόπτοντας το παιχνίδι και πηγαίνοντας αυτή την απίθανη κυρία στο VAR. Δεν συνέβη ποτέ.
Η δεύτερη στιγμή ήταν η πυρκαγιά εντός του γηπέδου, του Κλεάνθης Βικελίδης, αργά το βράδυ. Υπάρχει άνθρωπος που θέλει να βάλει φωτιά στο σπίτι του; Είναι δυνατόν να εξηγηθεί λογικά, από όποιον δεν είναι ψυχικά διαταραγμένος, μία τέτοια ενέργεια; Όχι, φυσικά. Παρόλα αυτά, εδώ δεν μιλάμε για ένα καφενείο της γειτονιάς, που την πόρτα του συγκρατεί ένα λουκέτο. Δεν νοείται να είναι αφύλακτο το γήπεδο του Άρη, με αποτέλεσμα να μπορεί να εισέλθει ο καθένας και να κάνει το οτιδήποτε. “Πριν από την επίθεση, η άμυνα”, λέει άλλη μία ποδοσφαιρική ρήση και εκεί ο Άρης υστερεί, ως οργανισμός, πολυεπίπεδα. Η αδράνεια, η ακινησία, το να μην φυλάς τα νώτα σου, αποτελεί ύβρη.
Το πλυντήριο της Γαλλίδας
Δεν μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη κάλυψη για την διαιτητή, την Γαλλίδα Φραπάρ, από την ενέργεια του Ζουλ. Ενός παίχτη που, ποδοσφαιρικά, κέρδισε το χαρτί της συμμετοχής στην εντεκάδα, μα του αρκούσε η στιγμή της μέγιστης ανοησίας, αυτή που τον θέτει οριστικά εκτός.
Ο Ζουλ ήταν το απόλυτο “πλυντήριο” για όσα επέλεξε, στοχευμένα, να κάνει η εν λόγω. Μία κίνηση να χτυπήσει αντίπαλο, πεσμένος, έχοντας κερδίσει φάουλ. Μία κόκκινη κάρτα, στην ομάδα που τον εμπιστεύτηκε, στον προπονητή, στον εαυτό του.
Τίποτα δεν μπορεί να ξεπλύνει, παρόλα αυτά, τα όσα οργιώδη είδαμε. Μια κίτρινη/δεύτερη κόκκινη επί σκοπόν, ανύπαρκτη και μάλιστα τέτοια ώστε να μην μπορεί να επέμβει το VAR. Ο Βλάντιμιρ Νταρίντα εκτός. Η πονηρή, που επελέγη απ’ τους πονηρούς. Αποκορύφωμα;
Χέρι και καραμπινάτο πέναλτι, υπέρ του Άρη. Η φάση της ιστορίας μας. Η απόλυτη σιωπή. Η σφαγή των αμνών. Ως τέτοιοι πήγαν παίχτες και προπονητές του Άρη, του αφελή Άρη, στον Βόλο. Μίας ομάδας που πληρώνει στο έπακρο, με τον πλέον σαδιστικό τρόπο λάθη δικά της και άλλων.
Προπαγάνδα είναι…
Στην εποχή της εικόνας, της “άποψης πορδής”, της σοσιαλμιντιοκρατίας, των ουρλιαχτών, της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας ζούμε. Ας δούμε τι είναι προπαγάνδα, λοιπόν.
Αφορμή, δύο παρόμοιες, απαράδεκτες και καταδικαστέες ενέργειες. Με μικρές, πλην όμως, σημαντικές διαφορές.
Η πιο πρόσφατη ήταν τα όσα άκαιρα έκανε ο πρόεδρος του Άρη, με την λήξη του αγώνα. Τίποτα δεν δικαιολογεί, στα μάτια μου, ακόμα και τα επιλεγμένα και εν γνώση της σφυρίγματα και μη, τέτοια συμπεριφορά, που σε γυρίζει χρόνια πίσω. Συνεπώς, σωστή και δεκτή η όποια τιμωρία έλθει, από μέρους μου. Επίσης, απαραίτητη η αλλαγή πλεύσης (και) σε συμπεριφορά από τον διοικητικό ηγέτη της ομάδας.
Από την άλλη, λίγοι ξεχνάνε, παρά την προσπάθεια καλοπληρωμένων για διαμόρφωση ιδανικού προφίλ “καλού παππούλη”, την μπούκα γνωστού προέδρου, με πιστόλι στο ζωνάρι. Εκεί, ο τότε τεχνικός διευθυντής τους, τον απείλησε ευθέως και ακολούθησαν όσα ακολούθησαν.
