Διπλό στον Κολοσσό! Τα Αρειανάκια της Ρόδου, της Κω, των Δωδεκανήσων ήταν εκεί, γούσταραν, πήραν γεύση Αυτοκράτορα που αναγεννάται και πολλή χαρά! Για όποιον ζει ή έζησε μακριά απ’ την Θεσσαλονίκη και περίμενε πως και πως τα ματς του Άρη, κάνοντας το πρόγραμμά του έτσι ώστε όταν βρεθεί στην πόλη, για λίγες μέρες, να μπορεί να δώσει το παρών σε Παλέ και Χαριλάου, είναι εύκολα κατανοητό το συναίσθημα!
Κορνίζα στο κομοδίνο
Λέγαμε, με τον Ντιούι, στο ημίχρονο του αγώνα με τον Π.Α.Σ. Γιάννενα, πως ο Μάντζιος πρέπει να έχει κόψει, λογικά, στην μέση την φωτογραφία του γάμου του. Αυτήν που συνηθίζουν να έχουν πολλοί, σε ένα κομοδίνο στο δωμάτιο! Στην θέση του έτερου ήμισυ, είπαμε πως, πιθανόν έβαλε τον Βερστράτε!
Είναι κάποιοι παίχτες που, οι προπονητές, λατρεύουν να έχουν στο ρόστερ τους. Η συνέπεια που εμφανίζουν στο να κάνουν πράξη την θεωρία τους, τους κάνει αγαπημένους. Συνήθως, οι παίχτες αυτοί δεν τραβάνε τα φώτα της δημοσιότητας. Σε ό,τι έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο π.χ. δεν σκοράρουν σχεδόν ποτέ, παίρνουν κάρτες, πολλές… αχρείαστες για τον μέσο θεατή, φίλαθλο ή οπαδό, κάνουν τάκλιν, η μπάλα περνάει καμια 1000 φορές απ’ τα πόδια τους και κάτι αντίστοιχα, ενώ εσύ κι εγώ βλέπουμε άλλα. Ο Βέλγος πήρε μία τέτοια κάρτα, κοντά στις καθυστερήσεις. Μπορεί και μέσα σε αυτές. Έκανα σχόλιο, για το ότι ήταν αχρείαστη. “Αν ήταν 1-0 το σκορ θα τον χειροκροτούσες”, άκουσα από δίπλα. Έτσι είναι. Είμαι βασικό ζητούμενο να λειτουργείς χωρίς να κοιτάζεις το σκορ.
Αυτή η άποψη, βέβαια, έχει και τον αντίλογο. Ότι, δηλαδή, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο τιθασεύεται το συναίσθημα και η παρορμητικότητα, με καθαρό μυαλό και σκέψη. Έτερον εκάτερον, που λένε.
Μόνος ήμουν, μόνος είμαι… Χάρελ μου!
Επιστροφή στο μπάσκετ και η κουβέντα περί Καστρίτη και του team του. Μαζί και η ομάδα. Δουλεύτηκε το ματς. Από τα πριν. Το “μετά”, το αποτέλεσμα των ενεργειών στο παρκέ, ειδικά του πρώτου ημιχρόνου, ήταν η εφαρμογή του πλάνου. Στους πρώτους 25 πόντους μας, σχεδόν οι 20 ήταν απ’ τους ψηλούς της ρακέτας. Και αν ο Σόουζα προσπαθεί να ισορροπήσει και εκπαιδεύεται, αγώνα στον αγώνα, να ελέγχει τα φάουλ του, ήρθε ο Μπάνκστον και έκανε μαγικά πράγματα. Αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς και συνεργασιών, βέβαια.
