Διαβάζοντας, κάπου, για τον αγαπημένο μου μυθικό ήρωα, συνειδητοποίησα πως δεν είναι τόσο, όσο εγώ πίστευα τουλάχιστον, προϊόν “ομηρικών περιγραφών”. Αντιθέτως η, κλεμμένη από τραγούδι, “σ’ έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω” φράση όλο και τριγυρνούσε γύρω απ’ το μυαλό μου. Και επειδή είναι, σχεδόν, αδύνατον να έχω ζήσει 3000 χρόνια πριν, κατέληξα πως αυτός ή η μετενσάρκωσή του, σε Σύλλογο έστω, ζει στις μέρες μας και έχουμε γνωριστεί, μάλιστα.
Οι καπεταναίοι
Ο λόγος περί του τεράστιου Οδυσσέα, φυσικά! Εκ του “οδύσσομαι”, δηλαδή διώκομαι ή του “οδυνάω”, προκαλώ σε κάποιον πόνο. Υπάρχει και η εκδοχή του “οδύωμαι”, είμαι οργισμένος, βαθιά δυσαρεστημένος, με κάποιον. Όσο κι αν αποτελεί “βίβλο” για εμένα η, ανά περιόδους, μελέτη της ζωής αυτού του αντιήρωα της εποχής του, σταματάω την μετάφραση λέξεων, αφού τα αρχαία μου και οι γνώσεις επί αυτών θάφτηκαν, στις αρχές της 2ας Λυκείου. Όταν έκανα την δικιά μου, μεγάλη και κρίσιμη, “κοιλιά”. Κοινώς, παράτησα παντελώς οποιαδήποτε προσπάθεια. Για μελέτη. Για γνώση. Σχεδόν παραιτήθηκα και αφέθηκα, έρμαιο, στους ανέμους να με παρασύρουν οπουδήποτε αυτοί θέλουν. Ακόμα και να με πνίξουν!
Εύκολα παρατηρεί κάποιος ομοιότητες με την/τις ομάδα/δες μας σε μπάσκετ και μπάλα. Ειδικά φέτος.
Μέχρι εκείνη την ηλικία είχα αποκτήσει ήδη την εμμονή με τον Άρη. Μελετούσα, ανέλυα, ρουφούσα κάθε σχετική πληροφορία. Έχοντας βιώσει, ως παιδί, τις μαγικές “αήττητες τριετίες” του Αυτοκράτορα, αργότερα τα φάιναλ φορ, Γάνδη, Μόναχο και Ισπανία, που έγιναν σύνθημα με μικρή αλλαγή της σειράς των πόλεων για τις ανάγκες του ποιητή της εξέδρας, κατέληξα στην έκσταση του Τορίνο. Στην δύση μιας μεγάλης εποχής, ανέτειλε μια άλλη!
Με τα απόνερα “Ξανθού”, “Γκάνκστερ” και “Δράκου”, πήγε η επόμενη 10ετία και κάτι, που συνέχιζε “να δίνει”, κυρίως όσα στέρησε η μοίρα σε “αυτούς που έπρεπε”. Τρία Ευρωπαϊκά, στην σούμα. Κατά ειρωνικό τρόπο, ο Γκάλης δεν σήκωσε κανένα. Αντίθετα με τον Νικ, ο Λάππας έζησε στιγμές που θα διηγείται στα εγγόνια του, σε κάποιο σαλόνι, κάπου στον θεσσαλικό κάμπο. Έτσι συμβαίνει, συχνά. Να έρχονται ή να μην έρχονται πράγματα, εκεί που “δεν” ή “τα” περιμένεις αντίστοιχα. Έτσι είναι η ίδια η ζωή.
Το επόμενα 20+ χρόνια, που ακολούθησαν τα μυθικά πανηγύρια ενός κυπέλλου στην Εθνική Οδό, συνοψίζονται στην συμπεριφορά μου της Δευτέρας Λυκείου. Παραίτηση, σπατάλη, ασυδοσία, ανικανότητα διαχείρισης και οι άνεμοι να οδηγούν τον μπασκετικό Άρη να “ξύνει” βράχια.