Τότε, σημαία της προπαγάνδας ήταν η φάση, όχι η ενέργεια. Τώρα, φταίει η ενέργεια, όχι η φάση. Όταν μπουκάρει, προπηλακίζει και αποσύρει την ομάδα του ο ένας, με αφορμή μη καταλογισμό πέναλτι, σε άλλο παιχνίδι, είναι επανάσταση, μα όταν ο άλλος μπουκάρει, επίσης αγανακτισμένος, είναι “ντροπή και δυσφήμιση για την χώρα”!
Αυτό είναι προπαγάνδα. Η διαστρέβλωση των γεγονότων. Γεγονότα επικίνδυνα και ασόβαρα, εκ των οποίων με απασχολούν όσα έχουν να κάνουν με τα συμφέροντα της ομάδας μου, του Άρη. Την ομάδα την θωρακίζεις, της δίνεις τα εφόδια για να προστατεύεται. Το “ντου” έπρεπε να γίνει από πάγκο και παίχτες στο 91′. Όλα τα υπόλοιπα είναι επικίνδυνα. Αν θέλεις να αντιδράσεις σε όσους βίασαν το ποδόσφαιρο και την λογική μας, με θύμα τον Άρη, ένα βράδυ Σαββάτου στο άδειο γήπεδο του Πανθεσσαλικού, πρέπει να μάθεις να σέβεσαι το άθλημα εσύ, πρώτα απ’ όλα.
Αντί επιλόγου
Δεν ενδιαφέρει κανέναν πώς θα παίξεις σε τελικό. Αρκεί να τον κατακτήσεις.
Αυτή η φάση, καραμπινάτο πέναλτι, στο 91′ με 9 παίχτες, θα έπαιζε για χρόνια, σε οθόνες μεγάλων εμπορικών καταστημάτων και σε κεντρικούς δρόμους, αν γίνονταν κατά αντιπάλων. Της όποιας πόλης.
Ο κόσμος, οι υποστηρικτές της εκάστοτε ομάδας και τα ΜΜΕ/υποστηρικτές της, θα σιγοντάριζαν. Πιθανώς θα έκοβαν στα δύο την χώρα.
Από κει και πέρα, τα τελευταία 2 χρόνια έγιναν επικά λάθη. Το Σάββατο το βράδυ πήγες Άρη, κόντρα πάλι στα όσα αντιποδοσφαιρικά έκανες, να παίξεις ένα ματς ζαριά. Το ποδόσφαιρο δεν είναι τάβλι. Πιο πολύ με σκάκι μοιάζει. Εκεί που χρειάζεται σκέψη, τακτική και μυαλό, πρώτα απ’ όλα.
Δεν μπορεί να είναι “στόχος” το κύπελλο, το ματς της μίας βραδιάς. Στόχος είναι η δημιουργία ομάδας, με όρους ποδοσφαιρικούς, που να είναι ψηλά στο πρωτάθλημα, διεκδικώντας πράγματα. Τότε, μοιραία, θα έρθει ο τίτλος. Εγώ, θεωρώ πως μπορεί να συμβεί. Ναι, με μεγαλύτερο κόστος, με θυσίες, με υπομονή. Κι άλλη. Όση χρειαστεί.
Σήμερα, διαλέγεις:
“Ή επιστρέφεις στο 80, διαλύοντας την ομάδα και κάνοντας χρόνια να βγεις Ευρώπη, δίνοντας έδαφος σε άλλους ή αλλάζεις πράγματα, βάζεις “συμπαίχτες” ή όπως λέγονται, μα πάνω απ’ όλα σκύβεις το κεφάλι, κοιτάς τον καθρέφτη, δουλεύεις σιωπηλά και προχωράς.”
ΥΓ 1 Ανανεώνεις Μάντζιο για 3 χρόνια και σε κάθε συνέντευξη τύπου ο Άκης οφείλει να αναφέρει και να υπενθυμίζει την κλοπή του κυπέλλου 2023-2024
ΥΓ 2 Είναι σεβαστή η επιλογή του καθένα. Να απέχει, να φύγει, να μείνει, να τα παρατήσει ή όχι. Δεν είμαι εδώ για να πείσω κάποιον, αλλά ούτε και θα δεχτώ υποδείξεις για το πώς θα εκφράσω όσα έχω μέσα μου και πώς θα συμπεριφερθώ. Συνεχίζω να στέκομαι δίπλα στην ομάδα που αγαπώ, δίπλα στον Άρη!
Μέχρι να έρθει η π&€#@να η στιγμή… Κι ακόμα παραπέρα.
Τρίτη, 27 Μαΐου 2024
“ο Χιούι”