Οι αγαπημένοι, του Καστρίτη αλλά και του Απόστολου Μάντζιου. Οι αντιήρωες. Μία ωδή σε αυτούς. Δώσε μου Φεράρηδες και Οντουμπάγιους και Μενέντεζ! Ναι, Μενέντεζ. Αυτός που βγαίνει με την Κηφισιά και ο Μασούρας φαντάζει Ντάνι Άλβες! Σίγουρα, εγώ ο θεατής, ο οπαδός, το εξτρέμ το φαντασιώνομαι να σκοράρει συνεχώς, κατά ριπάς! Βλέπω ή διαβάζω και για τον Πάλμα και πιστεύω πως η μπάλα είναι play station! Το μάτι μου (το αλήθωρο, που λέει και η έκφραση) βλέπει την μπάλα σαν τρίγωνο Πανοράματος! Λογικό, να κρίνω απ’ το αποτέλεσμα, μόνο. Αν δεν έχω δει και το ματς, ένα παραπάνω και πιστέψτε με, πάνω απ’ τους μισούς μυαλοπώληδες σοσιαλμιντιάκηδες ματς δεν βλέπουν. Σκορ μόνο!
Δώσε στον Καστρίτη Σανόγκους και Σλαφτσάκηδες και Χάρελ και πάρ’ του την, μπασκετική, ψυχή! Στους 5 τοπ της κατηγορίας των “κλεφτών” στα στατιστικά της λίγκας, οι 3 είναι δικοί μας. Κιτρινόμαυροι! Και ο ένας μακροχρόνια απόντας. Μπλούμπεργκς! Τέτοιους θέλει ο κόουτς και πολύ καλά κάνει, γιατί είναι γνώστης και εγώ γίνομαι τουμπεκής. Και σιωπώ και για τους ανόητους, αυτούς που σιχτιρίζουν την ομάδα για ματς που χάνονται στον πόντο, στο σουτ.
Σαββατόβραδο στην Ρόδο. Ο Κολοσσός εμφάνισε απ’ τον πάγκο ένα κράμα Κλάιντ Ντρέξλερ με Σκότι Πίπεν. Ένας μπομπέρ, ονόματι Γκάουντλοκ και από κοντά ο Τζον Πάξον των φτωχών, ο σεληνιασμένος με τον Άρη Κολοβέρος! Θα ήταν πέρα από άδικο να γυρίσουν από 19 πόντους και να κερδίσουν το ματς ένας παίχτης και μισός. Έχει συμβεί, βέβαια και ήμουν μάρτυρας. Ξανά στον Άρη του Καστρίτη. Στο Παλέ. Μία ομάδα απ’ την Πελοπόννησο, ο Κόροιβος Αμαλιάδας, αν δεν κάνω λάθος. Ένας άλλος Άρης, που πάλευε για πιο βασικά πράγματα, όπως η επιβίωση. Η επαναξιολόγηση και η επιστροφή και παραμονή του κόουτς ήταν κίνηση σοφίας. Το ίδιο και στο ποδόσφαιρο.
“Μόνος ήμουν, μόνος είμαι Χάρελ μου”, θα τραγουδούσε μιμούμενος τον Μητροπάνο ο Αμερικανός του Κολοσσού, αν είχαν διάλογο μετά το ματς. Ωδή στον αντιήρωα και στην ομαδική δουλειά. Ωδή στον Μποχωρίδη τον Λευτέρη, ωδή στον Κατσίβελη με το καθαρό μυαλό και την ουσιαστική, αθόρυβη, παρουσία. Ωδή στον Ίσμαελ Σανόγκο και στο πολυεργαλείο Χάρελ, ωδή στο ένα στο ένα σουτ, κρύο αίμα και τρίποντο του Φίλιου. Κλείνοντας το ματς, ο Γκάλινατ δικαίωσε τις 2 πρώτες συλλαβές του!
Μεγάλα σουτ και προσπάθειες. Αυτός (υπό)λογίζεται στους ήρωες της χρονιάς. Θύμωσε βλέποντας απέναντι τον συμπατριώτη του να βλέπει το καλάθι σαν βαρέλι. Με κρεσέντο σκούπισε και σφουγγάρισε. Πανηγύρισε και η διαιτητική τριάδα, που ως τότε ήταν μια χαρά, έδωσε τεχνική ποινή γιατί έδειξε με τα χέρια του από 3 πόντους σε εκάστη παλάμη, κοιτώντας την κερκίδα. Ε, να μας εκνευρίσουν, με το στανιό! Από κοντά και ο, επίσης απαρατήρητος ως τότε, σπίκερ. Με ένα λεπτό να απονέμει και τον Άρη 10 πόντους πάνω, πιθανολογούσε πως “πολλά γίνονται και έχουμε δει στο μπάσκετ”! Θου Κύριε!
