Είμαι ασθενής, με τον Άρη. Τυχαίνει, κάποιες φορές και ο Άρης να ασθενεί. Άρρωστος, ο χωρίς ρώμη δηλαδή. Ασθενής, ο χωρίς σθένος. Η ομάδα μας, ανέβασε απότομα πυρετό, εδώ και κάναν μήνα.
Ένας μήνας που ορίζεται από τα δύο παιχνίδια κυπέλλου, εκτός και εντός έδρας, με την Α.Ε.Κ. και τα ενδιάμεσα. Λεβαδειακός μέσα, Παναιτωλικός έξω, Βόλος μέσα. Μαζί με το σθένος, που είναι βασικό ζητούμενο στην εικόνα ενός συνόλου στο γήπεδο την ώρα του αγώνα, το οποίο χάθηκε, οι “διαιτητικοί ιοί”, οι Σιδηρόπουλοι, οι Τσιμεντερίδηδες, οι Τσαγκαράκηδες με σφυρίχτρες, αλλά και οι Ζαμπαλάδες με τις οθόνες τους, ζόρισαν τον κιτρινόμαυρο οργανισμό. Τον έφεραν στα όρια, στα οποία όλοι γνωρίζουμε, λίγο πολύ, πως αρχίζουν να αναμοχλεύονται γνωστές κουβέντες και ζητήματα. Μόνο που, δεν είναι σοφό να κουβεντιάζεις και να μαλώνεις πριν γίνεις καλά!
Αθέτηση υπόσχεσης
Ενώ, συνηθίζω να δίνω χρόνο, τουλάχιστον 24ώρου, πριν καθαρίσω το μυαλό μου απ’ τα όσα προκύπτουν στους αγώνες και “βλέπω”, γενικότερα, ψάχνοντας τον τρόπο εξέλιξης του Άρη, “σπάω” αυτό τον κανόνα σήμερα, αθετώ τα όσα υποσχέθηκα σε μένα και αραδιάζω δυο, τρεις σκέψεις, που ακολουθούν ένα στενάχωρο βράδυ. Ένας αποκλεισμός από την συνέχεια οποιασδήποτε διοργάνωσης δεν μπορεί να περνάει ντούκου. Ανεξάρτητα από την προσπάθεια, την συσπείρωση, τον αγωνιστικό σφυγμό που φάνηκε να επανέρχεται, μένει η πίκρα. Βέβαια, στον παρόντα χρόνο, ο Άρης έχει να αντιμετωπίσει πραγματικότητες που, ίσως να, αποτελούν μεγαλύτερες προτεραιότητες. Εξηγούμαι, παρακάτω.
Στα πλαίσια της “ασθένειάς μου”, που γράφω στην αρχή του κειμένου, συνηθίζω να παρακολουθώ την οποιαδήποτε κουβέντα σχετική με την ομάδα, απ’ την οποία μπορώ να βγάλω μια βαθύτερη εικόνα και να δω πίσω απ’ την κουρτίνα. Όταν, λοιπόν, έρχονται “μεγαλοδημοσιογράφοι μας”, insiders και επικοινωνούν επικείμενη κουβέντα προέδρου με προπονητή, για την μέρα που ξημέρωσε, εγώ ανησυχώ. Και μάλιστα, ανησυχώ περισσότερο ακόμα και από την απαράδεκτη εικόνα του συνόλου στα δύο τελευταία παιχνίδια πρωταθλήματος. Ματς που, αντικειμενικά και πραγματικά, μας αρρώστησαν.
Σαν να δημιουργείται μια συνθήκη ομαλής μετάβασης και μία πρώτη προσπάθεια να δικαιολογηθούν, πιθανές, αποφάσεις. Επειδή, εδώ, δεν υπάρχει εξάρτηση από κανένα πρόσωπο, κάνω ξανά “δεκάλεπτα” κάποιες αλήθειες, όπως εγώ τις έχω στο μυαλό μου.
Αλήθεια πρώτη:
Ο συνολικός στόχος μιας ομάδας κρίνεται με το σφύριγμα της λήξης του τελευταίου παιχνιδιού των play off. Συνήθως, ο χρόνος αυτός είναι στα τέλη της Άνοιξης.
Τότε γίνονται πράξη οι ενέργειες για την επόμενη μέρα, όπως λέγεται. Οι οποίες ενέργειες έχουν προετοιμαστεί νωρίτερα.