Πιο συγκεκριμένα, ένα απ’ τα επτά θαύματα του κόσμου, ο Κολοσσός από την Ρόδο βγήκε απ’ τον βυθό, που εικάζεται πως βρίσκεται και απείλησε να μας παρασύρει. Μια ομάδα που απέκτησε παράδοση συντριπτικά υπέρ της απ’ το 2017 έως σήμερα, στο Παλέ Ντε Σπορ. Ανήκουστα πράγματα. Αφού το υπερωκεάνιο γλίτωσε την απευθείας τράκα, πάνω στο άγαλμα, με κύριους υπεύθυνους του ελιγμού τους απλούς ναύτες, μένουν 2-3 βήματα. Τα νερά είναι ακόμα μέσα στο σκαρί.
Τα κουκιά μετρημένα και συγκεκριμένα, μέσα στο κεφάλι μου.
Τουλάχιστον 1 νίκη στα δύο συνεχόμενα εκτός που ακολουθούν, οπωσδήποτε 2 στα 2 στο Αλεξάνδρειο με Πανιώνιους, Λαύρια και έτσι, για να μην πάμε στο καλοκαίρι μαλωμένοι, διπλό στον κάμπο, στην Καρδίτσα, στο σβήσιμο της κανονικής περιόδου.
Όλα τα παραπάνω χωρίς να με απασχολεί καν αν η ομάδα θα μπει σε “οκτάδες” και άλλα, σάπια. Σημαντικότερο, στα μάτια μου, είναι να μπει σε κάνα ναυπηγείο το καλοκαίρι. Εκεί, αφού αρχίσει το φτιάξιμο απ’ την αρχή, σε άλλες βάσεις εντελώς, προέχει να αλλάξουν οι καπεταναίοι, πρώτα. Εντός και εκτός παρκέ…
Το χάσιμο
Το δέσιμό μου, η εξάρτηση με το κιτρινόμαυρο του ποδοσφαίρου, βαστάει από τα μέσα των 80’s, περίπου, τότε που ένα μεγάλο “ΑΓΝΟ” ή ένα “ΟΠΑΠ” βρίσκονταν μπροστά στις φανέλες και κάτι νούμερα τεράστια πίσω. Χωρίς ονόματα! Σε ό,τι αφορά την παρουσία στις κερκίδες χωρίς το χέρι του πατέρα, ο οποίος ρίσκαρε αφήνοντάς μας μόνους με τον αδερφό αλλά και πολλούς φίλους που γίναμε συνοδοιπόροι, συμπληρώθηκαν 32 χρονιά φέτος.
Από την Τροία ξεκίνησε ο βασιλιάς της Ιθάκης το ταξίδι του γυρισμού, από την 3 κι εμείς ξεκινήσαμε το “δικό μας χάσιμο”. Είκοσι χρόνια στο ένα πέταλο, δέκα στο άλλο για την αλλαγή, τα δύο τελευταία “απ’ τα ορεινά, απ’ το βουνό ψηλά”, δώρο στον εαυτό μας, για να βλέπουμε και λίγη μπάλα ανάμεσα στα συνθήματα που δεν σταματάμε, ούτε καθιστοί, να φωνάζουμε.
“Είμαστε γηπεδάκηδες..”, μου είπε ο Ντιούι, πριν λίγες μέρες, όταν συζητούσαμε διάφορα γύρω απ’ τον Άρη, από εμάς σε σχέση με την ομάδα, απ’ τα κλασικά, δικαιολογημένα ή μη “κουράστηκα” που λένε ή γράφουν πολλοί. Έτσι είναι. Συμφωνώ μαζί του. Ψυχοθεραπεία μπλεγμένη με παράνοια, αντικαταθλιπτικά αναμεμειγμένα με δόσεις χαράς. Βαφτιστήκαμε στην κιτρινόμαυρη κολυμπήθρα που βαφτίσαμε τα παιδιά μας. Μικρότερος ο δικός μου, μεγαλύτερα τα ανίψια. Υποθέταμε το σημείο, κάτω απ’ το μεγάλο πανί που απλώθηκε πριν την σέντρα του ντέρμπι της περασμένης Κυριακής στην “3”, το πού θα βρίσκονται.
