Συνήθως η χρησιμοποίηση τόσων πολλών ποδοσφαιριστών από τις λεγόμενες «ρεζέρβες» μιας ομάδας, γίνεται σε φιλικά παιχνίδια, όπου ο κάθε προπονητής έβγαζε τα συμπεράσματά του.
Ο Λούκας Αλκαράθ πήρε το ρίσκο (στα όρια της… άγνοιας κινδύνου) και κατέβασε μια ομάδα με πολλές αλλαγές, νέα πρόσωπα (Καραγιάννης) και παίκτες που δεν έπαιζαν σχεδόν ούτε στις προπονήσεις (π.χ. Κοτσώνης) σε ένα επίσημο παιχνίδι, όπου κρίνεται σε μεγάλο βαθμό, ο παραδοσιακός στόχος της ομάδας, η διάκριση στο κύπελλο. Ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν έγιναν τόσες πολλές αλλαγές σε ένα παιχνίδι και μάλιστα σε έναν Άρη, όπως τον φετινό με ρόστερ «εκτάκτου ανάγκης».
Το ρίσκο, λοιπόν, του Ισπανού προπονητή έφερε την ανώμαλη προσγείωση, την τραγική εμφάνιση, τον προβληματισμό. Σε μια χρονική περίοδο όπου η λογική λέει ότι ο μικρός χρόνος παρουσίας του στην Ελλάδα δεν επιτρέπει ανάλογου μεγέθους… τολμηρές και ριψοκίνδυνες αποφάσεις.
Δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι ο Άρης με την είσοδο του Γιαννιώτα, γλίτωσε τα χειρότερα, μια και η Καλλιθέα κυριαρχούσε στο γήπεδο και έχανε ευκαιρίες. Με το γκολ που σημείωσε απέτρεψε τον απόλυτο διασυρμό από μια ομάδα που παλεύει στις τελευταίες θέσεις της Football league, της Β’ εθνικής για να μην ξεχνιόμαστε…
Ο Αλκαράθ δεν έκρυψε την απογοήτευσή του για την εικόνα που παρουσίασαν αρκετοί παίκτες. Ονόματα δεν χρειάζεται να πούμε. Είδε όλος ο κόσμος.
Το πώς θα αντιδράσει ο ίδιος δεν είναι θέμα μόνο δικό του. Δεν είναι ουσιαστικά δικό του, αφού ο Άρης παραμένει επί της ουσίας χωρίς διοίκηση και με ανοιχτές πληγές, οφείλει να να λύσει πρώτα μια σειρά άλλα προβλήματα και μετά να μπορεί να κοιτάξει με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα το αγωνιστικό κομμάτι.