Θεώρησα σωστή την απόφαση της συνέχισης συνεργασίας με τον Άκη Μάντζιο, μετά τον χαμένο τελικό του περασμένου Μαΐου. Όχι, φυσικά, γιατί έχω βίτσιο, εμμονή ή προσωπολατρεία. Αυτή μου… τελείωσε έξω απ’ την αντιπροσωπεία μίας BMW, ένα καλοκαιρινό μεσημέρι, μαζί με τα δάκρυα του Γκάνγκστερ.
Συνεχίζω να πιστεύω πως ο κόουτς είναι το κατάλληλο πρόσωπο για να μεταβεί, ομαλά, ο Άρης στην “πιο πάνω επίπεδο” επιλογή για τον πάγκο, κάτι που πρέπει να γίνει το καλοκαίρι του 2025, κατ’ εμέ. Στην αναζητούμενη και πολυσυζητημένη “επένδυση” σε προπονητή που θα οδηγήσει το σύνολο προς πιο υψηλούς στόχους.
Αλήθεια δεύτερη:
Δεν ζεις μόνος σου στον κόσμο και αυτό αφορά και στο ποδόσφαιρο. Μεγάλο αντιπαράδειγμα, σε αυτό που (δείχνουν να αρχίζουν να) σπατουλάρουν κάποιοι, αποτελεί η απόφαση του Αλαφούζου, πέρσι, τέτοιον καιρό. Από τότε, έχει αλλάξει ήδη τρεις προπονητές και κανένας δεν βάζει το χέρι στην φωτιά πως δεν θα έχει κι άλλη μια. Φυσικά, κάθε προπονητής φέρνει και τους συνεργάτες του, παίρνει την απαραίτητη πίστωση χρόνου και πολλά, τέτοια, σάπια που ούτε που θέλω να αρχίσω να διαβάζω σε ρεπορτάζ μας, να πω την αλήθεια.
“Άλλαξε και ο Ολυμπιακός προπονητή και μάλιστα με αυτόν πήρε Ευρωπαϊκό τίτλο, ρε φίλε”, σαν να ακούω μια φωνή. Φυσικά και έγινε. Συμβαίνει. Η λεπτομέρεια είναι πως η επιλογή του προσώπου είναι από την ελίτ του χώρου, με μεγάλο ποσό να επενδύεται και την ομάδα να δίνεται, σχεδόν, εν λευκώ. Επίσης, δεν μπορεί η εξαίρεση να αποτελεί κανόνα. Έχουμε βιώσει στο πετσί μας την κιτρινόμαυρη λειτουργία σε τέτοιες αποφάσεις.
Αλήθεια τρίτη:
Τέθηκε, πολύ σωστά, ο από κοινού στόχος της εισόδου στην τετράδα. Σήμερα που μιλάμε, αρχές Δεκεμβρίου, με τον πρώτο γύρο να έχει τελειώσει, λίγο πριν, είμαστε στην 5η θέση, μεν, με 6 βαθμούς απόσταση από την κορυφή, 3 από την δεύτερη και τρίτη θέση και 2 από την τέταρτη, δε. Δεν το λες και μακριά
Δεν νομίζω, επίσης, να αμφιβάλλει κάποιος στην άποψη που λέει πως, εκτός των δικών μας ολιγωριών και αστοχιών, από τον Άρη, τον προπονητή και τους παίχτες του, “κλάπηκαν” 3-6, ίσως και παραπάνω, βαθμοί. Πριν αρχίζουν τα “δεν εμπνέει” και τα “υπάρχει πρόβλημα στα αποδυτήρια”, το όραμα ένωνε. Ξαφνικά, τι συμβαίνει και ποτίζει, πρώτα το δικό μας μυαλό, το δηλητήριο;
Η διαχείριση ανθρώπων δεν είναι τσιμέντο
Όποιος θεωρεί πως τα αποδυτήρια είναι ένας χώρος που “φτιάχνουν” ή “χαλάνε” άπαξ, μία φορά δηλαδή και έτσι παραμένουν από την αρχή ως το τέλος της σαιζόν, μάλλον τα μπερδεύει με το τσιμέντο ταχείας πήξεως. Μιλάμε για συνύπαρξη 25+ ανθρώπων, μαζί με προπονητές και λοιπούς υπαλλήλους και την καθημερινή τριβή τους. Διαχείριση προσωπικοτήτων, γκρίνιες, απαιτήσεις, μαλώματα και αγκαλιές. Ο Άκης Μάντζιος φορούσε το περιβραχιόνιο, όχι τυχαία, σαν παίχτης. Στην πρώτη, αλλά και στην δεύτερη, θητεία του στον πάγκο, αποδεικνύει πως γνωρίζει τον τρόπο να τα κρατάει υγιή. Φυσικά, υποπίπτει σε λάθη. Αλίμονο. Όμως, η μεγάλη εικόνα είναι αυτήν που περιγράφω λίγο πριν.