Εντός, εκτός και επί τα αυτά
Ξημερώσε Κυριακή. Αγώνας στο Κλεάνθης Βικελίδης, στο Χαριλάου. Τέταρτο σερί εντός. Το ένα, με Πανσερραϊκό, εκτός προγράμματος. Τούμπαρε η έδρα, καθώς το Δημοτικό των Σερρών εμφάνισε θέματα. Γκέλα ολκής με Κηφισιά και Χινάρι. Καπάκι γκολ στην τελευταία ανάσα με Σέρρες, μετά 2-0 με Γιάννενα. Πιο ήσυχα. Αυτό θέλει ο Άρης σήμερα. Ήσυχα. Αθόρυβα, σχεδόν. Νίκη. Αν είναι δυνατόν με σκορ καθαρό. Καλό όλο αυτό στην θεωρία, όπως καλό ήταν στην θεωρία να πεις πριν το ματς της Ρόδου πως “Έλα μωρέ, Άρης είμαι, Αυτοκρατορίας και θα κερδίσω”! Εννιά (αριθμητικώς 9) σερί ήττες μέσα έξω είχαμε από Κολοσσό, απ’ το 2018 ως χτες! Η πραγματικότητα που ανατρέπει τις ονειρώξεις. Όλα κερδίζονται με συνέπεια, με συγκέντρωση, με δουλειά, με πνευματική και αθλητική ετοιμότητα.
Παρένθεση. Ο Παναθηναϊκός κόντρα στη Λαμία του Βόκολου νικούσε 0-1, έγινε 1-1 και για εκατοστά το VAR έσωσε το 2-1. Κέρδισε με γκολ στο 90′ λεπτό. Στα βόρεια προάστια της Αθήνας, η Α.Ε.Κ. έπρεπε να έχει βάλει 3 με 4 γκολ. Ήρωας ο… αντιήρωας, παλιός τερματοφύλακας του Άρη, ο Αναγνωστόπουλος. Πόσοι θα έβαζαν ένα ευρώ στο Χ πριν το ματς; Θυμίζω πάλι: Μιλάμε για Κηφισιά – Α.Ε.Κ. στην ουδέτερη Καισαριανή, που και οπουδήποτε να έπαιζαν το ίδιο θα ίσχυε.
Μην τα πολυλέμε. Νομίζω πως καταλαβαινόμαστε, τουλάχιστον όσοι “μιλάμε την ίδια γλώσσα”, αυτή του μη… αυτονόητου αποτελέσματος. Θέλει συγκέντρωση, θέλει πάθος, στόχευση, πίστη, σχέδιο. Ναι, χρειάζεται και η εύνοια της συγκυρίας. Το “δοκάρι και μέσα”, που λέμε. Στην ουσία, αν ο Άρης έχει στο τέλος του Σαββατοκύριακου άλλο ένα τρίποντο, άλλη μία νίκη στο (ποδοσφαιρικό αυτή την φορά) τσεπάκι του, θα συνεχίσει να αναρριχάται στην βαθμολογία. Θα αποκτά αυτοπεποίθηση. Κι άλλη. Είναι απαραίτητο συστατικό για να καλύψει τα όσα συμβαίνουν με απρόοπτα, με τραυματισμούς, με πολλές απουσίες. Σε μία τέτοια συνθήκη, ένα παραπάνω, στηρίζεις περισσότερο. Αυτό ξέρω εγώ, έτσι έμαθα, έτσι κάνω.
Μόνο Άρης, όλο Άρης!
Μια ζωή. Και δύο, αν χρειαστεί!
ΥΓ Τα χαιρετίσματα στα παλιά αλάνια του συνδέσμου της Κω!
Κυριακή, 5 Νοεμβρίου 2023
“ο Χιούι”