Πολυμήχανος, πανούργος, για να μην καεί
Την Κυριακή το απόγευμα παίζουμε σε ένα γήπεδο που η απόσταση που χωρίζει το χαμόγελο και το ουρλιαχτό “γκόοοοολ” από την σιωπή και το, σχεδόν, εγκεφαλικό δεν απέχουν πολύ. Ο πνιγμένος πιάνεται απ’ τα μαλλιά του, λένε και η Λαμία θα ψάχνει τα δικά μας. Για να πάρει την, τελευταία ίσως, αναπνοή της. Για να κόψει την δική μας. Τα παιχνίδια της μοίρας φέρνουν τον Άρη εκεί που έχασε ένα πέναλτι, έφαγε ένα γκολ στο φινάλε μιας παράτασης και έχασε ένα ακόμα πέναλτι στην “ανάσα” της ίδιας, βγάζοντας την δικιά μας.
Στο ίδιο γήπεδο παίχτηκε… πόλο, για να χάσουμε ένα άλλο ματς, εκεί βρεθήκαμε ζαλισμένοι με δύο γκολ στην πλάτη και γυρίσαμε σε 2-2, αλλά ως εκεί μόνο, σε ένα άλλο. Ο πανηγυρισμός του Ντιγκινί, αν και χάνεται στον χρόνο, πρέπει να είναι αυτός που θα εμπνεύσει. Το πάθος και η συγκέντρωση εκείνης της δευτεριάτικης βραδιάς, μαζί με την υπομονή, την επιμονή και την αποτελεσματικότητα έκριναν τα υπόλοιπα. Λίγο με απασχολεί το αν θα κατρακυλήσει σε άλλη κατηγορία η ομάδα που με… πανουργία επιβιώνει εδώ και χρόνια. Ο Άρης παίζει με την φωτιά, πλέον, κινείται σε σχοινί πάνω, ως άλλος ακροβάτης. Έβαλε τον εαυτό του, μόνος του ουσιαστικά, στην θέση αυτή και αν δεν θέλει να χάσει τις ισορροπίες του ή να καεί, επιβάλλεται να πάρει το τρίποντο. Πονηρός, πανούργος, πολυμήχανος πρέπει, επιτέλους, να είναι, να γίνει αυτός.
Το κείμενο γράφεται τμηματικά, από την Πέμπτη ως το Σάββατο που δημοσιεύεται και σε αυτό το διάστημα, με τον Γενάρη να έχει λίγες μέρες για να αποχαιρετήσει, ήρθε μόνο ένα μπακ αριστερό αντί ενός άλλου, στον Μανού προσφέρονται διπλάσιες απολαβές και ετοιμάζει, λογικά, βαλίτσες, ενώ οι: τερματοφύλακας, στόπερ, χαφ και εξτρέμ, που εδώ γράφτηκαν πριν από ενάμιση μήνα πως απαιτείται να αποκτηθούν, δεν βρήκαν ακόμα τον δρόμο του ερχομού.
Μοιραία, επιστρέφω από όπου ξεκίνησα και καταλήγω στην αυλόπορτα του παλατιού, όταν έφτασε εκεί ο ρακένδυτος Οδυσσέας.
Ο Άργος, το πιστό, γέρικο σκυλί, τον αναγνώρισε αμέσως και κούνησε την ουρά του, πριν ξεψυχήσει. Εδώ, σε Χαριλάου και Παλέ, λες και βρίσκεται ένα άλλο σκυλί που γυρνάει γύρω γύρω, γαβγίζει και κυνηγάει την ουρά του. Κάποιες φορές, μάλιστα, την δαγκώνει κιόλας. Μόνο του.
Χωρίς επίλογο, αλλά ούτε και πρόλογο σήμερα. Απλά και κατανοητά. Η συνειδητοποίηση της κρισιμότητας των στιγμών στα δύο μεγάλα αθλήματα, η απόλυτη συγκέντρωση και υπερπροσπάθεια που απαιτείται από όλους είναι το βασικό ζητούμενο, καθώς μόνο οι νίκες, σήμερα, το Σάββατο το βράδυ και αύριο, την Κυριακή το απόγευμα, θα είναι το γιατρικό. Χωρίς δικαιολογίες. Αυτές σώθηκαν. Όπως και τα λόγια. Πράξεις και νίκες. Μόνο.
Σάββατο, 25 Ιανουαρίου 2025
“ο Χιούι”