Το αν (τυχαίο πες το παράδειγμα) οι “επενδύσεις” Μορόν και Σιφουέντες, πέρα από μεγάλης αξίας παίχτες, είναι και δύσκολα διαχειρίσιμοι χαρακτήρες κάποιες στιγμές, το γνωρίζουν καλά οι έχοντες την καθημερινή επαφή με αυτούς. Το παιχνίδι που τελείωσε λίγες ώρες πριν, αποδεικνύει ξεκάθαρα, ειδικά για αυτούς τους δύο, πως τα πράγματα, οι παρεξηγήσεις, οι διαφωνίες διορθώνονται και μπαίνουν κάτω απ’ το κοινό καλό και συμφέρον. Η ισορροπία είναι μυστικό για την πρόοδο.
Αντεπίθεση, κλωτσιές και τρικλοποδιές
Η ομάδα ξεκινάει τον δεύτερο γύρο το επόμενο Σάββατο και εμένα (θα έπρεπε να, αλλά και) με “καίει” να μην επικρατήσει η “τάχαμου Ταχιάο” ρητορική, που χαϊδεύτηκε απ’ τον, συνονόματο του εφοπλιστή κυβερνητικό εκπρόσωπο και τύπων σαν τον “Χλαπάτσα” στης Ελλάδος τα παιδιά, όπως είναι ο Πορτοσάλτε. Ναι, η αρρώστια μου είναι βαριά και ακούω ακόμα και αυτόν, όταν πιάνει στο στόμα του τον Άρη. Εκδικάζεται η… αναστολή και θα ξεχάσουμε όσα ξέραμε. Με τον Ατρόμητο, το Σάββατο, ο Άρης πρέπει να έχει τον κόσμο του μαζί. Οτιδήποτε άλλο, αποτελεί άλλη μια στυγνή αλλοίωση συνθηκών. Μια κλωτσιά τραυματισμού. Και μάλιστα στο κρισιμότερο σημείο.
Κατά σειρά, παίζουμε με τους 7, 9, 8 και 10 στην βαθμολογία στα επόμενα 4 παιχνίδια. Το τρία εξ αυτών, στην έδρα μας. Με έναν Άρη που, έδειξε πως, συνέρχεται, συνεννοείται και ετοιμάζεται να αντεπιτεθεί και να διεκδικήσει, ξέρουν πως αυτός θα είναι ένας όμορφος τρόπος για να εμποδιστεί. Το ζήτημα, στα δικά μου μάτια, είναι να μην αρχίσει και τις τρικλοποδιές στον εαυτό του. Το (κιτρινόμαυρο) περδίκλωμα! Αυτό είναι κάτι που με ανησυχεί λίγο παραπάνω.
ΥΓ Στηρίζω πολύ και τον κόουτς Καστρίτη. Θεωρώ σημαντικό πως δίνει πράγματα σε έναν Αυτοκράτορα που είναι σε μεταβατικό στάδιο. Βρήκε την συνταγή και η ομάδα έβγαλε πολλή ενέργεια και κέρδισε. Ναι, απέναντι ήταν ο συμπολίτης, παιχνίδι με την δικιά του σημειολογία. Όμως, Τολιό και Μποχώ, αρχηγός και υπαρχηγός, μένουν εκτός για καιρό. Αντί σχολίου, ένα ερώτημα προς όλους μας:
Πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχτούμε αποφάσεις που πιθανόν να ρισκάρουν και ένα αποτέλεσμα, αλλά να προστατέψουν το σύνολο, σε βάθος χρόνου;
Σκεφτείτε το, λιγάκι…
Τετάρτη, 4 Δεκεμβρίου 2024
“ο Χιούι”
